ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 307

บทที่ 307 ที่สูญเสียไป ฉันจะเอากลับมา

“พอดีเลย ฉันก็อยากหาโอกาสพูดคุยดีๆกับคุณเหมือนกัน!”

เฉินเกอได้เห็นหยางเสว่ หน้าแดงระเรื่อเล็กน้อย

เพราะยังไงแล้ว ตอนนี้อารมณ์ของเฉินเกอค่อนข้างซับซ้อน

“คุณอยากคุยอะไรกับฉัน?”

หยางเสว่มาตรงหน้าเฉินเกอ ด้วยใบหน้าได้ใจ

“แต่ฉันอยากจะรู้จริงๆ ตอนนี้ฉัน หยางเสว่ ไม่เหมือนเมื่อก่อนเลยสักนิดแล้ว พูดตามตรง ชีวิตตระกูลเศรษฐีของพวกนาย ฉันแค่เคยคิดในความฝันเท่านั้น แต่ถึงแม้มันจะเป็นความฝัน ฉันก็ไม่สามารถรู้ได้ถึงชีวิตที่แท้จริงของตระกูลเศรษฐี แต่ตอนนี้ล่ะ ฉันได้เข้าสู่ตระกูลเศรษฐีแล้ว ในตอนนี้คุณเคยทำให้ฉันอับอายอัปยศอดสูมากขนาดนั้น ปฏิเสธฉัน ตอนนี้ฉันได้เท่าเทียมกับนายแล้ว ฉันอยากรู้อารมณ์ความรู้สึกของคุณในตอนนี้!”

หยางเสว่เดินขยับเข้าไปหาเฉินเกอ

“ฉันไม่มีอารมณ์ใดๆ แค่อยากจะคุยกับคุณให้รู้เรื่อง ถ้าคุณคิดว่าฉันมีตรงไหนที่ทำผิดต่อคุณ คุณมีความแค้น สามารถโจมตีฉันโดยตรงได้เลย ไม่จำเป็นต้องเอาคนรอบตัวฉันมาแก้แค้น!”

เฉินเกอพูดขึ้น

“เหอะๆ อะไรที่เรียกว่า ฉันคิดว่า ? หรือว่าเฉินเกอ นายไม่มีความรู้สึกเลยหรือ? ว่าเรื่องบางเรื่อง นายทำกับฉันมากเกินไปหรือเปล่า?”

ดวงตาของหยางเสว่แดงขึ้นกะทันหัน

ใช่ เรื่องในเมื่อก่อน หยางเสว่ก็ได้คิดทบทวนตัวเอง ถูกต้อง ก่อนหน้านี้ที่ตัวเองคบกับลู่หยาง ทำมากเกินไปสำหรับเฉินเกอจริงๆ แต่นั่นมากสุดก็เป็นแค่การระบาย ที่เฉินเกอทำให้ตัวเองต้องมีชีวิตลำบากยากจนและถูกดูหมิ่นดูแคลนมาสองปี

ตัวเองในตอนนั้น ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่า ฟ้าไม่ยุติธรรมกับตัวเอง

ยิ่งรู้สึกตัวเองไม่เอาไหน

ตัวเองมีรูปร่างหน้าตาที่สวยงามมาก แต่ว่า ทำไมสิ่งที่ผู้หญิงคนอื่นมี ตัวเองถึงไม่มี

ผู้ชายคนอื่น สามารถพาแฟนไปซื้อกระเป๋า ซื้อเครื่องสำอางแบรนด์เนม ซื้อโทรศัพท์ไอโฟน กินอาหารอร่อยๆ เล่นสนุกๆ

แต่ว่า ทำไมตัวเองไม่มีอะไรเลย!

ในทางตรงกันข้าม ตัวเองยังต้องเอาเงินจุนเจือผู้ชายคนนี้เป็นเวลาสองปี

ตัวเองทำผิดอะไร?

เพียงแค่ไม่อยากเป็นแบบนี้อีกต่อไปแล้ว เมื่อก่อนเธอสามารถทุ่มเทให้กับความรักได้ แม้กระทั่งทุ่มเททุกสิ่งอย่างที่สามารถทุ่มเทแล้ว

แต่สุดท้ายแล้ว ตัวเองอยากจะอยู่ในความเป็นจริงหน่อย ไม่ได้เหรอ? นี่ก็มีความผิดแล้วหรือ?

ต้องการที่จะทำระบายอารมณ์ของตัวเอง ตอบสนองใจที่ฟุ้งเฟ้อของตัวเอง ก็ผิดแล้วหรือ?

