ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 301

บทที่ 301 การเอาคืน

เรื่องนั้นทำเอาหยางเสว่ได้รับผลกระทบอย่างมาก แต่ว่าเธอเป็นอะไรไหม

และเฉินเอกเองก็คิดไม่ถึงจริง ๆ

“ฮืม วันนั้น สามารถพูดได้เลยว่าเป็นวันที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของพี่สาวของฉัน เพราะว่าเมื่อก่อนนายนั้น ทุกคนต่างรู้ว่านายจน ไม่มีอะไรเลย ใคร ๆ ต่างก็ดูถูกถากถางนาย ใคร ๆ ก็ไม่สนใจนาย แต่ว่าพี่สาวของฉัน กลับเลือกที่จะเดินไปกับนาย เดินจับมือกับนายในรั้วมหาวิทยาลัย เดินช็อปปิ้งด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน นายรู้ไหมว่าคนอื่นเรียกพี่สาวฉันว่าอะไร”

“พวกเธอรีบสิ นั่นมันไม่ใช่หยางเสว่ผู้ที่มีแฟนเป็นไอ้คนจนหรอกหรอ”

“ได้ยินหรือยัง ทุกคนต่างเรียกเธออย่างนั้น ดูถูกเยอะเย้ยเธอ แต่เธอกลับคิดว่าไม่เป็นไร แต่ว่าต่อมา นานวันเข้า ความอดทนของผู้หญิงคนหนึ่งก็ได้หมดลง เพราะทนมาพอแล้ว เธอก็คิดว่าสวรรค์นั้นช่างลำเอียงเสียจริง ใช่แล้ว เธอปล่อยนายไป และเลิกกับนาย”

“แต่ว่านายยังกล้าพูด พี่สาวของฉันผิดตรงไหน”

เฉินเกอเองก็ยอมรับ เรื่องนี้หยางเสว่เองก็ไม่ได้ผิดอะไร ใครล่ะที่จะไม่มีสิทธิ์ในการเลือก

แต่เพียงแค่หลังจากนั้นหยางเสว่ก็เปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก ทำเอาเฉินเกอเองก็คิดไม่ถึงอยู่เหมือนกัน

“นายยังจำได้ไหม วันนั้นที่พี่สาวของฉันขอร้องนายจนแทบจะขาดใจ”

หยางลู่พูดด้วยสีหน้าที่รู้สึกโกรธ

“แต่สุดท้าย นายเองก็ไม่สนใจ จนทำให้พี่สาวของฉันรู้สึกอายจนไม่กล้าที่จะมาเรียนต่อแล้ว และก็ไม่กล้าที่จะไปเจอเพื่อนเก่า ๆ ของพวกนายด้วย ดังนั้น เธอเลยตัดสินใจหยุดการเรียนไว้ นายก็รู้สิว่า พวกนายในช่วงนั้นเหลือเวลาอีกแค่ไม่กี่เดือนก็จะจบแล้ว แต่เป็นเพราะว่านายทำให้พี่สาวของฉันเป็นอย่างนี้ สิบกว่าปี ตั้งแต่อนุบาลจนถึงมหาวิทยาลัยของเธอที่ตั้งใจเรียนนั้น กลับต้องสูญเปล่าไป”

“หลังจากที่เธอไปแล้วนั้น เธอก็พยายามที่จะหลบ หลบให้ไกลจากนาย ไปอยู่ยังที่ที่ไม่สามารถรับรู้ข่าวสารอะไรของนายได้ เธอเลยตัดสินใจไปเยี่ยนจิงคนเดียว เพื่อที่จะหางานทำ”

“และคิดไม่ถึงว่าวันแรกที่ไปนั้น กระเป๋าสตางค์ก็โดนขโมยไป เมืองเยี่ยนจิง เป็นเมืองที่ต้องใช้เงินในทุก ๆ ก้าวที่เดิน นายจะให้เธอทำอย่างไร และพอดีว่าเธอเห็นป้ายรับสมัครงานของร้านเหล้าร้านหนึ่งเข้าพอดี เธอจึงเข้าไปทำงานที่นั่น เพื่อให้ตัวเองได้มีชีวิตรอดมาในช่วงเวลานั้น”

“แต่ว่าอยู่อย่างสบายใจได้แค่ไม่กี่วัน เถ้าแก่ร้านเห็นว่าพี่สาวของฉันสวย เลยเกิดความอยากจะได้ขึ้นมา และซ้อมเธออย่างหนัก เธอเองก็โกรธมากเลยตบไปที่หน้าของเขาทีหนึ่ง ด้วยเหตุนี้จึงเกือบจะทำเอาพี่สาวของฉันนั้น ไม่มีชีวิตรอด เถ้าแก่คนนั้นดูมีอำนาจมาก นายรู้ไหม”

