ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 329

บทที่ 329 คำขอร้องของฉินหยา

หยางเสว่คิดไม่ถึงว่าเรื่องมันจะเป็นเช่นนี้

ตอนแรกเธออยากจะถือโอกาสนี้อวดสักหน่อย

ถึงเฉินเกอไม่มาเธอก็จะอวดโฉมอยู่ดี

คิดไม่ถึงว่าตอนนี้ถูกละความสนใจไปหมดแล้ว

“เห้อะ หลงเช่าหยุนนายทำเรื่องอย่างนี้ขึ้นมา ทำให้ตระกูลหลงขายหน้ายิ่งนัก！”

หยางเสว่พูดด้วยความโมโห

“เพียะ！”

คิดไม่ถึงว่าคนที่กำลังใจร้อนอย่างหลงเช่าหยุนจะเข้าไปตบหน้าหยางเสว่อย่างแรงหนึ่งครั้ง

หยางเสว่ล้มไปอยู่ที่โต๊ะ

“นางแพศยา ผมทนคุณพูดโน้นพูดนี่มานานแล้ว คุณคิดว่าคุณเป็นใครถึงกล้ามาสั่งสอนผม บอกให้คุณรู้ว่าถ้าเป็นนับคุณเป็นพี่สะใภ้คุณก็คือพี่สะใภ้ แต่ถ้าเป็นไม่นับ คุณก็คือหมาตัวหนึ่งในตระกูลหลงของพวกเรา！”

มุมปากของหยางเสว่มีเลือดออก

“นาย……นายกล้าตบฉันเหรอ？”

หยางเสว่จับที่ปากแล้วพูดขึ้น

ส่วนหลงจินหนานที่เห็นฉากนี้ก็ไม่ได้ไปพูดอะไร

ตระกูลหลงเป็นตระกูลที่ใหญ่โต และในขณะเดียวกัน ในเมื่อเป็นตระกูลใหญ่โตก็ยังมีคุณชายสามคน อำนาจในตระกูลจึงแบ่งได้อย่างซับซ้อนมาก

และหลงจินหนานก็ไม่ได้อยู่ข้างคุณชายทั้งสามของตระกูลหลงคนใดคนหนึ่งสักคน

ตรงกันข้าม ครั้งนี้ตระกูลได้ส่งเขามาเป็นคนจัดการดูแลเรื่องพวกนี้ ถึงแม้จะรู้สึกโกรธที่เห็นหลงเช่าหยุนเป็นแบบนี้ แต่เป็นเพราะหลงเช่าหยุนทำให้ตระกูลต้องขายหน้า

ถ้าหลังจากนี้หลงเช่าหยุนไม่ได้รับความเอ็นดูอีกต่อไป หลงจินหนานก็จะมีความหวังขึ้นมาเล็กน้อย

สำหรับหยางเสว่ยิ่งไม่มีความเกี่ยวข้องกับตัวเองอยู่แล้ว

เฉินเกอมองภาพตรงหน้าด้วยความเฉยชา

เขากับหยางเสว่ไม่มีเยื่อใยใดๆหลงเหลืออยู่แล้ว ตอนนี้ไม่รู้สึกผิดอะไรต่อเธอแล้ว

อย่างมากคือหวังว่าเธออย่าได้เข้ามาในโลกของเขาอีกเลย ยังคงใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเหมือนเดิมมั้ง

และเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะเข้าประตูบ้านผู้ดีได้

“แม่งเอ้ย กินใช้อยู่กับตระกูลหลงของพวกเราแท้ๆ ไอ้หญิงแพศยาถ้าเชื่อฟังผม จะมีเรื่องตอนนี้ไหม เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นก็เป็นเพราะคุณ ！”

หยางเสว่ถูกตบอีกหนึ่งครั้ง

เห็นไม่มีใครช่วยตัวเอง มีเพียงน้องสาวที่กำลังยืนอยู่ข้างๆอย่างหวาดกลัว

หยางเสว่จับหน้าตัวเองแล้วมองเฉินเกอ

ส่วนเฉินเกอก็มองไปอีกที่หนึ่ง

ค่ะ！ฉันเข้าใจแล้ว！

หยางเสว่พยักหน้าแรงๆ

จากนั้นก็ร้องไห้วิ่งจากไป

“ปัง！”

ในเวลานี้มีคนปาขวดไวน์แตกใส่หัวของหลงเช่าหยุน

คือนักธุรกิจคนนั้นมาตีหลงเช่าหยุน

เฉินเกอกับหลี่เจิ้นกั๋วสบตากันแล้วยิ้ม

ส่ายหัวเล็กน้อย พวกเฉินเกอยืนดูฉากตื่นเต้นอยู่ข้างๆ

“เฉินเกอ！ขอบคุณคุณมากนะคะสำหรับเรื่องวันนี้！”

ฉินหยาเดินมาหาเฉินเกอ

“ขอบคุณผม ขอบคุณผมเรื่องอะไร？”เฉินเกอยิ้มน้อยๆ

“ขอบคุณที่คุณช่วยฉันค่ะ！”

“คุณเข้าใจผิดแล้ว วันนี้ผมไม่ได้มาช่วยคุณ ผมแค่มาแสดงความบริสุทธิ์ของผม！”

เฉินเกอยิ้ม

จากนั้นก็นำคนอื่นแล้วเดินจากไป

เฉินเกอรู้ดีว่านี่แค่เป็นการเริ่มต้นสงครามกับตระกูลหลงเท่านั้น

หลี่เจิ้นกั๋วได้บอกตัวเองเรื่องความบาดหมางกับตระกูลหลงของเมื่อก่อนแล้ว

ตอนนี้พี่สาวไม่ได้อยู่ที่นี่ ตระกูลหลงจึงอยากแก้แค้นเรื่องในอดีต