ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 308

บทที่ 308 หาเรื่อง

เฉินเกอกลับมานั่งที่เดิม

ในขณะนี้ พวกนักธุรกิจบางส่วนที่ดื่มเคารพกับหลงเช่าหยุนยังไม่จบลง

ส่วนหยางเสว่นั้น ก็ส่งสายตาไปให้เฉินเกอเป็นสัญญาณ

“ดูสิ ทำให้พวกเขาได้ใจยิ่งนัก!”

หวงหยงหาวพูดอย่างไม่พอใจ “อย่ารอให้พี่สาวบุญธรรมของฉันกลับมานะ!”

และในตอนนี้ เฉินเกอก็ได้หายใจเข้าลึกๆ ยกแก้วไวน์ขึ้นมา เดินมุ่งหน้าไปหาหยางเสว่

“พี่ พี่ไปทำอะไร?”

หวงหยงหาวถามขึ้น

“นายไม่ต้องสนใจแล้ว คุณชายเฉินก็มีความคิดของเขาอยู่แล้ว!”

แม้ว่าหลี่เจิ้นกั๋วก็จะรู้สึกประหลาดใจเช่นกัน ว่าทำไมเฉินเกอถึงเดินถือแก้วไวน์ไป แต่ในใจก็รู้ดีว่า จะไม่ใช่ไร้เหตุไร้ผลอย่างแน่นอน

“ฮืม! คุณชายเฉินก็เข้ามาชนแก้วเหมือนกันเหรอ?”

พวกนักธุรกิจที่ร่ำรวยบางคนได้เห็นเฉินเกอเข้ามา ก็ได้หลีกทางให้ทันที

ยังคงเป็นประโยคเดิม พวกเขาจะพึ่งพาตระกูลหลงยังไง คือเรื่องของพวกเขา แต่ว่าเฉินเกอ คือคนที่พวกเขาไม่สามารถหาเรื่องได้แน่นอน เลยยืนอยู่ข้างๆในทันที

เฉินเกอมาถึงตรงหน้าของหยางเสว่

หลงเช่าหยุน ก็ได้ยืนมือล้วงกระเป๋าไว้ มองยิ้มเยาะเฉินเกอ

“เสี่ยวเสว่ ฉันดื่มเคารพให้คุณแก้วหนึ่ง!”

เฉินเกอพูดพร้อมกับยกแก้วขึ้น

สำหรับหยางเสว่นั้น ควรที่จะยืนขึ้น แต่ในขณะนี้ก็ยังคงนั่งอยู่เหมือนเดิม เขย่าไวน์แดงในแก้ว

ทันใดนั้น หยางเสว่ก็ได้สาดไวน์แดงไปที่หน้าของเฉินเกอทันที

สาดเต็มหน้าของเฉินเกอ

“หึม ได้เลย แก้วนี้ คือที่ฉันคือให้กับคุณ กับสิ่งที่คุณทำร้ายฉันก่อนหน้านี้!”

หยางเสว่หัวเราะเยาะ “นอกจากนี้ อย่าเรียกฉันว่าเสี่ยวเสว่! เสี่ยวเสว่ไม่ใช่นายสามารถเรียกได้! เชิญนายระวังด้วย!”

“อะไร?”

ฉากที่สาดเต็มหน้าเฉินเกอนี้ ทำให้นักธุรกิจจำนวนมากต่างตกตะลึงค้าง

ให้ตายเถอะ! นี่มันไม่ง่ายเหมือนตบหน้าแล้ว

พวกหลี่เจิ้นกั๋วยิ่งยืนขึ้นในทันที “บังอาจ!”

ความขัดแย้งกำลังจะเกิดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

เฉินเกอแค่เช็ดไวน์แดงบนหน้า ส่งสัญญาณให้พวกหลี่เจิ้นกั๋วอย่ามายุ่ง

“ได้ คุณหยาง ตอนนี้คงจะได้แล้วใช่ไหม?”

