ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 392

บทที่ 392 การแก้แค้นของ หลงเช่าหยุน

เมื่อมองไปที่ท่าทางเคร่งเครียดของประธานโกวและพวก

โห๋เสี่ยวเซี๋ยก็ยิ้มไม่ออกอีก

หรือว่านี่เป็นเรื่องจริงงั้นหรือ?

เมื่อมองย้อนกลับไปในปีนั้น เฉินเกอมีท่าทางขมขื่นขนาดนั้น ตนเองเห็นก็รู้สึกรังเกียจไปทุกครั้ง

แต่ไหนแต่ไรไม่เคยเห็นเขาอยู่ในสายตา

แต่ตอนนี้ ไม่ได้เจอมาหลายปี เฉินเกอเปลี่ยนไปมากอย่างยิ่ง

นักธุรกิจที่ร่ำรวยมากมายล้วนชื่นชมต่อหน้าเขา?

เป็นไปได้อย่างไร?

แต่เฉินเกอกลับไม่ได้สนใจโห๋เสี่ยวเซี๋ย เขาหันไปพูดคุยกับประธานโกวและพวก

จากนั้นทุกคนก็เดินเข้าโรงแรมไป

เมื่อเข้าร่วมไปได้แค่ครึ่งชั่วโมง เฉินเกอก็รีบร้อนกลับ

เขาบอกลาประธานโกวและพวก

ตอนออกมา ทุกคนล้วนออกมาส่งเขา

หลินยียีกระซิบบางอย่างกับพ่อของเธอ จากนั้นก็แลบลิ้นออกมา ราวกับกำลังคิดจะเข้าไปหาเฉินเกอ

แน่นอนว่าพ่อของเธอย่อมเห็นด้วย

ใบหน้าของ โห๋เสี่ยวเซี๋ยตึงเครียด เธอออกมาพร้อมกับหวางเหวิน

ในเวลานั้นเอง เฉินเกอก้าวขึ้นไปบนรถสามล้อไฟฟ้า

ในขณะที่หลินยียีนั่งอยู่ข้างๆ เขา

แต่น่าแปลกก็คือ ตอนนี้หวางเหวินกลับรู้สึกว่าการนั่งบนรถสามล้อไม่ใช่เรื่องน่าอับอายอีกต่อไป

นั่นเป็นเพราะคุณหนูใหญ่หลินยียีที่งดงามขนาดนั้นกำลังนั่งอยู่บนนั้นด้วยท่าทางมีความสุข

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตัวเอง!

โดยเฉพาะอย่างยิ่งความจริงที่ว่าเฉินเกอก็คือคุณชายเฉิน ทำให้หวางเหวินรู้สึกตกใจหวาดกลัวไปแล้ว

มาจนกระทั่งตอนนี้เธอยังนึกว่าตนเองกำลังอยู่ในความฝัน

แต่ โห๋เสี่ยวเซี๋ยนั้นกลับรู้สึกกังวลจนแทบจะอยากร้องไห้

ยิ่งเมื่อเห็นเฉินเกอ เสื้อผ้าเหมือนเดิม หน้าตาเหมือนเดิม ท่าทางเหมือนเดิม กั

เมื่อครู่ที่เห็น ก็ยังคงเป็นคนขี้แพ้คนนั้น

แต่ทำไมตอนนี้ ถึงได้มีความรู้สึกที่ทำให้คนหวาดกลัวออกมา? ทำไมกัน?

เฉินเกอกำลังพาหลินยียีเตรียมตัวเพื่อเตรียมตัวกลับไปรับประทานอาหารค่ำที่บ้าน

ตอนนี้เฉินเกออารมณ์ดีไม่น้อย ในเมื่อท้ายที่สุดการมาครั้งนี้ไม่ได้สูญเปล่า งานของเขาลุล่วง อีกทั้งยังหามารดาที่แท้จริงของเฉียงเวยเจอ อีกทั้งตนเองยังเจอลูกพี่ลูกน้องสาวของตนแล้วด้วย

เก็บเกี่ยวได้มากมาย

เพียงแต่บางคนมีความสุขบางคนเป็นกังวล

“ปัง!”

เป็นเสียงของถ้วยน้ำชาที่ตกลงบนพื้น

“ไร้ประโยชน์ ช่างไร้ประโยชน์ เป็ดอยู่ในมือแล้วกลับบินหนีไปได้?”

ในคฤหาสน์ ซือถูหยางคำรามใส่ชายต่างชาติหลายคนอย่างโกรธเกรี้ยว

หลงเช่าหยุนยืนอยู่ด้านหนึ่ง ใบหน้าของเขาน่าเกลียดอย่างยิ่ง

นั่นเพราะคนพวกนี้ก่อนหน้านี้เขาโอ้อวดไปมากมาย แต่ผลก็คือแม้กระทั่งนักเรียนเพียงไม่กี่คนยังจับไม่ได้ ตอนนี้ดูเหมือนว่าซือถูหยางกำลังตะโกนด่าพวกเขาอยู่

แต่อันที่จริงแล้วนี่คือการด่าตนเองต่างหาก

หลงเช่าหยุนโกรธเกรี้ยวอยู่ภายในใจ

“คุณชายหยาง คุณชายหลงจริงๆ นะครับ ตอนนั้นพวกเราถูกปิดล้อมเอาไว้ เกรงว่าตอนนี้คงทำให้กองกำลังติดอาวุธในพื้นที่ตื่นตัวแล้ว!”

หัวหน้าเอ่ยขึ้น”ได้โปรดให้โอกาสพวกเราอีกสักครั้ง คุณชายหยางหากครั้งนี้ท่านให้ข้อมูลของฟางเจี่่ยนนันกับเราอีกครั้ง พวกเราจะพาเธอกลับมาได้อย่างแน่นอน!”

“สายไปแล้ว สายไป พวกแกคิดหรือว่าคนของตระกูลฟาง คิดจะลงมือก็ลงมือได้ หากไม่ใช่เพราะตอนนี้เป็นช่วงเวลาอ่อนไหว ฉันกับพ่อจำเป็นต้องรู้ทุกการเคลื่อนไหวของตระกูลฟาง ฉันเองคงจะไม่เสี่ยงที่จะไปลักพาตัว ฟางเจี่่ยนนัน ตอนนี้เป็นยังไง แหวกหญ้าให้งูตื่น ตอนนี้ได้แต่หวังว่าตระกูลฟางจะสาวมาถึงหัวของฉันก็ขอบคุณพวกแกแล้ว!”

ซือถูหยางร้อนรนจนแทบคลั่ง

เขากลัวว่าการลักพาตัวที่ล้มเหลวลงจะทำให้เกิดผลเสียตามมา

ยิ่งไปกว่านั้นหากส่งผลกระทบต่อเรื่องของตระกูลขึ้นมา แบบนั้นคงก็ไม่คุ้มกับการสูญเสียแล้ว

หลงเช่าหยุนมองไปยังลูกน้องที่มีท่าทางสิ้นหวัง เขาเอ่ยถาม “อ้อใช่ ที่เฮลิคอปเตอร์พวกนั้นไม่มีสาเหตุที่จะมาถึงเร็ว ๆ นี้ อีกทั้งยังไม่มีทางไปปลุกกองกำลังในพื้นที่ให้ตื่นตัวขึ้น บอกฉันมาโดยละเอียดว่าเกิดอะไรขึ้น!”

ลูกน้องเอ่ยเกี่ยวกับสถานการณ์ในตอนนั้น

“หืม? หรือจะเป็นเขา?”

หลงเช่าหยุนได้ยินเข้าก็ขมวดคิ้ว