ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 394

บทที่ 394 การเกิดใหม่และการเปลี่ยนแปลง

“ถึงไหนแล้ว?”

หลงเช่าหยุนเอ่ยถามคนขับ ตอนนี้ใบหน้าของเขาซีดขาว

"เช่าหยุนผมก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนแล้ว? ตอนนี้พวกเราไม่กล้าขับไปบนถนนหลัก ทั้งหมดเต็มไปด้วยคนของเฉินเกอ พวกเราถูกเขาค้นพบแล้ว! แต่ดูจากสภาพแวดล้อมรอบๆ ดูเหมือนจะเป็นพื้นที่รกร้างว่างเปล่า!”

ขาคนขับสั่นเทาด้วยความกลัว

แม้ว่าพวกเขาจะรีบหนีออกมาอย่างทันท่วงที

แต่ในพริบตา ในขณะที่อยู่บนถนนสายหลักระหว่างเมืองฉู่ชวนและเมืองชิ่งชื่อพวกเขาก็ถูกคนของเฉินเกอไล่ตามและปิดกั้นเอาไว้

ความมืดมิดคืบคลานเข้ามาใกล้

คนขับรถผู้นี้ถือเป็นผู้เชี่ยวชาญคนหนึ่ง

กว่าจะออกมาได้ก็ยากลำบากไม่น้อย

แต่ว่า ตอนนี้ดูเหมือนจะเกือบหลงทางแล้ว

“บัดซบ! เลี้ยงพวกแกไว้ทำอะไรกัน! บัดซบ!!!”

หลงเช่าหยุนคำรามอย่างดุเดือด ที่นี่อยู่ห่างไกลจากเขตเมือง ล้อมรอบไปด้วยพื้นที่มืดมิด ไม่ว่ามีคนมากแค่ไหนก็ยังคงน่าหวาดกลัว

ในเวลานั้นเอง เสียงเครื่องยนต์ก็ดังขึ้นอย่างรวดเร็ว พาดผ่านสายลมยามค่ำคืนอันหนาวเหน็บจนกระทบเข้าหูของทั้งสองคน

จากนั้นจึงเห็นว่าด้านหลังมีไฟกะพริบสว่าง

ส่วนอีกด้าน ก็มีรถไล่ตามมา

"หนี รีบหนี!”

หลงเช่าหยุนคำราม

จากนั้น เขาก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและโทรหาแม่ของตน

"เช่าหยุน ลูกอยู่ไหน? พรุ่งนี้เป็นวันเกิดแม่ อย่าลืมรีบกลับมา!”

"แม่! รีบช่วยผมด้วย รีบช่วยผม! ผมถูกคนล้อมเอาไว้ที่เมืองชิ่งชื่อ!”

"ลูก นี่ลูกกำลังพูดเรื่องอะไร สัญญาณไม่ดีหรือเปล่า แม่ได้ยินไม่ค่อยชัด?”

ผู้หญิงที่อยู่ในสายเอ่ยขึ้น

"แม่! ได้ยินไหม? รีบมาช่วยผม! ช่วยผม!!!”

"ฮัลโหล ฮัลโหล!”

หลงเช่าหยุนตะโกนเสียงดัง แต่อีกฝ่ายกลับไม่ได้ยิน

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูและพบว่าสัญญาณโทรศัพท์ถูกตัดขาด

"คุณชายหลงพวกเราหยุดรถเถอะ ด้านหน้ามืดสนิท อีกทั้งพวกเราก็ไม่รู้จักเส้นทาง”

คนขับโง่ไปแล้วจริงๆ

จากนี้ไปต่อให้คิดหนีก็หนีไม่พ้น

"หยุดบ้าอะไร หากครั้งนี้ฉันตกอยู่ในมือของเฉินเกอ จะมีสภาพเป็นยังไง! ขับต่อไป เปิดถนนสายนี้ให้ได้และรีบรวมตัวกับพวกของเรา”

ดังนั้นคนขับจึงเหยียบคันเร่งสุดแรง

ตูม!

ทันใดนั้น รถทั้งคันก็สั่นขึ้น

และตามมาด้วยการสะเทือนอย่างรุนแรง

จนกระทั่งเมื่อหลงเช่าหยุนรู้สึกตัว รถก็เคลื่อนที่ตกลงไปอย่างรวดเร็ว

"อ๊า!!!!”

คนขับรถและหลงเช่าหยุน ต่างกรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว

แต่เสียงกรีดร้องของทั้งสองกลับยิ่งฟังดูห่างออกไปมากขึ้นเรื่อยๆ

จนกระทั่งมีเสียงกระทบดังขึ้นและตามมาด้วยเสียงระเบิด

ลึกลงไป มีแสงไฟระเบิดพุ่งออกมา

จากนั้นทุกอย่างก็เงียบลง

โดยเวลานั้นเอง รถทั้งทีมก็มาถึงแล้ว

ภายใต้แสงไฟ ในที่สุดผู้คนทั้งหมดก็มองเห็นชัดเจน ว่ามันคือหน้าผา!

