ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 315

บทที่ 315 ไม่มีที่ยืนในสังคม

“อะไรนะ? เป็นพี่โอหยางหรูเหรอ?”

หลงเช่าหยุนตะลึงไปทันที

“ใช่ค่ะ!”

จากนั้นเว่ยเมิ่งเจียวก็ได้เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด และโอหยางหรูนั้น เวลานี้รู้สึกตัวมากขึ้นแล้ว กำลังมองเฉินเกออย่างโกรธแค้น

เมื่อกี้ถึงแม้ตัวเองจะสะลึมสะลือ แต่ก็รู้ว่า เฉินเกอและน้องสาวเป็นคนพยุงเธอเข้ามา

หลังจากนั้น ก็มีคนได้ขึ้นมาถอดเสื้อผ้าของตัวเอง คนคนนั้น หากไม่ใช่เฉินเกอแล้วจะเป็นใคร?

โอหยางหรูนั้นรอบดวงตาบวมแดง

“ไม่เลวนี่ ไอ้หนุ่มน้อยอย่างนายก็ช่างใจกล้าเสียหรือเกิน บ้านตระกูลหลงกับบ้านตระกูลโอหยางเป็นเพื่อนกันมาหลายรุ่น นายทำไมถึงกล้าล่วงละเมิดพี่โอหยางแบบนี้ ฉันมองนายเหมือนไม่อยากที่จะมีชีวิตต่อแล้วมั้ง มีฉันตระกูลหลงแห่งเยี่ยนจิงอยู่ ถึงแม้นายจะเก่งกาจสักแค่ไหน นายก็ต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้น!”

หลงเช่าหยุนกล่าวอย่างเย็นเยือก

“อะไรนะ? ตระกูลหลงแห่งเยี่ยนจิง? ชิบหายละ เรื่องครั้งนี้คงจะกลายเป็นเรื่องใหญ่อย่างแน่นอน ตระกูลโอหยางกับตระกูลหลงต่างก็เข้ามาพัวพันด้วย งั้นนายคนนี้ ก็คงจะเป็นคุณชายหลงแห่งเยี่ยนจิงสินะ!”

“ไม่ผิดแน่นอน คุณชายเฉินแห่งจินหลิงถึงแม้จะอำนาจบารมี แต่จะสามารถรับไฟโกรธของคุณชายหลงและตระกูลโอหยางได้เหรอ? ช่างเหลือเกินจริงๆ.......” คนกำลังจับกลุ่มวิพากษ์วิจารณ์

“อืมๆ พี่เช่าหยุน พี่ต้องช่วยพี่สาวของฉันทวงความยุติธรรมด้วยนะ เมื่อกี้พี่คงไม่รู้ เกือบจะถูกไอ้เดรัจฉานนี้ทำลายเกียรติแล้ว!”

เว่ยเมิ่งเจียวกล่าว

“วางใจเถอะ เรื่องนี้พี่จะไม่มีทางปล่อยปละละเลยไปเด็ดขาด!”

หลงเช่าหยุนยิ้มอย่างมีเงื่อนงำ

จากนั้นเขาก็ยกขาขึ้นมาถีบเฉินเกอ

“แม่งเอ๊ย เอาให้ตายเลย จะเป็นคุณชายอะไรก็ช่าง ถ้ามารังแกคนของตระกูลโอหยาง ต้องตายสถานเดียว!”

หลงเช่าหยุนตะโกนพูด

กลุ่มบอดี้การ์ดก็ได้ลงมือทันที

กำลังที่จะรุมเฉินเกอ

และกลุ่มหนุ่มสาวที่อยู่ข้างๆ เห็นมีคุณชายหลงให้ท้าย

ก็ไม่ได้เกรงกลัวเฉินเกอแล้ว

“หยุดนะ!”

