ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 288

บทที่288 พบกับตระกูลเจียงอีกครั้ง

“เฉินเกอ ขอโทษนะ......”

หลี่ชือหานกับเจียงเฉว่ฉิงเอ่ยขึ้นพร้อมกัน

สีหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

“ไม่เป็นไร!” เฉินเกอยิ้มบางๆ

ถึงแม้ว่าตอนนี้เฉินเกอจะมีความรู้สึกดีๆให้กับพวกเธอไม่เปลี่ยน แต่ว่าบอกตามตรง ไหนเลยที่จะมีความรู้สึกแต่ก่อนอยู่อีก

เฉินเกอก็แค่มองว่าพวกเธอเป็นคนสนิทคนหนึ่ง ไม่ใช่อย่างอื่น

ส่วนหลี่ชือหานกับเจียงเฉว่ฉิงก็เข้าใจความห่างเหินในน้ำเสียงของเฉินเกอ ใช่สิ แต่ก่อนไม่มีทางกลับไปได้อีกแล้ว! ในใจของทั้งสองคนก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างหาสาเหตุไม่ได้

ถ้าเกิดว่าตัวเองยังคงความสัมพันธ์กับเฉินเกอเอาไว้ ไม่รู้ว่าตอนนี้จะดีกว่าที่คิดเอาไว้มากแค่ไหน!

จากนั้น เฉินเกอก็ไม่ได้พูดอะไรกับพวกเธออีก

ดูเวลาก็เป็นเวลาบ่ายแล้ว ตัวเองก็ควรกลับไปเตรียมตัวได้แล้ว

แต่กลับไปครั้งนี้ แม่หวูเชี่ยนเด็กบ้าคนนั้นก็ไม่รู้หนีไปไหนแล้ว คงจะกลับไปตั้งนานแล้วมั้ง

จะให้เฉินเกอเดินกลับบ้านก็ไม่ได้ถูกไหม

ดังนั้นก็เลยขับรถออดี้ A6 ของบริษัทกลับไป

แค่พอถึงประตูบ้าน

เฉินเกอก็เจอคนที่รู้จักมักคุ้นกันอีก

กำถือกระเป๋า เหมือนว่ากำลังรอจะเรีบกแท็กซี่อยู่

เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง

และถ้าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่หวางหมินแล้วจะเป็นใครได้อีก

เป็นเพราะเฉินเกอลดกระจกลง ดังนั้นในตอนที่เฉินเกอคิดจะปรับให้กระจกขึ้นมา หวางหมินก็มองเห็นเฉินเกอไปแล้ว

“เฉินเกอ?”

แถมหวางหมินยังเรียกชื่อของเฉินเกอออกมาตรงๆอีก

ทำให้เฉินเกอที่อยากจะไปก็ไปไม่ได้

สำหรับผู้หญิงคนนี้ บอกตามตรงสำหรับเฉินเกอไม่ได้มีความทรงจำที่ดีเกี่ยวกับเธอ

ตัวเขาไปตามนัดหาคู่ แต่ก็เพราะว่าดูถูกตัวเขา ดังนั้นก็เลยสั่งให้น้องสาวของตัวเองมาแทน

เรื่องนี้สำหรับตัวเขานับเป็นการดูถูกที่ร้ายแรงมาก

ดังนั้นตั้งแต่เริ่มจนจบ วันนี้เฉินเกอไม่ได้เป็นคนเริ่มบทสนทนากับเธอก่อนเลย

“คุณมีอะไร?”

เห็นว่าหวางหมินเดินมาที่ข้างรถของตัวเอง เฉินเกอก็ถามขึ้นอย่างเย็นชา

“วันนี้ขอบคุณคุณมากนะคะ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณวันนี้พวกเราก็คงไม่ได้เข้าไปเที่ยว พวกนั้นเป็นเพื่อนร่วมงานของฉันเองพวกนั้นกลับกันไปบ้างแล้วบางส่วน!”

ข้างๆหวางหมินยังมีผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่ยืนอยู่เป็นเพื่อนเธออยู่ในตอนนี้

“อ้อๆ ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก ถ้าเกิดตามความต้องการของผม ผมคงไม่ให้พวกคุณเข้าไป เป็นหยูเฉียงที่ให้พวกคุณเข้าไป!”

เหอะๆ

เฉินเกอไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไว้หน้าผู้หญิงคนนี้ดังนั้นก็เลยพูดจาแปลกๆไม่ค่อยมีความเกรงใจ

บนใบหน้าของหวางหมินก็มีสีหน้าอายๆ

แน่นอนว่าเธอเข้าใจดี เพราะว่าเรื่องดูตัวเรื่องนั้น เลยเข้าใจได้ว่าเฉินเกอคงมีระยะห่าง

อีกอย่างตัวเธอเองก็ทำเกินไปจริงๆ

แค่รู้สึกว่ากังวลเพราะไม่มีเหตุผลที่มากพอ

เดิมทีตัวเองก็ไม่จำเป็นที่จะต้องทักทายเฉินเกอเพื่อที่จะโดนว่าด้วยถ้อยคำดูถูกพวกนี้

ทำว่าเป็นคนแปลกหน้า ใครก็ไม่ต้องพูดกับใครก็ดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? ก็ไม่ใช่สิ่งที่ตัวเองอยากต้องการมาตลอดอย่างนั้นเหรอ?

