ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 393

บทที่ 393 กลางคืนมืดและมีลมพัดแรง

จากนั้น ก็มีคนหลายคนกระโดดลงมาจากรถอย่างเชี่ยวชาญ

พวกเขาเข้ามาจับซูเฉียงเวยเอาไว้และคิดจะลากเธอเข้าไปในรถ

“เฉียงเวย! เฉียงเวย!”

และน้าฟางที่อยู่ด้านหนึ่ง เมื่อเห็นรถพุ่งเข้ามาเธอก็เอ่ยร้องตะโกนเตือนเสียงดัง

จากนั้นจึงรีบวิ่งตรงเข้าไปอย่างบ้าคลั่ง

ซูเฉียงเวยเองก็พยายามดิ้นรนให้หลุดพ้นออกมา

ในขณะที่กำลังชุลมุน เธอก็กัดลงไปที่แขนอย่างแรง

“อ๊ะ!”

ชายสวมหน้ากากตะโกนร้องด้วยความเจ็บปวด

เขาผลักซูเฉียงเวยออกไปอย่างรุนแรง

ซูเฉียงเวยล้มลงกับพื้นอย่างแรงจากการพละกำลังของคนๆนั้น

ศีรษะด้านหลังของเธอกระแทกเข้าให้กับขอบถนน

จนทำให้เฉียงเวยเป็นลมไปทันที

ฟางเมิ่งซินรีบพุ่งเขามา และเห็นว่ากลุ่มคนเหล้านั้นยังคงพยายามที่จะพาซูเฉียงเวยที่สลบไปแล้วไปด้วย

ฟางเมิ่งซินพยายามสุดชีวิต

แต่ท้ายที่สุด ฟางเมิ่งซินก็เป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่ง

ไหนเลยจะสู้กับแรงของกลุ่มคนเหล่านี้ได้

และท่ามกลางความสิ้นหวังของ ฟางเมิ่งซิน

จู่ๆ เงาคนผู้หนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นมา

จากนั้น โจรผู้หนึ่งเมื่อเห็นเข้าก็ตัวสั่นเทา และแข็งค้างอยู่กับที่ไปทันที

ในขณะที่ชายสวมหน้ากากคนอื่นๆ ยังคิดจะลงมือต่อ

แต่ไหนเลยจะเป็นคู่ต่อสู้ของชายหนุ่ม

“ถอย รีบถอย!”

มีคนตะโกนร้องออกมา

ฟางเมิ่งซินเองก็ร้อนรนเช่นกัน เธอใช้แรงที่มีทั้งหมด พุ่งเข้าไปใส่คนที่อยู่ข้างคนขับรถและทุ่มแรงที่มีอยู่ในการดึงหน้ากากของเขาออกมา

คนๆนั้นตื่นตระหนกขึ้นมาทันทีและรีบยกมือขึ้นมาปิดบังใบหน้าของตน

จากนั้นจึงรีบขับรถออกไปด้วยความโกรธเกรี้ยว

เดิมชายหนุ่มยังคิดจะตามไปต่อ แต่เมื่อเห็นว่าซูเฉียงเวยบาดเจ็บไม่น้อย ดังนั้นจึงไม่สนใจพวกเขาอีกต่อไป

"ขอบคุณ ขอบคุณมาก!”

ฟางเมิ่งซินด้านหนึ่งกอดซูเฉียงเวยเอาไว้ในขณะที่เอ่ยขอบคุณชายหนุ่ม

“น้าฟางคุณไม่ต้องขอบคุณ เดิมทีผมก็คือคนที่คุณชายเฉินส่งมาเพื่อปกป้องคุณหนูซูเฉียงเวยอย่างลับๆ นี่เป็นความรับผิดชอบของผม! ผมไม่คาดคิดเลยว่าจะมีคนกล้าลงมือในตอนกลางวันแสกๆ แบบนี้!”

ชายหนุ่มตำหนิตัวเอง

ใบหน้าของ ซูเฉียงเวยซีดขาว และหมดสติไปแล้ว เสียงรถพยาบาลดังขึ้นจากไม่ไกล

ชายหนุ่มคนนี้ไม่ใช่คนแปลกหน้าที่ไหน แต่เป็น ตี้หู

เทียนหลงตี้หูสองพี่น้องมีหน้าที่รับผิดชอบต่อความปลอดภัยของเฉินเกอ

แต่ก่อนที่จะมายังเมืองฉู่ชวน เฉินเกอคิดว่ามีเทียนหลงเพียงคนเดียวก็น่าจะพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องพาทั้งสองพี่น้องไปกับตน

ดังนั้นตี้หูจึงถูกสั่งให้มาปกป้อง ซูเฉียงเวยอย่างลับๆ แทน

เนื่องจากก่อนหน้านี้มีหลายคนรอบๆ ตัวเฉินเกอถูกลักพาตัวไป ดังนั้นเฉินเกอจึงต้องจับตาดูเอาไว้อย่างเสียไม่ได้

แต่ว่า ซูเฉียงเวยจะมีเรื่องอะไรขึ้นมาได้กัน

ดังนั้นในยามปกติตี้หูจึงว่างงานอย่างยิ่ง

แต่คิดไม่ถึงเลยว่า ผ่านเครื่องมือสังเกตการณ์ในวันนี้ ถึงได้พบว่า ซูเฉียงเวยถูกคนคอยจับตาดูอยู่

เขารีบมาทันที แต่ก็ยังช้าไปก้าวหนึ่ง

ส่วนเฉินเกอรู้ข่าวแล้วในทันที

จากนั้นเขาก็รีบไปโรงพยาบาล

“รู้หรือยังว่าใครเป็นคนทำ?”

ซูเฉียงเวยยังคงอยู่ในอาการสลบลึก เฉินเกอตัวสั่นไหวด้วยความโกรธ

ส่วน ฟางเมิ่งซินได้ร้องไห้จนน้ำตาแห้งไปนานแล้ว

"ผมติดต่อกับประธานจูเพื่อตรวจสอบแล้ว คนๆ นั้น ไม่ใช่คนในพื้นที่ ดังนั้นจึงไม่มีเบาะแส แต่ว่าคุณชายเฉิน ในนั้นมีคนๆ หนึ่ง ผมคิดว่าคุณคงสนใจมากแน่”

เทียนหลงก็มาด้วยเช่นกัน และกล่าวขึ้น

จากนั้น ฟางเมิ่งซินก็เปิดรูปคนที่ถูกกระชากหน้ากากออกให้เฉินเกอดู

เมื่อเฉินเกอเห็นคนๆ นั้น

เปลือกตาของเขาก็กระตุกเล็กน้อย

"หลงเช่าหยุน? เป็นเขาได้ยังไง?”