ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 306

บทที่ 306 เหยียบหยาม

เฉินเกอตามหาหยางเสว่มาสองวันแล้ว

ในช่วงสองวันที่ผ่านมานี้ เฉินเกอก็กำลังคิด ว่าหยางเสว่เปลี่ยนเป็นแบบไหนไปแล้ว

ใช่ แม้ว่าหยางเสว่จะทำเรื่องที่มากเกินไปหลายสิ่งหลายอย่างกับตัวเอง

มันแค่ทำให้เฉินเกอโกรธเท่านั้น แต่จะพูดว่าเกลียดนั้น ยังไงก็เกลียดไม่ลง

ตัวเองเตือนตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า เธอไม่ใช่หยางเสว่คนเดิม สมัยปีหนึ่งปีสองอีกต่อไปแล้ว เธอได้เปลี่ยนไปแล้ว

ตัวเองไม่จำเป็นต้องเกรงใจกับเธออีก

แต่ว่า เมื่อถึงเวลานั้นจริงๆ ทุกครั้งที่เฉินเกอจะทำต่อหยางเสว่ กลับโหดร้ายไม่ลง

มักจะคิดถึงวันเวลาที่เธออยู่กับตัวเอง ในตอนนั้นตัวเองจนมากขนาดนั้น เธอก็ยังไม่รังเกียจ

เพราะยังไงแล้ว ความสามารถของเฉินเกอในตอนนี้ จะทำการแก้แค้นพวกเธอพี่น้อง ทำได้ง่ายเกินไปจริงๆ

ยกตัวอย่างเช่น หยางลู่ วันนี้ตัวเองสามารถสอนบทเรียนที่หนักหน่วงให้กับเธอได้ แม้แต่ทำลายเธอยังไม่ใช่ปัญหา แต่เฉินเกอยังไงก็ไม่สามารถที่จะทำได้

สำหรับหยางเสว่นั้น ก็เห็นได้ชัดว่าได้เห็นเฉินเกอแล้ว

ในเวลานี้มุมปากยิ้มเยาะ หลังจากที่เหลือบมองไปที่เฉินเกอเล็กน้อย ก็ดึงสายตากลับ

ภายใต้การชี้นำของ ฉีเหว่ยมาถึงที่นั่งประธาน

“ฉันว่าพวกคุณยังนิ่งเฉยอยู่ทำไมกัน? ที่นั่งของพวกคุณอยู่ที่ไหน แน่นอนอยู่แล้ว ถ้าคุณชายเฉินต้องการที่จะนั่งที่นี่จริงๆ ฉันก็ไม่สามารถห้ามคุณได้ เหอะๆ!”

ฉีเหว่ยมองเฉินเกอหัวเราะเยาะแล้วพูดขึ้น ชี้ไปที่ที่นั่งรองถัดจากที่นั่งประธาน

ตำแหน่งนั้นถ้าสำหรับคนอื่น ก็ไม่มีอะไร ถือเป็นเกียรติด้วยซ้ำ

แต่สำหรับเฉินเกอ ความหมายก็ไม่เหมือนกันแล้ว เห็นได้ชัดว่า ไม่ได้มองเฉินเกออยู่ในสายตา

นี่ทำให้คนที่อยู่ฝ่ายเดียวกับเฉินเกอ ต่างตั้งท่าต่อสู้พร้อมใจกัน

ส่วนพวกนักธุรกิจร่ำรวยและคนดังในจินหลิงและพื้นที่อื่นๆ ก็ได้ยิ้มเยาะดูฉากตรงหน้า

เฉินเกอไม่ได้โง่ เรื่องในวันนี้ เห็นได้ชัดเจนมากแล้ว คนที่พุ่งเป้ามาที่ตัวเอง ไปพึ่งพาตระกูลหลงมีจำนวนมาก

แม้แต่เมื่อกี้ที่คนเหล่านั้นมาทักทายกับตัวเองอย่างกระตือรือร้น ก็เพื่อมาเสริมในตอนนี้ทั้งนั้น!

ส่วนหยางเสว่และหลงเช่าหยุนในขณะนี้ได้นั่งลงแล้ว

หยางเสว่มองไปที่เฉินเกอด้วยรอยยิ้ม

แววตานั้น ดูเหมือนจะบอกว่า รสชาติที่ถูกคนเหยียดหยาม รู้สึกดีไหม?

“ไอ้นามสกุลี ฉันว่านาย!”

หวงหยงหาวโกรธจนหน้าขาวซีด ต้องการต่อยตีในทันทีเลย

เฉินเกอห้ามไว้ทันที

เรื่องในวันนี้ เฉินเกอไม่อยากจัดการอย่างผลีผลามเกินไป

จากนั้นก็เตรียมเดินไปตรงโต๊ะรอง

“หืม! ยังอยากจะตีฉัน! คนบางคนนี่นะ ไร้ยางอายจริงๆ

ฉีเหว่ยพูดยิ้มเยาะ

แต่ต้องพูดว่า คนคนนี้หน้าด้านจริงๆ

จากนั้นก็มองไปที่เฉินเกอแล้วพูดว่า “คุณชายเฉิน มาๆๆ ฉันพาคุณเข้าไป!”

พวกเฉินเกอถึงมาถึงที่โต๊ะรอง

เฉินเกอกำลังจะเข้านั่ง

ทันใดนั้น ฉีเหว่ยก็พูดเสียงดังขึ้น “ขออภัย คุณชายเฉิน ที่นั่งนี้ ฉันสงวนไว้ให้กับนักธุรกิจที่ร่ำรวยอีกท่านหนึ่ง คุณไม่สามารถนั่งได้!”

“ฮ่าๆ!”

นักธุรกิจที่ร่ำรวยบางส่วนหัวเราะออกมา

เฉินเกอหายใจเข้าลึกๆ กำลังจะนั่งลงข้างๆอีกครั้ง

“ขออภัย คุณชายเฉิน ช่างบังเอิญจริงๆ ที่นั่งนี้ ฉันสงวนไว้ให้สำหรับนักธุรกิจที่ร่ำรวยอีกท่านแล้ว!”เฉินเกอจ้องเขม็งฉีเหว่ยอย่างดุเดือด จึงต้องนั่งที่ใกล้ๆ

“ขออภัย คุณชายเฉินที่นั่งนี้......”

“เพี้ยะ!”

แต่แล้ว เฉินเกอยกมือขึ้นแล้วตบหน้าทันที ตบลงที่หน้าของฉีเหว่ยโดยตรง ใช้พละกำลังอย่างมาก อย่างไรก็ตาม มือของเฉินเกอก็สั่นสะเทือนอย่างปวดแสบปวดร้อน

ได้เห็นเพียง ฉีเหว่ยกุมหน้าไว้ นั่งอยู่บนพื้นโดยตรง

จะเห็นได้ว่า ใช้พลังไปมากแค่ไหน

และการตบหน้าที่เสียงดังฟังชัดนี้ ก็ดึงดูดความสนใจของทุกคนในทั้งงานโดยธรรมชาติ

“คุณ...... คุณกล้าตบฉันเหรอ?”