ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 281

บทที่281 เรื่องของหวูเชี่ยน

“พี่ฉันคือหลิวหยาง เมื่อก่อนอยู่โรงเรียนมัธยมปลายเสี้ยนอีจง ทำไม กลัวแล้วเหรอ? ถ้ากลัวก็รีบๆไสหัวไป ถ้าพี่ชายฉันกลับมา พวกแกโดนฟันกันหมดแน่!”

หลิวเฟยยืดคอแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหาเรื่อง

“แม่งเอ้ย!”

เฉินเกอตาแดง ยกขาขึ้นมาแล้วถีบลงไปที่ท้องของหลิวเฟย แล้วเขาก็ล้มลงไปนอนร้องโอดโอยอยู่บนพื้น

เฉินเกอถึงจะดูไม่แข็งแรงแต่มีแรง แต่ก่อนตอนมีเรื่องกับลี่เสี้ยวทั้งสองก็ถือได้ว่ามือดี

ก็แค่ลี่เสี้ยวจะเป็นคนที่ออกหมัดเยอะกว่า เฉินเกอชกแทนลี่เสี้ยวเพียงครั้งเดียว

ยังไงก็คือมือ ข้อศอก ขา มีแรงอยู่พอสมควร

ทันใดที่ได้ยินว่าพี่ของเขาคือโรงเรียนมัธยมปลายเสี้ยนอีจงหลิวหยาง อารมณ์โกรธของเฉินเกอก็พุ่งขึ้นมา

บวกกับตอนนี้เฉินเกอไม่มีอะไรให้ใส่ใจมาก

จับวัยรุ่นชายคนนั้นแล้วก็เหวี่ยงไปทางอีกสองคน

ทั้งสามคนจัดอยู่ในประเภทที่ผอมจนเหลือแต่กระดูก แน่นอนว่าก็ต้องโดนเฉินเกอเล่นงาน

หวางเสี่ยวเองก็มองจนแทบอึ้งไปแล้ว

ในขณะเดียวกันคิดว่าเฉินเกอในเวลานี้ก็หล่ออยู่ไม่น้อย!

“เฉินเกอชกพวกเขาให้ตายให้ฉันที!”

หวางเสี่ยวตะโกน

ส่วนเซี่ยลี่พอเห็นว่าทั้งสองฝ่ายเริ่มต่อยตีกัน

ก็หยิบแจกันดอกไม้ที่วางอยู่ข้างๆแล้วเดินมาเพื่อจะตีหวางเสี่ยว

ผู้หญิงทั้งสองคนก็เริ่มตบตีกันขึ้นมา

ครั้งนี้ที่เฉินเกอลงมือค่อนข้างจะหนักเอาการ

ตาเขาแทบจะแดงแล้ว

แล้วหลิวหยางคนนี้เป็นใคร?

พูดได้ว่าเป็นปีศาจในใจของเฉินเกอ ทำให้เฉินเกอโทษตัวเองมาตั้งนานหลายปีและไม่สามารถหายไปได้

ถูกต้อง ก็คือหลิวหยางคนนั้น ก็คือคนที่ตอนมัธยมต้น เรียกให้คนมาล้อมตัวแล้วซ้อมเฉินเกอเพราะผู้หญิงคนเดียว

อาศัยว่าครอบครัวมีความมั่งคั่งและอำนาจ แล้วก็ลูกน้องจำนวนมาก

พอเลิกเรียนก็ซ้อมเฉินเกอ

บ่ายวันนั้น ลี่เสี้ยวเข้ามาช่วย จากนั้นทั้งเฉินเกอและลี่เสี้ยวทั้งสองคนก็ต่อยกับพวกมันสิบกว่าคน

พวกมันมีทั้งขาเก้าอี้ อะไรต่อมิอะไร

พวกมันฟาดเฉินเกอจนจนมุม

และก็เป็นในตอนนั้น ลี่เสี้ยวก็ชักมีดออกมา......

หลังจากเรื่องนั้น ถ้าเกิดว่ามันจบแบบนั้น เฉินเกอก็คงไม่โกรธแค้นขนาดนี้

หลังจากเรื่องนั้น บ้านของลี่เสี้ยวก็โดนพ่อของหลิวหยางพาคนไปทำลาย ตอนแรกพ่อของลี่เสี้ยวเป็นคนขับรถสิบล้อ ผลลัพธ์ก็คือเพราะว่าการโดนทำลายบ้านครั้งนั้น เขาวู่วามไปก็เลยโดนคนกลุ่มนั้นทำให้ขาขาด ที่พึ่งหลักก็เลยล้มไปทั้งอย่างนั้น

หลังจากนั้นลี่เสี้ยวก็เลยไปเรียนสายอาชีพ ก็โดนรุ่นพี่พาไอ้หลิวหยางมารุม

ดีตรงที่ลี่เสี้ยวรู้จักรุ่นพี่ในสังคมอยู่คนหนึ่ง ก็ไปเรียนซ่อมรถกับคนนั้น หลังจากนั้นถึงได้มีทุกวันนี้

นี่ก็คือเหตุผลว่าทำไมจู่ๆเฉินเกอก็ตาแดงขึ้นมา

ไอ้หมอนี่คิดจะเรียกหลิวหยางมาฟันคนพอดี ตัวเองก็กำลังหาตัวเขาอยู่เหมือนกัน!

ความโกรธที่ไม่มีชื่อเรียกได้ประทุขึ้นมา เขาไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมอะไรทั้งนั้น!

“โอ๊ย ขาของฉัน!”

ในตอนนี้ก็ได้ยินเสียงหวางเสี่ยวตะโกนขึ้นมา

ที่แท้ก็เป็นเพราะเธอเหยียบเข้ากับเศษแจกันดอกไม้ที่แตกอยู่พอดี ขาอ่อนก็เลยโดนบาด

เซี่ยลี่ล่ะ พอเห็นว่ายิ่งร้องยิ่งเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ ผู้จัดการของร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดดิคอสก็เลยรีบโทรแจ้งตำรวจ

ไม่กล้าแม้แต่จะทำอะไร

เสร็จแล้วก็ไปช่วยพยุงพวกหลิวเฟยที่กุมท้องเสร็จแล้วก็หนีไป

ส่วนเรื่องเพื่อนนักเรียนไม่กี่คนของหวางเสี่ยว ในตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าหนีหายไปไหนกันหมดแล้ว

“เฉินเกอ นายช่วยรีบมาพยุงฉันไปทำแผลที่โรงพยาบาลที ถ้าเกิดว่าเป็นรอยแผลเป็นขึ้นมาต้องจบเห่แน่!”

หวางเสี่ยวในตอนนี้ทำได้เพียงแค่ขอร้องเฉินเกอ

ยังไงเธอก็คิดว่า เมื่อกี้เฉินเกอต่อยกับคนอื่นเพื่อช่วยเธอ

วุ่นวายจริง!

เฉินเกอแอบด่าอยู่ในใจ

แต่ก็มาพยุงหวางเสี่ยวไปโรงพยาบาลที่อยู่ข้างๆเพื่อทำแผล

ดีที่แผลไม่ได้อาการหนักมาก ก็แค่ถูกบาด

ส่วนหวางเสี่ยวนะเหรอ ในตอนนี้กำลังนอนอยู่บนเตียง แต่มุมปากกลับยกยิ้มโค้งขึ้นมา ในแววตามีแววประหลาดใจ

“ฮิฮิ!”

อยู่ๆหวางเสี่ยวก็หัวเราะขึ้นมา