ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 333

บทที่ 333 เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว

แล้วเฉินเกอล่ะ แสดงละครกับฉินหยาก็พอจะโอเคแล้ว

ส่วนฉินหยา คงจะถูกพ่อแม่ของหล่อนหลอกมา

เพราะฉะนั้นในขณะนั้น เฉินเกอจะแสดงละครต่อก็อึดอัดเหมือนกัน จึงหาข้ออ้างแล้วออกไป

“คุณพ่อคุณพ่อ เดี๋ยวผมไปส่งเขาก่อนนะครับ พวกคุณนั่งเลย!”

ฉินหยาควงแขนของเฉินเกอไว้ ทั้งสองเดินออกไปพร้อมกัน

ในตอนที่เดินมาถึงหน้าประตูโรงแรม

เฉินเกอพูดว่า “เอาโทรศัพท์มาคืนฉัน!”

เมื่อกี้ เฉินเกอจ้องแต่โทรศัพท์อยู่ตลอดเวลา เพื่อที่จะแสดงให้เห็นว่าทั้งสองสนิทสนมกัน ฉะนั้นตระกูลฉินจึงนำโทรศัพท์ของเฉินเกอมา

ให้เขาไม่ต้องเล่นโทรศัพท์แล้ว พูดคุยกับคนในล้านดีๆ

เฉินเกอก็ไม่ได้พูดอะไร

หลังจากนั้น ก็คือทานอาหารและพูดคุยกัน

ก็คงจะเรื่องประมาณนี้แหละ

“นายพูดน้ำเสียงอะไรของเนายเนี่ย!”

ฉินหยาควงแขนของเฉินเกอ แล้วนำโทรศัพท์ใส่ไปในมือของเขา

“ทำไมถึงปิดเครื่องฉันล่ะ?”

เฉินเกอไม่ได้พูดอะไร อยากจะดึงแขนออกมา

แต่ว่าฉินหยายังคงดึงไว้ไม่ปล่อย บนใบหน้าเต็มไปด้วยความดื้อรั้นและไม่ยอม

ถึงแม้จะพูดกับว่าหลังจากวันนี้แล้วจะไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับเฉินเกอแล้ว ต่อจากนี้จะเป็นเพียงเพื่อนธรรมดา แต่ว่า ฉินหยาจะพอใจและยอมได้ไงล่ะ!

ส่วนเฉินเกอ ก็ไม่อยากให้เรื่องไม่ชัดเจนแบบนี้ต่อไปแล้ว

ฉะนั้น ขณะนี้เขาแสดงออกอย่างเด็ดขาด

“ฉันไม่ปล่อย!”

ฉินหยาพูด

“เฉินเกอ!”

และในขณะนี้ จ้างๆ ก็มีเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้น เฉินเกอเงยหน้าขึ้นมอง ทั้งตัวของเขาสั่นไปหมด

“มู่หาน? เธอ...เธอมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

หัวใจของเฉินเกอตกลงไปในหลุมที่เย็น

พอเห็นมู่หาน แน่นอนว่าเขาก็ตกใจและดีใจ แต่ว่าสภาพในตอนนี้ ทำให้เฉินเกออึดอีกเล็กน้อย

“นายกำลังทำอะไรอยู่?”

ซูมู่หานใช่แรงหยิกฝ่ามือของตัวเอง เพียงแค่หวังว่าจะเจ็บปวด สามารถให้น้ำตาไหลลงมาในขณะนี้ได้

แล้วพวกซูเหมิงเหมิงล่ะ ก็มองเฉินเกอด้วยความโกรธ

ระหว่างทางพวกหล่อนยังปลอบใจซูมู่หานอยู่ ว่าเฉินเกอไม่ใช่คนแบบนั้น

ทำให้ซูมู่หานมีความมั่นใจต่อเฉินเกอ

ไม่ว่ายังไงแล้วปกที่เฉินเกอคุยโทรศัพท์กับซูมู่หาน พวกเพื่อนๆ ก็แอบฟังไปไม่น้อย ฟังเฉินเกอพูดแล้วก็ดูเป็นคนซื่อๆ ตรงๆ อยู่

ไม่ใช่พวกคุณชายที่เร่ร่อนไปทั้งแบบนั้น

แต่ว่าพอตอนนี้มาเห็น ตัวจริงแล้ว แม้กระทั่งพวกซูเหมิงเหมิงก็ตกใจมาก

เฉินเกอ เจ้าชู้ขนาดนี้เชียว!

“มู่หาน เธออย่าเข้าใจผิด!”