และในขณะนี้ จู่ๆฉินหยาก็ได้ตะโกนขึ้น

จากนั้นก็เดินมาด้านหน้าด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา

“เสี่ยวหยา เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

เฉินเกอเห็นเฉินหยา ก็ตกใจเล็กน้อย

และฉินหยานั้น เวลานี้มองดูเฉินเกอด้วยใบหน้าที่ผิดหวัง

จากนั้นก็มองไปที่หลงเช่าหยุนแล้วกล่าวขึ้น:

“คุณชายหลง คุณปล่อยเขาไปได้ไหม! ถือว่าฉันขอร้องคุณละ!”

“ปล่อยเขาเหรอ? เห่อๆ น้องฉินหยา ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากจะช่วยเธอ แต่ยายคนนี้มันน่าขยะแขยงเกินไปแล้ว หากไม่สั่งสอนเขาสักครั้ง ฉันก็ไม่อาจที่จะเผชิญหน้ากับคุณลุงโอหยางอีกแล้ว เธออย่ามายุ่งเลย!”

หลงเช่าหยุนกล่าวด้วยความเย็นเยือก

“ขอร้องล่ะ ปล่อยเขาไปเถอะ!”

ฉินหยาก็ยังคงขอร้อง

ใช่แล้ว เรื่องนี้ฉินหยาคาดคิดไม่ถึงจริงๆ

จนกระทั่งตอนนี้ เขาก็ยังรู้สึกหมดหวังไม่น้อย

เธอก็คิดดู คนที่เธอชอบมาโดยตลอด จู่ๆวันหนึ่งกลับพบว่า เขาเป็นคนที่น่าขยะแขยงและสกปรกมาก

ก็ต้องรับไม่ได้อย่างแน่นอน

แต่ว่า จะให้เฉินเกอถูกทำร้ายร่างกายต่อหน้าต่อตาตัวเองและผู้คนมากมาย ฉินหยาก็ยิ่งรับไม่ได้

และดูเหมือนว่าฉินหยากำลังจะร้องไห้แล้ว

หลงเช่าหยุนถึงได้ยิ้มเล็กน้อย

“ได้ น้องฉินหยา ในเมื่อเธอขอร้องแทนเขา ฉันก็จะไม่สั่งสอนเขา แต่ว่าเรื่องที่เขาก่อไว้ คนอื่นจะจัดการหรือไม่ฉันก็จะไม่สนใจแล้วนะ!”

หลังจากที่หลงเช่าหยุนพูดจบ ก็มองไปที่การ์ดแล้วยกมือห้าม

บริการ์ดจึงได้ถอยออกมา

“เสี่ยวหยา ฉันไม่ได้ทำเรื่องนี้ เธอต้องเชื่อฉัน!”

และเฉินเกอนั้น เหมือนจะสังเกตอะไรได้บ้างแล้ว

ทำไมจึงบังเอิญเพียงนี้ ทำไมในห้องจึงมีคน?

และทำไมหลงเช่าหยุนคนนี้จึงมาได้จังหวะพอดี

เฉินเกอรู้สึกว่า เรื่องราวที่เกิดขึ้น เหมือนเจาะจงที่จะพุ่งเป้ามาที่ตัวเอง

แต่ในขณะนั้น ไม่ว่าจะอธิบายยังไงก็ไม่มีใครเชื่อ

“ฉันไม่อยากฟัง!”

และฉินหยานั้น หลังจากที่จ้องมองเฉินเกอแวบหนึ่ง ก็ได้วิ่งฝ่าฝูงชนและลงไปชั้นล่าง

“น้องฉินหยา!”

และหลงเช่าหยุนนั้น เวลานี้ได้สบตากับคนที่อยู่ในมุม เป็นผู้ชายที่ผมยาว ใบหน้าซีดเซียว สวมใส่ชุดสีดำ หลังจากที่ถอนสายตาแล้ว

ก็ได้พาบริการ์ดวิ่งตามน้องฉินหยาลงไป

เว่ยเมิ่งเจียวตะโกน: “เฉินเกอ นายยังไปไม่ได้ เรื่องในวันนี้ นายต้องแสดงความรับผิดชอบต่อพี่สาวฉัน!”

คนกลุ่มหนึ่งได้ขวางเฉินเกอไว้

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน