ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 292

บทที่292 เรื่องเก่าๆตอนมัธยมต้น

ส่วนหลังจากที่เฉินเกอเดินมาทักทายกับเพื่อนๆที่เดินมาทักทายทีละคนๆ

ก็มองเห็นหวังเสว่แล้วเหมือนกัน

เขาเองก็ทำตัวไม่ถูกขึ้นมาเหมือนกัน

ไม่ผิด หวังเสว่ก็คือคนที่ตอนเฉินเกอเคยคบตอนเรียนมัธยมต้น...... ไม่ใช่ จะพูดว่าคบไม่ได้ สรุปก็คือมีความสัมพันธ์เหมือนกับคบกันนั่นแหละ

มันคลุมเครืออยู่พอสมควร

มันก็เพราะว่าหวังเสว่น่ะ เฉินเกอเลยโดนหลิวหยางอันธพาลของโรงเรียนหมายหัว

หลิวหยางชอบหวังเสว่ ดังนั้นก็เลยมาหาเรื่องเฉินเกอ

เรื่องหลังจากนั้นก็เป็นเรื่องที่ทุกคนรู้กัน หวังเสว่ก็ไปคบกับหลิวหยาง

เมื่อกี้ระหว่างตอนที่มาเฉินเกอยังคิดอยู่เลยว่าวันนี้หวังเสว่ก็คงอยู่ด้วย?

ถ้าเกิดว่ายังคงเจอเธออีก ก็คงอึดอัดน่าดู

เกลียด เกลียดจริงๆ

ลี่เสี้ยว เฉินเกอเพื่อเธอเลยทำขนาดนั้น สรุปคือสุดท้ายเธอก็ไปอยู่กับศัตรูตัวฉกาจทั้งสองคน

ร้ายแรงถึงขนาดที่ว่าลี่เสี้ยวยอมทิ้งการเรียนเพื่อตัวเอง

ดังนั้นเลยอึดอัด

เฉินเกอเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องใช้อารมณ์แบบไหนเผชิญหน้ากับเธอ!

เพราะว่าก่อนเรื่องนั้นทั้งสองคนก็ไปได้ดี หลังจากเรื่องนั้น พูดมาแล้วก็แปลก ก็ไม่เคยพูดกันอีกเลยแม้แต่คำเดียว

แก้แค้นเธอ?

แต่พอมาคิดให้ละเอียดแล้วเธอจะคบกับใครมันก็เป็นทางเลือกของเธอ เกี่ยวอะไรกับตัวเองด้วย?

บัญชีแค้นที่ต้องชำระของจริง คงจะต้องไปเรียกเก็บจากหลิวหยาง

ทันใดนั้น เฉินเกอก็เลยเลือกที่จะไม่สนใจ

“เหอะๆ ใจร้ายจริงๆ เฉินเกอไม่ยอมมาทักเธอเลย แต่ว่าหวังเสว่ เธอเห็นหรือเปล่า ตอนนี้เฉินเกอดูมีเสน่ห์ขึ้นนะ! แถมยังแต่งตัวดูดีมากด้วย ! ดูแล้วก็หล่อดีเหมือนกันนะ!”

ผู้หญิงคนหนึ่งแอบหัวเราะแล้วพูดขึ้น

หวังเสว่สางผมเล็กน้อย ได้ยินคนแนชมเฉินเกอ ในใจของเธอก็รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่

เหมือนกับว่ากำลังตบหน้าเธออย่างนั้นแหละ

ยังไงเฉินเกอก็เป็นคนที่เธอทิ้ง ตอนนี้เฉินเกอเปลี่ยนเป็นดีขึ้น แน่นอนว่าในใจก้ต้องรู้สึกหงุดหงิด

“อืมๆ ก็หล่อดี!”

จากนั้นก็ตอบแบบขอไปทีไปคำหนึ่ง

“เฮ้ๆ คุณครูประจำชั้นกับคุณครูหยางมาแล้ว!”

ในตอนนี้ก็มีคนตะโกนขึ้น

รถคันหนึ่งหยุดลง จากด้านหลังรถมีคนอายุประมาณหกสิบกว่าๆคนหนึ่งลงมา

และก็เป็นคุณครูประจำชั้น คุณครูหวังจ่างกุ้ยพอดี

ส่วนคนขับรถคือคนที่อายุ27ปี คุณครูที่ยังสาว มีความเป็นผู้ใหญ่ เซ็กซี่ มีเสน่ห์ เป็นคนที่สอนวิชาภาษาอังกฤษตอนม.3ของเฉินเกอ คุณครูหยางเขอ

ตอนนั้นหยางเขอก็เพิ่งจะอายุ22ปี เพิ่งจะจบมหาลัย มาเป็นครูในชั้นปีขอเฉินเกอ

แต่ว่าก็เพราะว่าสวยและยังสาว ไม่นานก็สามารถเข้ากันกับนักเรียนได้เหมือนกลุ่มเดียวกัน

เฉินเกอก็แค่เหลือบมองหยางเขอด้วยหางตา แต่ไม่มีความคิดที่จะทักทาย

แต่เป็นคุณครูหวัง

เฉินเกอวิ่งเหยาะๆไปหาแล้วพยุงให้เขาลงมาจากรถ

“เฉินเกอ เป็นนายเองเหรอ เด็กคนนี้ สองปีมานี้ทำไมถึงไม่มีข่าวคราวบ้างเลย?”

คุณครูหวังพอได้เห็นเฉินเกอ หน้าก็เต็มไปด้วยริ้วรอยเหี่ยวย่น ทั้งประหลาดใจทั้งดีใจ จับข้อศอกของเฉินเกอเอาแน่น แล้วพวกขึ้นอย่างตื่นเต้น

บอกตามตรง ตอนนั้นคุณครูหวังดูแลตัวเองกับลี่เสี้ยวดีมากเกินไปด้วยซ้ำ

บุญคุณครั้งนั้นเฉินเกอไม่เคยลืม

รีบอธิบาย

“เหอะๆ เฉินเกอมาได้ยังไงละเนี่ย? ดูท่าทางของนายตอนนี้ ได้งานอะไรทำแล้วล่ะ? แต่งตัวเสียดูดีเชียวนะ!”

ส่วนหยางเขอนั้น เวลาห่างกันตั้งหกปี ในตอนนี้ก็แค่เหลือบมองเฉินเกอครั้งหนึ่ง

สีหน้าเต็มไปด้วยการเหยียดหยามและถากถาง

ส่วนเรื่องราวโดยละเอียด ก็เพราะว่าลี่เสี้ยวเคยโต้แย้งเธอหลังจากนั้นเธอก็เกลียดเฉินเกอกับลี่เสี้ยวฝังใจ แน่นอนไม่ใช่แค่เรื่องของเฉินเกอ แต่เพื่อนของศัตรูก็คือศัตรูเหมือนกันนี่

ใครใช้ให้ลี่เสี้ยวสนิทกับเฉินเกอล่ะ

ดังนั้นเรื่องยุ่งยากต่างๆหลังจากนั้นก็พุ่งเข้าใส่เฉินเกอและลี่เสี้ยว เด็กจนๆของห้องกล้าที่จะเถียงกับตัวเอง?

นี่ก็คือเหตุผลว่าทำไมเฉินเกอถึงมองเธอด้วยหางตา

เฉินเกอเหลือบมองเธอแล้วก็ไม่ได้พูดอะไร

ในตอนนี้คุณครูหวังก็พูดขึ้น “เฉินเกอเธอเองก็โตแล้ว สามารถดื่มเหล้าได้แล้ว วันนี้ก็รับเอาเรื่องนี้มา แล้วก็มาดื่มเป็นเพื่อนครูสักแก้วดีไหม?”

“คุณครูหวัง รอ......”

