ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 303

บทที่ 303 ต้องเกิดเรื่องกับเพื่อนของคุณแน่

หูฮุ่ยหมินกระดิกนิ้วเรียกเฉินเกอให้มาหา

ด้วยสถานะของเฉินเกอในตอนนี้ เขาเองก็ไม่อยากที่จะไปอย่างนี้

เพราะว่าตัวเองไม่จำเป็นต้องทำตามที่หูฮุ่ยหมินนั้นบอก

เมื่อก่อน ในสมัยตอนที่เรียนอยู่นั้น มีอยู่หลายครั้งที่ตอนเข้าร่วมการแข่งขันกิจกรรมทางวิชาการนั้น

ที่หูฮุ่ยหมินเธอทำหน้าที่เป็นหัวหน้ากลุ่ม จนเกิดความเคยชิน

“เฉินเกอ ที่บอกให้นายยกลังน้ำเปล่าไป ยกแล้วหรือยัง”

“เฉินเกอ ช่วยคนอื่น ๆ แบกสัมภาระหน่อยสิ”

“……”

เพราะเป็นแบบนี้ หูฮุ่ยหมินก็เลยเกิดความเคยชิน

เมื่อได้ยินคำพูดดังนั้น เฉินเกอก็เลยยิ้มเย้ยในใจ แต่ว่าก็ได้เดินเข้าไป

“ฮ่า ๆ คงจะใช่จริง ๆ เฉินเกอฟังคำพี่ด้วย”

“กล้าที่จะไม่ฟังหรอ ไม่ต้องพูดหรอกว่าพี่ฮุ่ยหมินเมื่อก่อนนั้นจะเป็นหัวหน้ากลุ่ม และตอนนี้ฮุ่ยหมินเองเก่งจะตาย หากไม่ฟังก็จับเขาไปเลย ฮ่า ๆ ”

ผู้หญิงคนหนึ่งได้พูดขึ้น

“เฉินเกอ ฉันจำได้ว่า เมื่อก่อนนายจนมาก ทำไมยังมาดื่มเหล้าที่ร้านเหล้าได้ล่ะ ทำไมหรอ รวยขึ้นแล้วหรอ”

หูฮุ่ยหมินถามขึ้น

เมื่อครู่เธอเองก็ดูไม่สบายใจเท่าไร

“อะไรนะ เฉินเกอจนมากเลยหรอ” ผู้หญิงเหล่านั้นตกใจ

“ใช่ละ เมื่อก่อน สมัยมัธยมปลาย บ้านของเฉินเกอนั้นขึ้นชื่อเรื่องความจนเลยล่ะ ในหนึ่งวันเขาได้กินแค่ข้าวมื้อเดียวเอง บางครั้งก็แทบไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม จนพวกเธอจินตนาการได้ออกเลยล่ะ”

หูฮุ่ยหมินพูด

คำพูดของเธอไม่ได้แฝงไว้ด้วยความหมายอื่น

แต่เป็นเพราะว่า ตั้งแต่เด็กจนโต เธอเป็นคนที่มีนิสัยตรงไปตรงมา คิดสิ่งใดก็พูดสิ่งนั้น แทบจะไม่ได้คิดถึงความรู้สึกของเฉินเกอเลย

ตั้งแต่มัธยมก็เป็นแบบนี้

คำพูดที่ทำให้คนอื่นฟังแล้วรู้สึกไม่ดี หูฮุ่ยหมินก็ยังสามารถพูดออกมาได้ ต่อหน้าคนมากมาย

สงสัยว่าในสายตาเธอ คิดว่าความจนนั้นเป็นเรื่องธรรมดาทั่ว ๆ

แต่ว่าเมื่อครู่ สายตาของผู้หญิงเหล่านั้นที่มองเฉินเกอต่างก็ดูมีท่าทีที่เปลี่ยนไป เปลี่ยนไปเป็นดูสงสารและเห็นใจเขา

เพราะเมื่อครู่ทุกคนต่างคิดว่า นี่คือคุณชายดี ๆ คนหนึ่ง

“ก็จริงแหละ ปกติแล้วก็ควรให้ความสำคัญกับการเรียน ต้องเรียนให้สูง ๆ ใส่ใจกับการเรียนดีที่สุด”

“ใช่แล้ว เมื่อก่อน มีเพื่อนมัธยมต้นคนหนึ่ง เขาหรอ สุขภาพไม่ค่อยดีตั้งแต่เด็ก ๆ สมองก็เลยไม่ค่อยดีเท่าไร หลังจากนั้น เขาก็ได้ไปทำธุรกิจตั้งแต่เนิ่น ๆ และตอนนี้เขามีกิจการร้านค้าเป็นของตัวเองแล้ว ส่วนเฉินเกอ นายเองก็ต้องขยันให้มาก ๆ นะ”

เฉินเกอไม่ทันได้พูดอะไร พวกเธอสามสี่คนก็ได้พูดต่อกันไม่หยุดปาก

เฉินเกอเองก็ไม่ได้อธิบายอะไร ทำได้แต่อมยิ้มไว้

“พอแล้วฮุ่ยหมิน ฉันว่าพวกเราไปหาเหล้าดื่มดีกว่า”

เฉินจุนเหวินมือล้วงกระเป๋า แล้วปากก็คาบบุหรี่ไว้ สำหรับเขาแล้ว เฉินเกอนั้นไม่ควรที่จะมีความคิดเห็นใด ๆ เสนอออกมา

“ได้สิ ๆ แล้วเฉินเกอ นายจะไปยังไง”

มีผู้หญิงคนหนึ่งได้พูดขึ้น

“เขาจะไปทำอะไรล่ะ เรื่องที่พวกเราคุยกัน เขาไม่เข้าใจหรอก”

หูฮุ่ยหมินพูดขึ้น

ทีแรก เธอก็รู้ว่าเพื่อนร่วมงานของเธอคงจะเกรงใจ

ด้วยความที่หูฮุ่ยหมินนั้นกลัวว่า เฉินเกอจะไม่รู้จักมารยาทในการเข้าสังคม ถ้าหากไปด้วยกันแล้วกลัวจะวุ่นวายไปกันใหญ่

เพราะในบริบทแบบนี้แล้วนั้น หากให้เขาไปด้วย หูฮุ่ยหมินเองก็คงรู้สึกไม่วางใจเหมือนกัน

จากนั้น เธอก็ยิ้มและโบกมือให้กับเฉินเกอ และพวกเธอก็ได้ออกจากร้านเหล่านั้นไป

ที่ประตูของร้านเหล้านั้น ดูเหมือนว่าบอดี้การ์ดเทียนหลงตี้หูนั้นคงจัดการเรื่องข้างในเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองคนยืนดูดบุหรี่ที่กำแพงแล้วมองมาที่เฉินเกอ

ดูเหมือนว่าทั้งสองคนนั้นได้ยืนรอเฉินเกอมาแล้วสักพัก

“จัดการเรียบร้อยแล้วหรอ แล้วหยางลู่ล่ะ”

เฉินเกอถาม

“ร้องไห้อยู่ข้างในครับ”

เทียนหลงยิ้มแล้วก็พูดขึ้น

เฉินเกอทำได้แค่ส่ายหน้าแล้วก็ยิ้ม จากนั้น ทั้งสามคนก็ได้เดินออกมาพร้อมกัน

“คุณชายเฉิน คนเหล่านั้นเป็นเพื่อนคุณหรอครับ”