ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 334

บทที่ 334 ซูเฉียงเวยเกิดเรื่องแล้ว

“อะไรนะ? นายบอกว่าบ้านหลังนั้นนายเป็นคนยืมให้ผู้หญิงคนนั้น?”

เฉินเกอได้เล่าเรื่องของหยางเสว่ให้ซูเหมิงเหมิงฟังอีกครั้ง

ส่วนในเรื่องที่หยางเสว่พูดว่าเธอท้อง เฉินเกอเองก็ไม่รู้แล้ว

แต่ว่าไม่ยากที่จะคิด ยัยหยางเสว่นี่ต้องไม่หวังดีแน่นอน บัญชีนี้ ค่อยคิดเอาทีหลัง

ตอนนี้เฉินเกอแค่ไม่อยากให้ซูมู่หานเข้าใจผิด

“เอาเถอะเอาเถอะ ดูแล้วนายก็ไม่ได้เหมือนพูดโกหก ฉันจะไปช่วยพูดกับมู่หาน ดีที่สุดนายอย่าโกหกนะ นายรู้ไหม มู่หานเกลียดคนที่โกหกเธอแกล้งเล่นเธอที่สุดแล้ว!”

พอได้พูดจากันแบบนี้แล้ว ซูเหมิงเหมิงเองก็รู้สึกได้ว่า เฉินเกอดูแล้วก็ไม่ได้เหมือนคุณชายที่ไม่มีจิตใจแบบนั้น

ความรู้สึกที่ให้ดูเป็นคนอัธยาศัยดีมาก

ถ้าหากว่าเขาไม่ได้ทำแบนนั้นจริงๆ แน่นอนว่าซูเหมิงเหมิงยอมช่วยเขาอยู่แล้ว

ฉะนั้นเฉินเกอก็เลยรอยอยู่ที่ข้างล่าง

ซูเหมิงเหมิงก็กลับไปแล้ว

แต่ในไม่ช้าเธอก็วิ่งออกมาด้วยความเร่งรีบ

“เฮ้อ เฉินเกอ ฉันช่วยนายไม่ได้แล้ว มู่หานไม่ฟังสิ่งที่ฉันพูดเลย และไม่อยากเจอนาย ครั้งนี้นายทำร้ายเธอมากไปแล้วจริงๆ นายกลับไปก่อนเถอะ....”

ซูเหมิงเหมิงพูด หลังจากพูดจบเธอก็เข้าไปแล้ว

เฮ้อ!

ในใจของเฉินเกอรู้สึกแย่มาก

ไม่ง่ายเลยกว่าจะรอซูมู่หานกลับมา รอไปรอมาปรากฏว่ามาในสถานการณ์แบบนี้

และอยู่ในเวลานี้

จู่ๆ โทรศัพท์ของเฉินเกอก็ดังขึ้น

หยิบออกมาดู คือสายของซูเฉียงเวย

“เฉียงเวย มีอะไรหรอ?”

เฉินเกอยิ้มอย่างอ่อนโยน เฉินเกอเห็นว่าซูเฉียงเวยเป็นเหมือนน้องสาวของตัวเองตั้งแต่แรกแล้ว

“คุณชายเฉิน ฉันไม่ใช่เฉียงเวย ฉันคือเพื่อนร่วมงานของเธอเว่ยหลิน ครั้งที่แล้วเราเคยเจอหน้ากัน!”

ผู้หญิงที่อยู่ในสายพูด ฟังจากน้ำเสียงของเธอแล้ว เหมือนว่าจะมีเรื่องอะไร ดูกระวนกระวายมาก

“ฉันจำได้แล้ว! มีอะไรหรอ?”

เฉินเกอรีบถาม

“คือเฉียงเวย เกิดเรื่องขึ้นกับเฉียงเวยแล้ว ตอนนี้เธอไปโรงพยาบาลแล้ว!”

เว่ยหลินพูดด้วยความเร่งรีบ

“ห๊ะ?”

เฉินเกอตกใจมาก

ขณะนั้นรีบมองขึ้นไปบนตึก ตอนแรกอยากจะตะโกนให้ซูมู่หานได้ยิน แต่ก็กลัวว่าเธอได้ยินแล้วจะกังวลใจ

ไม่ว่ายังไงแล้วตอนนี้เธอก็ยังคงเกลียดตัวเองมาก หลังจากที่มั่นใจสถานการณ์ของเฉียงเวยแล้ว ค่อยมาหาซูมู่หานละกัน

ฉะนั้นเฉินเกอก็วิ่งกลับไป แล้วถามไปด้วย

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่? เธอพูดให้ชัดเจน!”

เว่ยหลิงพูด “วันนี้ตอนกลางวันยังดีๆ อยู่เลย ปรากฏว่าตอนบ่ายที่สอนหนังสือ จู่ๆ เฉียงเวยก็พูดว่าเธอรู้สึกไม่สบาย ตอนแรกฉันไปเติมน้ำอุ่นให้เธอ คิดว่าเธอเป็นหวัดแล้ว คิดไม่ถึงว่าพอผ่านไปสักพัก เธอกลับสลบไป! ฉันไปโรงพยาบาลกับเธอแล้ว! แต่ว่าตอนนี้เฉียงเวยฟื้นแล้ว แต่ว่าร่างกายอ่อนแอมาก”

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ!”

เฉินเกอเองก็มีความกระวนกระวาย

ต่อรถไปหนึ่งคัน หลังจากถามชัดเจนแล้ว ก็พุ่งตรงไปทางโรงพยาบาล

“เหมิงเหมิง ยัยผู้ชายเจ้าชู้นั้นพูดยังไงบ้างหรอ?”

พอขึ้นมา พวกผู้หญิงก็เริ่มถาม

“เขาไม่ได้พูดอะไร แต่ว่าดูท่าทีแล้ว เขาเหมือนจะรอจนกว่ามู่หานไปเจอเขาแล้ว!”

“ไอ้ย้ะ เขาสามารถหลงใหลขนาดนี้เลยหรอ? ฉันไม่เชื่อหรอก!”

หวูเหวินเหวินพูดพร้อมรอยยิ้มที่เย็นชา

หลังจากพูดจบแล้ว ก็เดินไปทางหน้าต่าง ดึงผ้าม่านออกมองลงไปทางข้างล่าง

ปรากฏว่าเห็นภาพที่เฉินเกอต่อรถไปพอดี

“เฮอะ ฉันว่าแล้ว

ทำไม่ได้แน่นอน นี่พึ่งผ่านไปนานเท่าไหร่เนี่ย เขาก็ต่อรถไปแล้ว มู่หานเธอดูสิ!”

หวูเหวินเหวินชี้ไปทางข้างนอก

ซูมู่หานเหลือบไปมองทางนอกหน้าต่างหนึ่งที

หลังจากที่เห็นว่าเฉินเกอไปแล้วจริงๆ ซูมู่หานก็จับผ้าปูที่นอนแน่น

ใช่แล้ว ตัวเองโมโหมากจริงๆ ถึงแม้จะพูดว่าไม่อยากฟังเขาอธิบาย

แต่ว่าซูมู่หานจะไม่อยากฟังคำอธิบายจริงๆ หรอ!

ถึงแม้ว่าจะไม่อธิบายก็ได้ นายต้องรออยู่ที่ใต้ตึกสักพัก ก็สามารถยืนยันได้ว่าหัวใจที่นายมีต่อตัวฉันไม่ได้เปลี่ยนไป

แต่ว่าตอนนี้ล่ะ?