ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 289

บทที่289 คืนก่อนงานเลี้ยงวันเกิด

คู่สามีภรรยาวัยกลางคนคู่หนึ่งพร้อมกับคู่สามีภรรยาวัยกลางคนอีกคู่หนึ่งแถมเด็กวัยรุ่นอีกคนหนึ่งเดินออกมา

เห็นว่าเจียงหรานหรานกำลังคุยอยู่กับเฉินเกอ

ทันใดนั้น คนวัยกลางคนคนแรกก็ทำเสียงเยาะเย้ย แล้วก็เดินมาหา

และคนวัยกลางคนคนนี้ แน่นอนว่าจะต้องเป็นเจียงเว่ยตง

“พ่อ พ่อทำอะไรคะ หนูช่วยเฉินเกอซื้อของ!” เจียงหรานหราน พูดขึ้นอย่างข้องใจ

“อะไรนะ? ลูกยังช่วยซื้อของให้เขาอีก? เหอะ ต่อให้หายพ่อก็ไม่ให้เขาหรอก!”

เจียงเว่ยตงกระชากสายไฟแล้วโยนทิ้งลงไปบนพื้น

ครั้งก่อนเจียงเว่ยตงยอมลดศักดิ์ศรีลงเตรียมจะไปขอให้เฉินเกอช่วยเหลือ ผลลัพธ์ออกมาก็คือเขาไม่สนใจเลยสักนิด

ทำให้เจียงเว่ยตงโมโหมากๆ

“ใช่แล้วลูก หรานหรานไม่ใช่ว่าเคยบอกลูกแล้วเหรอว่าอย่ามายุ่งกับคนพวกนี้บ่อยๆ เด็กคนนี้ทำไมถึงไม่เคยจำเลยนะ?”

ถังหรานก็เดินมาหาเหมือนกัน มองเฉินเกอด้วยสายตาดูถูกแล้วพูดขึ้น

“คุณอาเจียง คนนี้ใครเหรอครับ?”

ส่วนวัยรุ่นคนนั้นก็เดินมาแล้วก็ถามขึ้น

“เป็นลูกของคนที่รู้จักคนหนึ่ง อาศัยอยู่ในหมู่บ้านเสี่ยวกู่ในเมืองนี้แหละ!”

เจียงเว่ยตงพูดยิ้มๆ

“เจ้าเจียง ทำไมนายถึงดูเหมือนมีการเข้าใจผิดกันกับเด็กหนุ่มนี่กันล่ะ?”

ส่วนคนวัยกลางคนอีกคนหนึ่งก็ถามขึ้น

ที่พวกเขารวมกลุ่มกันมาครั้งนี้ นอกจากเรื่องนั้นแล้ว ยังมีอีกเป้าหมายหนึ่ง ก็คือมาจับคู่ให้กับเด็กๆ

ตอนนี้เห็นว่าหรานหรานกับเด็กหนุ่มตรงหน้านี่ก็ดูเข้ากันได้ดี เห็นว่าลูกชายก็กังวลเรื่องนี้ดังนั้นชายวัยกลางคนคนนั้นก็เลยถามขึ้น

“เหอๆหัวหน้าหวาง ไม่ใช่แค่เข้าใจอะไรผิด คนๆนี้ไม่มีแม้แต่มารยาทเลยด้วยซ้ำ ครั้งก่อนเจ้าเจียงไปหาเขากลายเป็นว่าแม้แต่เงาของเขาก็ไม่มี ปล่อยให้พวกเราไปฟรีๆตั้งครั้งหนึ่ง!”

ถังหรานพูดอย่างโมโห

“เหอะ หรานหรานกลับ ต่อไปถ้าพ่อเห็นว่าลูกคุยกับคนชั้นต่ำแบบนี้อีก อย่าหาว่าพ่อไม่เตือน!”

เจียงเว่ยตงพูดขึ้นเสียเย็น

พูดจบยกเหยียบสายไปฟที่เจียงหรานหรานซื้อมาเมื่อกี้อีกแล้วเดินไป

“คุณเจียง！”

ในตอนนี้เฉินเกออดทนที่จะไม่พูดไม่ไหวแล้ว

แน่นอนว่าคนอย่างเฉินเกอไม่มีทางเรียกลุง เรียกน้าอะไรแบบนั้นหรอก

“เหอะ แกมีเรื่องอะไรอีก?”

