ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 408

บทที่ 408 เกิดเรื่องแล้ว

ซูมู่หานเรียกเบาๆ

“หือ? มู่หาน มีอะไรเหรอ?”

ศาสตราจารย์เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“บนคอของท่าน เหมือนจะปรากฏภาพภาพหนึ่ง?”

หากเป็นสถานการณ์อื่น ซูมู่หานคงจะรู้สึกเป็นรอยแดงที่เกิดหลังจากเกา

แต่ที่น่าแปลกก็คือ รอยแดงนี้ประจวบเหมาะที่ทำให้ซูมู่หานรู้สึกคุ้นมาก

ดังนั้นจึงได้พูดออกมาโดยจิตใต้สำนึก

“รูปภาพ? มู่หาน เธอกำลังพูดอะไร?”

ศาสตราจารย์เฉินยิ้มเจื่อนๆแล้วถาม

ขณะนั้นซูมู่หานยิ่งมั่นใจ รูปนี้ไม่ใช่รูปอะไรที่ไหน แต่เป็นพัสดุนั้น รูปของจี้พระอาทิตย์

“จริงค่ะศาสตราจารย์เฉิน มันเหมือนกับจี้นี้เลยค่ะ!”

ทันใดนั้นซูมู่หานรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย

คนที่อยู่ในห้องประชุ่ม ต่างมองหน้ากันขึ้นมา

ต่างได้เอาจี้ที่เหมือนกันออกมาจากในกระเป๋า

“อ๋า? ที่แท้ทุกคนก็มีเหมือนกัน?”

ซูเหมิงเหมิงกล่าวขึ้น

“ซือ?”

และศาสตราจารย์เฉินสีหน้าเปลี่ยนไปกะทันหัน ได้แย่งจี้ที่อยู่ในมือของซูมู่หานไป แล้วก็มองไปจี้ที่อยู่ในมือของทุกคน

ทันใดนั้นหน้าซีดขึ้นมาทันที

“มู่หาน สัญลักษณ์ที่ด้านหลังคอของฉัน เหมือนสัญลักษณ์ของเธอเลยเหรอ?”

ศาสตราจารย์เฉินถามอย่างกับว่าเคยผ่านเรื่องราวอะไรที่น่ากลัวมา

ซูมู่หานก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ได้เพียงแต่พยักหน้า

“ว้า ฉันนึกว่าสัญลักษณ์นี้ให้เฉพาะเจ้าหน้าที่ที่สำคัญเท่านั้น ไม่คิดว่าทุกคนต่างก็มีเหมือนกัน?”

“ศาสตราจารย์เฉินอันนี้มันคืออะไรกันแน่? ผมได้มันมาเมื่อวาน มีคนส่งมาให้ผม!”

ผู้คนมองสีหน้าของศาสตราจารย์เฉินผิดปกติไปมาก บางคนเริ่มขนลุกแล้ว

ถึงอย่างไรตอนนี้ก็เป็นเวลากลางคืน อยู่ในดินแดนหาสมุทร ถึงแม้คนจะมาก แต่บรรยากาศก็แปลกประหลาดมาก

“มันได้ปรากฏตัวขึ้นอีกแล้ว คิดไม่ถึง เป้าหมายในครั้งนี้จะเป็นพวกเรา!”

ศาสตราจารย์เฉินกล่าวด้วยมือที่สั่น

“ศาสตราจารย์เฉินหมายความว่ายังไง?”

ซูมู่หานก็ได้ถามขึ้น

“ฉัน.......เป็นฉันที่ไม่ดี ฉันทำให้ทุกคนต้องเดือดร้อน ฉันทำให้ทุกคนต้องเดือดร้อน!”

ศาสตราจารย์เฉินถอดแว่นออก จู่ๆสติก็สูญเสียการควบคุม

“นี่คือสัญลักษณ์ ไท่หยางเหมิง เรียกอีกอย่างว่าพันธสัญญาแห่งความตาย สี่สิบปีที่แล้วเคยปารกฏมาแล้วครั้งหนึ่ง ยี่สิบปีที่แล้วเคยปรากฏครั้งหนึ่ง คิดไม่ถึง ตอนนี้ก็ได้ปรากฏขึ้นมาอีก คนที่ได้รับสัญลักษณ์นี้ ก็จะหายสาบสูญภายในสามวัน!”

สีหน้าขอ‘ศาสตราจารย์เฉินนั้นดูแย่สุดๆ

“ฉันได้ตรวจสอบอย่างลับๆมาสิบกว่าปี แต่ว่าก็ไม่ได้เบาะแสอะไรเลย!”

ศาสตราจารย์เฉินพูดแบบนี้แล้ว

ทุกคนต่างกลัวกันขึ้นมา

อย่างไรเสียศาสตราจารย์เฉินก็ไม่ค่อยล้อเล่นอยู่แล้ว และเป็นคนรอบมากเสียด้วย

ถึงแม้ว่าจะฟังเข้าใจอยากไปหน่อย สีหน้าที่แสดงออกของศาสตราจารย์เฉินจริงจังมาก

“เร็วเข้า รีบหันหัวเรือกลับ ไม่ต้องตรวจสอบแล้ว พวกเรากลับเดี๋ยวนี้!”

ทันใดนั้นศาสตราจารย์เฉินก็ได้ลุกขึ้นมา

ได้มีคนสั่งการลงไปนานแล้ว

แต่ไม่นานนัก คนที่ออกไปนั้นได้วิ่งกลับมาอย่างรวดเร็ว

“เฉิน……ศาสตราจารย์เฉินแย่แล้ว! แย่แล้ว!”

“ทำไมเหรอ?”

“ท่านรีบมาดูเข้า ด้านหน้า........ของหัวเรือ........”

คนผู้นั้นเกือบจะหายใจไม่ทันแล้ว

ศาสตราจารย์เฉินได้พากลุ่มนักเรียนวิ่งออกไปทันที จนมาถึงดาดฟ้าของเรือ

ซูมู่หานและซูเหมิงเหมิงกอดซึ่งกันและกัน ก็ได้ตามออกไป

หลังจากที่วิ่งออกมาแล้ว ก็เห็นศาสตราจารย์เฉินและนักศึกษาของเขาต่างตกใจกันอยู่

มองดูละเอียดแล้ว ซูเหมิงเหมิงก็ได้กรีดร้องขึ้นมา

ที่แท้ตรงด้านหน้าของเรือ

ปรากฏด้วยคลื่นวังน้ำวนขนาดใหญ่มหึมา มันเหมือนปากขนาดใหญ่ที่สามารถกลืนกินทุกสิ่งได้ หลุมลึก และมืด!

ถึงแม้จะพยายามหันหัวเรืออย่างสุดชีวิต

แต่ก็หนีไม่พ้นแรงของคลื่นวังน้ำวน

“เร็วเข้า รีบเข้าไปในเรือ!”

ศาสตราจารย์เฉินตะโกน