ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 312

บทที่ 312 ชายชราที่น่าสงสัย

ชายชราคนนี้ เฉินเกอมองดูแล้ว นี่มันเป็นคนที่แบล็กเมล์ตัวเองครั้งที่ฉินหยาหายตัวไปไม่ใช่เหรอ

ไม่คิดว่า ตอนนี้ได้มาหาถึงที่นี่แล้ว

“เป็นแกอีกแล้วเหรอ?”

เฉินเกอขมวดคิ้วเล็กน้อย

“โอ้โอ๊ย ! หลายชาย ยังดีที่ได้เจอแก ฮึ พนักงานรักษาความปลอดภัยกลุ่มนี้ไม่ให้ฉันเข้าไป แกบอกพวกเขาหน่อย!” ให้ฉันเข้าไปด้วยชายชราเอามือเท้าเอวแล้วพูด

“แกจะเข้าไปทำไม? ฉันจะบอกแกให้นะ เรื่องครั้งก่อนที่ฉันช่วยแก ช่วยแกรักษาขาที่บาดเจ็บ ครั้งนี้แกจะยังมาตอแยฉันอีกเหรอ แกคิดว่าฉันเป็นคนไม่มีอารมณ์โกรธเหรอ?”

เฉินเกอพูดอย่างเอือมระอา

นานๆครั้ง เห็นแกน่าสงสาร เฉินเกอก็เลยได้ช่วยเหลือไป

แต่ว่านี่มันครั้งแล้วครั้งเล่ารู้สึกว่าจะเกินไปหน่อย!

“หลานชาย ทำไมแกพูดแบบนี้ล่ะ อะไรคือฉันมาตอแยแก ฉันเพียงแต่เห็นว่าแกเหมือนหลานฉันที่หายสูบสูญไป หากเขายังไม่ตาย ปีนี้อายุก็คงเท่าๆกับแก”

ทันใดนั้นสีหน้าของชายแก่เศร้าสลดขึ้นมาทันที

ก้มหน้าลงไป

“ไอ้แก่คนนี้ พูดจาเลอะเลือน ถึงแม้ฉันไม่จัดการ!”

พนักงานรักษาความปลอดภัยก็จะจัดการเขาแล้ว

เฉินเกอมองดูชายชราคนนี้ก็น่าสงสารอยู่ไม่น้อย

จึงได้ยกมือห้าม

“ครับ! คุณชายเฉิน!”

พนักงานรักษาความปลอดภัยรีบถอยออกไปด้านข้าง

ชายชรานั้น เวลานี้ได้นั่งลงที่บันไดประตูโรงแรมด้วยสีหน้าที่เศร้าสร้อย

เฉินเกอนั้น อดที่จะสงสารไม่ได้ ก็ได้หยิบกระเป๋าตังออกมา

หยิบเงินออกมาหนึ่งพันหยวยยื่นให้กับเขา

“เอาละ ฉันก็รู้ว่าแกต้องการเงิน นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว เอาเงินนี่แล้วรีบไปซะ!”

เฉินเกอก็รู้ว่าการให้เงินเป็นประจำจะทำให้เขาเสียนิสัย

แต่ก็จนปัญญา ชายชราคนนี้อายุมากขนาดนี้ คงไม่สามารถที่จะเรียกคนมาทำร้ายเขา

“ฉันไม่เอาเงิน หลายชาย ฉันแค่อยากเข้าไปอาบน้ำ แกดูสิว่าเสื้อผ้าฉันก็ขาดหมดแล้ว!”

ชายแก่ยิ้มแฮ่ๆแล้วพูด

นิ้วมือของเฉินเกอได้ชี้อยู่ที่ปลายจมูกของเขา: “ฉันขอเตือนแกนะ อย่าเรียกฉันว่าหลานชายอีก!”

“สำหรับเรื่องที่แกจะอาบน้ำ ข้างๆนี้มีที่อาบน้ำ แกก็ไปอาบทางโน้นละกัน!”

พูดจบ เฉินเกอก็ได้เอาเงินยื่นให้กับพนักงานรักษาความปลอดภัย จากนั้นก็หันหลังเดินจากไป

พนักงานรักษาความปลอดภัยก็รู้ความหมายนั้นแล้ว “ไอ้แก่เอ๊ย คุณชายเฉินของพวกเราใจดี ให้แกไปอาบทางโน้น แม่งเอ๊ย มาฉันจะพาแกไปเอง!”

พนักงานรักษาความปลอดภัยก็ได้ดึงตัวชายชราไป

“ขอบใจนะหลายชายใหญ่!”

“ตะโกนบ้าอะไรอีก!”

เรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย

หลังจากเฉินเกอไปถึงห้องที่ได้เปิดไว้นั้น ก็เตรียมตัวอาบน้ำนอน

อาบน้ำเสร็จไม่นาน ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ได้ดังขึ้น

เฉินเกอเปิดประตูออกไปดู

ถึงกับสะดุ้งทันที

เป็นชายชราคนนั้น

แม่งเอ๊ย แกทำอะไร? แกขึ้นมาได้ยังไง?

เฉินเกอหน้าเหวอไปเลย

ลิฟต์ในโรงแรมนี้ ต้องแตะคีการ์ดถึงจะขึ้นมาได้

และชั้นที่ตัวเองพักนั้น เป็นชั้นสำหรับวีไอพี

จะเข้ามา ต้องผ่านประตูสแกนก่อน

ชายชราคนนี้กลับมาถึงตรงนี้ได้

“แฮ่ๆ ฉันมาหาแกไง หลานชายใหญ่ แกช่วยจัดการเรื่องที่พักให้ฉันหน่อย?”

ชายแก่ยิ้มแฮ่ๆแล้วพูด “หลายชายใหญ่แกอย่าลืมนะ ยังไงเสียฉันก็เคยช่วยเหลือแก ครั้งก่อนที่ตามแกหาสาวน้อย ก็เป็นฉันที่ให้เบาะแสกับแกนะ!”

“ตอนนี้ฉันแค่อยากรู้ว่าแกขึ้นมาได้ยังไง?”

เฉินเกอพูดไม่ออกจนต้องเกาหัว

ตอนนี้เนื้อตัวของชายชราสะอาดสะอ้านไม่น้อย

แต่ท่าทางที่เขาฉีกยิ้ม ให้ความรู้สึกกับเฉินเกอเหมือนจะไม่ใช่คนดี

“อ้อๆ แกหมายถึงประตูกระจกพวกนั้นเหรอ? แฮ่ๆง่ายมาก ฉันใช้นิ้วมือแค่ดึง เครื่องมันก็รวนแล้ว ฉันก็เลยขึ้นมาหาแกไง!”

ชายชรากล่าว

เพิ่งจะสิ้นเสียงพูด

โครมๆๆ

ก็เห็นประตูกระจกได้ถูกเปิดออก

พนักงานรักษาความปลอดภัยสิบกว่าคนก็ได้ถือกระบองกรูกันเข้ามา

ดูก็รู้ว่าพนักงานรักษาความปลอดภัยกลุ่มนี้ได้เห็นเหตุการณ์จากกล้องวงจรปิดจึงได้ตามขึ้นมา

“ไอ้แก่เอ๊ย ที่แท้ก็มาอยู่ที่นี่เอง!”

พวกพนักงานรักษาความปลอดได้รายล้อมเข้ามา “คุณชายเฉิน ไอ้แก่คนนี้หลังจากที่อาบน้ำเสร็จแล้ว อาศัยตอนที่พวกเราเผลอวิ่งเข้ามาในโรงแรม ได้มาแอบฟังพนักงานเคาน์เตอร์พูดถึงห้องของคุณ ก็เลยทำลายเครื่องของเราจนพังแล้วขึ้นมา ตอนนี้พวกเราจะพามาพาเขาลงไปครับ!”

ครั้งนี้เฉินเกอไม่พูดอะไร เพราะไอ้แก่คนนี้ทำให้เขารู้สึกแปลกๆ

และในขณะเดียวกัน

โทรศัพท์มือถือของเฉินเกอได้ดังขึ้น

เป็นซูเฉียงเวยที่โทรมา

ข้อมูลที่ได้ในวันนี้ เฉินเกอได้ส่งวีแชทบอกซูเฉียงเวย ตอนนี้เธอเห็นข้อความแล้ว ก็เลยโทรศัพท์มาหาเฉินเกอ

เฉินเกอเหลือบมองชายชราแวบหนึ่ง

ก็ได้กดรับสายทันที

“เฉียงเวย ได้อ่านข้อความยัง?”

“อืมๆ เฉินเกอ งั้นต่อจากนี้ควรจะทำยังไงเหรอ? ฉัน........ฉันจะตามหาแม่เจอแล้วได้จริงๆใช่มั้ย?”

ซูเฉียงเวยพูดอย่างตื่นเต้น

“อืมๆ เธอวางใจเถอะ ฉันก็จะหาผู้หญิงคนนี้ รออีกสองสามวันให้ฉันจัดการธุระให้เสร็จก่อน ฉันจะไปกับเธอ อีกอย่างให้เธอไปเมืองฉู่ชวนคนเดียวฉันก็ไม่วางใจ!”

เฉินเกอยิ้มเล็กน้อย

“ดี งั้นฉันก็สบายใจแล้ว!”

หลังจากที่คุยกันไม่กี่คำ เฉินเกอก็ได้วางสายไป

ในเวลานี้ พนักงานรักษาความปลอดภัยกำลังจะคุมตัวชายชราลงไป

“เมืองฉู่ชวน? หลานชายใหญ่ ฉันก็จะไปเมืองฉู่ชวน เป็นบ้านเกิดของฉัน แกพาฉันไปด้วยสิ หลานชายใหญ่!”

