ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 409

บทที่ 409 ไหว้บรรพชน

“ให้เธอเข้ามาเถอะ!”

เฉินเกอได้ลุกขึ้นจากพื้น

เวลานี้ บอดี้การ์ดหลายคนได้พาหญิงสาวคนหนึ่งเดินมา

หญิงสาวเขินอาย ดูก็รู้ว่าถูกภาพที่อยู่ตรงหน้าทำให้ตกใจ

เพราะทั้งท่าเรือ เต็มไปด้วยรถหรู ร่วมๆพันคัน

และมีบอดี้การ์ดที่สวมชุดดำอีกนับพันคน

คนทั่วไป ใครจะกล้าเข้าใกล้

“นายเป็นเพื่อนแฟนของมู่หาน คุณชายเฉินเฉินเกอใช่มั้ย?”

หญิงสาวถาม

“ใช่ ฉันเอง!”

เฉินเกอพยักหน้า

“ฉันชื่อหม่าหนาน เป็นเพื่อนสนิทของมู่หาน ฉันรู้ว่านายกำลังตรวจสอบเรื่องนี้อยู่ แต่ฉันพอจะรู้เรื่องนี้อยู่บ้าง แต่ไม่รู้ว่ามันจะมีประโยชน์ต่อนายมั้ย?”

หม่าหนานกล่าว

“ไม่เป็นไร เธอลองเล่ามาสิ!”

เฉินเกอรีบกล่าว

“คืนก่อน ฉันได้ช่วยมู่หานเหมิงเหมิงและเหวินเหวินพวกเธอสามคนรับพัสดุ ในพัสดุนั้น มันมีจี้ที่เหมือนกันทั้งสามชิ้น ทีแรกพวกเรานึกว่า เป็นของระลึกที่ทีมสำรวจมอบให้ เพียงแต่ว่า จี้นั้นให้ความรู้สึกที่แปลกประหลาดมาก ค่อนข้างที่จะน่ากลัว ตอนนั้นก็รู้สึกแปลกใจ ทำไมทีมสำรวจถึงได้ให้ของที่ระลึกแบบนี้”!

“เมื่อวาน ฉันได้ไปเป็นพิธีกรในรายการหนึ่ง มีแขกรับเชิญคนหนึ่งพอดีเป็นลูกศิษย์ของศาสตราจารย์เฉินที่เป็นหัวหน้าทีมสำรวจในครั้งนี้ ในช่วงเวลาพักเบรก พวกเราได้สนทนากัน ฉันก็เลยได้ถามเรื่องจี้ สรุปว่าทางทีมสำรวจไม่เคยได้ส่งของแบบนี้ และไม่เคยมีของที่ระลึก ฉันก็สงสัยมาก เดิมทีพัสดุพวกนั้นไม่มีที่อยู่คนส่งฉันก็รู้สึกหดหู่อยู่แล้ว ฉันก็เลยได้อธิบายลักษณะของจี้ให้กับลูกศิษย์คนนั้น

“สรุปเขาได้ให้ฉันดูกลุ่มแชทกลุ่มหนึ่ง ในกลุ่มแชท นักศึกษาหลายคนที่เข้าร่วมสำรวจในครั้งนี้ ได้สนทนาเรื่องนี้ในกลุ่ม ที่แท้ นักศึกษาพวกนั้นต่างก็ได้รับจี้แบบนั้น ฉันรู้สึกว่ามันผิดปกติแล้ว เป็นใครกันที่ส่งให้พวกซูมู่หานนะ?”

หม่าหนานกล่าว

“คุณครับ จี้นั้นมีลักษณะยังไงเหรอ? คุณมีรูปภาพมันมั้ย ให้ผมดูหน่อยได้มั้ย?”

เวลานี้ ลูงฟู๋ได้เดินเข้ามาถาม

“อ้อๆ ฉันได้เซฟไว้แล้ว!”

หม่าหนานพยักหน้าอย่างแรง

รีบร้อนเอาโทรศัพท์ให้กับลูงฟู๋

เฉินเกออก็ดูด้วย

เพียงแต่หลังจากที่ลูงฟู๋ดูแล้ว ได้สั่นสะท้านไปทั่วร่าง: “เป็นของชิ้นนี้อีกแล้ว!!!”

ลูงฟู๋พูดอย่างหวาดกลัว

“ลูงฟู๋มันคืออะไรเหรอ?”

เฉินเกอถามอย่างตกใจ

ลูงฟู๋พยักหน้าแล้วกล่าว: “คุณชายเฉิน ของชิ้นนี้มันแปลกประหลาดมาก เมื่อยี่สิบปีก่อนก็เคยปรากฏมาแล้วครั้งหนึ่ง ผมว่า คุณนายรองน่าจะพอรู้บ้าง?”

ลูงฟู๋ได้มองไปที่ฟางเมิ่งซิน

ฟางเมิ่งซินได้เดินเข้ามา

หลังจากที่ดูแล้ว ก็ได้เล่าว่า: “ฉันจำได้ เมื่อก่อนผิงอันเคยให้ฉันดูของสิ่งนี้ ตอนนั้นฉันก็รู้สึกแปลกใจ ผิงอันก็รู้สึกว่า อาจจะเป็นเพราะที่เราหนีตามกันถูกคนอื่นรู้เข้าแล้ว จึงได้ส่งของสิ่งนี้มาให้ผิงอัน เป็นการตักเตือน เพียงแต่ว่าตอนนั้นพวกเราไม่ได้ใส่ใจนัก แต่วันที่สอง ผิงอันก็ได้หายสาบสูญไป”!

ลูงฟู๋ได้พูดต่อ: “ใช่ ตอนนั้นที่คุณชายรองหายสาบสูญ ทำให้ตระกูลเฉินเกิดความโกลาหลทั่ว......นึกว่าตระกูลฟางเป็นคนทำร้ายคุณชายรอง เพราะฉะนั้นท่านประมุขจึงโกรธมาก ความแค้นระหว่างสองตระกูล ก็ได้เริ่มขึ้นจากตอนนั้น แต่ว่า จากที่ท่านประมุขตรวจสอบมาสิบกว่าปีนั้น สถานการณ์ในตอนนั้น คิดว่าตระกูลฟางไม่สามารถที่จะทำร้ายคุณชายรองได้ หากไม่ใช่ตระกูลฟาง แล้วจะเป็นใครล่ะ?

“ตรวจสอบมาตั้งหลายปี สุดท้าย ท่านประมุขแน่ใจว่าเรื่องนี้ไม่ใช่ฝีมือของตระกูลฟาง แต่ว่ามีความเกี่ยวข้องกับสัญลักษณ์นี้ นี่ก็เป็นเหตุผลที่ท่านประมุขได้ให้คุณชายออกหน้าไปตามหาคุณนายรองไม่ใช่เขาที่เป็นคนออกหน้าโดยตรง อย่างไรเสียหลายปีมานี้ เรื่องเข้าใจผิดระหว่างท่านประมุขกับตระกูลฟาง มันช่างลึกซึ้งเหลือเกิน! เรื่องตลกนี้ ทำทะเลาะกันรุนแรงไปหน่อย!”

ลูงฟู๋พูดๆไป ก็ได้ขมวดคิ้ว คิดไม่ถึง ผ่านไปยี่สองปี สัญลักษณ์นี้กลับปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง

“เรื่องนี้ต้องมีคนอยู่เบื้องหลัง เป็นใครกันนะ? เมื่อก่อนทำร้ายผิงอัน ตอนนี้ก็มาทำร้ายมู่หาน เขาต้องการจะทำอะไรกันแน่?”

ขณะนี้ฟางเมิ่งซินพูดด้วยน้ำตา

อย่างนี้ละกัน เรื่องนี้ ยังไงก็ให้ท่านประมุขเป็นคนตัดสินใจ คุณชายเฉิน ไม่งั้นรอบนี้เรากลับหนานหยางด้วยกัน?

ลูงฟู๋กล่าว

“พวกคุณไปก่อนเลย หากมีข่าวคราวอะไร รีบแจ้งผมทันที ผมต้องรออยูที่นี่!”

เฉินเกอกล่าว

หากให้จากไปเสียแบบนี้ เฉินเกอทำไม่ได้