ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 302

บทที่ 302 การเจอกับเพื่อนมัธยมปลายอีกครั้ง

“ฉัน……ฉันเองก็ไม่รู้ว่าพี่สาวฉันไปอยู่ที่ไหน ตั้งแต่เธอกลับมา ก็มาหาฉันที่โรงเรียนแค่ครั้งเดียวเท่านั้นเอง ฉันกับเธอก็ไม่เคยติดต่อกันทางโทรศัพท์เลย”

หยางลู่พูดขึ้นด้วยอาการร้องไห้

“งั้นก็โทรหาเธอ”

เฉินเกอพูด

ต้องเจอกับหยางเสว่ให้ได้แล้ว เพราะตัวเองก็ไม่อยากที่จะทนต่อการที่เธอทำให้ทรมานอยู่อย่างนี้

หากว่าฉันทำผิดกับเธอในสิ่งใด ก็ให้แก้แค้นที่ฉันคนเดียว

อย่าทำอะไรคนที่อยู่ข้าง ๆ ฉัน

เพราะการทำแบบนี้ เฉินเกอเองก็รับไม่ได้

หยางลู่ถึงแม้ว่าจะส่งสัญญาณให้ลูกน้องตัวเองจัดการกับเฉินเกอ

แต่ลูกน้องเหล่านี้ ไม่มีใครกล้าจะทำอะไรเลยสักคน เพราะฝีมือของสองคนนี้ ทุกคนต่างเห็นชัดเจนแล้ว จึงไม่กล้าที่จะปะทะด้วย

คงมีแค่คนที่โหด ๆ อย่างกับพิษแมงป่องเท่านั้น ที่จะกล้าปะทะกับสองคนนี้

ดังนั้น บอดี้การ์ดที่เหลือ เลยไม่กล้าที่จะทำอะไร

หยางลู่จึงทำได้แค่หยิบโทรศัพท์ออกมาให้แก่เฉินเกอ

เมื่อเฉินเกอเห็นเบอร์ของหยางเสว่แล้ว ก็ได้กดโทรไปทันที แต่โทรศัพท์เธอนั้นได้ปิดเครื่องไว้

“ทำไมถึงปิดเครื่องไปแล้วล่ะ”

“ฉันก็ไม่รู้”

หยางลู่พูด

“ดูเหมือนว่าหากไม่สั่งสอนเธอสักหน่อย เธอคงไม่ยอมพูดความจริงแน่ ตี้หูลงมือ”

“ครับ คุณชายเฉิน”

จากนั้น ก็หยิบเข็มเงินหนึ่งเล่มออกมา แล้วจะแทงเข้าไปที่คอของหยางลู่

“ฮ่ะ！ฮือ ๆ ๆ……”

หยางลู่ทันใดก็ร้องไห้ออกมา “ที่ฉันพูดนั้นเป็นความจริง นี่คือเบอร์ของพี่สาวของฉันแล้วนะ”

หยางลู่พูดทั้งน้ำตา

ถึงแม้ตี้หูจะแกล้ง ๆ ทำให้เธอตกใจ เธอก็ยังคงพูดอยู่แบบนี้

ตี้หูมองที่เฉินเกอ

เฉินเกอขมวดคิ้วขึ้น จากนั้นก็โบกมือลดลง เพื่อให้ตี้หูปล่อยเธอ

เมื่อครู่เฉินเกอแค่จะขู่หยางลู่เท่านั้น แต่ดูจากอาการของเธอแล้ว หยางลู่ก็ดูกลัวเข้าจริง ๆ ที่เธอบอกมามันก็น่าจะเป็นความจริง

เพราะเฉินเกอเองก็ไม่สามารถที่จะลงมือกับหยางลู่ได้อยู่แล้ว

จะตีจนเธอพิการหรอ

หรือว่าจะทำอะไรก็เถอะ

และสำหรับที่เมื่อครู่นั้น เธอตบที่หน้าเขาไปหนึ่งครั้ง ก็เลยถือเสียว่ามันเป็นการชดเชยในสิ่งที่ตัวเองได้ติดค้างกับหยางเสว่เอาไว้