เฉินเกอรีบเก็บมือ

“ฉันได้ข่าวว่า วันนี้นายหมั้นกับคนอื่นแล้ว? ใช่เรื่องจริงไหม?”

ซูมู่หานถาม

“ไม่ใช่ เธอฟังฉันอธิบายนะ!”

เฉินเกอก็กระวนกระวายแล้ว ถ้าหากว่าเป็นเพราะเรื่องเล็กๆ แค่นี้มาทำลายความสัมพันธ์ระหว่างเขากับมู่หาน งั้นเฉินเกอคงจะเสียใจมากๆ

“เธอก็คือซูมู่หาน?”

ส่วนฉินหยานั้น ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

ใช่แล้ว ซูมู่หานก็มาได้กะทันหันเกินไปแล้ว

อีกอย่างคือ ฉินหยามองสำรวจซูมู่หานตั้งแต่หัวจรดเท้า

สวยมากจริงๆ อีกอย่างบุคลิกก็ดีมาก

ก็ว่าเฉินเกอถึงได้ลืมเธฮไม่ลง

แม้กระทั่งในแววตา ที่มองไปทางซูมู่หานก็มีแววตามความอิจฉาอยู่

ส่วนทางด้านซูมู่หานอารมณ์ก็เริ่มร้อนแล้ว

“เฉินเกอ นายทำให้ฉันผิดหวังมาก ฉันมีหวังมากๆ! ฉันไม่อยากเจอนายอีก!”

หลังจากพูดจบ ซูมู่หานก็ผลักเฉินเกอออกอย่างแรง

จากนั้นก็หันหลังปิดปากแล้ววิ่งออกไป

“ผู้ชายเลว น่ารังเกียจมาก มีเงินแล้วจะทำอะไรก็ได้หรอ!”

แม้กระทั่งหวูเหวินเหวินก็อดไม่ได้ที่จะช่วยซูมู่หานด่าไปประโยคหนึ่ง

ไม่ว่ายังไงแล้วก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน มีความเกลียดแค้นผู้ชายที่เจ้าชู้เหมือนกัน

เฉินเกอกระวนกระวายจนสีหน้าซีดขาวไปหมด

ถึงขั้นไม่มีเวลามาคิดว่าทำไมซูมู่หานถึงได้ปรากฏตัวอยู่ที่นี่กะทันหัน

เขาวิ่งตามไปเลย

อารมณ์ของฉินหยาสับสนมาก ขณะนั้นเธอโกรธด้วยความไม่พอใจ หันหลังแล้วเดินกลับไปเลย

เฉินเกอเรียกรถไปคันหนึ่ง ถึงขั้นมาจอดอยู่หน้าบ้านของซูมู่หาน

เพื่อนของซูมู่หานต่างก็อยู่ ขณะนั้นอยู่บนห้องของซูมู่หานที่ชั้นสอง

ซูเหมิงเหมิงดึงผ้าม่านออก จากนั้นก็มองเห็นเฉินเกอที่ยืนอยู่ข้างล่าง

“มู่หาน ไม่ต้องร้องไห้แล้ว คนคนนี้ถือว่ายังมีจิตใจความเป็นคนอยู่ เขาตามกลับมาแล้ว ตอนนี้อยู่ข้างล่างตึกหน้าบ้านเธอ!”

ซูมู่หานกอดเข่าของตัวเองร้องไห้อยู่ “ให้เขาไป ฉันไม่อยากเจอเขา!”

เพื่อนทุกคนต่างก็จ้องตากัน

ในขณะที่โมโห พวกเธอก็รู้สึกสงสารซูมู่หานในเวลาเดียวกัน

ใช่แล้ว ในสมองต่างก็เต็มไปด้วยเฉินเกอ กลับมาเวลาแรกก็อยากจะเจอเฉินเกอ แต่ผลเป็นไงล่ะ กลับไปพบเจอกับสภาพแบบนั้น

“เฮอะ ฉันลงไปหาเขา ให้เขาพูดออกมาให้ชัดเจน!”

ซูเหมิงเหมิงพูดด้วยความเร่งรีบ จากนั้นก็ลงตึกไป

“นายก็คือผู้ชายเจ้าชู้เฉินเกอสินะ?”

ซูเหมิงเหมิงเอามือพาดเอวแล้วพูดด้วยความเย็นชา

“ฉันเอง มู่หานไม่เป็นอะไรใช่ไหม? เรื่องเมื่อกี้ เป็นเรื่องเข้าใจผิด!”

