ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 332

บทที่ 332 แผนการของหยางเสว่

“ใครเนี่ย?”

คนที่เดินมาเปิดประตูคือสาวใช้

ในตอนที่เห็นซูมู่หาน เธออึ้งไปทีหนึ่ง คิดในใจว่ามีผู้หญิงที่สวยขนาดนี้เลยหรอ

“คุณ....คุณมาหาใครคะ?”

สาวใช้ถาม

“เฉินเกออยู่บ้านไหม? ฉันมาหาเขา!”

ซูมู่หานยิ้ม

“เสี่ยวหง ใครเนี่ย?”

ขณะนี้มีเสียงที่รู้สึกรำคาญของหยางเสว่ส่งผ่านมา

“คุณผู้หญิงใหญ่ เป็นคนที่มาหาเฉินเกอค่ะ!”

สาวใช้พูด

“ห๊ะ?”

หยางเสว่เดินมา

ในตอนที่เธอเห็นซูมู่หาน หยางเสว่ตกใจไปเลย

และซูมู่หานเห็นหยางเสว่ ก็ตกใจเช่นกัน

“ซูมู่หาน!”

“หยางเสว่!”

ทั้งสองเหมือนจะเปิดปากพูดพร้อมกัน

การที่เป็นอดีตแฟนเก่าของเฉินเกอ แน่นอนว่าซูมู่หานต้องรู้จักเธอ และหยางเสว่จะไม่รู้จักซูมู่หานได้อย่างไรล่ะ

ความจริงแล้ว ที่หยางเสว่กล้าแน่ใจว่าเฉินเกอไม่มีทางมีอะไรกับฉินหยาได้ มากที่สุดก็แค่ข่าวลือ

ก็เพราะว่าหยางเสว่รู้ว่าเฉินเกอมีแฟนอยู่

เฮอะ ให้ตายเถอะ อีกอย่างหยางเสว่รู้ว่าเฉินเกอรักเธอมาก อย่างน้อยก็รักเธอมากๆ

ฉะนั้นได้ยินว่าเฉินเกอหมั้นหมายกับฉินหยาแล้ว หยางเสว่รู้สึกตกใจมากจริงๆ

พอตอนนี้ดูแล้ว เฉินเกอกับซูมู่หานเลิกกันแล้วนิ ไม่ว่ายังไงแล้วหยางเสว่ก็รู้ดี เฉินเกอไม่ใช่คนประเภทที่จับปลาสองมือ

และในทางกลับกัน เฉินเกอเป็นคนที่จริงใจต่อความสัมพันธ์มาก

และมีเพียงแต่แบบนี้ เฉินเกอจึงจะไปหมั้นกับฉินหยา

แต่ว่า ในเมื่อเลิกกันแล้ว ซูมู่หานจะยังมาหาเฉินเกออีกทำไมล่ะ?

ให้ตายเถอะ หรือว่าจะมีความคิดเหมือนกับตัวเอง อยากที่จะมาขอคืนดีกับเฉินเกอ?

งั้นตัวเองก็มีคู่แข่งที่แก่กว่าฉินหยาเพิ่มเข้ามาอีกหนึ่งคนสิ

ไม่ว่ายังไงแล้วซูมู่หานก็สวยมาก

ตัวเองเทียบกับทั้งสองคน ไม่มีแรงที่อยากจะแข่งขันเลย นอกจากว่าสามารถลองพูดเรื่องที่ผ่านมากับเฉินเกอ ตัวเองจะมีอะไรอีกล่ะ?

ไม่ได้ จะต้องให้เธอออกไป! ขณะนี้ ในใจของหยางเสว่มีความขัดแย้งขึ้นมา

“เธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”

ซูมู่หานขมวดคิ้ว

“ฉันต้องอยู่ที่นี่อยู่แล้ว เฮอะๆ ฉันกับเฉินเกอคืนดีกันแล้ว ฉันท้องแล้ว ก็เลยมาฝากครรภ์ที่นี่!”

หยางเสว่พูด

“เธอพูดไปมั่ว!”

ซูมู่หานตกใจจนสีหน้าซีดขาวไปหมด

แต่ว่า ในเมื่อเธอพูดไปมั่ว แล้วหยางเสว่จะเข้ามาอยู่ในบ้านของเฉินเกอได้อย่างไรล่ะ?

“แล้วแต่ว่าเธอจะพูดยังไง พวกเราจะแต่งงานกันแล้ว แล้วเธอล่ะ เธอมาหาเขาทำไม? รีบปล่อยวางความคิดของเธอเถอะ!”

หยางเสว่เหลือกตาขาว

“มู่หาน นี่เกิดอะไรขึ้นเนี่ย? เธอคือใครเนี่ย?”

ขณะนี้ ซูเหมิงเหมิงโมโหไม่ไหวแล้ว เธอพูดออกมาตรงๆ เลย

“เธอคือแฟนเก่าของเฉินเกอ!”

ทันใดนั้นน้ำตาของซูมู่หานก็ไหลลงมา

พูดพร้อมกับร้องไห้

“ให้ตายเถอะ ไอ่ผู้ชายเจ้าชู้!”

เพียงแค่แป๊บเดียวทุกคนต่างก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

“พวกเราไปกันเถอะมู่หาน! อย่าเสียน้ำตาให้คนแบบนี้เห็น!”

ซูเหมิงเหมิงจ้องไปทางหยางเสว่

“ที่แท้เฉินเกอก็โกหกเธอมาโดยตลอด โทรหาเธอไปแล้ว ติดต่อเธอไปด้วย แล้วอีกทางถึงล่ะ เขาใกล้จะแต่งงานแล้ว ผู้ชายไม่มีอะไรดีเลยจริงๆ!”

ซูเหมิงเหมิงพูดอีกครั้ง

ซูมู่หานสูดหายใจลึก “ฉันโทรหาเฉินเกอตอนนี้ ฉันจะให้เขาบอกกับฉันเอง ว่านี่เกิดอะไรขึ้น!”

หลังจากพูดจบแล้ว ซูมู่หานก็หยิบกุญแจของคฤหาสน์หยุนติ่งออกมา แล้วโยนลงตรงหน้าของหยางเสว่โดยตรง

ส่วนหยางเสว่ก็งงไปหมดแล้ว

ให้ตายเถอะ ดูแล้ว ทำไมเหมือนกับว่าเฉินเกอไม่ได้เลิกกับซูมู่หาน ทั้งสองยังคงอยู่ในความสัมพันธ์ที่รักใคร่กันอยู่

นี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย?

เฉินเกอกลายเป็นผู้ชายเจ้าชู้แล้วจริง?

แล้วซูมู่หานล่ะ โทรหาเฉินเกอไปหลายรอบมาก แต่ก็ไม่มีคนรับ

“ทำไมเขาไม่รับสายฉันล่ะ!”

ซูมู่หานพูดด้วยความกระวนกระวาย “เมื่อก่อน สายของฉัน เขาจะรีบรับเป็นเวลาแรกเลย!”

และหยางเสว่ก็แน่ใจแล้ว เฉินเกอจับปลาสองมือจริงๆ อีกอย่างคือยังปกปิดซูมู่หานอีกด้วย

ฮ่าฮ่าฮ่า!

ในใจของหยางเสว่ก็มีแผนการหนึ่งผุดออกมากะทันหัน

เห็นว่าซูมู่หานในขณะนี้กำลังจะไป

หยางเสว่ก็รีบตะโกนเรียก “มู่หาน เธอรอก่อน!”

“เธออยากจะทำอะไรอีก?”

ซูเหมิงเหมิงพูดด้วยความเย็นชา

หยางเสว่กัดริมฝีปาก ในแววตามีน้ำตาไหลเวียนอยู่ “มู่หาน ถึงแม่ว่าก่อนหน้านี้เราจะไม่เคยพูดคุยกัน แต่ว่าฉันรู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ดี เมื่อกี้ที่ฉันทำแบบนั้นกับเธอ แค่ไม่อยากจะบอกความจริงกับเธอ เธอจะเสียใจผิดหวังมากแน่ๆ!”

“เฮอะเฮอะ ทำมาเป็นสงสาร ไม่ต้องไปฟังเธอ!”

ซูเหมิงเหมิงพูด

“มู่หาน เธอคิดว่าฉันจะดีหรอ? ใช่แล้ว ถึงแม้ว่าตอนนี้ฉันจะพักเจ้ามาอยู่ในคฤหาสน์หยุนติ่ง เฉินเกอได้ให้ความร่ำรวยความสะดวกสบายแก่ฉันมากมาย แต่ว่า เขาเจ้าชู้มากแค่ไหนเธอรู้ว่า เขาพูดว่า ม้าที่ดีจะไม่กินหญ้าเก่า ถึงแม้ว่าฉันจะท้องลูกของเขาแล้ว เขาก็ไม่มีทางคบกับฉัน!”

“อีกอย่างมู่หาน ฉันจะบอกความลับอันใหญ่ให้กับเธอ!”

หยางเสว่พูด

ซูมู่หานถาม “ความลับอะไร?”

หยางเสว่กดเสียงต่ำ “ที่จริงแล้ว เฉินเกอก็คือจินหลิงคุณชายเฉินไง มีเงินมากมาย เป็นเศรษฐีคนใหญ่คนโต! เพราะว่าฉันท้องลูกกับเขา เขาจึงจะบอกฉัน ไม่รู้ว่าเธอรู้เรื่องนี้ไหม?”

