ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 315

บทที่ 315 ไม่มีที่ยืนในสังคม

“อะไรนะ? เป็นพี่โอหยางหรูเหรอ?”

หลงเช่าหยุนตะลึงไปทันที

“ใช่ค่ะ!”

จากนั้นเว่ยเมิ่งเจียวก็ได้เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด และโอหยางหรูนั้น เวลานี้รู้สึกตัวมากขึ้นแล้ว กำลังมองเฉินเกออย่างโกรธแค้น

เมื่อกี้ถึงแม้ตัวเองจะสะลึมสะลือ แต่ก็รู้ว่า เฉินเกอและน้องสาวเป็นคนพยุงเธอเข้ามา

หลังจากนั้น ก็มีคนได้ขึ้นมาถอดเสื้อผ้าของตัวเอง คนคนนั้น หากไม่ใช่เฉินเกอแล้วจะเป็นใคร?

โอหยางหรูนั้นรอบดวงตาบวมแดง

“ไม่เลวนี่ ไอ้หนุ่มน้อยอย่างนายก็ช่างใจกล้าเสียหรือเกิน บ้านตระกูลหลงกับบ้านตระกูลโอหยางเป็นเพื่อนกันมาหลายรุ่น นายทำไมถึงกล้าล่วงละเมิดพี่โอหยางแบบนี้ ฉันมองนายเหมือนไม่อยากที่จะมีชีวิตต่อแล้วมั้ง มีฉันตระกูลหลงแห่งเยี่ยนจิงอยู่ ถึงแม้นายจะเก่งกาจสักแค่ไหน นายก็ต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้น!”

หลงเช่าหยุนกล่าวอย่างเย็นเยือก

“อะไรนะ? ตระกูลหลงแห่งเยี่ยนจิง? ชิบหายละ เรื่องครั้งนี้คงจะกลายเป็นเรื่องใหญ่อย่างแน่นอน ตระกูลโอหยางกับตระกูลหลงต่างก็เข้ามาพัวพันด้วย งั้นนายคนนี้ ก็คงจะเป็นคุณชายหลงแห่งเยี่ยนจิงสินะ!”

“ไม่ผิดแน่นอน คุณชายเฉินแห่งจินหลิงถึงแม้จะอำนาจบารมี แต่จะสามารถรับไฟโกรธของคุณชายหลงและตระกูลโอหยางได้เหรอ? ช่างเหลือเกินจริงๆ.......” คนกำลังจับกลุ่มวิพากษ์วิจารณ์

“อืมๆ พี่เช่าหยุน พี่ต้องช่วยพี่สาวของฉันทวงความยุติธรรมด้วยนะ เมื่อกี้พี่คงไม่รู้ เกือบจะถูกไอ้เดรัจฉานนี้ทำลายเกียรติแล้ว!”

เว่ยเมิ่งเจียวกล่าว

“วางใจเถอะ เรื่องนี้พี่จะไม่มีทางปล่อยปละละเลยไปเด็ดขาด!”

หลงเช่าหยุนยิ้มอย่างมีเงื่อนงำ

จากนั้นเขาก็ยกขาขึ้นมาถีบเฉินเกอ

“แม่งเอ๊ย เอาให้ตายเลย จะเป็นคุณชายอะไรก็ช่าง ถ้ามารังแกคนของตระกูลโอหยาง ต้องตายสถานเดียว!”

หลงเช่าหยุนตะโกนพูด

กลุ่มบอดี้การ์ดก็ได้ลงมือทันที

กำลังที่จะรุมเฉินเกอ

และกลุ่มหนุ่มสาวที่อยู่ข้างๆ เห็นมีคุณชายหลงให้ท้าย

ก็ไม่ได้เกรงกลัวเฉินเกอแล้ว

“หยุดนะ!”

และในขณะนี้ จู่ๆฉินหยาก็ได้ตะโกนขึ้น

จากนั้นก็เดินมาด้านหน้าด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา

“เสี่ยวหยา เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

เฉินเกอเห็นเฉินหยา ก็ตกใจเล็กน้อย

และฉินหยานั้น เวลานี้มองดูเฉินเกอด้วยใบหน้าที่ผิดหวัง

จากนั้นก็มองไปที่หลงเช่าหยุนแล้วกล่าวขึ้น:

“คุณชายหลง คุณปล่อยเขาไปได้ไหม! ถือว่าฉันขอร้องคุณละ!”