แต่ว่า ที่ทำให้ตัวเองคาดคิดไม่ถึงก็คือ หลังจากที่เลิกรากัน เฉินเกอนายร่ำรวยแล้ว

ร่ำรวยมาก

ตัวเองในตอนนั้น จะไม่เสียใจภายหลังได้ยังไง ในที่สุดก็ฟ้าหลังฝนแล้ว แต่สุดท้ายกลับแยกทางกัน

หยางเสว่จะไม่เสียใจได้อย่างไร

ดังนั้นหลังจากนั้น หยางเสว่ก็รอ รอเฉินเกอกลับมาคืนดีกับตัวเอง

ที่จริงเฉินเกอเพียงพูดสักคำ ตัวเองก็จะกลับไปหาเขาอยู่กับเขาอย่างหมดหัวใจ

แต่เขาไม่ได้ทำ

ยังหว่านเสน่ห์กับผู้หญิงคนอื่น

หยางเสว่เกลียดแค้นในใจมาก!

ตั้งแต่นั้นมา เรื่องที่ทำก็รุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ

แต่สุดท้ายแล้ว ตัวตนของเฉินเกอ ในฐานะคุณชายเฉินแห่งจินหลิงถูกเปิดเผย

ตัวเองในวันนั้น ทั้งโศกเศร้าและดีใจ

เธอก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเสียเปรียบ อยู่ลำบากกับผู้ชายคนนี้มาสามปี ในที่สุดก็จะได้เสพสุขกับความร่ำรวยมั่งคั่งแล้ว แต่เขากลับชอบผู้หญิงคนอื่น

ตัวเองแค่ขอร้องคนคนนี้ ให้โอกาสตัวเองอีกครั้ง

วันนั้น ตัวเองละทิ้งศักดิ์ศรีของความเป็นคน ศักดิ์ศรีของผู้หญิงคนหนึ่ง

แต่สิ่งที่ได้มา เป็นเพียงด้านหลังผู้ชายคนนี้เท่านั้น

สุดท้ายตัวเองออกจากวิลล่าสปาเหมือนหมาตัวหนึ่ง มหาวิทยาลัยก็อยู่ไม่ได้แล้ว

หลังจากออกจากมหาวิทยาลัย สับสนกับอนาคตไปหมด ความเคี่ยวกรำในสังคม ใครเคยมาสนใจตัวเองบ้าง?

แค้น! แค้นมาก!

ทั้งหมดนี้ ล้วนเกิดจากเฉินเกอทั้งนั้น

เพราะฉะนั้น ตัวเองก็จะทำให้เขาเจ็บปวดทรมาน

ให้เขาเห็นตัวเองในปัจจุบันที่ดูสง่างาม รู้สึกเสียใจ ยิ่งต้องสำนึกผิดเลยด้วยซ้ำ

แต่ว่า ในตอนนี้ผู้ชายคนนี้แม้แต่คำขอโทษยังไม่มีสักคำ

ยังต้องให้ตัวเองไปหาเขา!

เพี้ยะ!

หยางเสว่ยกมือขึ้นแล้วตบหน้าเฉินเกอโดยตรง

เฉินเกอไม่ได้ตีกลับ

เพียงแค่พูดว่า “ถ้าแบบนี้สามารถทำให้คุณระบายความโกรธได้ คุณก็ตบเถอะ! หลังจากตบเสร็จ ฉันหวังว่าเราสองคนจะหายกัน ไม่ติดค้างกันอีก!”

“ได้!”

หยางเสว่ยกมือขึ้นด้วยความโกรธ กำลังจะตบลงไป

แต่ว่า ฝ่ามือค้างอยู่ในอากาศ หยางเสว่ก็ได้ดึงมือกลับมา

“นายคิดจะหายกันง่ายๆแบบนี้ ฉันจะบอกนาย อย่าแม้แต่จะคิดเลย อีกอย่างเฉินเกอ สิ่งที่นายทำร้ายฉัน แค่ให้นายโดนฉันตบ ก็สามารถจัดการได้ง่ายดายขนาดนี้เลยหรือ!”

หยางเสว่หายใจเข้าลึกๆ กลับไปสู่ท่าทีความเย็นชาในเมื่อครู่

“คุณยังต้องการอะไรอีก?”

เฉินเกอถาม

“ไม่อยากอะไร ใช่แล้ว ได้ยินมาว่าหลังจากที่เราเลิกกัน นายมีเพื่อนผู้หญิงจำนวนมาก หนึ่งในนั้นเหมือนจะชื่อว่าซูเฉียงเวยใช่ไหม?”

หยางเสว่มือกอดอกแล้วยิ้มเยาะ

เฉินเกอเงยหน้าขึ้นกะทันหัน “คุณต้องการทำอะไร? ฉันบอกคุณหยางเสว่ ถ้าคุณกล้าที่จะทำอะไรเธอ ฉันจะไม่ปล่อยคุณไว้แน่นอน!”

หยางเสว่หายใจเข้าลึกๆ ขมวดคิ้วเล็กน้อย “เหอะๆ ฉันก็บอกคุณเฉินเกอ ตอนนี้ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแล้ว!”

หลังจากพูดจบ หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา คลิกที่วิดีโอคอล แล้วให้เฉินเกอดู

เห็นในวิดีโอ ซูเฉียงเวยกำลังส่งเด็กๆกลับบ้านในโรงเรียน ส่วนเธอนั้น ตอนนี้ถูกคนจับจ้องอยู่ ตัวเองยังไม่รู้ตัวเลย

“นายก็ไม่ต้องขู่ฉัน ฉันไม่กลัวนายหรอก ตอนนี้ฉันสามารถทำได้ทุกอย่าง นายเชื่อไหม ฉันใช้เพียงสิบกว่าวินาที ชีวิตของซูเฉียงเวยก็จะสูญสิ้นไป นายเชื่อไหมว่าฉันมีความสามารถแบบนี้?”

หยางเสว่พูดอย่างโหดเหี้ยม

“นอกจากนี้ นายก็อย่าคิดที่จะไปช่วยซูเฉียงเวย หรือแจ้งให้เธอรู้ ทำเช่นนี้ เพียงแค่เร่งเวลาให้ฉันต้องต่อสู้จนตายไปข้างหนึ่งเท่านั้น!”

เฉินเกอพูดขึ้น “ถ้าอย่างนั้นคุณต้องการอะไร? เพียงแค่คุณไม่แตะต้องคนรอบตัวฉัน เงื่อนไขบางส่วน ฉันสามารถตกลงกับคุณได้!”

เพี้ยะ!

เพิ่งพูดจบ หยางเสว่ก็ตบหน้าเฉินเกออีกครั้ง

“ได้สิ ตอนนี้นายมีน้ำใจมีคุณธรรมจริงๆเลยนะ แต่ทำไม ทำไมในตอนนั้นนายถึงไร้ความปราณีกับฉันขนาดนั้น!”

หยางเสว่พยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเอง

“ถ้านายต้องการให้ฉันไม่แตะต้องคนรอบตัวนาย ก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ อย่างนี้แล้วกัน นายช่วยฉันทำเรื่องไม่กี่อย่าง เมื่อทำเสร็จแล้ว เราสามารถหายกันหมดสิ้น! ไม่ต้องกังวล ฉันไม่ให้นายไปฆาตกรรมหรือวางเพลิง!”

หยางเสว่กล่าว

“ก็ได้!”

“เรื่องแรกก็คือ เดี๋ยวสักครู่ฉันต้องการให้นายชนแก้วกับฉันในท่ามกลางผู้คน!”

เฉินเกอพยักหน้า “นี่ไม่มีปัญหา!”

“งั้นก็ทำเรื่องนี้ก่อน!”

หลังจากที่หยางเสว่พูดจบ ก็เตรียมจากไปด้วยความภาคภูมิใจ

ตอนที่กำลังจะออกจากห้องน้ำ หยางเสว่ก็ได้ถอยกลับมา

“ฉันรู้ว่านาย ในใจของนาย ฉันเป็นผู้หญิงที่สกปรกโสโครก เป็นผู้หญิงที่เพื่อเงินแล้ว สามารถนอนกับใครได้ง่ายๆ แต่ฉันจะบอกนาย ฉันไม่ได้เป็นผู้หญิงอย่างที่นายคิดเลย แม้ว่าตอนนี้ฉันจะหมั้นกับคนอื่นแล้ว ฉันก็จะพูดแบบนี้เหมือนกัน เพราะตอนนี้ฉันยังคงเป็นสาวพรหมจรรย์อยู่!”

หลังจากพูดจบ หยางเสว่ก็ออกไปทันที

เมื่อเฉินเกอได้ยินเช่นนี้ ก็นิ่งอึ้งเล็กน้อย

ในจุดนี้ เฉินเกอคาดไม่ถึงจริงๆ

พูดตามตรง ในใจของเฉินเกอ มีอารมณ์ที่ซับซ้อนเกิดขึ้น ก็ไม่รู้ว่ารู้สึกซาบซึ้งหรือขอบคุณ

หยางเสว่ยังเป็นสาวพรหมจรรย์อยู่

ดังนั้น ตัวเองก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้น กับการกระทำที่ทำต่อหยางเสว่ในก่อนหน้านี้

แต่อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกผิดก็แค่ความรู้สึกผิด เฉินเกอก็รู้ด้วยแล้วว่า หยางเสว่ไม่เหมือนกับเมื่อก่อนจริงๆแล้ว จิตใจคิดร้ายผู้อื่นมิพึงมี การระวังผู้อื่นนั้นมิควรขาด!

เฉินเกก็ได้ออกไป

อีกอย่าง เฉินเกอยังไม่ค่อยเข้าใจ หยางเสว่ให้ตัวเองชนแก้วกับเธอท่ามกลางผู้คน หมายถึงอะไรกันแน่?