หากจะพูดเป็นพันเป็นหมื่นครั้ง เรื่องที่หยางเสว่นั้นได้หยุดการเรียน ต่างก็เกี่ยวข้องกับตัวเอง

เฉินเกอขมวดคิ้ว แล้วเดินออกจากห้องนั้น

“คุณชายเฉิน คนเหล่านี้จะทำอย่างไรดี ” เทียนหลงชี้ไปยังลูกน้องของหยางลู่

เฉินเกอพยักหน้า แล้วก็เดินออกไป

หลังจากนั้น ก็ได้ยินเสียงร้องอย่างทรมานเหมือนกับเสียงหมูถูกฆ่าดังออกมาจากห้องนั้น

บอดี้การ์ดเหล่านั้น ตัวเองไม่มีเหตุผลที่จะปล่อยพวกเขาไปง่าย ๆ

เมื่อเฉินเกอเดินออกมา ก็ตรงไปยังเคาน์เตอร์ สั่งเบียร์แก้วหนึ่ง และกำลังคิดว่าอยู่เรื่องของหยางเสว่นั้นจะจัดการยังไงดี

ส่วนข้าง ๆ เฉินเกอในตอนนี้ มีผู้หญิงหนึ่งคนนั่งอยู่

ในเวลานั้น เธอกำลังดื่มเหล้าแชมเปญอยู่

เมื่อเฉินเกอไปยังเธอ ทันใดก็ถึงกลับตะลึง

แทบจะไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น

และก็หยุดไม่ได้ที่จะมองเธออีกหลาย ๆ ครั้ง

และผู้หญิงคนนั้น ก็สังเกตได้ถึงแววตาของเฉินเกอเช่นกัน จึงอดที่จะมีอาการที่ดูรังเกียจเขาไม่ได้

จากนั้นก็เบือนหน้ามองเฉินเกอ

“ฮืม？”

“ฮืม？”

ทั้งสองคนต่างก็ตะลึงไปพร้อม ๆ กัน

“เฉินเกอหรอ”

“หูฮุ่ยหมินหรอ”

ทั้งสองคนพูดขึ้นพร้อมกัน

“นายมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”

หูฮุ่ยหมินมองที่เฉินเกอพร้อมถามขึ้น

“ฉันมาดื่มนิดหน่อย ไม่คิดเลยว่าจะบังเอิญขนาดนี้”

เฉินเกอพูดด้วยอาการแปลกใจ

หูฮุ่ยหมิน เป็นเพื่อนสมัยช่วงมัธยมปลายของเฉินเกอ แต่ว่า ทั้งสองคนก็ไม่ใช่เพื่อนร่วมห้องกันแต่อย่างใด แล้วรู้จักกันได้อย่างไร

สมัยช่วงมัธยมปลายนั้น เฉินเกอมีผลการเรียนที่ดีมาก

และเป็นตัวแทนของโรงเรียนเข้าร่วมกิจกรรมแข่งขันทางวิชาการอยู่บ่อยครั้ง

ส่วนหูฮุ่ยหมินนั้น ก็เป็นหนึ่งคนในนั้นที่ได้เข้าร่วมกิจกรรมเหมือนกัน และก็เป็นหัวหน้ากลุ่มของตัวแทนการแข่งขันกิจกรรมทางวิชาการด้วย

ในสมัยนั้นการแข่งขันในการแข่งขันในมณฑล เป็นช่วงเวลาที่เฉินนั้นมีความสุขที่สุด

เพราะว่าอะไรน่ะหรือ อันดับแรกคือความภูมิใจและเกียรติยศ อันดับรองคือได้พักที่ดี ๆ กินอาหารที่ ดี ๆ

หนึ่งกลุ่มมีทั้งหมดยี่สิบสี่คน แบ่งเป็นชายสิบสองคน และหญิงสิบสองคน