ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 346

บทที่346 โผงผาง

หูฮุ่ยหมิน เห็นว่าคนที่เข้ามาในสถานบันเทิงระดับไฮเอนด์ไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นเฉินเกอ

เขาเดินไปและมองไปรอบ ๆ เห็นได้ชัดว่าเขาเดินมาอย่างสบายอกสบายใจ

หูฮุ่ยหมิน ตอบโต้ทันที

คงจะเป็นช่วงที่ หวางเจี้ยน แสดงบัตรVIPเมื่อครู่ เฉินเกอจึงรีบตามพวกเธอมา ดังนั้นจึงทำให้พนักงานต้อนรับจึงคิดว่าเฉินเกอก็มากลุ่มเดียวกันกับพวกเขาด้วย

เขาคงจะเข้ามาด้วยวิธีนั้นแน่

สิ่งนี้ทำให้ หูฮุ่ยหมิน รู้สึกไม่ดีมาก

“นี่ ๆ ๆ เฉินเกอ นายเข้ามาได้ยังไง? ใครให้นายเข้ามา?”

หูฮุ่ยหมิน พูดด้วยความโมโห

“อ๊ะ?”

เมื่อฟังคำถามเชิงดูถูกของหูฮุ่ยหมิน เฉินเกอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจ

ตัวเองอยากจะเข้าก็เข้ามาน่ะสิ ตอนที่มากับ จูหมิง พนักงานต้อนรับคนนั้นก็รู้จักเขา

แน่นอนว่าเข้ามาได้อย่างอิสระ

และบนยอดเขาหลักเหนือสถานบันเทิงแห่งนี้มีคฤหาสน์เล็ก ๆ หลายแห่ง

ตอนนี้ จูหมิง กับซูเฉียงเวยก็อยู่ข้างบนนั้นแล้ว

เฉินเกอจะต้องไปหาพวกเธอที่บนนั้น

“จริง ๆ เลย นายนี่ขายขี้หน้าจริง ไม่รู้เหรอว่าเข้ามาตรงนี้ต้องใช้บัตรVIPนะ จะบอกนายให้ คนธรรมดาเข้าไม่ได้หรอกนะ นายรู้รึเปล่า?”

หูฮุ่ยหมิน ถามด้วยสายตาที่ดูถูก

“ฉันรู้สิ”

เฉินเกอพยักหน้า

“เฮ้ย นายรู้แล้วยังจะตามเข้ามาอีก นี่มันบัตรVIPของ หวางเจี้ยน นะ แล้วนายจะเข้ามากับพวกเราได้ยังไง!”

หูฮุ่ยหมิน เตือนอย่างเงียบ ๆ

แน่นอน ถึงแม้กับเฉินเกอนั้น ในอดีตอาจจะบอกไม่ได้ว่ารังเกียจแต่ก็ดูถูกอยู่ไม่น้อย

ตอนนี้นั้น หูฮุ่ยหมิน เริ่มรู้สึกรังเกียจแล้ว

หวางเจี้ยน เขาไม่ได้เชิญตัวเองเสียหน่อย เขาชวนจุนเหวิน หวางเหวิน และ เหลียงเมิ่งมาเที่ยวต่างหาก

แต่เฉินเกอนายทำตัวเนียนเข้ามากับพวกเขาหมายความว่ายังไง

แบบนี้หวางเจี้ยน จะคิดยังไง

หวางเจี้ยน เองก็รู้ว่าเฉินเกอเป็นเพื่อนตนเอง หวางเหวิน และ เหลียงเมิ่ง สมัยมัธยมปลาย จึงทำให้รู้สึกลำบากใจไม่น้อย

ถ้าหากว่าเป็นที่อื่นแล้วตัวเองเป็นคนเจ้ามือ

ได้ เฉินเกอนายอยากจะเข้ามา ก็ไม่เป็นไร หูฮุ่ยหมิน ก็คงไม่พูดอะไร นายอยากจะเพิ่มพูนความรู้ก็ไม่เป็นไร

แต่ตอนนี้จะให้ หวางเจี้ยน คิดยังไงกับตนเองและ หวางเหวิน ล่ะ

ทำให้ หูฮุ่ยหมิน รู้สึกขายหน้ามาก

“ฉันไม่ได้มั่วเข้ามานะ!”

เฉินเกอก็พูดไม่ออก

ในใจก็รู้ดี แต่ก่อน หูฮุ่ยหมิน ดูถูกเขา และยิ่งดูถูกในตอนนี้

แต่ตัวเองก็ไม่ได้มั่วเข้ามาจริง ๆ

“นายยังจะพูดอีกเหรอว่าไม่ได้มั่วเข้ามา งั้นบัตรVIPของนายล่ะ?”

หูฮุ่ยหมินพูดด้วยความโมโห

“เอ่อ...ไม่มี”

เฉินเกอไม่มีจริง ๆ

“งั้นก็ไม่ได้ นายแอบเข้ามาแล้วยังไม่ยอมรับ ฉันหมดคำพูดเลย!”

หูฮุ่ยหมินกระทืบเท้าด้วยความโกรธ

ถ้าหากไม่ติดว่าตัวเองเป็น** ก็อยากจะเข้าไปถีบเขาสักสองที

และที่นี่นั้นก็มีคนดังเข้าออกอยู่เป็นประจำ พวกเขาเฝ้าดูสิ่งนี้อย่างติดตลก

ทำให้พวก หูฮุ่ยหมิน รู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก

หวางเหวิน จึงรีบพูดขึ้น “พอเถอะ ๆ ฮุ่ยหมิน อย่าพูดกับเฉินเกอแบบนี้สิ ยังไงพวกเราก็เป็นเพื่อนกัน พี่หวางเจี้ยนก็คงไม่คิดมากอะไรหรอก ให้เฉินเกอเขาเข้ามาเที่ยวเถอะ!”

หวางเจี้ยน ส่ายหัวและยิ้มอย่างไม่เต็มใจ: “ยังไงก็ได้!”

“หึ! แค่เห็นเขาก็รำคาญแล้ว ดีจะที่ พี่หวางเจี้ยน ใจกว้าง ไม่อย่างนั้นจะจับเขาโยนออกไปเลย!”

หูฮุ่ยหมิน กระทืบเท้าด้วยความโกรธแล้วสะบัดหน้าเดินหนีไป

หวางเหวิน อดไม่ได้ที่จะหันมามองเฉินเกอ