ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 410

บทที่ 410 พี่ล๋าน

“เฮ้ย!”

เฉินเกอที่กำลังอยู่ในภวังค์ หญิงสาวคนหนึ่งได้มาถึงด้านหน้าของเฉินเกอ

“ทำอะไรน่ะ?”

เฉินเกอถามขึ้น หญิงสาวตรงหน้า ดูท่าทางแล้วอายุคงจะสิบเจ็ดสิบแปดปี ท่าทางเจ้าเล่ห์น่าดู หน้าตาก็สะสวยทีเดียว

“นายอะ ไม่มีคนเล่นด้วยใช่มั้ย?”

หญิงสาวเท้าเอวแล้วพูด

“ไม่มี!” เฉินเกอส่ายหัว

“หยา น่าสงสารจัง เอางี้ละกัน พี่ปิงปิงให้ฉันมาเรียกนายไปช่วยเราเก็บลูกบอล พวกเราเล่นกับนายเอง!”

หญิงสาวกล่าว

พี่สาวเคยพูดว่า ครอบครัวตระกูลเฉินใหญ่มาก สายเลือดของตระกูลก็ค่อนข้างซับซ้อน

ระหว่างรุ่นผู้ใหญ่กับรุ่นลูกหลาน หากไม่รู้จักกันก็เป็นเรื่องปกติ

“มานั่งอุดอู้อยู่ตรงนี้ทำไมกัน หากนายมีความในใจนะ ยิ่งนั่งคนเดียวอยู่ตรงนี้ยิ่งทรมานเสียเปล่า มาช่วยพวกเราเก็บลูกบอลยังจะดีกว่า เหนื่อยแล้ว อะไรๆก็ลืมแล้ว!”

หญิงสาวกล่าว

เห่อๆ......... เฉินเกอยิ้มเจื่อนๆ

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร จู่ๆเขาก็รู้สึกว่าหญิงสาวคนนี้พูดได้มีเหตุผล

ใช่ ต้องเบี่ยงเบนความสนใจ ถึงจะได้ไม่ต้องไปคิดถึงเรื่องนั้นตลอดเวลา

“ได้สิ ฉันไปช่วยพวกเธอเก็บลูกบอลเอง!”

เฉินเกอตกลง

“ลันลั้นลาพี่ปิงปิงเขามาแล้ว เขามาช่วยพวกเราเก็บลูกบอล!

หญิงสาวกล่าวอย่างได้ใจ

“ฮึ งั้นก็ดี พี่ๆน้องๆ เรามาเล่นกันต่อ มีคนช่วยเก็บลูกบอลแล้ว!”

เฉินปิงปิงพูดแค่หนึ่งประโยค จากนั้นก็เล่นอย่างสนุกสนาน

ในเวลานี้ พวกเฉินปิงปิงได้หยุดการเล่น

เพราะมีหญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาหญิงสาวคนนี้ ดูแล้วอายุราวยี่สิบหกปี มีราศีและสง่างามมาก หน้าตาก็สวยมากด้วย

หญิงสาวกลุ่มนี้ถึงแม้หน้าตาจะดี แต่หากเทียบกับหญิงสาวคนนี้แล้ว ก็ยังห่างชั้นกันเล็กน้อย

แม้กระทั่งดาราสาวเหล่านั้น ยังหมองไปเล็กน้อย

คนจำนวนไม่น้อยที่เห็นเธอ ต่างแสดงความเคารพกับเธอโดยการก้มหัว

“พี่ล๋าน พี่มาแล้วเหรอ?!”

เฉินปิงปิงและพวกต่างเรียกด้วยความดีใจ

“อืม นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว พวกเธอยังเล่นกันอยู่ ปิงปิง งานก็จะเริ่มแล้ว ยังไม่รีบพาพวกหนิวหนิวเข้าไปอีก?”

หญิงสาวที่ชื่อพี่ล๋านกล่าวอย่างอ่อนโยน

“ได้ค่ะพี่ล๋าน!”

เฉินปิงปิงและพวกพยักหน้า ขณะนั้นได้ตีลูกไปอีกฝั่ง จากนั้นก็เดินจากไป

เฉินเกอเห็นลูกบอลกระเด็นไปอีกฝั่ง

ก็ได้เดินไปเก็บลูกบอลโดยจิตใต้สำนึก

ใครจะไปรู้ว่าลูกบอลนั้นตกอยู่ในโพรงหญ้าที่มีหนาม

เฉินเกอเดินเหม่อลอย วางเท้าไม่มั่งคง ได้ล้มลงไปข้างใน

เสื้อผ้า แขน ใบหน้า ต่างโดนหนามจิ่มจนเป็นแผล

“ไอ้หยา เจ้หนุ่มน้อยคนนั้นตกลงไปในโพรงหญ้า?”

หนิวหนิวที่ไปเรียกเฉินเกอเมื่อกี้กล่าวขึ้น

“ตกลงไปก็ช่าง ฮึ แค่ให้เขาเก็บลูกบอลความรู้สึกช้ากว่าคนอื่น สมน้ำหน้า เราไปกันเถอะ!”

ปิงปิงพูดจบ จากนั้นก็มองพี่ล๋านแล้วยิ้มๆ พาพี่ๆน้องๆเดินจากไป

เฉินเกอไปเก็บลูกบอลออกมา ยิ้มเจื่อนๆแล้วนั่งลง

จริงๆเลย เวลาซวยมันก็จะซวยซ้ำซวยซ้อนแบบนี้

ลูบแผลบนหน้าที่โดนทิ่ม รู้สึกเจ็บแผลเล็กน้อย

คนที่เดินผ่านมีคนไม่น้อยที่หัวเราะเยาะเฉินเกอ หัวเราะสารรูปของเขา

เพียงแต่เฉินรู้สึกไม่ซีเรียส หากการที่ถูกคนอื่นหัวเราะเยาะแล้วจะทำให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้นนิดหน่อย งั้นก็หัวเราะเลย

“แผลหน้านายที่โดนหนามทิ่ม รีบเช็ดมันเถอะ!”

ในเวลานี้ หญิงสาวคนหนึ่งได้มาถึงด้านหน้าของเฉินเกอ

ย่อตัวนั่งลง ยื่นทิชชูให้เขาหนึ่งแผ่น

“ขอบใจนะ!”

เฉินเกอเงยขึ้นหน้ามอง คือหญิงสาวที่พวกเฉินปิงปิงเรียกว่าพี่ล๋าน

หน้าตาสวยมากทีเดียว สบตากันแวบหนึ่ง

เฉินเกอเขินเล็กน้อยจนต้องก้มหน้าลง

“ยังมีตรงนี้อีก แขนนายเลือดไหลแล้ว!”

พี่ล๋านก็ได้หยิบทิชชูออกมาอีก ช่วยเฉินเกอเช็ดแขนอย่างเบาๆ