เฉินเกอกำลังจะพูด

“โอ้! มีเพื่อนนักเรียนมาเยอะขนาดนี้เชียว วันนี้ก็ถือว่าให้เกียรติฉัน เฉินเชาจริงเลยนะ มาๆๆ ข้างบนฉันจัดเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทุกคนเข้าไปคุยในห้องรับรองกันดีกว่า?”

เฉินเชาพูดขึ้น

หลังจากนั้นก็มองเห็นคุณครูหวังกับหยางเขอ

เฉินเชาเดินยิ้มมาแล้วพูดขึ้น “คุณครูหวังคุณครูหยาง เข้าไปนั่งเถอะครับ หืม? นายก็มาด้วยเหรอ? ดีเลย เข้าไปด้วยกันไหม?”

มองเห็นเฉินเกอเฉินเชาก็รู้สึกประหลาดใจ

แต่ก็แค่ทักทายไปตามประสา

“เสว่เสว่ มานี่สิ ไม่เห็นเหรอว่าครูประจำชั้นของพวกเรามาแล้ว?”

ตอนนี้เฉินเชาก็ทักหวังเสว่ขึ้นมา

เห็นว่าหวังเสว่กำลังเดินมาก็โดนเฉินเชาจับมือเอาไว้

เพื่อนนักเรียนมัธยมต้นบางคนที่ไม่รู้เรื่องนี้ ตกใจกับเรื่องนี้กันมาก

พระเจ้า ที่แท้ตอนนี้หวังเสว่ก็คบอยู่กับเฉินเชาเหรอ?

เฉินเกอเองก็คิดไม่ถึง

ถ้าเกิดว่าอยู่ต่อไป ก็น่าอึดอัด

แต่ว่าตอนนี้คุณครูหวังก็ยังจับมือของตัวเองเอาไว้อยู่ ก็ไม่สามารถที่จะไปไหนได้เหมือนกัน

ไปบอกกับคุณครูหวังสักคำ

เฉินเกอคิดในใจ

รอจนทุกคนมาจนถึงห้องรับรอง เพื่อนนักเรียนก็คุยกันทุกเรื่อง

ส่วนใหญ่ก็พูดถึงชีวิตช่วงนี้ของตัวเอง

และในนี้ คนที่ไปได้สวยที่สุดแน่นอนว่าก็ต้องเป็นเฉินเชา

เขาไม่ทันเรียบจบมัธยมปลายก็ออกไปทำงาน ไปเรียนรถบัสกับคุณลุงอะไรสักอย่าง

ตอนนี้เหรอ ก็ยืมเงินของครอบครัวมาซื้อรถบัสเอาไว้สองคัน เริ่มทำกิจการเล็กๆเกี่ยวกับการข่นส่ง

นับได้ว่าเป็นงานที่ดีที่สุดในหมู่บ้านแล้ว ก็ไม่แปลกใจว่าทำไมหวังเสว่ถึงเลือกที่จะคบกับเฉินเชา

“จุ๊ๆๆ เสว่เสว่คบกับพี่เชา ก็ถือได้ว่าสุขสบายเลยนะ เป็นเถ้าแก่เนี้ยแล้วสิเนี่ย ฮ่าๆ!”

“ก็ใช่นะสิ ก็เสว่เสว่สวยขนาดนี้ ไม่แปลกใจที่โชคดี!”

เพื่อนนักเรียนพูดขึ้นอย่างอิจฉา

“ใช่สิเฉินเกอ ตอนนี้นายทำอะไรอยู่เหรอ?”

ตอนนี้เฉินเชาก็ละสายตาจ้องมาที่เฉินเกอ

ตอนมัธยมต้นทั้งสองคนไม่ได้พูดคุยกันเท่าไหร่นัก

แต่ว่านะ เรื่องของเฉินเกอกับหวังเสว่เฉินเชาเองก็รู้

ที่ใครๆเขาบอกกันว่าแฟนเก่ากับแฟนใหม่มาเจอกันก็มักจะอิจฉากัน เฉินเชาก็คือแบบนั้นแหละ

โดยเฉพาะที่เห็นเฉินเกอแต่งตัวดีมาก ดีกว่าตัวเองเสียอีก

ดังนั้นตอนนี้ ก็เลยถามแบบลองเชิง

คุณครูหวังก็มองมาทางเฉินเกอเหมือนกัน

“ตอนนี้ฉันเปิดกิจการเองน่ะ!”