ซูมู่หานมองไปทางหยางเสว่ มีความเชื่อเล็กน้อย จากนั้นก็พยักหน้า

ใช่แล้ว ตอนนั้นเฉินเกอพูดว่าเขาไม่สามารถเปิดเผยตัวคนของตนเองได้

ตอนนี้ล่ะ หยางเสว่ก็รู้แล้ว อีกอยากก็เข้ามาพักอยู่ในคฤหาสน์หยุนติ่งแล้ว นี่ก็แสดงได้แล้วว่ามีปัญหา

“จริงแล้ว เธอสามารถตามหามาถึงที่นี่ได้ เธอต้องรู้ฐานะของเฉินเกอแน่นอนสิ! ใช่แล้ว เขาไม่เหมือนกับเมื่อก่อนแล้ว เขาเปลี่ยนเป็นคนที่มีเงินมากๆ ผู้ชายที่มีเงินแล้วต่างก็เปลี่ยนไป ตอนนี้ฉันมีลูกของเขาแล้ว แค่หวังว่าเขาจะสามารถคืนดีกับฉัน แต่ว่าเป็นไปไม่ได้แล้ว เพราะว่า เขาไปคบกับผู้หญิงคนอื่นแล้ว!”

หยางเสว่ร้องไห้หนักขึ้นมา

“ผู้หญิงคนอื่น?” ซูมู่หานไม่มีแม้แต่แรงที่จะพูด

“ใช่แล้ว ถ้าหากว่าเฉินเกอยอมที่จะคบกับผู้หญิงคนอื่น ฉันก็จะปล่อยวางอยู่ แต่ว่าเขาล่ะ ด้านหนึ่งโหกว่าอยากให้ฉันอยู่ต่อ ส่วนอีกด้านหนึ่งก็ไปคบกับผู้หญิงคนอื่น วันนี้ ก็คือวันที่เขากับผู้หญิงคนนี้หมั้นกัน! ฉันกลับไม่กล้าไปห้าม เพราะว่าเขาจะตีฉัน!”

ฉันเสว่พูดพร้อมร้องไห้

ซูมู่หานรู้สึกว่าเหมือนมีฟ้าผ่ากลางลงมาจากท้องฟ้าที่สดใส

“เขามมั้นกับคนอื่นที่ไหน? ฉันจะไปหาเขา!”

ซูมู่หานพูดด้วยความเย็นชา

“เขาอยู่ที่.....”

หยางเสว่จึงพูดสถานที่หมั้นออกไป ตอนแรกเธอคิดไว้ว่าจะไปอาละวาดอยู่ แต่ว่าพอคิดแล้ว ถ้าหากว่าตัวเองไป แน่นอนว่าจะต้องถูกต่อต้าน ฉะนั้นเธอก็เลยสลายความคิดนี้ไปแล้วนอนอยู่ในห้อง

คิดไม่ถึงเลยว่าซูมู่หานจะกลับมากะทันหัน นี่จะไม่บังเอิญเกินไปแล้ว

“แต่ว่าเธอต้องสัญญากับฉัน ห้ามพูดฉันออกมา ไม่เช่นนั้นเขาจะตีฉันตายแน่ๆ!”

“ฉันรู้แล้ว!”

หลังจากพูดจบ ซูมู่หานและเพื่อนต่างก็จากไปแล้ว

ระหว่างทาง ซูมู่หานรู้สึกว่าตัวเองไม่อยากจะเชื่อเลย เธอเชื่อใจเฉินเกอมาโดยตลอด รู้สึกว่าตัวเองต้องมองคนไม่ผิดแน่นอน

แน่นอนว่าเธอไม่มีทางเข้าใจเฉินเกอเพียงเพราะคำพูดของหยางเสว่ทางเดียวหรอก

เพราะฉะนั้นเธออยากจะไปดูด้วยตัวเอง ดูว่าที่หยางเสว่พูดเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องปลอม

“เฮอะ ช่างน่าตลกจริงๆ ยังจะนำคนอื่นมาเป็นสมบัติล้ำค่า พูดถึงอยู่ทุกวัน ผลปรากฏเป็นยังไงล่ะ ในใจของเขาไม่มีเธอเลย!”

หวูเหวินเหวินพูดพร้อมรอยยิ้มที่เย็นชา

“พอแล้วเหวินเหวิน ตอนนี้หัวใจของมู่หานสับสนมากพอแล้ว เธอไม่ต้องพูดแล้วได้ไหม?”

ซูเหมิงเหมิงพูด

คนขับรถขับไปสักพัก รถจอดอยู่ที่หน้าโรงแรมหลังหนึ่ง

“มู่หาน คงจะเป็นที่นี่แหละ!”