เฉินเกอยกแก้วขึ้น

“ได้เลย!”

หยางเสว่ยิ้มจางๆ จากนั้นก็ยกแก้วไวน์ขึ้น แล้วเทลงบนหัวของเฉินเกอโดยตรง

“แก้วนี้ คือการแก้แค้นของฉันที่มีต่อนาย!”

ทุกคนต่างมองกันอย่างมึนงง

จนถึงแก้วที่สาม หยางเสว่ถึงได้ดื่มลงไป

ที่แท้แล้ว หยางเสว่กำลังรอตัวเองอยู่ที่นี่นั่นเอง

หลังจากที่เฉินเกอกลับไป ในใจมีความขมขื่นที่ไม่อาจบรรยายได้

พูดตามตรง เฉินเกอไม่ได้กลัวหยางเสว่เลย แต่ในชั่วขณะหนึ่ง ไม่รู้ว่าควรจะใช้วิธีใดในการไปจัดการกับเธอ

โดยเฉพาะหลังจากที่หยางเสว่บอกว่า เธอยังคงเป็นสาวพรหมจรรย์

เห้ย สรุปก็คือ ในใจของเฉินเกอตอนนี้ค่อนข้างซับซ้อน

หลังจากที่งานสัมมนาสิ้นสุดลง หลี่เจิ้นกั๋วก็ไปหาท่านอาจาร์ยเว่ย ผู้เชี่ยวชาญประเมินของมีค่าจากทะเลใต้

ส่วนเฉินเกอล่ะ

ก็ได้ไปที่หยางเสว่แล้ว

และหยางเสว่ก็รู้ด้วยว่าเฉินเกอจะมาหาตัวเอง

ในตอนนี้ กำลังรอเฉินเกออยู่นอกวิลล่า

“คุณหยาง ฉันหวังว่าคุณจะสามารถเอาคนที่คุณส่งไปติดตามเฉียงเวยออกไป! วันนี้จุดประสงค์ของคุณในการดูถูกเหยียดหยามฉันก็สำเร็จแล้ว!”

เฉินเกอพูดขึ้น

“เหอะๆ นายวางใจได้ ฉันไม่ทำร้ายเธอหรอก อย่างไรก็ตาม คนที่มีความแค้นกับฉันคือนาย ฉันกับเธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกัน ทำไมฉันต้องทำร้ายเธอด้วย แต่สิ่งสำคัญลำดับแรกคือ นายต้องทำอีกสองเรื่องให้ฉันอย่างตั้งอกตั้งใจ

หยางเสว่กล่าว

เฉินเกอถอนหายใจ “ได้ คุณพูดเลย!”

“สองเรื่องนี้ สำหรับนายแล้ว ไม่มีอะไรที่จะง่ายไปกว่านี้อีกแล้ว เรื่องแรก ก็คือเอาคฤหาสน์หยุนติ่งของนาย ให้ฉันอยู่สักสองสามวัน!”

“นายไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่แบล็กเมล์บ้านของนาย แค่ให้ฉันยืมไม่กี่วันเท่านั้น! ไม่ยากใช่ไหม?”

หยางเสว่พูด

“ได้!”

เฉินเกอพยักหน้า

“สำหรับข้อสุดท้ายนั้น ก็ค่อนข้างง่ายเหมือนกัน นั่นก็คือ ฉันจะให้นายช่วยสั่งสอนคนคนหนึ่งให้กับฉัน ให้เขาปิดกิจกรรมก็พอแล้ว! และคนคนนี้ เป็นเศษสวะอย่างแท้จริง ฉันเชื่อว่านายก็จะไม่ลำบากใจมากนะ!”

หยางเสว่พูด

“ใคร?” เฉินเกอถาม

“เขาชื่อว่าหลี่หงเฟิง เมื่อพูดแล้ว ได้อยู่หมู่บ้านเดียวกันกับพ่อแม่ของฉัน ก่อนหน้านี้เป็นพี่น้องร่วมสาบานกับพ่อฉัน แต่หลังจากนั้น คนคนนี้ยืมเงินจากครอบครัวฉันไปแสนกว่าหยวน เพื่อมาทำธุรกิจในจินหลิง ต่อมาธุรกิจได้เติบโตขึ้น ก็ไม่ได้คืนเงิน นายก็รู้ ช่วงปีสอง ฉันได้ลากลับไปที่บ้าน ก็คือเขาส่งคนไปทุบตีพ่อฉัน ฉันเคยบอกกับนายแล้ว!”

ในประโยคสุดท้ายนั้น เสียงของหยางเสว่ต่ำลงอย่างเห็นได้ชัด

เพราะยังไงแล้วพูดถึงเรื่องในอดีตของทั้งสอง ในหัวใจของหยางเสว่ ก็ค่อนข้างอึดอัดเหมือนกัน

“ฉันรู้แล้ว แต่เพราะอะไรถึงหาฉัน ตอนนี้คุณสามารถสั่งสอนเขาได้อยู่แล้ว จะสั่งสอนยังไงก็ได้!”

เฉินเกอถามอย่างสงสัย

“เหอะๆ ฉันสั่งสอน เกรงว่าเขาจะไม่จำใส่ใจ เรื่องแบบนี้ ฉันก็ไม่สะดวกที่จะใช้คนของตระกูลหลง แน่นอนว่านี่ไม่ใช่เรื่องหลัก เหตุผลหลักก็คือ เฉินเกอนายมีชื่อเสียงในจินหลิงมากขนาดนี้ นายลงมือ ก็ต้องดีกว่าฉันแน่นอน!”

หยางเสว่พูดขึ้น

“คนคนนั้นเลวมากจริงๆ ฉันจำได้ว่า เมื่อก่อนเขายังเคยให้คนมาดักคุณในมหาวิทยาลัย ก็คือคนที่เปิดร้านบาร์ใช่ไหม?”

เฉินเกอก็จำเรื่องในอดีตได้เหมือนกัน

“ก็คือเขา! ในหมู่บ้านของเรา มีเด็กผู้หญิงหลายคน ถูกเขาหลอกออกมาทำลายหมดแล้ว น้องสาวของฉันในตอนนั้นเกือบแค่นิดเดียว นายว่าเขาสมควรตายไหม?”

“ได้ เรื่องนี้ฉันจะทำให้คุณ แต่หลังจากทำเสร็จ ฉันหวังว่าคุณจะหยุดเพ่งเล็งเพื่อนของฉัน!”

“ได้เลย ฉันจะให้คนของฉันถอนตัวกลับมาเดี๋ยวนี้เลย!”

หลังจากที่หยางเสว่พูดจบ ก็หันไปนั่งในรถทันที จากนั้นก็ให้คนขับรถพาออกไปเลย

“คุณชายเฉิน พูดอะไรกับผู้หญิงคนนี้เหรอ วันนี้คุณให้เกียรติเธอมากเกินไปแล้วมั้ง!”

ในเวลานี้ ไป๋เสี่ยวเฟยและหวงหยงหาวก็วิ่งเข้ามา

“ใช่เลย คุณชายเฉิน!”

ไป๋เสี่ยวเฟยพูดด้วยความโกรธแทนเฉินเกอ

“ฉันรู้ความหมายของพวกนาย ฉันก็ไม่ได้กลัวเธอด้วย แค่ไม่อยากลงมือกับเธอเท่านั้น หวังว่าหลังจากที่เธอได้ระบายความโกรธแล้ว จะไม่สร้างปัญหาอีก ทุกคนก็จะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกต่อไป!”

เฉินเกอพูดเบาๆ

“ใช่แล้ว เดี๋ยวฉันกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วพวกนายไปที่แห่งหนึ่งกับฉัน เตรียมกำลังคนให้พร้อม! ไปทำเรื่องหนึ่งกับฉัน!”

เฉินเกอพูดกับไป๋เสี่ยวเฟยและหวงหยงหาว

“ไม่มีปัญหา คุณชายเฉิน! เราเตรียมการทันที!”

ทั้งสองก็ไม่ถามว่าคือเรื่องอะไร ก็รีบไปโทรศัพท์ทันที

ส่วนเฉินเกอ หลังจากที่กลับไปถึงคฤหาสน์หยุนติ่ง เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว

ถึงไปที่รถคันหนึ่ง ไป๋เสี่ยวเฟยขับรถ เฉินเกอ หวงหยงหาว พวกเขาทั้งสามคน มุ่งหน้าไปที่บาร์เล็กๆในจินหลิงโดยตรง

“คุณชายเฉิน มาทำธุระที่นี่หรือ?”

ทั้งสามคนเดินลงมา

ไป๋เสี่ยวเฟยสูบบุหรี่ยิ้มถาม

“ได้ยินมาว่าที่นี่มี** ดำมากด้วย!”

“ก็เพราะดำถึงมาที่นี่!”

เฉินเกอยิ้มแห้งๆ

“ห๊ะ? พี่ ไม่ใช่มั้ง? พี่อย่าบอกนะฉันนะ ว่าอยากมาที่นี่ทานของคาว?”

หวงหยงหาวรู้สึกตกตะลึง

“เหลวไหล! วันนี้พวกเรา......”

เฉินเกอพูดกระซิบบางอย่างกับหวงหยงหาวและไป๋เสี่ยวเฟย

ดวงตาของทั้งสอง สว่างขึ้นในทันที

จากนั้นทั้งสามคน ก็เดินกร่างเข้าไปอย่างผยอง

เลือกที่นั่งหนึ่ง ในล็อบบี้ ทั้งสามคนนั่งลงโดยตรง

หลังจากที่เฉินเกอนั่งลงแล้ว ดวงตาก็กวาดมองไม่หยุด

แล้วก็ได้เห็นทางหน้าบาร์ ในขณะนี้ชายวัยกลางคนที่มีรอยสักรูปมังกรและเสือทั่วร่างกาย และมีศีรษะล้าน กำลังยืนเอามือล้วงกระเป๋า พูดคุยกับพวกมาเฟียสองสามคน

ชายวัยกลางคนคนนี้ เฉินเกอก็ต้องรู้จักอยู่แล้ว ซึ่งก็คือคนที่ติดหนี้พ่อของหยางเสว่

ในตอนนั้นมาหาเรื่องหยางเสว่ ตอนนั้นตัวเองยังถูกลูกน้องของเขาทุบตีด้วย

แน่นอนว่า เรื่องนั้นถ้าหยางเสว่ไม่พูดถึง เฉินเกอก็ลืมไปแล้ว

คราวนี้ ก็เป็นเพราะได้ตกลงกับหยางเสว่ แก้ไขความขัดแย้งนี้

มิฉะนั้น เฉินเกอก็จะไม่สนใจเรื่องไร้สาระของเธอ

“คุณผู้ชาย ไม่ทราบว่าต้องการสั่งอะไร?”

ในเวลานี้ มีหญิงสาวที่แต่งตัวยั่วยวนเดินเข้ามา

ถามเฉินเกอซึ่งนอนอยู่บนโซฟา เท้าทั้งสองข้างวางอยู่บนโต๊ะ

“ไม่เอา!” เฉินเกอหลับตาพูดขึ้นเบาๆ

“หือ? คุณผู้ชาย ที่นี่ของเรามี......”

“บัดซบ ไม่ได้ยินที่บอกว่าไม่เอาเหรอ !!!”

ไป๋เสี่ยวเฟยเตะไปที่โต๊ะรองข้างๆ ยืนขึ้นตะโกนใส่หญิงสาวโดยตรง......