……

กลางดึก บ้านตระกูลหลงแห่งเยี่ยนจิง

“ท่านปู่ ในใจของฉันรู้สึกไม่ค่อยดียังไงก็ไม่รู้ เมื่อครู่เช่าหยุน โทรหาฉัน ฉันได้ยินน้ำเสียงของเขาดูกังวลมาก คล้ายกับกำลังตกใจอะไรบางอย่าง คุณว่าเขาอยู่ที่เมืองฉู่ชวนโอเคไหม?”

หญิงสาวหน้าตางดงามผู้หนึ่งเอ่ย

"หึ จะมีเรื่องอะไรได้! ที่เมืองฉู่ชวนมีตระกูลซือถูอยู่ คุณวางใจเถอะ!”

ชายวัยกลางคนเอ่ยและขมวดคิ้วเย็นชา

"แต่โทรศัพท์ของ เช่าหยุน โทรไม่ติดแล้ว คุณปู่เองก็รู้ ว่าสองปีมานี้ เช่าหยุน ทำให้หลายๆ คนขุ่นเคืองไปไม่น้อย!”

หญิงงามเอ่ยอย่างเป็นกังวล

"เอาเถอะ อีกเดี๋ยวผมจะโทรหาตระกูลซือถูดู ต่อให้เขาจะทำให้ใครหลายคนขุ่นเคือง แต่ที่ผ่านมาก็มีแต่พวกเราตระกูลหลงที่ลงมือกับคนอื่น ใครกล้ามาแตะต้องพวกเราตระกูลหลงกัน? หึ พี่น้องตระกูลเฉิน ถึงแม้จะหยิ่งผยอง แต่ในไม่ช้าก็เร็วฉันจะปล่อยให้พวกมันต้องจ่ายค่าตอบแทนด้วยเลือด!”

ชายวัยกลางคนเอ่ยตะคอกอย่างเย็นชา จากนั้นจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาตระกูลซือถู

หลังจากได้ยินอีกฝั่งของโทรศัพท์เอ่ยพูดอยู่นาน

ก็เห็นว่าใบหน้าของชายวัยกลางคนซีดขาวมากขึ้นเรื่อย ๆ

“อะไร? ลำบากพี่ซือถูแล้ว ผมจะรีบส่งคนไปเดี๋ยวนี้!”

ชายวัยกลางคนหน้าซีดขาว เขาลุกขึ้นยืนอย่างเร่งรีบและเอ่ย “มีข่าวจากตระกูลซือถู ว่าเช่าหยุนหายไปในเมืองฉู่ชวน”

"หา?”

“อย่างนั้นจะทำยังไงดี?”

"ฉันจะส่งคนไปที่ เมืองฉู่ชวนทันที ให้พี่สองพาคนไปเถอะ!”

วัยกลางคนเป็นกังวลขึ้นมาแล้วเช่นกัน

“แต่พี่สองเขา....”

"ฉันไม่เคยห่างจากพี่ใหญ่ เรื่องนี้ จำเป็นต้องมีคนคอยสั่งการ พี่สองไปก็พอ ฉันจะให้ลุงฉงตามเขาไปด้วย!”

ชายวัยกลางคนออกคำสั่ง

สาวงามถึงค่อยพยักหน้า

……

ณ หน้าผา

เฉินเกอนั่งเฮลิคอปเตอร์มาถึงที่นั่นแล้ว

หน้าผาลึกมากเกินไป จากการรายงานของลูกน้อง แม้กระทั่งร่างยังหาได้ไม่สมบูรณ์ นับประสาอะไรกับคน

เฉินเกอยิ้มอย่างขมขื่น

ช่างเป็นกรรมตามสนองจริงๆ ทำดีได้ดี ทำชั่วย่อมต้องได้ชั่ว!

และในตอนนั้นเอง

จู่ๆ โทรศัพท์มือถือของเฉินเกอก็ดังขึ้น

เขาหยิบขึ้นมาดูสิ เป็นสายจากตี้หู

ทางด้านซูเฉียงเวยย่อมมีการส่งคนไปคุ้มกันเอาไว้ และคนๆ นั้นก็คือตี้หู

"เกิดอะไรขึ้น?”

เฉินเกอเอ่ยถาม

“คุณชายเฉิน คุณหนูซูฟื้นแล้ว แต่สมองของเธอได้รับการกระทบกระเทือนเล็กน้อย ไม่ใช่เรื่องใหญ่! ยังมี....”