เฉินเกอรีบพูด

“เข้าใจผิด? พวกเราต่างก็เห็นอย่างชัดเจนแล้ว ผู้หญิงคนนั้นควงแขนของนายเดินออกมา นายยังจะบอกว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิด? หรือว่าที่นายหมั้นกับหล่อน เป็นเรื่องปลอม?”

ซูเหมิงเหมิงพูด

“เธอคือเพื่อนร่วมงานของซูมู่หานที่ก่างเต่าสินะ? เรื่องนี้เป็นเรื่องปลอมจริงๆ เธอสามารถช่วยฉันพูดกับมู่หานให้หน่อยได้ไหม พูดกับเธอให้หน่อย!?”

“ฉันไม่ช่วยนายพูดหรอก ใครจะไปรู้ว่านายพูดจริงหรือโกหก คนเจ้าชู้แบบนี้อย่างนาย ฉันเจอมาเยอะมากแล้ว กินอาหารในถ้วยอยู่ ยังจะมองไปทางหม้อไม่ปล่อยอีก!”

“ฉันไม่สนว่าเป็นเรื่องจริงหรือปลอม นายไม่รุู้หรอเฉินเกอ ว่ามู่หานดีต่อนายขนาดไหน? มู่หานสวยขนาดนี้ อยู่ในสถานีโทรทัศน์เราก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีคนมาจีบ แกอย่างมีคนมาจีบเธอมากมายไป นายรู้ไหมว่ามู่หานดีต่อนานยังไง?”

“มู่หานเพราะว่ามีนาย รู้สึกว่าพอใจมาก ฉะนั้นจึงระวังกับผู้ชายพวกนั้นมาก อีกอย่างขณะที่เผชิญกับการจีบของพวกเขา เธอปฏิเสธไปตรงๆ เลยไม่มีความเกรงใจ!”

“นายเองก็รู้ พวกนาทั้งสองแยกกันอยู่ ถ้าหากว่ามู่หานแอบสนิทสนมแอบรักกับผู้ชายอื่นลับหลังนาย นายก็ไม่มีทางรู้ แต่ว่ามู่หานล่ะ ไม่ได้ทำแบบนี้เลย เธอเย็นชากับผู้ชายพวกนั้นมาก ตอนนี้มู่หานอยู่ในสถานีโทรทัศน์ของพวกเรา ไม่มีเพื่อนผู้ชายเลย! นายรู้ไหม!”

ซูเหมิงเหมิงพูดด้วยความโมโห

ใช่แล้วคำพูดพวกนี้สามารถไม่พูดแล้ว แต่ว่าทำไมถึงไม่พูดล่ะ

เธอรู้สึกไม่คุ้มค่าแทนซูมู่หานมากๆ

“ฉันรู้ ฉันรู้!”

เฉินเกอพยักหน้า

แน่นอนว่าเฉินเกอเข้าใจอย่างชัดเจนดีกับความรู้สึกที่ซูมู่หานมีต่อตัวเอง ขณะนั้นฟังแล้ว รู้สึกซึ้ง ในเวลาเดียวกันก็รู้สึกโทษตัวเอง

ใช่แล้ว มู่หานดีกับตัวเองแบบนี้มาโดยตลอด

แต่ว่าตัวเองล่ะ เพื่อที่จะช่วยเพื่อน เรื่องบางเรื่องก็ทำเกินไปแล้ว

อีกอย่างแต่ละครั้งก็เกินไปยิ่งกว่าแต่ละครั้ง

ลองถามดู ซูมู่หานสามารถไม่มีเพื่อนผู้ชายได้เพื่อตัวเอง ทำไมตัวเองถึงไม่สามารถลดการติดต่อกับผู้หญิงพวกนั้นเพื่อเธอล่ะ

พูดเป็นพันเป็นหมื่น ในใจของเฉินเกอก็รู้สึกผิดมาก ตอนนี้ขอเพียงแต่สามารถอธิบายให้เข้าใจกับซูมู่หาน ให้เธอให้อภัยตัวเอง

“แต่ว่าฉันหมั้นแบบปลอมๆ จริงๆ ผู้หญิงคนนั้น คือเพื่อนคนหนึ่งของฉัน.......”

จากนั้น เฉินเกอก็ได้เล่าเรื่องที่ไปที่มาออกมา

ซูเหมิงเหมิงจ้องตาของเฉินเกอตลอดเวลา สังเกตเห็นว่าไม่ได้พูดโกหก หรือว่าสิ่งที่เขาพูดจะเป็นความจริง

“ไม่พูด ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง ฉันจะดูว่านยาจะอธิบายยังไง?”