ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 391

บทที่ 391 คุณคือคุณชายเฉิน

หวางเหวินเองก็เพิ่งนึกได้เช่นกัน เมื่อครู่ เป็นเพราะเธออึดอัดใจอย่างยิ่ง บวกกับผู้คนจำนวนมากในเวลานั้น ดังนั้นเธอจึงรีบร้อนลงมาจากรถ

ที่แท้กระเป๋าก็วางไว้อยู่ด้านหนึ่ง

เธอลืมหยิบมันมาด้วย

"ให้ตาย ทำไมเธอถึงไม่ระวังขนาดนี้ ในกระเป๋าคงมีเงินสดอยู่ไม่น้อยใช่ไหม?”

โห๋เสี่ยวเซี๋ยกล่าว

"เสี่ยวเซี๋ยเธอพูดอะไรน่ะ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันกลัวว่าเฉินเกอจะไม่ได้สังเกตเห็น แล้วลืมกระเป๋าไป มือถือของฉัน บัตรประชาชนและบัตรธนาคารของฉันก็อยู่ในนั้นหมด!”

โห๋เสี่ยวเซี๋ยกล่าวอย่างกังวล

"เฮ้ เฮ้ เฮ้ นั่นใคร นายทำไมถึงได้กลับมาอีก ที่นี่มันที่จอดรถของนายหรือไง?”

ทันใดนั้น ที่ประตูก็มีเสียงเอะอะดังขึ้น

เป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคน ที่เข้ามากันชายหนุ่มเอาไว้ด้านนอก

“เพื่อนของผมลืมเอากระเป๋าเอาไว้ ผมจะไปส่งเธอ!”

และชายหนุ่มคนนั้นก็ไม่ใช่คนแปลกหน้าที่ไหน แต่เป็นเฉินเกอ

“นายไม่ดูสักหน่อยว่านี่คือที่ไหน ใครจะเข้าไปก็ได้งั้นหรือไง? ไสหัวไป!”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยผลักเฉินเกอออก

พอดีกันกับที่ โห๋เสี่ยวเซี๋ยและ หวางเหวินกำลังอยู่ใกล้ๆ กับประตู จึงได้เห็นฉากนี้เข้าให้

“ไอ้หยา เหวินเหวินเธอลองดูเขาสิ น่าอับอายแค่ไหน! รีบไปเอากระเป๋ามาและไล่เขาไป!”

โห๋เสี่ยวเซี๋ยเอ่ยอย่างเร่งรีบ

เนื่องจากตรงนั้นมีคนรวยหนุ่มสาวอยู่ใกล้ๆ ดังนั้นจึงมองไปที่ประตูอย่างขบขัน

ท้ายที่สุด ต่อหน้าเพื่อนๆ รุ่นเดียวกัน ใครบ้างที่จะไม่รักษาหน้าตาของตัวเอง

หากให้คนอื่นๆ รู้ว่าตนเองรู้จักกับคนประเภทนี้ เกรงว่าจะต้องเป็นที่หัวเราะเยาะแน่

หวางเหวินวิ่งไปและเอ่ย”เฉินเกอ ฉันอยู่นี่ เอากระเป๋ามาให้ฉันเถอะ!”

เฉินเกอจึงค่อยยื่นกระเป๋าไปให้หวางเหวิน

และหวางเหวินเองนั้น อันที่จริงก็มีใจอยากจะเอ่ยขอบคุณมีเฉินเกอ

แต่เธอจะพูดอย่างไรดีล่ะ

เหมือนกับตอนมัธยมที่ตนชอบเฉินเกอ แต่เพราะหน้าตา เธอจึงไม่เคยก้าวเข้าไปมากกว่านั้น

ตอนนี้ก็เช่นเดียวกันหวางเหวินเองก็ไม่ได้พูดอะไรกับเฉินเกอมากมายเช่นกัน

อย่างมากก็ทักทาย จากนั้นหวางเหวินก็เตรียมตัวจากไป

“เฉินเกอ!!!”