พูดถึงตรงนี้น้ำเสียงของตี้หูก็อ่อนลงไปไม่น้อย

“ยังมีอะไร?”

เฉินเกอถาม

"คุณชายเฉิน ผมขอโทษจริงๆ ผมเฝ้าติดตามคุณหนูซูมาตลอด แต่เมื่อครู่นี้ จู่ๆ ในโรงพยาบาลก็มีหมอท่าทางน่าสงสัยเข้ามาสี่คน ในใจของผมจึงระแวงขึ้นมา ยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้เข้าใกล้! พวกคนเหล่านั้นจู่ๆ ก็ลงมือ ผมสู้พวกเขาไม่ได้ ดังนั้นคุณหนูซูจึงถูกชิงตัวไปแล้ว!”

ตี้หูเอ่ยออกมา

“อะไร? แม้กระทั่งนายก็โดนทำร้ายด้วย?”

หน้าผากของเฉินเกอมีเหงื่อไหลออกมา

“รอฉันไปโรงพยาบาลแล้วค่อยว่ากัน ตอนนี้นายรีบส่งคนออกไปหาทันที!”

หากมีอะไรเกิดขึ้นกับเฉียงเวยอีก เขาคงต้องรู้สึกผิดไปจนตายแน่

ในเวลาเดียวกันเฉินเกอก็ค้นพบว่า การที่พ่อของตนให้หาน้าฟางไม่ใช่ภารกิจที่ง่ายดายอีกแล้ว

จากนั้นเขาก็รีบกลับไปที่โรงพยาบาล

“น้าฟางเมื่อครู่เพิ่งออกไปทำโจ๊กมา ถึงได้รอดมาได้ หน้าตาของคนกลุ่มนั้นแปลกอย่างยิ่ง อีกทั้งอาวุธของพวกมันก็คือมีดสั้น ผมรู้สึกได้ว่าพวกมันได้รับการฝึกต่อสู้ที่เข้มงวดมา อีกทั้งทุกคนล้วนเป็นพวกมืออาชีพ!”

ในโรงพยาบาล ตี้หูเอ่ยถึงเรื่องราวทั้งหมดด้วยรู้สึกผิด

อีกทั้งบนตัวของเขาก็เต็มไปด้วยผ้าพันแผล.

จนเทียนหลงเองก็มีสีหน้าเคร่งเครียดอย่างยิ่ง

“ตรวจสอบกล้องของโรงพยาบาลแล้วยัง?”

เฉินเกอเดินไปมาและถาม

“มันถูกเรียกคืนไปแล้ว ผมตรวจสอบกล้องบันทึกการขับขี่ของถนนหลายสายทีละเส้น จนกระทั่งสุดท้ายพวกมันก็หายไปในภูเขาอย่างไร้ร่องรอย"

ตี้หูเอ่ย

เฉินเกอตบไหล่ตี้หู”พี่สาวของฉันเคยบอกเอาไว้ คนที่เป็นคู่ต่อสู้ของพวกนายสองพี่น้องได้ นับว่าหายากมาก อีกทั้งทั้งสี่คนล้วนเป็นพวกมืออาชีพ แน่นอนว่าต้องเป็นพวกตระกูลใหญ่แน่ ตี้หูนายมองออกไหมว่าพวกมันคิดจะทำอะไร? และตรวจสอบว่าพวกมันมาจากตระกูลไหน?”

"เสี่ยวเกอคุณไม่ต้องหาแล้ว ฉันรู้แล้วว่าพวกมันสี่คนเป็นใคร? อีกทั้งยังรู้แล้วด้วยว่าเฉียงเวยถูกใครพาไป!”

ในเวลานี้ น้าฟางยืนขึ้นและกล่าวด้วยน้ำตาคลอเบ้า

เฉินเกอเองก็เอะใจแล้วเช่นกัน

ใช่ ในเมืองเมืองฉู่ชวน น่าจะเป็นตระกูลฟางไม่ผิดแน่

เนื่องจากเฉินเกอไม่ได้เปิดเผยตัวเอง ดังนั้นจึงยังไม่เคยประมือกับตระกูลฟางมาก่อน

อีกทั้งตระกูลฟางเองก็เก็บซ่อนตัวมิดชิด ดังนั้นเฉินเกอจึงไม่เคยคิดไปถึงมาก่อน

แต่เมื่อมองในตอนนี้ ก็คงมีเพียงตระกูลฟางเท่านั้นแล้ว!

“หากฉันเดาไม่ผิด พวกเขาทั้งสี่ น่าจะเป็นบอดี้การ์ดทั้งสี่ของพ่อฉัน! พ่อของฉัน เจอฉันแล้ว!”

ฟางเมิ่งซินกล่าว