ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 293

บทที่293 รถของเฉินเกอ

“อะไรนะ? พวกเรายังมีเพื่อนนักเรียนอีกคหนึ่งที่เกิดวันเกิดนี้เหมือนกันเหรอ?”

เฉินเชาเลิกคิ้วแล้วหัวเราะ

เพื่อนนักเรียนหญิงคนนั้นว่า “ใช่น่ะสิ วันนี้เป็นวันเกิดของลี่ไค่ ฮ่าๆ ตอนแรกที่โทรหาลี่เสี้ยวเขาไม่มีเวลา บวกกับที่พี่เชาเลี้ยงข้าวด้วย!”

ลี่ไค่ก็เป็นเพื่อนตอนมัธยมต้นเหมือนกัน

เป็นคนประเภทที่จริงใจและตรงไปตรงมาประมาณนั้น ตอนนั้นคะแนนอยู่ที่โหล่ของห้องเลย

ที่บ้านเปิดโรงงานปูนซีเมนต์ เพราะว่าไม่ใช่คนที่อดทนต่อการเรียน พอจบมัธยมต้นก็กลับไปทำงานที่บ้าน

ตอนนี้ ทุกๆคนเบนสายมองไปที่ลี่ไค่

“โอ้โหเจ้าไค่ วันนี้วันเกิดนายทำไมถึงไม่บอกอะไรสักคำล่ะ อย่างนี้ก็น่าอายน่ะสิ ฮ่าๆ!”

เฉินเชาพูด

“ก็ใช่น่ะสิลี่ไค่ ที่แท้วันนี้ก็เป็นวันเกิดของนายด้วยเหมือนกันเหรอ! มาๆๆ เพิ่มวีแชทของลี่ไค่เป็นเพื่อน โอนอั่งเปาวันเกิดให้ลี่ไค่กัน!”

กลุ่มชายหนุ่มและหญิงสาวพูดขึ้นอย่างเห็นด้วย

คุณครูหวังพูดขึ้น “เจ้าพวกคนหนุ่มสาวสมัยนี้ฉลองวันเกิดก็ไม่ให้ของขวัญกันแล้วนะ จำได้ว่าตอนฉันอายุเท่าพวกเธอต้องทำของขวัญขึ้นมาเองแล้วเอาไปให้! ตอนนี้มีวีแชทแล้ว สะดวกสบายดีจริง!”

“แน่นอนค่ะครู วันเกิด แต่งงาน ใส่ซองแค่ส่งอั่งเปาให้ก็จัดการได้ทุกปัญหาแล้วค่ะ!”

สาวๆหัวเราะกัน

“ลี่ไค่นายเพิ่มเพื่อนในวีแชทสิ แล้วรับอั่งเปาด้วย!”

“โอเคๆ ขอบคุณเพื่อนๆนักเรียนทุกคนมาก! วันเกิดของฉัน คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นวันเดียวกันกับพี่เชา!”

เห็นว่าเพื่อนๆนักเรียนดีกับตัวเองขนาดนี้ ลี่ไค่ก็รู้สึกซาบซึ้งมาพูดขอบคุณซ้ำๆ

“อย่างนั้นวันนี้ก็ถือว่าบังเอิญจริงๆแล้ว ลี่ไค่ท้องแล้วหนึ่งเดือน วันเกิดชนกับพี่เชาพอดี แต่ว่าทุกคนอย่าลืมนะ ตอนมัธยมต้นใครอีกคนที่มีวันเกิดตรงกันกับเฉินเชา?”

ลี่เสี่ยวหลิงเห็นว่าทุกๆคนส่งอั่งเปาให้กับลี่ไค่ก็เลยรีบพูดขึ้นบ้าง

“ใครน่ะ? ไม่เห็นจะจำได้เลย!”

เพื่อนนักเรียนสงสัย

“เหอะ แน่นอนว่าก็ต้องเป็นเฉินเกอไง วันนี้เป็นวันเกิดของเฉินเกอเขาเกิดวันเดียวกันกับเฉินเชา วันนี้บวกลี่ไค่เพิ่มไปอีก พวกเขาทั้งสามคนเกิดวันเดียวกัน”

ลี่เสี่ยวหลิงพูด

“อ้อๆ เฉินเกอก็เกิดวันนี้เหรอ!”

เพื่อนนักเรียนหยักหน้าแสดงว่ารับรู้

แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไร

“จริงสิเฉินเชา ได้ยินมาว่าตอนบ่ายที่หมู่บ้านเสี่ยวเฉวียนมีงาน พวกเราไปเที่ยวด้วยกันไหม พ่อฉันบอกว่าทางโน้นสนุกสนานมาก!

ผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมาทำลายความเงียบอย่างตื่นเต้น

“ใช่ๆ แถวหมู่บ้านเสี่ยวเฉวียนดูสนุกสนานมาก ไปด้วยกันเถอะ!”

ทุกคนก็เริ่มตอบรับขึ้นมา

“ทางฉันไม่มีปัญหาอยู่แล้ว เอาอย่างนี้ไหมพวกเรานับรถกัน รอตอนบ่ายคุณครูหยางครูก็ไปด้วยนะครับ พวกเราไปด้วยกันลองดูว่าจะไปด้วยกันทั้งหมดได้ไหม จะได้ไม่ต้องเช่ารถด้วย!”

เฉินเชาออกความเห็น

จากนั้นทุกคนก็เริ่มนับจำนวนคน

รถนั้นมีพอแล้ว

แต่ว่านับไปนับมาก็ยังขาดที่นั่งของอีกหนึ่งคนอยู่

“อย่างนี้ก็น่าอึดอัดนะสิ เกินมาหนึ่งคน ต้องเช่ารถเพื่อคนๆเดียวแบบนี้ก็ไม่คุ้มนะ!”

ผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น

“เหอะๆ อย่างนั้นเฉินเกอก็ไม่ต้องไปแล้วกันนะ เขายังต้องไปทำกิจการต่อนี่ ถ้าเกิดว่าพวกเราพาเฉินเกอไปด้วยอาจจะขัดขวางเวลาการดำเนินกิจการของเขาก็ได้!”

ผู้ชายคนหนึ่งหัวเราะ

“พูดถูก เฉินเกอไม่ต้องไปหรอก ฮ่าๆ!”

“ฉันไม่ไป พวกนายไปเที่ยวน่ะดีแล้ว คุณครูหวัง วันนี้ผมก็มาก็เพราะว่าอยากจะมาเจอครู ตอนแรกวันนี้ตั้งใจจะมาเชิญคุณครูไปงานเลี้ยงวันเกิดผม แต่ก็ไม่สะดวก รออีกสองวันผมค่อยไปหาครูใหม่ที่บ้าน ผมยังมีเรื่องให้ทำ ต้องขอตัวก่อน!”

เฉินเกอขยับมาข้างคุณครูหวังแล้วพูดขึ้น