ทันใดนั้น เสียงแหลมสูงของผู้หญิงก็ดังขึ้นมาจากเวที

คนที่ตะโกน เป็นลูกสาวคนโตของตระกูลหลินจากจินหลิง

เฉินเกอเองได้ยินก็รู้สึกคุ้นเคยกับเสียงอย่างยิ่ง เมื่อมองย้อนกลับไปดู ก็ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นหลินยียี และพ่อของ หลินยียี รวมถึงหัวหน้าหลายๆ คนในบริษัทของตน

“เฉินเกอเป็นคุณจริงๆ? เมื่อกี้ตอนที่ฉันขับรถเข้ามา เห็นด้านหลังคนขับรถไฟฟ้าสามล้อก็คิดว่าดูคล้ายคุณ แต่พ่อบอกว่าเป็นไปไม่ได้ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นคุณจริงๆ!”

หญิงสาวก็คือหลินยียี ตอนนี้เธอเอ่ยอย่างตื่นเต้น

จากนั้น คนด้านล่างเวทีก็ล้วนตกตะลึงไป

คงไม่มีใครคิดว่า คุณหนูใหญ่ของตระกูลหลินจะมีมิตรภาพที่ดีอย่างยิ่งกับคนขี่สามล้อ!

“เด็กคนนี้เป็นใคร? ดูแล้วคุณหนูหลินดีกับเขามากกว่าปกติ?”

"นั่นสิ ฉันเดา! คงไม่ใช่เพื่อนร่วมชั้นของคุณหนูหลินหรอกนะ?”

ผู้คนต่างประหลาดใจ

อีกทั้งตอนนี้ โห๋เสี่ยวเซี๋ยก็รู้สึกหายใจสั้นๆ ขึ้นมาด้วยความร้อนรน

หลินเซี๋ยวส่านรู้จักกับเฉินเกอด้วยหรือเนี่ย?

ทำไมเฉินเกอถึงได้รู้จักผู้คนมากมายขนาดนั้น?

"อืม ยียี ยังมีประธานหลิน และพวกคุณทั้งหมดอยู่ที่นี่หรือ?”

เฉินเกอเพิ่งหันไปมองดูที่หน้าเวทีดู เมื่อมองไปเขาก็รู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากได้เห็น โกวซีหลิน

จู่ๆ เฉินเกอก็นึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้ที่โกวซีหลินโทรศัพท์มาหาตน คล้ายจะบอกว่าเชิญให้ตนไปเข้าร่วมงานเลี้ยงอะไรสักอย่างแต่เนื่องจากตอนนั้นตนเองยังคงพัวพันอยู่กับโห๋เสี่ยวเซี๋ยจึงได้ปฏิเสธไป

คิดไม่ถึงว่า โห๋เสี่ยวเซี๋ยและหวางเหวินก็มาที่งานปาร์ตี้นี้เช่นกันพอดี

"เด็กคนนี้กล้าดีเกินไปแล้วมั้ง? อะไรคือการบอกว่ายังมีประธานหลิน และพวกคุณทั้งหมด พูดจาเป็นไหมเนี่ย?”

“เรียกประธานหลินและพวกคุณทั้งหมดแบบนี้ ช่างเป็นเด็กเหลือขอ ไม่รู้จักฟ้าสูงดินต่ำ!”

“นั่นสิ!”

“เสี่ยวเซี๋ยเหวินเหวิน คนๆ นี้เป็นเพื่อนร่วมชั้นของพวกเธอไม่ใช่หรือ?”

ในเวลานั้นเอง หลี่หลางเองก็ส่ายหัวและยิ้มอย่างขมขื่น

“ไม่สักหน่อย พวกเราไม่รู้จักเขา!”

โห๋เสี่ยวเซี๋ยเอ่ย