ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 311

บทที่ 311 ความเป็นมาของหยก

เฉินเกอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เป็นหลี่เจิ้นกั๋วที่โทรเข้ามา

“คุณชายเฉิน เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับหยกครับ ได้เรื่องแล้วครับ!”

หลี่เจิ้นกั๋วพูด

“อ้อ? ตอนนี้คุณอยู่ไหน?”

เฉินเกอถาม

ท่านอาจารย์เว่ยจงเหยีวนหรือท่านเว่ยเป็นผู้เชี่ยวชาญที่มาจากเมืองหนานหยาง ก่อนหน้านี้เคยเจอกันที่งานเลี้ยงสังคมไฮโซ เฉินเกอยังได้ไปชนแก้วกับท่านด้วย

จากนั้นเพราะตัวเองมีธุระเสียก่อน ก็เลยให้หลี่เจิ้นกั๋วพาผู้เฒ่าสวี่ไปหาท่านเว่ย ตอนนี้ผู้เฒ่าสวี่รู้เพียงแต่ว่าหยกชิ้นนี้มาจากซีหนานฉู่ชวน

ประวัติความเป็นมาที่ละเอียด ตอนนี้ยังไม่สามารถที่จะรู้ได้

ตอนนี้หลี่เจิ้นกั๋วโทรหาตัวเอง ดูท่าคงจะมีผลสรุปกันแล้ว

“ตอนนี้ผมและผู้เฒ่าสวี่อยู่จวนที่เป็นบ้านเกิดของท่านเว่ย คุณชายเฉิน คุณจะมาตอนนี้มั้ย?”

หลี่เจิ้นกั๋วถามขึ้น

“โอเค รอผมก่อน ผมไปตอนนี้เลย!”

หลังจากวางสาย ก็บอกลาพวกหวงหยงหาว เฉินเกอก็รีบไปยังจวนของท่านเว่ย

ก่อนหน้านี้ครอบครัวของท่านเว่ยประกอบธุรกิจอยู่ที่เมืองหนานหยาง ชื่อเสียงเลื่องลือ มีคนนับถือมากมาย

แต่ได้ยินหลี่เจิ้นกั๋วพูดว่า บ้านเกิดเขาอยู่ที่จินหลิง

เมื่อก่อน ก็ได้เริ่มประกอบธุรกิจที่จินหลิง

ตอนนี้ท่านเว่ยที่อายุมากแล้ว จึงได้กลับมายังบ้านเกิดที่จินหลิง

ที่งานเลี้ยงสังคมไฮโซนั้น ตระกูลเว่ยถือเป็นตระกูลที่มีคุณธรรมและบารมีสูงส่ง

เฉินเกอจึงไม่สามารถที่จะชักช้าได้

ขณะนี้จึงได้เดินทางไปด้วยตัวเอง

ที่พักของตระกูลเว่ยเป็นจวนที่อยู่พื้นที่ขนาดใหญ่

ขณะที่เฉินเกอถึงแล้วนั้น ผู้เฒ่าเว่อยกับหลี่เจิ้นกั๋วยังมีผู้เฒ่าสวี่กำลังนั่งดื่มชากันอยู่

“คุณชายเฉิน!”

หลี่เจิ้นกั๋วและผู้เฒ่าสวี่ได้ยืนขึ้นโค้งคำนับ

“อืมๆ ท่านเว่ย เรื่องนี้รบกวนท่านแล้วจริงๆ!”

เฉินเกอพยักหน้า จากนั้นจึงมองไปพูดคุยกับท่านเว่ย

“คุณชายเฉินคุณเกรงใจไปแล้ว เชิญนั่ง!”

หลังจากที่ทักทายกันสั้นๆ

ท่านเว่ยก็เข้าสู่ประเด็นสำคัญ

“คุณชายเฉิน ผมรู้จักหยกชิ้นนี้ หยกนี้น่าจะมาจากหนึ่งในตระกูลที่อยู่ในฉู่ชวนจิงเฉิง หยกแบบนี้เห็นได้น้อยมาก ยังดีที่เมื่อห้าสิบปีก่อน ผมได้ตามอาจารย์ไปที่ฉู่ชวนจิงเฉิง โชคดีที่ได้เห็นมันเพียงแค่ครั้งเดียว แต่ว่าตอนนั้น หนุ่มน้อยที่อยู่ในพื้นที่เป็นคนที่ห้อยมันไว้ หยกนี้น่าจะเป็นสัญญาลักษณ์ของตระกูลเขา!”

ท่านเว่ยกล่าว

“งั้นมันคือตระกูลไหนครับ?”

เฉินเกอถามอย่างร้อนใจ

พูดตามตรงเลย เดิมทีที่ช่วยคุณพ่อตามหาผู้หญิงที่ชื่อเมิ่งซินนั้น เฉินเกอไม่ได้สนใจอะไรมากมาย

เพียงแต่ว่า เมิ่งซินที่ซูเฉียงเวยและคุณพ่อตามหานั้นเหมือนกันอย่างกับแกะ ทำให้เฉินเกอสงสัยอย่างมาก

ซูเฉียงเวยจะใช่น้องสาวต่างมารดาของตัวเองมั้ย?

ตัวเองไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรทุกครั้งที่เจอกับซูเฉียงเวยจะมีความรู้สึกที่สนิทสนมอย่างบอกไม่ถูก?

มันต้องมีเรื่องราวอยู่ในนี้อย่างแน่นนอน

เฉินเกอรู้ว่าหากตัวเองถามคุณพ่อท่านก็คงไม่ยอมบอกความจริง มันยิ่งทำให้ตัวของเฉินเกออยากที่จะค้นหาความจริง

ขณะนี้ท่านเว่ยได้ส่ายหัวขึ้นมา

“เมื่อกี้ผมและผู้เฒ่าสวี่ยังมีคุณหลี่กำลังคุยกันเรื่องนี้ เพราะตอนนั้นหนุ่มน้อยคนนั้นยังเด็กมาก ผมได้มองเขาแค่แวบเดียว เพราะฉะนั้นยังคงพอจะจำได้ แต่ก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นคนของตระกูลไหนในฉู่ชวนจิงเฉิง เมื่อกี้ผมและคุณหลี่ได้หาข้อมูลทั้งหมดของตระกูลที่อยู่ฉู่ชวนจิงเฉิง แต่ว่าในตระกูลเหล่านี้ไม่มีประเพณีที่ใช้หยกแทนสัญญาลักษณ์กันเลย!”

ท่านเว่ยกล่าว

“ครับผม เพียงแต่ว่าหยกชิ้นนี้มาจากจิงเฉิง คิดว่าหากจะตรวจสอบ ก็คงจะไม่ยากแล้วล่ะ!”

เฉินเกอยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

จากนั้น ทั้งหมดก็คุยเรื่องสัพเพเหระ

และในเวลานี้ จู่ๆผู้เฒ่าสวี่ก็ได้ลุกขึ้น เดินไปที่นาฬิกาลูกตุ้มที่ตั้งอยู่ในจวนของท่านเว่ย พูดขึ้นด้วยความสงสัย:

“คุณเว่ย นาฬิกาลูกตุ้มนี้ หากผมดูไม่ผิด น่าจะเป็นของสมัยหมินกั๋ว(ปีคศ.1912-1949)ใช่มั้ย?”

ผู้เฒ่าสวี้กล่าว

ท่านเว่ยพยักหน้า: “น้องสวี่พูดไม่ผิด เป็นของสมัยหมินกั๋ว มาจากประเทศM ตอนนั้นมันได้ตั้งอยู่ในทำเนียบรัฐบาล!”

ท่านสวี่ตกตะลึงทันที

“อย่างนี้คุณก็ยังสามารถเอามันมาได้!”

“เห่อๆ น้องสวี่ก็พูดเกินไป มันเป็นของขวัญแซยิดที่ตระกูลหลงแห่งเยี่ยนจิงมอบให้กับผม!”

มองดูแล้วท่านเว่ยคงไม่รู้ว่าตระกูลหลงกับเฉินเกอนั้นมีความขัดแย้งกัน

เพราะฉะนั้นเวลานี้ยังไม่รู้สึกว่ามีอะไร

เฉินเกอยิ้มเล็กน้อย แล้วยกชาขึ้นมาดื่ม

“คุณปู่คะ ดึกขนาดนี้แล้ว ยังมีแขกเยอะอย่างนี้เลยเหรอ?”

เวลานี้ ที่ชั้นสอง หญิงสาวที่สวมชุดนอนคนหนึ่งได้เดินลงมา

เวลานี้เห็นเฉินเกอกับพวก เกิดขึ้นความสงสัย

“ใช่จ้า เจียวเจียว รีบมารู้จักคุณชายเฉินหน่อย ก่อนหน้านี้หนูสงสัยเรื่องของคุณชายเฉินแห่งจินหลิงมากไม่ใช่เหรอ?”

ท่านเว่ยยิ้มแล้วพูด

“เขาก็คือคุณชายเฉินเฉินเกอเหรอ?”

0ค่อยๆเดินลงมา

เธอเลิกคิ้วเล็กน้อย จ้องมองเฉินเกอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

“แฮ่ๆ สวัสดีคุณชายเฉิน ฉันชื่อเว่ยเมิ่งเจียว นายเรียกฉันว่าเจียวเจียวก็ได้!”

เว่ยเมิ่งเจียวกล่าว

“อืมๆ สวัสดีเจียวเจียว เธอเรียกฉันว่าเฉินเกอก็พอ!”

