ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 292

บทที่292 เรื่องเก่าๆตอนมัธยมต้น

ส่วนหลังจากที่เฉินเกอเดินมาทักทายกับเพื่อนๆที่เดินมาทักทายทีละคนๆ

ก็มองเห็นหวังเสว่แล้วเหมือนกัน

เขาเองก็ทำตัวไม่ถูกขึ้นมาเหมือนกัน

ไม่ผิด หวังเสว่ก็คือคนที่ตอนเฉินเกอเคยคบตอนเรียนมัธยมต้น...... ไม่ใช่ จะพูดว่าคบไม่ได้ สรุปก็คือมีความสัมพันธ์เหมือนกับคบกันนั่นแหละ

มันคลุมเครืออยู่พอสมควร

มันก็เพราะว่าหวังเสว่น่ะ เฉินเกอเลยโดนหลิวหยางอันธพาลของโรงเรียนหมายหัว

หลิวหยางชอบหวังเสว่ ดังนั้นก็เลยมาหาเรื่องเฉินเกอ

เรื่องหลังจากนั้นก็เป็นเรื่องที่ทุกคนรู้กัน หวังเสว่ก็ไปคบกับหลิวหยาง

เมื่อกี้ระหว่างตอนที่มาเฉินเกอยังคิดอยู่เลยว่าวันนี้หวังเสว่ก็คงอยู่ด้วย?

ถ้าเกิดว่ายังคงเจอเธออีก ก็คงอึดอัดน่าดู

เกลียด เกลียดจริงๆ

ลี่เสี้ยว เฉินเกอเพื่อเธอเลยทำขนาดนั้น สรุปคือสุดท้ายเธอก็ไปอยู่กับศัตรูตัวฉกาจทั้งสองคน

ร้ายแรงถึงขนาดที่ว่าลี่เสี้ยวยอมทิ้งการเรียนเพื่อตัวเอง

ดังนั้นเลยอึดอัด

เฉินเกอเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องใช้อารมณ์แบบไหนเผชิญหน้ากับเธอ!

เพราะว่าก่อนเรื่องนั้นทั้งสองคนก็ไปได้ดี หลังจากเรื่องนั้น พูดมาแล้วก็แปลก ก็ไม่เคยพูดกันอีกเลยแม้แต่คำเดียว

แก้แค้นเธอ?

แต่พอมาคิดให้ละเอียดแล้วเธอจะคบกับใครมันก็เป็นทางเลือกของเธอ เกี่ยวอะไรกับตัวเองด้วย?

บัญชีแค้นที่ต้องชำระของจริง คงจะต้องไปเรียกเก็บจากหลิวหยาง

ทันใดนั้น เฉินเกอก็เลยเลือกที่จะไม่สนใจ

“เหอะๆ ใจร้ายจริงๆ เฉินเกอไม่ยอมมาทักเธอเลย แต่ว่าหวังเสว่ เธอเห็นหรือเปล่า ตอนนี้เฉินเกอดูมีเสน่ห์ขึ้นนะ! แถมยังแต่งตัวดูดีมากด้วย ! ดูแล้วก็หล่อดีเหมือนกันนะ!”

ผู้หญิงคนหนึ่งแอบหัวเราะแล้วพูดขึ้น

หวังเสว่สางผมเล็กน้อย ได้ยินคนแนชมเฉินเกอ ในใจของเธอก็รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่

เหมือนกับว่ากำลังตบหน้าเธออย่างนั้นแหละ

ยังไงเฉินเกอก็เป็นคนที่เธอทิ้ง ตอนนี้เฉินเกอเปลี่ยนเป็นดีขึ้น แน่นอนว่าในใจก้ต้องรู้สึกหงุดหงิด

“อืมๆ ก็หล่อดี!”

จากนั้นก็ตอบแบบขอไปทีไปคำหนึ่ง

“เฮ้ๆ คุณครูประจำชั้นกับคุณครูหยางมาแล้ว!”

ในตอนนี้ก็มีคนตะโกนขึ้น

รถคันหนึ่งหยุดลง จากด้านหลังรถมีคนอายุประมาณหกสิบกว่าๆคนหนึ่งลงมา

และก็เป็นคุณครูประจำชั้น คุณครูหวังจ่างกุ้ยพอดี

ส่วนคนขับรถคือคนที่อายุ27ปี คุณครูที่ยังสาว มีความเป็นผู้ใหญ่ เซ็กซี่ มีเสน่ห์ เป็นคนที่สอนวิชาภาษาอังกฤษตอนม.3ของเฉินเกอ คุณครูหยางเขอ

ตอนนั้นหยางเขอก็เพิ่งจะอายุ22ปี เพิ่งจะจบมหาลัย มาเป็นครูในชั้นปีขอเฉินเกอ

แต่ว่าก็เพราะว่าสวยและยังสาว ไม่นานก็สามารถเข้ากันกับนักเรียนได้เหมือนกลุ่มเดียวกัน

เฉินเกอก็แค่เหลือบมองหยางเขอด้วยหางตา แต่ไม่มีความคิดที่จะทักทาย

แต่เป็นคุณครูหวัง

เฉินเกอวิ่งเหยาะๆไปหาแล้วพยุงให้เขาลงมาจากรถ

“เฉินเกอ เป็นนายเองเหรอ เด็กคนนี้ สองปีมานี้ทำไมถึงไม่มีข่าวคราวบ้างเลย?”

คุณครูหวังพอได้เห็นเฉินเกอ หน้าก็เต็มไปด้วยริ้วรอยเหี่ยวย่น ทั้งประหลาดใจทั้งดีใจ จับข้อศอกของเฉินเกอเอาแน่น แล้วพวกขึ้นอย่างตื่นเต้น

บอกตามตรง ตอนนั้นคุณครูหวังดูแลตัวเองกับลี่เสี้ยวดีมากเกินไปด้วยซ้ำ

บุญคุณครั้งนั้นเฉินเกอไม่เคยลืม

รีบอธิบาย

“เหอะๆ เฉินเกอมาได้ยังไงละเนี่ย? ดูท่าทางของนายตอนนี้ ได้งานอะไรทำแล้วล่ะ? แต่งตัวเสียดูดีเชียวนะ!”

ส่วนหยางเขอนั้น เวลาห่างกันตั้งหกปี ในตอนนี้ก็แค่เหลือบมองเฉินเกอครั้งหนึ่ง

สีหน้าเต็มไปด้วยการเหยียดหยามและถากถาง

ส่วนเรื่องราวโดยละเอียด ก็เพราะว่าลี่เสี้ยวเคยโต้แย้งเธอหลังจากนั้นเธอก็เกลียดเฉินเกอกับลี่เสี้ยวฝังใจ แน่นอนไม่ใช่แค่เรื่องของเฉินเกอ แต่เพื่อนของศัตรูก็คือศัตรูเหมือนกันนี่

ใครใช้ให้ลี่เสี้ยวสนิทกับเฉินเกอล่ะ

ดังนั้นเรื่องยุ่งยากต่างๆหลังจากนั้นก็พุ่งเข้าใส่เฉินเกอและลี่เสี้ยว เด็กจนๆของห้องกล้าที่จะเถียงกับตัวเอง?

นี่ก็คือเหตุผลว่าทำไมเฉินเกอถึงมองเธอด้วยหางตา

เฉินเกอเหลือบมองเธอแล้วก็ไม่ได้พูดอะไร

ในตอนนี้คุณครูหวังก็พูดขึ้น “เฉินเกอเธอเองก็โตแล้ว สามารถดื่มเหล้าได้แล้ว วันนี้ก็รับเอาเรื่องนี้มา แล้วก็มาดื่มเป็นเพื่อนครูสักแก้วดีไหม?”

“คุณครูหวัง รอ......”