“ปล่อยเขาเหรอ? เห่อๆ น้องฉินหยา ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากจะช่วยเธอ แต่ยายคนนี้มันน่าขยะแขยงเกินไปแล้ว หากไม่สั่งสอนเขาสักครั้ง ฉันก็ไม่อาจที่จะเผชิญหน้ากับคุณลุงโอหยางอีกแล้ว เธออย่ามายุ่งเลย!”

หลงเช่าหยุนกล่าวด้วยความเย็นเยือก

“ขอร้องล่ะ ปล่อยเขาไปเถอะ!”

ฉินหยาก็ยังคงขอร้อง

ใช่แล้ว เรื่องนี้ฉินหยาคาดคิดไม่ถึงจริงๆ

จนกระทั่งตอนนี้ เขาก็ยังรู้สึกหมดหวังไม่น้อย

เธอก็คิดดู คนที่เธอชอบมาโดยตลอด จู่ๆวันหนึ่งกลับพบว่า เขาเป็นคนที่น่าขยะแขยงและสกปรกมาก

ก็ต้องรับไม่ได้อย่างแน่นอน

แต่ว่า จะให้เฉินเกอถูกทำร้ายร่างกายต่อหน้าต่อตาตัวเองและผู้คนมากมาย ฉินหยาก็ยิ่งรับไม่ได้

และดูเหมือนว่าฉินหยากำลังจะร้องไห้แล้ว

หลงเช่าหยุนถึงได้ยิ้มเล็กน้อย

“ได้ น้องฉินหยา ในเมื่อเธอขอร้องแทนเขา ฉันก็จะไม่สั่งสอนเขา แต่ว่าเรื่องที่เขาก่อไว้ คนอื่นจะจัดการหรือไม่ฉันก็จะไม่สนใจแล้วนะ!”

หลังจากที่หลงเช่าหยุนพูดจบ ก็มองไปที่การ์ดแล้วยกมือห้าม

บริการ์ดจึงได้ถอยออกมา

“เสี่ยวหยา ฉันไม่ได้ทำเรื่องนี้ เธอต้องเชื่อฉัน!”

และเฉินเกอนั้น เหมือนจะสังเกตอะไรได้บ้างแล้ว

ทำไมจึงบังเอิญเพียงนี้ ทำไมในห้องจึงมีคน?

และทำไมหลงเช่าหยุนคนนี้จึงมาได้จังหวะพอดี

เฉินเกอรู้สึกว่า เรื่องราวที่เกิดขึ้น เหมือนเจาะจงที่จะพุ่งเป้ามาที่ตัวเอง

แต่ในขณะนั้น ไม่ว่าจะอธิบายยังไงก็ไม่มีใครเชื่อ

“ฉันไม่อยากฟัง!”

และฉินหยานั้น หลังจากที่จ้องมองเฉินเกอแวบหนึ่ง ก็ได้วิ่งฝ่าฝูงชนและลงไปชั้นล่าง

“น้องฉินหยา!”

และหลงเช่าหยุนนั้น เวลานี้ได้สบตากับคนที่อยู่ในมุม เป็นผู้ชายที่ผมยาว ใบหน้าซีดเซียว สวมใส่ชุดสีดำ หลังจากที่ถอนสายตาแล้ว

ก็ได้พาบริการ์ดวิ่งตามน้องฉินหยาลงไป

เว่ยเมิ่งเจียวตะโกน: “เฉินเกอ นายยังไปไม่ได้ เรื่องในวันนี้ นายต้องแสดงความรับผิดชอบต่อพี่สาวฉัน!”

คนกลุ่มหนึ่งได้ขวางเฉินเกอไว้

ในขณะที่เฉินเกอไม่รู้เนื้อรู้ตัวนั้น

รู้สึกว่าที่ด้านหลังได้มีรังสีอำมหิตแผ่เข้ามา

หันหน้าไปมอง เป็นผู้ชายที่มีผมยาวเหมือนผู้หญิง ได้เดินมาถึงข้างกายของเฉินเกอแล้ว

ทำให้เฉินเกอรู้สึกเหมือนถูกเขามองด้วยสายตาที่อาฆาตแค้น

และในเวลานี้

“หลีกหน่อย ทำอะไรกันวะ!”

จู่ๆก็มีเสียงคนแก่ดังขึ้นมา

“เห้ย ไอ้แก่นี่มาจากไหนเนี่ย ทำไมถึงเดินชนคนไปเรื่อย?”

ผู้ชมที่ดูอยู่ได้ด่าขึ้น

“ฉันมาหาหลานชายของฉัน มีอะไรมั้ย!”

ชายแก่ได้ตะคอกออกมา

จากนั้นก็ได้เบียดไปด้านหน้า

คนบางส่วนที่เห็นแกแต่งตัวไม่ดี รีบร้อนหลีกทางให้ทันที

และชายหนุ่มผมยาวคนนั้น เวลานี้ได้เหลือบมองชายชราอย่างเยือกเย็น จากนั้นก็ได้ถอนมือตัวเองกลับมา

“ทำอะไรกัน ปล่อยหลายชายฉันเดี๋ยวนี้นะ!”

ชายชราได้เข้ามาผลักเว่ยเมิ่งเจียวออกไป

และเฉินเกอมองแล้ว ไม่ใช่ตาแก่ที่ไหน แต่เป็นชายชราขอทานที่ตอแยตัวเองเมื่อคืน

“อะไรนะ? เขาเป็นหลานของลุง?”

เว่ยเมิ่งเจียวอึ้งไปทันที

“ฮึ ไม่เหมือนเหรอ? หลายชาย วันนี้ฉันไปหาแก แต่คนกลุ่มนั้นบอกว่าแกไม่อยู่ ฉันยังนึกว่าแกได้ทิ้งฉันไว้ที่นี่ แล้วก็ไปที่เมืองฉู่ชวนคนเดียวเสียอีก! ไปๆๆ พวกเราไปด้วยกัน!”

ชายชราก็ไม่ได้ถาม ก็ได้ลากแขนของเฉินเกอออกมาโดยตรง

“ยังไปไม่ได้!”

และเวลานี้ ชายหนุ่มผมยาวมองด้วยแววตาที่เย็นเยือก ก็ได้มาจับไหล่ของเฉินเกอ

ชายชรานั้น ได้ยกมือบัง จากนั้นก็ได้ยกขึ้น ก็ได้เห็นร่างของชายหนุ่มผมยาวได้ถอยไปติดบนกำแพง!

ชั่วพริบตา หน้าผากของชายหนุ่มผมยาวก็เต็มไปด้วยเหงื่อ มองชายชราอย่างตกใจ

เฉินเกอในขณะนั้น ต้องอาศัยชราหนีเอาตัวรอด

ไม่ได้พูดแม้แต่คำเดียว ก็ตามชายชราจากไป

“แฮ่ๆ หลายชายใหญ่ ไม่เป็นไรใช่มั้ย?”

ชายชราพาเฉินเกอเดินไปเรื่อยๆจนกระทั่งมาถึงลำธารในสวนสาธารณะ เวลานี้ได้ยิ้มขึ้นแล้วพูด

“ไม่เป็นไร ขอบคุณนะ ตา..........ลุง!”

เมื่อกี้หากไม่ใช่ชายชรามาก่อความวุ่นวาย ตัวเองยังคงต้องอยู่อธิบายให้กับคนพวกนั้น และดูท่าทางแล้ว ตัวเองก็คงจะหนีไม่รอด!

ขณะนี้ ในใจรู้สสึกขอบคุณไม่น้อย

ในเวลาเดียวกัน ในใจเฉินเกอก็เต็มไปด้วยความสงสัย

ทำไมทุกครั้งที่ตัวเองมีเรื่อง ชายชราคนนี้ก็จะออกมาได้ทันเวลา และยังมาช่วยเหลือตัวเองด้วย?

ก็เหมือนอย่างในวันนี้ ชายชราคนนี้ทำไมถึงมาหาเขาที่บนนั้นได้?

ขณะนั้นก็ได้ถามขึ้น: “ใช่แล้วลุง ทำไมลุงถึงหาฉันเจอล่ะ? ไม่ใช่ว่าลุงสะกดรอยตามฉันนะ?”

ขณะนั้นชายชรารู้สึกอายเล็กน้อย

“ใช่ วันนี้ฉันสะกดตามรอยแกเอง เฮ้ย ใครใช้ให้แกครั้งที่แล้วช่วยเหลือฉันล่ะ ครั้งนี้รู้ว่าแกจะเกิดเรื่อง ยังไงฉันก็ต้องช่วยแกสักครั้ง!”

ชายชราพูดอย่างยิ้มๆ “เพราะฉะนั้นแล้ว เมื่อคืนที่แกให้ฉันอาบน้ำกินข้าว แกไม่ได้เสียเปรียบเลยสักนิด!”

“ฉันมีความลำบาก ลุงรู้ได้ยังไงกัน?”

เฉินเกอยิ่งรู้สึกว่าชายชราคนนี้ลึกลับ

“ฮึ ก็เมื่อคืนไง ตอนที่ฉันนอนที่โกดังรถนั้น ได้ยินกลุ่มคนกำลังหารือที่จะใส่ร้ายแกในวันนี้ จากนั้นฉันก็ไปหาแก นั่นไง ในที่สุดแกก็ได้หลงกลเข้าแล้ว!”

ชายชรากล่าว

ขณะนั้นก็ได้บอกเรื่องราวทั้งหมดกับเฉินเกอ

ที่แท้ ตอนที่ชายชราไปหาที่พักในโกดังรถนั้น ได้ยินหลงเช่าหยุนคุยโทรศัพท์ จะรวมหัวกับเว่ยเมิ่งเจียวเพื่อสร้างเรื่องใส่ร้ายตัวเองในวันนี้

แน่นอนว่าไม่มีความรักโดยไม่มีเหตุผล ไม่มีความเกลียดชังโดยไม่มีเหตุผล เว่ยเมิ่งเจียวพยายามอย่างเต็มที่ที่จะเชิญตัวเองเข้าร่วมในสิ่งที่เธอเรียกว่างานเลี้ยงสังสรรค์ในวันนี้ ที่แท้ก็เป็นแผนการที่สมรู้ร่วมคิดกับหลงเช่าหยุน

ทุกขั้นทุกตอนได้ถูกพวกเขาวางแผนเอาไว้แล้ว

เมื่อกี้เฉินเกอก็ได้คิดถึงจุดนี้เหมือนกัน เพราะมันไม่น่าที่จะบังเอิญขนาดนี้

แต่ว่าเฉินเกอคิดไม่ออกจริงๆ ทำไมเว่ยเมิ่งเจียวต้องทำร้ายตัวเองด้วย ตัวเองกับเธอก็ไม่ได้มีความแค้นต่อกัน!

“ฮึ เจ้าเด็กโง่ ถึงแม้นายจะมีกำลังมีเงินมากกว่าพวกเขา แต่ว่าเจ้าหนุ่มน้อยแกมันใจดีเกินไป คนอื่นเขาจะทำร้ายแก ยังต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ?”

ชายชรามองเฉินเกอส่ายหัวแล้วยิ้ม

“อีกอย่างเรื่องนี้มันร้ายแรงกว่าที่แกคิดไว้มาก หากไม่ใช่ตาแก่อย่างฉันไปลากตัวแกออกมา คาดว่าตอนนี้เอ็นแขนเอ็นขาของแกคงถูกดึงออกมาหมดแล้ว และเขาก็มาจากสำนักที่มีชื่อเสียง เจ้าหนุ่มผมยาวที่อยู่ด้านหลังแก ไม่ใช่ครั้งแรกที่คิดจะลงมือทำร้ายแก!”

ชายชราได้เล่าเรื่องที่เห็นเมื่อกี้ให้เขาฟัง

ขณะที่เฉินเกอฟังจบแล้วนั้น ก็รู้สึกเสียวสันหลังเป็นระลอกๆ

ก่อนหน้านั้น ที่ตัวเองพบกับความยุ่งยาก ส่วนมากจะเกี่ยวกับเรื่องผลประโยชน์ ตัวเองก็ไม่ค่อยคิดเล็กคิดน้อย ดังนั้นการจัดการจึงไม่เด็ดขาด

และตอนนี้ เฉินเกอก็ได้เข้าใจความหมายที่พี่สาวพูดแล้ว คนหากไม่โหดก็จะยืนไม่มั่นคง

ไม่ว่าคุณจะเป็นคุณชายหรือไม่ ขอเพียงคุณไม่มีบารมี ไม่โหด คนอื่นก็สามารถที่จะโค่นล้มเราได้ง่ายๆ!

เฉินเกอถอนหายใจเฮือกใหญ่ จากนั้นสายตาก็เยือกเย็นขึ้นมาเล็กน้อย...........