ชายแก่ตะโกน

ยังสามารถดิ้นหลุดจากพนักงานรักษาความปลอดภัย พุ่งไปด้านหน้าของเฉินเกอแล้วพูดอย่างวิงวอน

“ที่นั่นเป็นบ้านเกิดของฉัน หลายชายใหญ่ แกพาฉันกลับบ้านด้วยเถอะ?”

ชายชรากล่าว

เฉินเกอนั้น ก็มองเขาครั้งแล้วครั้งเล่า

แววตาของเขาดูเหมือนอยากจะกลับไปมาก ค่อนข้างที่จะตื่นเต้นด้วย

หากพูดถึงชายแก่คนนี้นั้น ความรู้สึกที่เฉินเกอมีต่อเขาก็ไม่ได้เลวร้ายนัก ก็แค่เรื่องหน้าด้านที่ทำให้เฉินเกออึดอัด

“ได้ ฉันจะหาคนให้ส่งแกกลับไปเอง!”

“ฉันได้ยิน เหมือนว่าแกกับสาวน้อยจะไปตามหาคนที่เมืองฉู่ชวน ฉันจะบอกแกนะ แกหาฉันสิหลายชาย สถานที่ตรงนั้นฉันคุ้นเคยมาก ฉันสามารถพาแกไปหาคนที่แกอยากจะหา แกก็ช่วยฉันขนาดนี้แล้ว ฉันก็ต้องช่วยแกสักครั้ง!”

ชายชรากล่าว

เฉินเกอได้ยินดังนั้น ในที่สุดปากของชายชราก็ได้พูดคำพูดที่ประโยคขึ้นมาบ้าง

“ไอ้แก่เอ๊ย คุณชายเฉินของพวกเราไม่ต้องให้ลุงมาช่วยหรอก ไปกับพวกเราเลย!”

พนักงานรักษาความปลอดภัยได้คำรามออกมา

“ฮึ แกไม่เชื่อก็ลองถามเขาดู ครั้งที่แล้วหากไม่ใช่ฉันเป็นคนบอกร่องรอยของหญิงสาว เขาจะตามหาหญิงคนนั้นเจอได้เร็วขนาดนี้เหรอ?

“แก!”

“เอาละๆ เอาเขาลงไปก่อน อีกอย่างจัดการหาที่พักให้แกด้วยนะ แล้วซื้อของกินให้แกหน่อย รอถึงพรุ่งนี้ จัดการหาคนส่งลุงแกกลับเมืองฉู่ชวนด้วย!

เฉินเกอส่ายหัวอย่างเอือมระอา

สำหรับที่ลุงแกบอกว่าจะช่วยเหลือ เฉินเกอทำได้เพียงยิ้มเจื่อนๆ

จากนั้นก็กลับเข้าไปในห้อง

คืนเดียวคงไม่เป็นไร

รอจนถึงช่วงเช้าของวันที่สอง

เฉินเกอก็ได้รับโทรศัพท์อีกครั้ง

และคนที่โทรมา เป็นหลานสาวของท่านเว่ย เว่ยเมิ่งเจียว

เฉินเกอถึงจะนึกขึ้นได้ เรื่องที่เว่ยเมิ่งเจียวได้เชิญชวนให้เขาไปร่วมงานสังสรรค์ที่เขานัดขึ้นมา

เดิมที เขาก็ไม่ได้สนิทสนมกับเว่ยเมิ่งเจียว เพราะฉะนั้นหลังจากที่รับสายแล้ว เฉินเกอก็จะหาเหตุผลในการปฏิเสธ

“เฉินเกอ ปู่ฉันรู้ว่านายจะมาร่วมสังสรรค์กับพวกเพื่อนของฉันท่านดีใจมากเลย ยังบอกให้ฉันดูแลนายอย่างดี!”

เว่ยเมิ่งเจียวพูดประโยคนี้แล้ว

เฉินเกอก็ลำบากใจขึ้นมาเล็กน้อย เรื่องนี้ท่านเว่ยก็รู้ และเว่ยเมิ่งเจียวก็แสดงความจริงใจเพียงนี้ ตัวเองก็ไม่รู้จะปฏิเสธยังไงแล้ว

จึงได้ตกปากรับคำไป

จากนั้น ก็ได้ขับไปยังสถานที่สังสรรค์

เตรียมการไว้ว่า ไปอยู่สักพักก็จะขอตัวกลับ

“คุณชายเฉินๆ พวกเรารอคุณสักพักแล้ว!”

สถานที่สังสรรค์ได้ถูกนัดไว้ที่ร้านอาหารฮุยหวงในโรงแรมจินหลิง

ที่หน้าประตู เว่ยเมิ่งเจียวได้รอเฉินเกออยู่แล้ว เวลานี้ได้พูดขึ้นอย่างสนิทสนม

และข้างกายของเว่ยเมิ่งเจียว เวลานี้ยังมีผู้หญิงที่เซ็กซี่ยืนอยู่คนหนึ่ง ดูแล้วอายุราวๆสามสิบ แต่ว่าผมยาวถึงเอว หุ่นเพรียวบาง เป็นผู้หญิงที่มีสง่าราศีดีมาก........