“ต่อมา เขาเองก็ไม่พอใจพี่สาวของฉัน และยิ่งทำให้เธออยู่อย่างลำบากมากกว่าเดิม อยากจะหางานที่ดี ๆ หน่อยก็หาไม่ได้ และก็ไม่รู้ว่าไอ้คนคนนั้นใช้วิธีอะไร ทำให้พี่สาวของฉันออกจากเยี่ยนจิงไม่ได้ แม้แต่จะซื้อตั๋วรถกลับบ้านก็ยังทำไม่ได้ ทำเอาพี่สาวของฉันเองต้องยอมจำนน”

“ผู้หญิงตัวคนเดียว ในทุก ๆ วันต้องเจอกับสถานการณ์แบบนี้ นายรู้ไหมว่ามันน่ากลัวแค่ไหน”

“สุดท้าย พี่สาวของฉันก็เลยได้ไปทำงานที่โรงแรมของเขา ในตำแหน่งพนักงานคิดเงิน แต่ก็ไม่ได้เงินเดือน ให้แค่ข้าวกินไปมื้อ ๆ แถมยังโดนเถ้าแก่เนี้ยคอยทุบตีและรังแกอยู่ประจำ”

“ในขณะที่พี่สาวของฉันกำลังคิดที่จะฆ่าตัวตายนั้น บังเอิญพ่อบ้านของตระกูลหลงเห็นเข้าพอดี และคุณชายสองของตระกูลหลงต้องการคนดูแลอยู่พอดี แล้วพี่สาวของฉันเลยได้ไปที่นั่น หลังจากนั้น คุณชายสองของตระกูลหลงชอบพี่สาวของฉันเข้า ถือว่าเป็นโชคดีของเธอจริง ๆ แล้วทั้งสองคนก็เลยได้แต่งงานกันไป ฮ่า ๆ ”

“เฉินเกอ นายคงคิดไม่ถึงล่ะสิ สิ่งที่ผู้ชายเลว ๆ อย่างนายอยากเห็น ในช่วงชีวิตก่อนหน้านี้พี่สาวของฉันที่ลำบากตรากตรำมามากนั้น ไม่เป็นอย่างที่นายคิด และก็คงไม่คิดว่าพี่สาวของฉันจะมีวันนี้ และคุณชายสองของตระกูลหลงนั้น ก็เป็นพี่เขยของฉันด้วย แถมยังเชื่อคำพี่สาวของฉันมากอีกด้วย เมื่อก่อน คนที่เคยรังแกพี่สาวของฉัน ต่างก็ได้รับผลกรรมที่สาสมแล้ว ส่วนไอ้เถ้าแก่คนที่บังคับพี่สาวฉันนั้น ก็ได้รับผลกรรมอย่างน่าอนาถ แน่นอนว่า นี่ไม่ใช่ประเด็นหลักหรอก เพราะคนที่พี่สาวของฉันนั้นแค้นใจที่สุด คือนาย”

หยางลู่พูดขึ้นด้วยความพอใจ

เฉินเกอเองก็คิดไม่ถึงว่าหลังจากที่หยางเสว่นั้นจากไป จะมีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นกับเธอ

หากจะพูดไปแล้ว ตัวเองก็มีส่วนทำให้เธอนั้นเกือบตาย

แต่แค่คิดไม่ถึงว่าหยางเสว่นั้นจะได้แต่งงานกับคุณชายสองของตระกูลหลง และตอนนี้อำนาจพี่น้องของหยางเสว่นั้น คงจะรู้ ๆ กันอยู่

“โอเค งั้นเธอบอกฉันหน่อย ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน”เฉินเกอถาม

“ได้ ไม่มีปัญหา หากนายอยากเจอพี่สาวฉัน งั้นก็ตามฉันมา”

หยางลู่ดีดนิ้วเสียงดังขึ้น

แล้วก็เอามือไข้วไว้ด้านหลัง

เฉินเกอขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วก็เดินตามเธอไป

จากนั้นหยางลู่ก็ได้พาเฉินเกอมายังห้องห้องหนึ่งภายในร้านเหล้า

พอเข้าไปข้างใน กลับไม่พบว่ามีผู้ใด

“หยางเสว่ล่ะ”

เฉินเกอถามหยางลู่

“นายอยากจะเจอพี่สาวฉันจริง ๆ หรอ ได้ งั้นฉันจะให้เธอได้พบกับเธอ”

เมื่อพูดจบ หยางลู่ก็ตบมือสองครั้ง

ตึม ๆ ๆ

เสียงฝีเท้าจากข้างนอกที่ดังสนั่นและดูเร่งรีบก็ได้ดังขึ้น

จากนั้นประตูของห้องนั้นก็ถูกเปิดออก ก็เห็นกลุ่มบอดี้การ์ดเสื้อดำบุกเข้ามา

จำนวนสิบกว่าคนได้

ยืนล้อมเฉินเกอเอาไว้