เจียงเว่ยตงพูดขึ้นเสียงด้วยเสียงเย็นชา

“ครั้งก่อนผมก็ระดมทุนให้คุณแล้วตั้งห้าแสน ก็นับได้ว่าช่วยคุณไปเรื่องหนึ่งแล้ว คุณมาพูดจากับผมแบบนี้ ถ้าเกิดมีข่าวออกไป เกรงว่าผลกระทบคงไม่ดีมั้งครับ? อีกอย่างที่น้าถางพูดว่าทั้งครั้งก่อนพวกคุณมาหาพวกเรา แล้วปล่อยให้พวกคุณไปฟรีๆเนี่ย บางทีคุณเจียงอาจจะลืมไปแล้วปีนั้นที่ผมกำลังจะขึ้นมัธยมปลาย ผมกับพ่อของผมรอคุณอยู่ที่ข้างล่างตึกของคุณตั้งสามสี่ชั่วโมงถึงจะได้เจอคุณ คุณแค่พูดว่าไม่มีเวลาคำเดียวก็ไล่พวกคุณไปแล้ว? ทำไมครับ? แค่พวกคุณมาเสียเที่ยวผมก็ผิดแล้วอย่างนั้นเหรอ?”

เฉินเกอว่าขึ้น

“เหอะ หมายความว่ายังไง? แบบเจ้าเจียงนั่นคือกำลังยุ่ง ใครจะไปมีเวลานั้นสนใจพวกเธอสองคนพ่อลูกกัน ตอนนั้นที่ไม่สนใจพวกเธอน่ะถือว่าถูกแล้ว! ไม่มีประโยชน์เลยสักนิด!”

ถังหรานด่า

เห้อ ดูแล้วการเข้าใจนี่มันค่อนข้างจะใหญ่อยู่นะ ตอนแรกก็คิดว่าจะให้พ่อหนุ่มบ้านนอกคนนี้พาเที่ยวรอบๆหมู่บ้านเสียหน่อย เป็นมัคคุเทศก์น้อยอะไรพวกนี้ ตอนนี้ดูแล้วช่างมันเสียเถอะ!”

วัยรุ่นคนนั้นยิ้มดูถูก

“จะมาเป็นมัคคุเทศก์ พวกเราเป็นใครกัน ถ้าเกิดจะหาคนก็หาคนที่มีความสามารถทางด้านนี้โดยเฉพาะ หึ!”

หญิงวัยกลางคนอีกคนเห็นว่าถังหรานกับเจียงเว่ยตงเกลียดคนๆนี้มาก ตัวเองก็เริ่มรู้สึกเกลียดขึ้นมาเหมือนกัน

เวลาพูดก็ไม่ค่อยให้เกียรติ

เฉินเกอไม่โกรธ กลับยังยิ้มกริ่ม

“ดีครับ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน คุณเจียงไว้เจอกันใหม่!”

ทันใดนั้น เฉินเกอก็ขับรถจากไป

แต่รอจนตอนที่เฉินเกอขับรถ

วัยรุ่นคนนั้นถึงได้เห็นว่ารถออดี้A6คันนั้น ก็คือของเฉินเกอ?

“โอ้โห เด็กหนุ่มคนนั้นขับรถดีขนาดนี้เชียว?”

วัยรุ่นคนนั้นถึงกับงงงวย

นี่เป็นอะไรที่คิดไม่ถึงจริงๆ เมื่อกี้ยังดูถูกเขาอยู่เลย กลายเป็นว่าตัวเองแม้แต่ออดี้ยังไม่มีปัญญาใช้

“มีอะไรที่น่าภูมิใจนักหนา แค่มองก็รู้แล้วว่ามือสอง ตอนนี้ดูแล้วเขาเองก็ไม่มีปัญญาซื้อมือหนึ่งขับหรอก เห็นเขาแล้วมันช่างกระทบกระเทือนจิตใจของพวกเราเสียจริงๆ!”