เฉินเกอกับเธอก็ได้จับมือกัน

หญิงสาวคนนี้หน้าตาสวยมากทีเดียว

ถือเป็นสาวสวยที่พบเห็นได้น้อยเลยก็ว่าได้

คุยกันไปสักพัก รู้สึกว่าเธอ เป็นคนที่ใจกว้างพอสมควร

ความประทับใจแรกที่เฉินเกอมีต่อเธอถือว่าไม่เลวทีเดียว

และท่าทางจะเป็นคนที่คุยเก่งมาก คุยกับเฉินเกอเรื่องโน้นเรื่องนี้

“เฉินเกอ นายเป็นคุณชายเฉิน โดยปกตินายชอบกิจกรรมบันเทิงอะไรบ้าง?”

เว่ยเมิ่งเจียวพูดขึ้น

“ฉันเหรอ โดยปกติฉันไม่ค่อยเข้าร่วมกิจกรรมบันเทิงพวกนี้สักเท่าไหร่!”

เฉินเกอส่ายหัว

“ฮึๆ ฉันไม่ค่อยอยากจะเชื่อเลย นายน่าจะเป็นคนที่เฮฮาปาร์ตี้นะ ฮ่าๆ!”

เว่ยเมิ่งเจียวพูด

“ทันใดนั้นเหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้: “ใช่แล้ว พรุ่งนี้เที่ยงเพื่อนๆจินหลิงที่ฉันรู้จัก ฉันได้ชวนพวกเขาออกมาทานข้าว มาสังสรรค์ด้วยกัน เฉินเกอ หากนายไม่มีธุระที่ไหน นายมาร่วมด้วยได้มั้ย?”

เว่ยเมิ่งเจียวกล่าว

เฉินเกอนั่งเงียบโดยไม่พูด

“เจียวเจียว อย่าเสียมารยาท! คุณชายเฉินจะไปกับเด็กไร้สาระอย่างพวกเธอได้ยังไง!”

ขณะนี้ท่านเว่ยได้ยิน อดไม่ได้ที่จะพูดอย่างเจื่อนๆ

“โอเค!”

เว่ยเมิ่งเจียวทำท่าเบ้ปาก

และเฉินเกอนั้น เห็นว่าท่านเว่ยได้ช่วยตัวเองครั้งใหญ่ เวลานี้ หากจะปฏิเสธหลานสาวของเขาโดยตรง ก็รู้สึกไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่

ก็เลยพยักหน้าแล้วพูด: “โอเค พรุ่งนี้หากมีเวลา ฉันก็จะไป!”

“ได้เลย นายเป็นคนพูดเองนะ!”

เว่ยเมิ่งเจียวยิ้มๆ

ไม่นานนัก เฉินเกอกับพวกหลี่เจิ้นกั๋วก็ได้ออกไปจากจวนตระกูลเว่ย

เดิมทีเฉินเกออยากจะกลับไปพักผ่อนที่คฤหาสน์หยุนติ่ง

แต่คิดดูแล้ว คฤหาสน์หยุนติ่งตอนนี้ตัวเองได้ยืมให้หยางเสว่แล้ว

ดังนั้นจึงให้หลี่เจิ้นกั๋วจัดการจองโรงแรมในเครือบริษัทให้

“ไอ้ขอทาน ไปให้ไกลๆเลยนะ ได้ยินมั้ย!”

ขณะที่เฉินเกอถึงแล้วนั้น

พนักงานรักษาความปลอดภัยหน้าโรงแรม กำลังขับไล่คนที่เนื้อตัวสกปรก ผมเผ้ายุ่งเหยิงราวกับโพรงหญ้า

“ใครเป็นของทาน ฉันไม่ใช่ขอทาน ฉันแค่อยากจะขอยืมสถานที่อาบน้ำหน่อย” ชายชรากล่าว

“อาบน้ำห่าเหวอะไรกัน ลุงไม่รู้เหรอว่าที่นี่เป็นสถานที่อะไรของจินหลิง?”

พนักงานรักษาความปลอดภัยพูดอย่างเย็นชา

“ฮึ ฉันจะบอกพวกแกให้นะ ที่จริงฉันไม่ใช่คนอื่น ฉันเป็นปู่ของคุณชายเฉินแห่งจินหลิง คุณชายเฉินของพวกนายที่ชื่อเฉินเกอ เป็นหลานของฉัน เร็วๆหน่อย ปล่อยฉันเข้าไป!”

“เย็ดแม่เอ๊ย! ไอ้แก่เอ๊ย ฉันดูแล้วแกมันมาหาที่ตายชัดๆ!”

พนักงานรักษาความปลอดภัยกำลังจะใช้กำลัง

และเฉินเกอนั้น เห็นคนมาก่อความวุ่นวายก็ไม่ได้สนใจ อย่างไรเสียก็มีพนักงานรักษาความปลอดภัยอยู่

สำหรับคำพูดของชายแก่นั้น เฉินเกอก็ไม่ได้สนใจเช่นกัน

แต่ว่าหลังจากที่เฉินเกอเหลือบมองชายแก่ไปแวบหนึ่งนั้น

จึงได้หยุดลงทันที.........

“หยุดเดี๋ยวนี้”

เฉินเกอกล่าว