เฉินเกอบอก

“พรู่ด!”

“ฮ่าๆๆ พระเจ้า เฉินเกอมีกิจการเป็นของตัวเองแล้ว?”

มีเพื่อนร่วมชั้นผู้หญิงคนหนึ่งหัวเราะออกมา

“ทำกิจการอะไรน่ะ คงไม่ได้ไปขายถุงเท้าอยู่ตามตลาดนัดกลางคืนหรอกนะ? ฮ่าๆๆ?”

“ฮ่าๆๆ จริงๆเลย คนอื่นมีกิจการนายก็มีกิจการ เฉินเกอไม่ใช่ว่าพวกเราว่านายหรอกนะ เป็นคนก็ต้องรู้ตัวเอง คนแบบนาย หาที่สักที่แล้วทำงานก็พอแล้ว!”

คนที่พูดก็คือหยางเขอที่ในตอนนี้ก็พูดขึ้นตามน้ำของคำเย้ยหยันของทุกคน “ไม่ใช่ว่าฉันดูถูกนายกับคนที่ชื่อลี่เสี้ยวคนนี้หรอกนะ ไม่ต้องมองคะแนนของพวกนายหรอก แต่แค่มาอยู่ในสังคมก็อยู่ในจุดต่ำสุดแล้ว ทำไมนะเหรอ? เพราะว่าพวกนายทั้งสองคนอยากได้คนรู้จักก็ไม่มีใคร อยากได้ภูมิหลังของครอบครัวก็ไม่มี ได้ยินว่าเพื่อนนายลี่เสี้ยวตอนนี้กำลังซ่อมรถให้คนอื่นอยู่นี่? เหอะๆ...... ทำงานแบบนั้นมีอนาคตอะไรกันล่ะ?”

หยางเขอยิ้มเยาะเย้ย

“เปล่านะครับคุณครู ตอนนี้ลี่เสี้ยวกิจการใหญ่โตมาก ตอนนี้เปิดบริษัทออโต้เทรดคอโปเรชั่นแล้ว ไม่กี่วันก่อนหน้าผมได้ยินคนคุยกันอยู่!”

“ใช่ค่ะ หนูก็ได้ยินมาเหมือนกัน ได้รับผลประโยชน์ดีเลย ทำให้บริษัทดรีมเมอร์กรุ้ปให้เงินลงทุนเลย!”

มีคนพูดขึ้น

หยางเขอได้ฟัง อยู่ๆก็รู้สึกว่าใบหน้าตัวเองนั้นไร้แสงไป แต่ว่าก็ยังคงพูดต่อ “แล้วจะยังไง ก็ใช้คนแค่ไม่กี่คน คนอื่นเขาก็อาจจะริบทุนคืนก็ได้ ยังไงก็คงต้องกลับไปซ่อมรถเหมือนเดิม!”

“พอแล้วน่าๆ จริงสิเฉินเชา เธอไม่ได้บอกลี่เสี้ยวว่าวันนี้มีนัดรวมรุ่นเหรอ?”

คุณครูหวังเห็นว่าบรรยากาศมันน่าอึดอัดก็เลยรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

“อ้อๆ ไม่ครับ ผมไม่ได้ติดต่อเขา!”

เฉินเชาวางแก้วน้ำชา ตอบขึ้นแล้วหัวเราะแห้ง

“หนูติดต่อเขาไปแล้วค่ะ ตอนแรกวันนี้ไม่ได้เป็นแค่วันเกิดของเฉินเชาคนเดียวนะคะ พวกเรายังมีเพื่อนนักเรียนอีกคนหนึ่งที่เกิดวันนี้ด้วยเหมือนกัน!”

ในตอนนี้ อยู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นมา