ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 329
บทที่ 329 คำขอร้องของฉินหยา
หยางเสว่คิดไม่ถึงว่าเรื่องมันจะเป็นเช่นนี้
ตอนแรกเธออยากจะถือโอกาสนี้อวดสักหน่อย
ถึงเฉินเกอไม่มาเธอก็จะอวดโฉมอยู่ดี
คิดไม่ถึงว่าตอนนี้ถูกละความสนใจไปหมดแล้ว
“เห้อะ หลงเช่าหยุนนายทำเรื่องอย่างนี้ขึ้นมา ทำให้ตระกูลหลงขายหน้ายิ่งนัก！”
หยางเสว่พูดด้วยความโมโห
“เพียะ！”
คิดไม่ถึงว่าคนที่กำลังใจร้อนอย่างหลงเช่าหยุนจะเข้าไปตบหน้าหยางเสว่อย่างแรงหนึ่งครั้ง
หยางเสว่ล้มไปอยู่ที่โต๊ะ
“นางแพศยา ผมทนคุณพูดโน้นพูดนี่มานานแล้ว คุณคิดว่าคุณเป็นใครถึงกล้ามาสั่งสอนผม บอกให้คุณรู้ว่าถ้าเป็นนับคุณเป็นพี่สะใภ้คุณก็คือพี่สะใภ้ แต่ถ้าเป็นไม่นับ คุณก็คือหมาตัวหนึ่งในตระกูลหลงของพวกเรา！”
มุมปากของหยางเสว่มีเลือดออก
“นาย……นายกล้าตบฉันเหรอ？”
หยางเสว่จับที่ปากแล้วพูดขึ้น
ส่วนหลงจินหนานที่เห็นฉากนี้ก็ไม่ได้ไปพูดอะไร
ตระกูลหลงเป็นตระกูลที่ใหญ่โต และในขณะเดียวกัน ในเมื่อเป็นตระกูลใหญ่โตก็ยังมีคุณชายสามคน อำนาจในตระกูลจึงแบ่งได้อย่างซับซ้อนมาก
และหลงจินหนานก็ไม่ได้อยู่ข้างคุณชายทั้งสามของตระกูลหลงคนใดคนหนึ่งสักคน
ตรงกันข้าม ครั้งนี้ตระกูลได้ส่งเขามาเป็นคนจัดการดูแลเรื่องพวกนี้ ถึงแม้จะรู้สึกโกรธที่เห็นหลงเช่าหยุนเป็นแบบนี้ แต่เป็นเพราะหลงเช่าหยุนทำให้ตระกูลต้องขายหน้า
ถ้าหลังจากนี้หลงเช่าหยุนไม่ได้รับความเอ็นดูอีกต่อไป หลงจินหนานก็จะมีความหวังขึ้นมาเล็กน้อย
สำหรับหยางเสว่ยิ่งไม่มีความเกี่ยวข้องกับตัวเองอยู่แล้ว
เฉินเกอมองภาพตรงหน้าด้วยความเฉยชา
เขากับหยางเสว่ไม่มีเยื่อใยใดๆหลงเหลืออยู่แล้ว ตอนนี้ไม่รู้สึกผิดอะไรต่อเธอแล้ว
อย่างมากคือหวังว่าเธออย่าได้เข้ามาในโลกของเขาอีกเลย ยังคงใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเหมือนเดิมมั้ง
และเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะเข้าประตูบ้านผู้ดีได้
“แม่งเอ้ย กินใช้อยู่กับตระกูลหลงของพวกเราแท้ๆ ไอ้หญิงแพศยาถ้าเชื่อฟังผม จะมีเรื่องตอนนี้ไหม เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นก็เป็นเพราะคุณ ！”
หยางเสว่ถูกตบอีกหนึ่งครั้ง
เห็นไม่มีใครช่วยตัวเอง มีเพียงน้องสาวที่กำลังยืนอยู่ข้างๆอย่างหวาดกลัว
หยางเสว่จับหน้าตัวเองแล้วมองเฉินเกอ
ส่วนเฉินเกอก็มองไปอีกที่หนึ่ง
ค่ะ！ฉันเข้าใจแล้ว！
