ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 311

บทที่ 311 ความเป็นมาของหยก

เฉินเกอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เป็นหลี่เจิ้นกั๋วที่โทรเข้ามา

“คุณชายเฉิน เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับหยกครับ ได้เรื่องแล้วครับ!”

หลี่เจิ้นกั๋วพูด

“อ้อ? ตอนนี้คุณอยู่ไหน?”

เฉินเกอถาม

ท่านอาจารย์เว่ยจงเหยีวนหรือท่านเว่ยเป็นผู้เชี่ยวชาญที่มาจากเมืองหนานหยาง ก่อนหน้านี้เคยเจอกันที่งานเลี้ยงสังคมไฮโซ เฉินเกอยังได้ไปชนแก้วกับท่านด้วย

จากนั้นเพราะตัวเองมีธุระเสียก่อน ก็เลยให้หลี่เจิ้นกั๋วพาผู้เฒ่าสวี่ไปหาท่านเว่ย ตอนนี้ผู้เฒ่าสวี่รู้เพียงแต่ว่าหยกชิ้นนี้มาจากซีหนานฉู่ชวน

ประวัติความเป็นมาที่ละเอียด ตอนนี้ยังไม่สามารถที่จะรู้ได้

ตอนนี้หลี่เจิ้นกั๋วโทรหาตัวเอง ดูท่าคงจะมีผลสรุปกันแล้ว

“ตอนนี้ผมและผู้เฒ่าสวี่อยู่จวนที่เป็นบ้านเกิดของท่านเว่ย คุณชายเฉิน คุณจะมาตอนนี้มั้ย?”

หลี่เจิ้นกั๋วถามขึ้น

“โอเค รอผมก่อน ผมไปตอนนี้เลย!”

หลังจากวางสาย ก็บอกลาพวกหวงหยงหาว เฉินเกอก็รีบไปยังจวนของท่านเว่ย

ก่อนหน้านี้ครอบครัวของท่านเว่ยประกอบธุรกิจอยู่ที่เมืองหนานหยาง ชื่อเสียงเลื่องลือ มีคนนับถือมากมาย

แต่ได้ยินหลี่เจิ้นกั๋วพูดว่า บ้านเกิดเขาอยู่ที่จินหลิง

เมื่อก่อน ก็ได้เริ่มประกอบธุรกิจที่จินหลิง

ตอนนี้ท่านเว่ยที่อายุมากแล้ว จึงได้กลับมายังบ้านเกิดที่จินหลิง

ที่งานเลี้ยงสังคมไฮโซนั้น ตระกูลเว่ยถือเป็นตระกูลที่มีคุณธรรมและบารมีสูงส่ง

เฉินเกอจึงไม่สามารถที่จะชักช้าได้

ขณะนี้จึงได้เดินทางไปด้วยตัวเอง

ที่พักของตระกูลเว่ยเป็นจวนที่อยู่พื้นที่ขนาดใหญ่

ขณะที่เฉินเกอถึงแล้วนั้น ผู้เฒ่าเว่อยกับหลี่เจิ้นกั๋วยังมีผู้เฒ่าสวี่กำลังนั่งดื่มชากันอยู่

“คุณชายเฉิน!”

หลี่เจิ้นกั๋วและผู้เฒ่าสวี่ได้ยืนขึ้นโค้งคำนับ

“อืมๆ ท่านเว่ย เรื่องนี้รบกวนท่านแล้วจริงๆ!”

เฉินเกอพยักหน้า จากนั้นจึงมองไปพูดคุยกับท่านเว่ย

“คุณชายเฉินคุณเกรงใจไปแล้ว เชิญนั่ง!”

หลังจากที่ทักทายกันสั้นๆ

ท่านเว่ยก็เข้าสู่ประเด็นสำคัญ

“คุณชายเฉิน ผมรู้จักหยกชิ้นนี้ หยกนี้น่าจะมาจากหนึ่งในตระกูลที่อยู่ในฉู่ชวนจิงเฉิง หยกแบบนี้เห็นได้น้อยมาก ยังดีที่เมื่อห้าสิบปีก่อน ผมได้ตามอาจารย์ไปที่ฉู่ชวนจิงเฉิง โชคดีที่ได้เห็นมันเพียงแค่ครั้งเดียว แต่ว่าตอนนั้น หนุ่มน้อยที่อยู่ในพื้นที่เป็นคนที่ห้อยมันไว้ หยกนี้น่าจะเป็นสัญญาลักษณ์ของตระกูลเขา!”

ท่านเว่ยกล่าว

“งั้นมันคือตระกูลไหนครับ?”

เฉินเกอถามอย่างร้อนใจ

พูดตามตรงเลย เดิมทีที่ช่วยคุณพ่อตามหาผู้หญิงที่ชื่อเมิ่งซินนั้น เฉินเกอไม่ได้สนใจอะไรมากมาย

เพียงแต่ว่า เมิ่งซินที่ซูเฉียงเวยและคุณพ่อตามหานั้นเหมือนกันอย่างกับแกะ ทำให้เฉินเกอสงสัยอย่างมาก

ซูเฉียงเวยจะใช่น้องสาวต่างมารดาของตัวเองมั้ย?

ตัวเองไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรทุกครั้งที่เจอกับซูเฉียงเวยจะมีความรู้สึกที่สนิทสนมอย่างบอกไม่ถูก?

มันต้องมีเรื่องราวอยู่ในนี้อย่างแน่นนอน

เฉินเกอรู้ว่าหากตัวเองถามคุณพ่อท่านก็คงไม่ยอมบอกความจริง มันยิ่งทำให้ตัวของเฉินเกออยากที่จะค้นหาความจริง

ขณะนี้ท่านเว่ยได้ส่ายหัวขึ้นมา

“เมื่อกี้ผมและผู้เฒ่าสวี่ยังมีคุณหลี่กำลังคุยกันเรื่องนี้ เพราะตอนนั้นหนุ่มน้อยคนนั้นยังเด็กมาก ผมได้มองเขาแค่แวบเดียว เพราะฉะนั้นยังคงพอจะจำได้ แต่ก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นคนของตระกูลไหนในฉู่ชวนจิงเฉิง เมื่อกี้ผมและคุณหลี่ได้หาข้อมูลทั้งหมดของตระกูลที่อยู่ฉู่ชวนจิงเฉิง แต่ว่าในตระกูลเหล่านี้ไม่มีประเพณีที่ใช้หยกแทนสัญญาลักษณ์กันเลย!”

ท่านเว่ยกล่าว

“ครับผม เพียงแต่ว่าหยกชิ้นนี้มาจากจิงเฉิง คิดว่าหากจะตรวจสอบ ก็คงจะไม่ยากแล้วล่ะ!”

เฉินเกอยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

จากนั้น ทั้งหมดก็คุยเรื่องสัพเพเหระ

และในเวลานี้ จู่ๆผู้เฒ่าสวี่ก็ได้ลุกขึ้น เดินไปที่นาฬิกาลูกตุ้มที่ตั้งอยู่ในจวนของท่านเว่ย พูดขึ้นด้วยความสงสัย:

“คุณเว่ย นาฬิกาลูกตุ้มนี้ หากผมดูไม่ผิด น่าจะเป็นของสมัยหมินกั๋ว(ปีคศ.1912-1949)ใช่มั้ย?”

ผู้เฒ่าสวี้กล่าว

ท่านเว่ยพยักหน้า: “น้องสวี่พูดไม่ผิด เป็นของสมัยหมินกั๋ว มาจากประเทศM ตอนนั้นมันได้ตั้งอยู่ในทำเนียบรัฐบาล!”

ท่านสวี่ตกตะลึงทันที

“อย่างนี้คุณก็ยังสามารถเอามันมาได้!”

“เห่อๆ น้องสวี่ก็พูดเกินไป มันเป็นของขวัญแซยิดที่ตระกูลหลงแห่งเยี่ยนจิงมอบให้กับผม!”

มองดูแล้วท่านเว่ยคงไม่รู้ว่าตระกูลหลงกับเฉินเกอนั้นมีความขัดแย้งกัน