แต่ว่าพอผ่านเรื่องเมื่อกี้มาก็เปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิมแล้ว

หวางหมินไม่ยอมให้เป็นแบบนี้

เหมือนกับความรู้สึกในใจของผู้หญิงส่วนมาก

แก! ก็เป็นแค่ผู้ชายฉันไม่มองแล้วก็ปัดตกไป ถ้าเกิดว่าทั้งชีวิตของนายจะธรรมดาทั่วไปไม่มีผลงานอะไร อย่างนั้นก็ไม่มีอะไร ในใจของฉันยังดีใจเสียอีก

แต่ว่า ไม่ควรเลยไม่ควรเลยจริงๆ ผู้ชายคนหนึ่งที่ที่ถูกทิ้งกลับมีความสามารถมากขนาดนี้

อย่างนี้ก็รับไม่ได้แล้ว

ดังนั้นพอเห็นเฉินเกอขับรถออดี้ออกมาแถมไม่มีท่าทางจะทักทายตัวเองเลยสักนิด ในใจของหวางหมินก็รู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก

“คือว่าเรื่องนั้น ฉันอยากจะขอโทษนาย เป็นฉันที่ผิดเอง!”

หวางหมินกัดปากแล้วพูดขึ้น

“ไม่จำเป็นต้องขอโทษ บอกตามตรง พวกเราก็ไม่ได้เป็นอะไรกันถ้าคุณไม่มีอะไรแล้ว ผมก็ขอตัวก่อน!”

เฉินเกอพูดขึ้นเสียเฉยๆ

เสร็จแล้วเฉินเกอก็จากไป

ทำให้ในใจของหวางหมินทั้งโกรธทั้งอาย การโดนผู้ชายไม่สนใจแบบนี้ ตั้งแต่จนโตเห็นจะมีแต่ครั้งนี้

โมโหจนขอบตาแดง

โดยเฉพาะที่เขาเปลี่ยนเป็นคนที่รวย แบบที่รวยมากๆแบบนั้น แต่กลับไม่สนใจตัวเธอเลย.......

รอจนผ่านด้านบนหมู่บ้านของหมู่บ้านเสี่ยวเฉวียน รวมไปถึงหมู่บ้านเสี่ยวกู่ที่ตัวเองอยู่

เฉินเกอก็พบเข้าเรื่องแปลก ก็คือในหมู่บ้านมีพวกรถหรูอยู่จำนวนมาก

โดยเฉพาะที่ประตูหน้าโรงแรมมีจอดเอาไว้หลายคัน

เฉินเกอก็ไม่ได้คิดอะไรมาก

ในเวลานี้เอง

โทรศัพท์ของตัวเองก็ดังขึ้น พอดูก็เป็นอาม่าหวูที่โทรมาหา

“อาม่าหวูมีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ?” เฉินเกอถามขึ้นด้วยรอยยิ้ม

“เสี่ยวเกอ เธออยู่ไหนน่ะ? เมื่อกี้อาอึ้มเห็นหวูเชี่ยนขับรถกลับมาเองคนเดียว ดูท่าทางอารมณ์ไม่ค่อยดี ทั้งสองคนไม่ได้ทะเลาะกันใช่ไหม? เธอทิ้งเธอเอาไว้คนเดียวใช่ไหม!”

อาม่าหวูถามขึ้นอย่างเป็นห่วง

“เปล่าครับ ผมขับรถของเพื่อนกลับไปครับ ตอนนี้บนกำลังอยู่ระหว่างทางเลย!” เพื่อที่จะไม่ให้อาม่าหวูคิดมาก เฉินเกอก็เลยพูดไป

“อย่างนั้นก็โอเค อ๋อใช่เสี่ยวเกอตอนที่เธอกลับมาช่วยเอาข้าวสารถุงกลับมาจากในหมู่บ้านด้วยสิ จะได้ไม่ต้องให้คุณปู่ของเธอไปอีก!”

อาม่าหวูพูดขึ้น

“ไม่มีปัญหาครับ!”

เฉินเกอหาซุปเปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆ เข้าไปแล้วก็ซื้อข้าวสารมาสองถุง แล้วก็ยังมีน้ำมันถั่วลิสงอะไรต่างๆอีก

พูดขึ้นมาแล้ว ตั้งแต่ที่ตัวเองกลับมาให้เงินอากงหวูไม่เอา แล้วก็ไม่เคยซื้อพวกของจำเป็นพวกนี้เข้าบ้านอากงหวูจริงๆจังๆเลย

ดังนั้นก็เลยวิ่งอยู่หลายรอบ แถมยังซื้อนมมาสองสามลังแล้วก็เหล้าดีๆแล้วก็พวกธัญพืช

พอเปิดท้ายรถก็แทบจะยัดของเข้าไปจนเต็มแล้ว

“เฉินเกอ?”

และในรอบสุดท้ายตอนที่เฉินเกออุ้มหม้อความดันแรงสูงออกมา ทันใดนั้น ประตูโรงแรมข้างๆ ก็มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนขึ้นด้วยความประหลาดใจ

เฉินเกอหันหน้าไปดู

“โอ้ เจียงหรานหรานเธอมาอยู่ที่หมู่บ้านของเราได้ยังไงกันเนี่ย?”

หญิงสาวตรงหน้าเป็นเจียงหรานหราน

เฉินเกอประหลาดใจเล็กน้อย ตั้งแต่ที่เรื่องของระกูลเจียงผ่านไปแล้ว

เฉินเกอก็คิดว่า ต่อไปก็คงไม่ได้เจอกันอีกแล้วสินะ?

ยังไงเฉินเกอก็ตัดใจไปแล้ว แม้แต่ในครั้งนั้นที่เกิดเรื่องกับเจียงเว่ยตง ทั้งๆที่รู้ว่าพ่อคอยเตือนว่าให้ช่วยเหลือ ตัวเขาก็ไม่ได้ใส่ใจ

เจียงหรานหรานโทรมาหาตัวเอง ตัวเองก็ไม่รับ

เพราะฉะนั้นพอได้เจอก็รู้สึกอายๆ

“นั่นสิ ฉันเองก็เพิ่งจะถึง ฉันเตรียมจะออกมาซื้อของนิดหน่อย คิดไม่ถึงว่าเจอเห็นนายเข้า!”

เจียงหรานหรานยังคงทำตัวสนิทสนมกับเฉินเกอพอสมควร ทันใดนั้นก็เดินเข้ามาหา เห็นได้ชัดว่าอยากคุยกับเฉินเกอต่ออีกหน่อย

“พวกเธอ? ยังมีใครอีก?”

เฉินเกอถาม

“พ่อแม่ฉัน แล้วก็เพื่อนร่วมงานของฉันมาเที่ยวกันน่ะ!”

เจียงหรานหรานพูดขึ้นเสียงเบา

“อ๋อๆ!”

เฉินเกอพยักหน้า

ที่หมู่บ้านเสี่ยวกู่มีที่เที่ยวที่ไหนสนุกๆกัน? ทำไมถึงมีคนมาเที่ยวเยอะขนาดนี้?

แต่ว่าเฉินเกอไม่อยากคุยอะไรกับเจียงหรานหรานอีก ก็เลยไม่ได้ถาม

“ใช่สิเฉินเกอ นายยังอยู่ที่บ้านรึเปล่า?”

เจียงหรานหรานพูดขึ้นอีกครั้ง

“อือๆ ไม่อย่างนั้นฉันจะไปอยู่ที่ไหน?”

“นี่ ว่าไปแล้ว ฉันยังไม่เคยไปบ้านนายเลยนะ มีแค่ตอนเด็กที่นายชอบมาเล่นที่บ้านฉัน!”

เจียงหรานหรานหัวเราะ

“ได้สิ งั้นก็ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะ ต้องรีบกลับไปทำกับข้าวที่บ้าน!”

เฉินเกอพูดแทรกบทสนทนาของเจียงหรานหราน

เจียงหรานหรานรู้ว่าเฉินเกอไม่อยากคุยกับตัวเอง

แต่ว่าเฉินเกอก็ยิ่งไม่อยากจะสนใจตัวเอง ตัวเองอยากจะคุยกับเขา!

อย่าบอกนะว่าคนแบบเจียงหรานหรานไม่สามารถดึงความสนใจจากเขาได้?

“ใช่สิเฉินเกอ สายไฟของหม้ออัดของดันของนายมันมีแค่เส้นเดียว ไม่คิดจะซื้อเพิ่มอีกเส้นเอาไว้เผื่อๆเหรอ? ในหมู่บ้านหม้ออัดแรงดันไม่เสถียรได้ง่ายมาก ร้อนจนสายไฟไหม้มีบ่อยๆ!”

เจียงหรานหรานบอก

“เรื่องนี้ฉันประมาทไปแล้วจริงๆ! ขอบใจเธอนะ!” เฉินเกอยิ้มบางๆเบาๆ เห้อ เมื่อก่อนถ้าเธอเป็นแบบนี้ก็ดีสิ

จากนั้นก็หมุนตัวจะกลับไปซื้อสายไฟ

“แหะๆ นายเอาหม้อไว้ในรถเถอะ ฉันช่วยไปซื้อให้นายก็ได้!”

เจียงหรานหรานพูดแล้วก็เดินเข้าไปในซุปเปอร์มาร์เก็ต ไม่นานมากก็ถือสายไฟมาหนึ่งเส้นแล้วส่งให้เฉินเกอ

“หรานหราน นี่เธอทำอะไรเนี่ย?”

และอยู่ๆในเวลานี้ เสียงของคนวัยกลางคนก็ดังมาจากทางด้านหน้าประตูโรงแรม