หยางเสว่พยักหน้าแรงๆ
จากนั้นก็ร้องไห้วิ่งจากไป
“ปัง！”
ในเวลานี้มีคนปาขวดไวน์แตกใส่หัวของหลงเช่าหยุน
คือนักธุรกิจคนนั้นมาตีหลงเช่าหยุน
เฉินเกอกับหลี่เจิ้นกั๋วสบตากันแล้วยิ้ม
ส่ายหัวเล็กน้อย พวกเฉินเกอยืนดูฉากตื่นเต้นอยู่ข้างๆ
“เฉินเกอ！ขอบคุณคุณมากนะคะสำหรับเรื่องวันนี้！”
ฉินหยาเดินมาหาเฉินเกอ
“ขอบคุณผม ขอบคุณผมเรื่องอะไร？”เฉินเกอยิ้มน้อยๆ
“ขอบคุณที่คุณช่วยฉันค่ะ！”
“คุณเข้าใจผิดแล้ว วันนี้ผมไม่ได้มาช่วยคุณ ผมแค่มาแสดงความบริสุทธิ์ของผม！”
เฉินเกอยิ้ม
จากนั้นก็นำคนอื่นแล้วเดินจากไป
เฉินเกอรู้ดีว่านี่แค่เป็นการเริ่มต้นสงครามกับตระกูลหลงเท่านั้น
หลี่เจิ้นกั๋วได้บอกตัวเองเรื่องความบาดหมางกับตระกูลหลงของเมื่อก่อนแล้ว
ตอนนี้พี่สาวไม่ได้อยู่ที่นี่ ตระกูลหลงจึงอยากแก้แค้นเรื่องในอดีต
การซื้อวิลล่าสปา และหลงเช่าหยุนใส่ร้ายตนเองต่างๆนาๆ ก็เป็นสัญญาณเตือนภัยที่ดีนั้นเอง
และเป้าหมายที่มาในวันนี้ก็เพื่อจะขู่ขวัญของพวกเขา
ให้พวกเขารู้ว่าคิดจะมาแทรกตัวอยู่ที่นี่ ควรพึงประเมินตัวเองสักบ้าง
ในเมื่อได้บรรลุเป้าหมายแล้ว เฉินเกอจึงกลับไป
ครั้งนี้เฉินเกอนั่งรถกลับไป
ระหว่างทางมีรถคันหนึ่งได้ตามรถของเฉินเกอมา
เฉินเกอดูจากกระจกรถก็รู้ว่าเป็นใคร
แต่ก็ยังไม่สนใจ
พอถึงหน้าประตูโรงแรม เฉินเกอกำลังจะเดินเข้าไป
ผู้หญิงคนนั้นก็วิ่งตามมา
“เฉินเกอ！คุณไม่อยากสนใจฉันสักนิดแล้วเหรอค่ะ？”
ผู้หญิงคนนี้ก็คือฉินหยานั้นเอง
“ไม่จำเป็นต้องติดต่อกันอีก หลงเช่าหยุนก็คงไม่มานัวเนียกับคุณแล้ว เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วเนี่ย！”
เฉินเกอกล่าว
“หรือแค่เพื่อนก็เป็นไม่ได้แล้วเหรอ？”
ฉินหยาถาม
เฉินเกอมีท่าทีอย่างนี้ เธอรู้สึกไม่เต็มใจ ไม่เต็มใจมากๆ
เฉินเกอหยุดชะงักไปชั่ววูบ ไม่ได้พูดอะไรแล้วหันหลังจะเดินไป
อันที่จริงในใจของเฉินเกอก็รู้สึกไม่ดีสักเท่าไหร่
เพราะฉินหยานั้นดีจริงๆ ดีกับตัวเองด้วย
แต่เพราะเป็นเช่นนี้ เฉินเกอจึงต้องหนักแน่นหน่อย
จะยืดเยื้อเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว
“ไอ้บ้า ยืนอยู่ตรงนั้นเลย！”
จ้าวถงถงวิ่งมาอยู่ตรงหน้าเฉินเกอด้วยความโกรธ
“เฉินเกอ นายเกินไปหรือเปล่า ทำไมถึงทำกับเสี่ยวหยาอย่างนี้ นายรู้ไหมเสี่ยวหยาพูดถึงนายตลอดเวลา ใช่อยู่ ตอนนายมีปัญหาครั้งนี้เสี่ยวหยาเข้าใจนายผิดไป แต่นายรู้ไหมว่าเสี่ยวหยาเสียใจขนาดไหน ถึงจะเสียใจ แต่เสี่ยวหยายังไปหาโอหยางหรู หวังว่าโอหยางหรูจะให้อภัยนาย อย่าไปถือสาเรื่องนี้ต่อ ถึงตระกูลโอหยางไม่ได้ตอบตกลง แต่นายจะทำอย่างนี้กับเสี่ยวหยาไม่ได้！”
จ้าวถงถงกล่าว
แท้จริง วันที่เฉินเกอเกิดเรื่อง ฉินหยาไปหาโอหยางหรูจริง เพียงแต่ตระกูลโอหยางจะปล่อยเรื่องนั้นไปง่ายๆได้อย่างไรกัน？
“ยังมีอีก นายรู้ไหมว่าในเมืองจินหลิงตอนนี้กำลังลือเรื่องอะไรกันอยู่ เขาเล่ากันว่าเสี่ยวหยาเป็นแฟนของนาย วันนี้ที่นายไปก่อเรื่องที่งานเลี้ยงฉลองวันเกิดของหลงเช่าหยุนก็เพื่อเสี่ยวหยา ใช่ ข่าวลือพวกนี้มันไม่มีผลต่อนายอยู่แล้ว แต่นายเคยคิดถึงเสี่ยวหยาบ้างไหม ตระกูลหลง ตระกูลฉินจะคิดอย่างไร นายจะให้ฉินหยาทำยังไง？”
“พอแล้วถงถง อย่าพูดอีกเลย！ฉันเข้าใจความหมายของเฉินเกอแล้ว！”
ฉินหยากล่าว
จากนั้นก็เช็คน้ำตา จ้องมองเฉินเกอแล้วพูดต่อว่า“ฉันรู้ว่าความคิดของฉันบางอย่างมันเห็นแก่ตัว แต่เฉินเกอ ฉันอยากของให้คุณช่วยฉันสักเรื่องหนึ่ง ฉันยังจำตอนที่ถูกลักพาตัวแล้วเข้าโรงพยาบาลได้ คุณเคยบอกกับฉันว่า คุณสามารถช่วยฉันทำได้หนึ่งเรื่อง ถ้าหากคุณมีทำได้ ฉันอยากรู้ว่าตอนนี้ยังมีผลอยู่ไหม？”
เฉินเกอพยักหน้า“อืม ได้แน่นอน！”
เฉินเกอก็นึกขึ้นได้ว่า ตอนที่ฉินหยาหนีการแต่งงานมาหาเขา เพราะตัวเองไม่ได้สนใจเขา จึงถูกลักพาตัวระหว่างทางกับเมืองจินหลิง
หลังจากเหตุการณ์นั้น ตอนฉินหยาอยู่ที่โรงพยาบาล เฉินเกอรู้สึกผิดจึงพูดกับฉินหยาว่าจะช่วยเธอเท่าที่เขาจะทำได้เรื่องหนึ่ง
ตอนนั้นฉินหยายังพูดอย่างเกเรว่า ฉันเอาจริงนะ！
เฉินเกอจึงตอบว่า จริงแน่นอน
อันที่จริงตอนนั้นฉินหยากับเฉินเกอก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
แต่ตอนนี้……
“คุณพูดมาสิ ขอแค่ผมทำได้ ผมจะช่วยคุณ！”
เฉินเกอกล่าว เพราะยังไงซะก็เคยสัญญาไว้ บวกกับตอนนี้รู้สึกทำกับฉินหยาไม่ลง เฉินเกอไม่รู้ว่าจะปฏิเสธเธออย่างไรดี
ฉินหยากัดริมฝีปากพูด
“คืออะไร？”
“ฉันอยากให้คุณหมั้นกับฉัน！”
“หา？หมั้น？”
ถึงแม้เฉินเกอจะทำใจเตรียมรับไว้แล้ว แต่เมื่อได้ยินประโยคนี้ก็รู้สึกตกใจตาค้าง
“คิกคิก คุณไม่ต้องกลัว ฉันไม่ได้บอกว่าจะให้คุณหมั้นกับฉันจริงๆ ฉันอยากให้คุณแสร้งทำเป็นว่าหมั้นกับฉันให้ตระกูลฉิน ตระกูลหลงดู อย่างนี้คงจะได้มั้ง？”
ฉินหยากล่าว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน