ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 288

บทที่288 พบกับตระกูลเจียงอีกครั้ง

“เฉินเกอ ขอโทษนะ......”

หลี่ชือหานกับเจียงเฉว่ฉิงเอ่ยขึ้นพร้อมกัน

สีหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

“ไม่เป็นไร!” เฉินเกอยิ้มบางๆ

ถึงแม้ว่าตอนนี้เฉินเกอจะมีความรู้สึกดีๆให้กับพวกเธอไม่เปลี่ยน แต่ว่าบอกตามตรง ไหนเลยที่จะมีความรู้สึกแต่ก่อนอยู่อีก

เฉินเกอก็แค่มองว่าพวกเธอเป็นคนสนิทคนหนึ่ง ไม่ใช่อย่างอื่น

ส่วนหลี่ชือหานกับเจียงเฉว่ฉิงก็เข้าใจความห่างเหินในน้ำเสียงของเฉินเกอ ใช่สิ แต่ก่อนไม่มีทางกลับไปได้อีกแล้ว! ในใจของทั้งสองคนก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างหาสาเหตุไม่ได้

ถ้าเกิดว่าตัวเองยังคงความสัมพันธ์กับเฉินเกอเอาไว้ ไม่รู้ว่าตอนนี้จะดีกว่าที่คิดเอาไว้มากแค่ไหน!

จากนั้น เฉินเกอก็ไม่ได้พูดอะไรกับพวกเธออีก

ดูเวลาก็เป็นเวลาบ่ายแล้ว ตัวเองก็ควรกลับไปเตรียมตัวได้แล้ว

แต่กลับไปครั้งนี้ แม่หวูเชี่ยนเด็กบ้าคนนั้นก็ไม่รู้หนีไปไหนแล้ว คงจะกลับไปตั้งนานแล้วมั้ง

จะให้เฉินเกอเดินกลับบ้านก็ไม่ได้ถูกไหม

ดังนั้นก็เลยขับรถออดี้ A6 ของบริษัทกลับไป

แค่พอถึงประตูบ้าน

เฉินเกอก็เจอคนที่รู้จักมักคุ้นกันอีก

กำถือกระเป๋า เหมือนว่ากำลังรอจะเรีบกแท็กซี่อยู่

เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง

และถ้าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่หวางหมินแล้วจะเป็นใครได้อีก

เป็นเพราะเฉินเกอลดกระจกลง ดังนั้นในตอนที่เฉินเกอคิดจะปรับให้กระจกขึ้นมา หวางหมินก็มองเห็นเฉินเกอไปแล้ว

“เฉินเกอ?”

แถมหวางหมินยังเรียกชื่อของเฉินเกอออกมาตรงๆอีก

ทำให้เฉินเกอที่อยากจะไปก็ไปไม่ได้

สำหรับผู้หญิงคนนี้ บอกตามตรงสำหรับเฉินเกอไม่ได้มีความทรงจำที่ดีเกี่ยวกับเธอ

ตัวเขาไปตามนัดหาคู่ แต่ก็เพราะว่าดูถูกตัวเขา ดังนั้นก็เลยสั่งให้น้องสาวของตัวเองมาแทน

เรื่องนี้สำหรับตัวเขานับเป็นการดูถูกที่ร้ายแรงมาก

ดังนั้นตั้งแต่เริ่มจนจบ วันนี้เฉินเกอไม่ได้เป็นคนเริ่มบทสนทนากับเธอก่อนเลย

“คุณมีอะไร?”

เห็นว่าหวางหมินเดินมาที่ข้างรถของตัวเอง เฉินเกอก็ถามขึ้นอย่างเย็นชา

“วันนี้ขอบคุณคุณมากนะคะ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณวันนี้พวกเราก็คงไม่ได้เข้าไปเที่ยว พวกนั้นเป็นเพื่อนร่วมงานของฉันเองพวกนั้นกลับกันไปบ้างแล้วบางส่วน!”

ข้างๆหวางหมินยังมีผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่ยืนอยู่เป็นเพื่อนเธออยู่ในตอนนี้

“อ้อๆ ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก ถ้าเกิดตามความต้องการของผม ผมคงไม่ให้พวกคุณเข้าไป เป็นหยูเฉียงที่ให้พวกคุณเข้าไป!”

เหอะๆ

เฉินเกอไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไว้หน้าผู้หญิงคนนี้ดังนั้นก็เลยพูดจาแปลกๆไม่ค่อยมีความเกรงใจ

บนใบหน้าของหวางหมินก็มีสีหน้าอายๆ

แน่นอนว่าเธอเข้าใจดี เพราะว่าเรื่องดูตัวเรื่องนั้น เลยเข้าใจได้ว่าเฉินเกอคงมีระยะห่าง

อีกอย่างตัวเธอเองก็ทำเกินไปจริงๆ

แค่รู้สึกว่ากังวลเพราะไม่มีเหตุผลที่มากพอ

เดิมทีตัวเองก็ไม่จำเป็นที่จะต้องทักทายเฉินเกอเพื่อที่จะโดนว่าด้วยถ้อยคำดูถูกพวกนี้

ทำว่าเป็นคนแปลกหน้า ใครก็ไม่ต้องพูดกับใครก็ดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? ก็ไม่ใช่สิ่งที่ตัวเองอยากต้องการมาตลอดอย่างนั้นเหรอ?

แต่ว่าพอผ่านเรื่องเมื่อกี้มาก็เปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิมแล้ว

หวางหมินไม่ยอมให้เป็นแบบนี้

เหมือนกับความรู้สึกในใจของผู้หญิงส่วนมาก

แก! ก็เป็นแค่ผู้ชายฉันไม่มองแล้วก็ปัดตกไป ถ้าเกิดว่าทั้งชีวิตของนายจะธรรมดาทั่วไปไม่มีผลงานอะไร อย่างนั้นก็ไม่มีอะไร ในใจของฉันยังดีใจเสียอีก

แต่ว่า ไม่ควรเลยไม่ควรเลยจริงๆ ผู้ชายคนหนึ่งที่ที่ถูกทิ้งกลับมีความสามารถมากขนาดนี้

อย่างนี้ก็รับไม่ได้แล้ว

ดังนั้นพอเห็นเฉินเกอขับรถออดี้ออกมาแถมไม่มีท่าทางจะทักทายตัวเองเลยสักนิด ในใจของหวางหมินก็รู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก

“คือว่าเรื่องนั้น ฉันอยากจะขอโทษนาย เป็นฉันที่ผิดเอง!”

หวางหมินกัดปากแล้วพูดขึ้น

“ไม่จำเป็นต้องขอโทษ บอกตามตรง พวกเราก็ไม่ได้เป็นอะไรกันถ้าคุณไม่มีอะไรแล้ว ผมก็ขอตัวก่อน!”

เฉินเกอพูดขึ้นเสียเฉยๆ

เสร็จแล้วเฉินเกอก็จากไป

ทำให้ในใจของหวางหมินทั้งโกรธทั้งอาย การโดนผู้ชายไม่สนใจแบบนี้ ตั้งแต่จนโตเห็นจะมีแต่ครั้งนี้

โมโหจนขอบตาแดง

โดยเฉพาะที่เขาเปลี่ยนเป็นคนที่รวย แบบที่รวยมากๆแบบนั้น แต่กลับไม่สนใจตัวเธอเลย.......