ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 379

บทที่ 379 โหเสี่ยวเซี๋ยหดหู่ใจ

“ผมไม่ไปดีกว่าครับ!”

เฉินเกอส่ายหน้า

“อืม ไม่ไปหรือ มัวรออะไรล่ะ!”

มีเลขาฯหญิงบางคนไม่พอใจ

ผู้คนทยอยเดินตามกันไปที่โต๊ะของหลี่หลางเพื่อชนแก้ว

และมองไปยังผู้คนที่ไปชนแก้วกับแฟนของตัวเอง

โหเสี่ยวเซี๋ยมองอย่างเย็นชาไปที่เฉินเกอที่นั่งอยู่คนเดียว

ราวกับอยากจะเห็นอารมณ์อับอายขายขี้หน้า บนใบหน้าของเฉินเกอ

ตอนนั้นมีหน้าเอ่ยปฏิเสธฉันได้ คอยดูเถอะ เธอกับฉันความแตกต่างกันมันมากขนาดไหน!

อีกอย่างเทียบกับหลี่หลางแล้ว แตกต่างกันราวฟ้ากับเหวเลย

คิดว่า ที่ฉันให้เธอเข้ามา คิดจะเปิดโลกทัศน์ให้เธองั้นหรือ?

ผิดแล้วล่ะ!

โหเสี่ยวเซี๋ยตั้งใจจะทำให้เฉินเกอรู้สึกอาย เพราะยิ่งงานใหญ่เท่าไหร่ เฉินเกอจะยิ่งรู้สึกอับอายในใจมากยิ่งขึ้น!

ความรู้สึกแก้แค้นแบบนี้ ปกติไม่เคยมี

ส่วนหวางเหวินเห็นว่าเฉินเกอนั่งอยู่โดดเดี่ยวเดียวดาย และโหเสี่ยวเซี๋ยตั้งใจเรียกเฉินเกอมา เพื่อทำให้ขายหน้า

ดังนั้นจึงอยากไปอยู่เป็นเพื่อนเฉินเกอ

“เธอจะไปทำไม!”

สุดท้ายถูกเหลียงเมิ่งคว้าแขนเอาไว้อย่างด่วน

แล้ว หวางเหวินล่ะ คิดไม่ถึงว่า เหลียงเมิ่งจะทำเช่นนี้

รู้ว่าคำพูดเมื่อครู่ของโหเสี่ยวเซี๋ย น่าจะส่งผลถึงตัวเหลียงเมิ่งด้วย

ดังนั้นหวางเหวินจึงไม่พูดอะไรอีก!

แต่ว่าตอนนี้ หลายคนตรงเข้ามา ทางหลี่หลางและโหเสี่ยวเซี๋ย เพื่อขอชนแก้วด้วย

โหเสี่ยวเซี๋ยปรายตามองไปทางแขกที แล้วมองไปทางเฉินเกอที

ยิ่งมองในใจก็ยิ่งรู้สึกมีความสุข

และในเวลานี้

“คุณชายเฉิน!”

จู่ๆก็มีคนเรียก

ชายวัยกลางคนท่านหนึ่งเป็นคนเรียก ตัวเขา ถูกล้อมรอบไปด้วยคนจำนวนมาก ดูแล้วน่าจะเป็นคนที่มีอิทธิพลพอสมควร

เมื่อเขาเอ่ยเรียก บรรยากาศในงานก็พากันเงียบลง

ทุกคนต่างมองไปทางเดียวกับเขา

“เป็นคุณชายเฉินจริงๆด้วย!”

ตอนนี้ชายวัยกลางคนที่อยู่ข้างๆอีกคนก็ร้องขึ้นเช่นกัน

จากนั้น คนที่แต่งตัวดูดีประมาณสิบกว่าคน เดินหลบไปทางด้านหลัง

และทั้งหมด ก็พากันเดินตรงมาหาเฉินเกอ

“เอ๊ะ นั่นไม่ใช่ ประธานโกวหรือ!”

“ใช่สิ ประธานโกวไง พวกเขาทำไมเดินไปทางนั้นกันล่ะ?”

“จริงด้วย แล้วพวกเธอดูสิ ไม่ใช่แค่ประธานโกว นะประธานหลี่ประธานหวาง ประธานฉินพวกเขา ต่างก็เดนไปทางนั้นกันหมดเลย ดูคึกคักเสียด้วย!”

ในงานมีคนที่รู้จักประธานโกวอยู่มากมาย

บอกตามตรง ท่านประธานเหล่านี้ ล้วนเป็นที่รู้จักกันเป็นอย่างดีในสังคม ระดับท๊อปๆกันทั้งนั้น

หมายความว่าอย่างไร?

ก็เหมือนกับเมื่อกี้ พอพวกเขาเอ่ยปาก ทุกคนต่างก็เงียบเสียงคอยฟัง

จากนั้น ทุกคนก็พากันมองตามไปพร้อมกัน

ส่วนโต๊ะของโหเสี่ยวเซี๋ยก็ตะลึงด้วย

โดยเฉพาะ โหเสี่ยวเซี๋ย เพราะเธอจ้องมองที่เฉินเกออยู่ตลอด ดังนั้นตอนที่ผู้คนกรูกันเข้าไป เธอเห็นได้อย่างชัดเจน

ไวน์อึกเดียวแทบจะสำลักตาย

“คุณชายเฉิน? นี่มันเรื่องอะไรกัน? ประธานโกว อยู่ในสถานะอะไร? ทำไมถึงได้รู้จักเฉินเกออีตานั่นด้วยล่ะ?”

โหเสี่ยวเซี๋ย รู้สึกประหลาดใจมาก

อารมณ์ที่ต้องการแก้แค้นเมื่อครู่ หายวับไปทันที

เหลือเพียงความตื่นเต้นที่มีอยู่ในใจ

ส่วน หวางเหวินก็มองตามไป รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยอธิบายไม่ถูก

จนกระทั่ง เหลียงเมิ่ง แสดงอาการหึงหวงออกมาทางดวงตาชัดเจนขึ้น

บรรดาแขกเหรื่อที่ชนแก้วอยู่มองไปทางเดียวกัน ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น

“พวกคุณคือ?”

คนกลุ่มนี้ยืนอยู่ต่อหน้าเฉินเกอ เฉินเกอทำหน้างงๆ ไม่รู้จักใครเลย!