ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 390

บทที่390 คนใหญ่คนโตไม่มา

“เสี่ยวเซี๋ย อย่าพูดแบบนี้สิ”หวางเหวินพูด

ถึงแม้เธอเองก็ลำบากใจที่ต้องนั่งรถคันนี้ แต่ในเมื่อเฉินเกอไม่กลัวขายหน้า แล้วเธอจะกลัวทำไมล่ะ

แต่โห๋เสี่ยวเซี๋ยรับไม่ได้ “จะบ้าตาย เธอยอมนั่งเธอก็นั่งคนเดียวเถอะ ฉันไม่ยอมขายหน้านั่งเด็ดขาด เดี๋ยวฉันไปอยู่นอกงานเลี้ยงรอ ส่วนเฉินเกอ นายอย่าคิดว่าเรื่องรถชนจะจบลงง่ายๆนะ”

พอพูดจบโห๋เสี่ยวเซี๋ยก็รีบกวักเรียกรถแท็กซี่ แล้วรีบเดินทางไปที่งานเลี้ยง เพราะเธอจะต้องรีบไปหาแฟนของเธอให้เร็วที่สุด

“ผมว่า คุณอย่าไปเลยดีกว่า ตอนนี้น้องสาวของผมน่าจะทำอาหารเสร็จพอดี คุณไปกินข้าวกับพวกเราดีกว่า ถือซะว่าผมเลี้ยง”เฉินเกอพูด เพราะเฉินเกอยังถือว่าหวางเหวินเป็นเพื่อนร่มรุ่นอยู่

“ไม่ดีกว่า ฉันว่าฉันไปเป็นเพื่อนเธอดีกว่า เพราะเธอเพิ่งจะเกิดอุบัติเหตุไป ฉันกลัวว่าเธอจะมีปัญหา” หวางเหวินมักจะจิตใจดีอย่างนี้เสมอ

แต่ว่า ถ้าต้องนั่งรถคันนี้ไปจริงๆ หวางเหวินก็ลำบากใจไม่น้อย ถึงเธอจะจิตใจดีแค่ไหน ก็รักหน้าตาของตัวเอง แต่ถ้าปฏิเสธเฉินเกอไป ก็อาจจะทำร้ายศักดิ์ศรีของเฉินเกอ ดังนั้นเธอลำบากใจมาก

แต่ทำอะไรไม่ได้ จึงพูดขึ้นมา “ก็ได้ เฉินเกอ นายส่งฉันที่หน้างานก็พอ”

“ได้เลย รถคันนี้แรงดีมาก ต้องไปถึงอน่างรวดเร็วแน่นอน”

เฉินเกอพูด ก่อนจะขึ้นนั่งบนรถมอเตอร์ไซด์พ่วง

ตี๊ด ตี๊ด

เขาบีบแตร เพื่อเรียกให้หวางเหวินขึ้นรถ

หวางเหวินก้มลงลง เพราะที่นี่มีคนอยู่ไม่น้อย ทำให้เธอหน้าแดงมาก

แต่สุดท้ายก็ยอมขึ้นนั่งบนรถของเฉินเกอ

“ไปกันเถอะ เสี่ยวเซี๋ยคงจะถึงที่งานแล้ว”หวางเหวินพูดเบาๆ แล้วก้มหน้าลง

เฉินเกอมองท่าทางอับอายขายหน้าของหวางเหวินแล้วไม่พูดอะไร

เฉินเกอไม่เคยคิดว่าการต้องนั่งรถสามล้อจะเป็นเรื่องที่อับอายขายหน้าอะไร

เขาสตาร์ทรถ แล้วมุ่งตรงไปยังจุดหมายทันที

งานเลี้ยงถูกจัดขึ้นที่โรงแรมใหญ่ของฉู่ตู

ในเวลานี้ ในงานถูกจัดตกแต่งไปด้วยสีแดง ทั้งในโรงแรมและนอกโรงแรม ถูกปูพรมไว้หมด คนที่เดินเข้าไปล้วนแต่เป็นนักธุรกิจชั้นนำของที่นี่ และทางผู้จัดงาน ก็กำลังยืนต้อนรับแขกและถ่ายรูปกับแขกอยู่

ดูท่าทาง จะจัดงานเล็กๆนอกโรงแรมด้วย เพราะคนที่อยู่ข้างนอกก็มีเยอะเหมือนกัน

“เหวินเหวินใช่ที่นี่หรือเปล่า”เฉินเกอถาม

มีคุณชายอยู่หลายคนที่กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ข้างนอก และยังไม่รู้จักถอยทางให้รถ เฉินเกอบีบแตรใส่ไม่หยุด

ทำให้บรรดาคุณชายหันมามอง พอเห็นเฉินเกอขับรถซ้อนสาวเข้ามา จึงหันไปคุยกันยิ้มๆ

“เอาล่ะเฉินเกอ ส่งฉันลงที่นี่ก็พอแล้ว”หวางเหวินรู้สึกขายหน้ามาก

ตอนนี้เธอรู้สึกเสียใจมากที่ยอมให้เฉินเกอมาส่ง ยิ่งพอเห็นสายตาของทักคนมองมายิ่งทำให้เธอขายหน้า

“ได้เลย” เฉินเกอจอดรถหน้าประตูทางเข้า พอดีกับที่โห๋เสี่ยวเซี๋ยมีรับหวางเหวิน พอเห็นว่าหวางเหวินนั่งรถสามล้อมาจริงๆ ตาเธอแทบจะถลนออกมา

“เหวินเหวินเธอบ้าไปแล้วหรือเปล่า นี่เธอยอมให้เขาขับรถสามล้อมาส่งเธอจริงๆเหรอเนี่ย” โห๋เสี่ยวเซี๋ยโมโหจนหน้าแดง

“เสี่ยวเซี๋ยไม่ต้องพูดแล้ว เฉินเกอ นายกลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันเลี้ยงข้าวนายวันหลังนะ”

หวางเหวินเห็นว่าคนมาเยอะขึ้นเรื่อยๆ จึงรีบพูดขึ้นมา

“ได้สิ”เฉินเกอพยักหน้าให้

“รถของประธานหลินมาถึงแล้ว”

ทันใดนั้นเองยามหน้าประตูก็ตะโกนออกมา ทำให้แขกที่มาร่วมงานรีบเดินมาต้อนรับ

“เฮ้ย ทำไมถึงมีรถสามล้อมาจอดอยู่ตรงนี้ได้ นายทำอะไร รีบถอยไปเดี๋ยวนี้”

ยามรีบเข้ามาผลักรถของเฉินเกอ