ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 290

บทที่290 เฉินเกอฉลองวันเกิด

“อ๋อใช่แล้วครับ พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของผมครั้งนี้ไม่อยู่บ้านนะครับ ผมจองโรงแรมเอาไว้ พวกคุณมีเวลาไปหรือเปล่า?”

เฉินเกอถามขึ้น

ปีที่ผ่านๆมา เป็นอากงหวูกับอาม่าหวูที่จัดงานวันเกิดให้เฉินเกอตลอด

ปีนี้แน่นอนว่าก็ไม่ต่างไป

แต่ว่าตามธรรมเนียมแล้ว เฉินเกอก็ควรจะเลี้ยงพวกเขาสักครั้ง

“เหอะๆ พวกเราใครจะไปมีเวลาล่ะ พรุ่งนี้พวกหวูเฟิงเขาทำงานกันหมด ใครจะไปมีเวลาฉลองวันเกิดให้แกกัน!”

ในตอนนี้สะใภ้สามพูดขึ้นนิ่งๆ

“ใช่น่ะสิ ว่าไปแล้ว เฉินเกอถ้าแกจะฉลองวันเกิดแค่กินอะไรง่ายๆที่บ้านก็ได้แล้วไหม ไปโรงแรมทำอะไรกัน จริงๆเลย พอหลังจากมีเงินหน่อยก็ลืมกำพืดตัวเอง!”

สะใภ้สองเองก็พูดขึ้นอย่างเยาะเย้ย

พูดอย่างสรุปแล้ว ก็คือแต่ก่อนเฉินเกอจน ใครๆก็ดูถูก พอตอนนี้ถูกรางวัลลอตเตอรี่แล้วรวยขึ้นมา ในใจก็รู้สึกไม่ค่อยเป็นสุขกัน

ดังนั้นคำพูดตำจาก็เลยไร้มารยาทมากกว่าเมื่อก่อน

“พวกเรายุ่งกันหมด แกอยากฉลองก็ฉลองไปคนเดียว!”

พวกพี่ใหญ่เองก็พูดขึ้นมานิ่งๆ

ทันใดนั้นในตอนนี้ พี่ใหญ่ก็รับโทรศัพท์สายหนึ่ง

“ฮัลโหลครับ สวัสดีครับประธานหวาง อะไรนะครับ ได้ครับๆๆ วันมะรืนพวกเราทั้งครอบครัวจะไปแน่นอนครับ ไม่ยุ่งครับไม่ยุ่ง รอให้จัดการเรื่องพรุ่งนี้ให้เรียบร้อยก็ไม่ยุ่งแม้แต่นิดเดียวเลยครับ! ฮ่าๆ!”

พี่ใหญ่พูดจบก็วางสายอย่างอารมณ์ดี

“เรื่องอะไรเหรอ?”

สะใภ้คนโตถาม

“วันมะรืนเป็นวันเกิดอายุแปดขวบของลูกชายประธานหวาง ถามว่าพวกเราจะไปไม่ไป พวกเราต้องไปแน่อยู่แล้ว!”

“หา? แต่ไม่ใช่ว่าวันมะรืนคุณมีประชุมหอการค้าที่สำคัญต้องเข้าร่วมไม่ใช่เหรอ?”

“หึ ประชุมหอการค้าผมเลื่อนออกไปได้ ลูกชายของประธานหวางฉลองวันเกิดเรื่องอะไรก็ต้องเลื่อนทั้งนั้นแหละ!”

พี่ใหญ่พูดอย่างใจกว้าง

“พี่ใหญ่พี่สะใภ้ ผมว่าพวกเรากินข้าวกันก่อนเถอะครับ รอพรุ่งนี้ผมยังมีเรื่องให้ไปทำอีก ต้องรีบพักผ่อน! คืนนี้กลับไปผมยังต้องทำสรุป พรุ่งนี้พวกเรายังต้องรอดูเจียงเคออีก!”

ในตอนนี้หวูเฟิงพูดขึ้น

เขาเป็นคนภายใน พรุ่งนี้แน่นอนว่ามีเรื่องให้ทำ

“เจียงเคอไม่ใช่ว่าถึงแล้วเหรอ บอกว่าวันนี้จะเลี้ยงข้าวเจียงเคอนี่ อย่ามองว่าเขาเป็นแค่หัวหน้าแผนก แต่ก่อนเป็นถึงคนใหญ่คนโตนะ เส้นสายในอำเภอผิงอันเยอะมาก!”

ในตอนนี้พี่สามก็พูดขึ้นด้วยความภาคภูมิใจ

“เสียดายเย็นนี้เขาไม่มีเวลา ภัตตาคารก็ต่อแถวจนเต็มแล้ว!”

ทุกคนก็เริ่มพูดขึ้น

ส่วนเฉินเกอเหรอ ฟังความหมายแล้วเจียงเคอคนนี้คงจะเป็นเจียงเว่ยตงสินะ?

แต่ว่าก็ไม่พูดอะไร

เห็นว่าทุกๆคนต่างไม่มีเวลา เฉินเกอก็ไม่ได้รบเร้าอีก

ช่างมันเถอะ พวกเขาก็ต่างมีงาน

บอกกับที่บ้านของอากงหวูคำหนึ่ง แล้วเฉินเกอก็กลับไปแล้ว

เพราะว่าซูมู่หานโทรศัพท์มาหา

“เฉินเกอ สุขสันต์วันเกิดนะ!”

ซูมู่หานว่า

“ยังไม่ถึงวันเกิดของฉันเลย สุขสันต์วันเกิดนี่รีบพูดไปหน่อยนะ!”

นอนอยู่บนเตียง เฉินเกอก็ยิ้ม

“ฉันบอกตอนนี้ เที่ยงคืนของคืนนี้ก็จะบอกกับนายอีก ใครให้ฉันกลับไปไม่ได้กันล่ะ อ๋อใช่แล้วเฉินเกอ อีกสองวันนายจัดการงานเสร็จมาหาฉันได้ไหม? ตอนนี้ฉันอยู่ที่สถานีโทรทัศน์ วันนี้เพิ่งจะมีนักข่าวฝึกงานย้ายมา ในที่สุดฉันก็ได้ทำในเรื่องที่ฉันอยากทำแล้ว!”

ซูมู่หานพูดอย่างอารมณ์ดี

เรื่องนี้ ก่อนหน้านี้ซูมู่หานก็บอกกับเฉินเกอไปแล้ว

เรื่องจะสมัครสอบนักข่าวฝึกหัด

คิดไม่ถึงว่าตอนนี้ผ่านแล้ว เฉินเกอเองก็ดีใจกับเธอด้วย

“โอเค รออีกสองวันฉันจะไปหาเธอ ไปฉลองให้เธอกัน!”

เฉินเกอยิ้ม

“โอเค แต่ว่าก็ไม่แน่ อีกไม่กี่วันฉันจะมีวันหยุดสั้นๆ ถึงตอนนั้นค่อยว่ากันอีกทีแล้วกัน พรุ่งนี้นายตั้งใจว่าจะฉลองวันเกิดยังไงเหรอ?”

เฉินเกอก็คุยเรื่องจะฉลองวันเกิดกับซูมู่หาน

พอคุยกันจบแล้ว ซูมู่หานก็ต้องไปอาบน้ำ ก็เลยวางสายกันไปก่อน