ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 427

บทที่ 427 ของขวัญวันเกิดที่ล้ำค่าที่สุด

“กำไลหยกของฉัน?!”

กำไลหยกตกแตกแล้ว

โกวไฉเฟิ่ง ดวงตาเบิกกว้าง

และหยางเสี่ยวเป้ย ก็ตกตะลึงอย่างหนัก

กำไลหยกนี้ เป็นสิ่งล้ำค่าที่สุดในบ้านแล้ว

เป็นของที่คุณยายของตัวเองมอบให้แม่ แล้วแม่ก็มอบให้กับตัวเอง

เหตุผลที่เอาออกมามอบให้ย่าของเสี่ยวเป้ย โกวไฉเฟิ่งก็คิดแค่เพียงง่ายๆ

ตอนนี้สามีของตน นอนอาการโคม่าอยู่บนเตียง รู้สึกว่าตัวเองไม่มีความหวังแล้ว

หวังเพียงลูกสาวจะสามารถหวังพึ่งได้ ได้รับความสำคัญจากตระกูล

เพียงแค่ทำให้คุณนายท่านพอใจ ยังไงก็จะทำให้เสี่ยวเป้ยพัฒนาขึ้นไปอีกขั้น

มิฉะนั้นต่อไปถ้าหาก โกวหรู ครอบครองอำนาจโดยสมบูรณ์แล้ว นั้นทุกอย่างก็จบลงแล้วจริงๆ

แต่ตอนนี้ กำไลหยกกลับตกแตกแล้ว!

เห็นได้ชัด หยางเย่จงใจทำจริงๆ

“นายคืนกำไลหยกของฉัน คืนกำไลหยกของฉัน!!!”

ส่วน โกวไฉเฟิ่ง โมโหจนเลือดขึ้นหน้ากะทันหัน เข้าไปจับคอเสื้อของหยางเย่โดยตรง

และเป็นฉากนี้เอง ที่ทำให้ทุกคนในงานต่างมองมาทางนี้

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ ยังมีมารยาทอยู่ไหม!”

คุณนายหยางให้ความสำคัญกับศักดิ์ศรีของตัวเองมากที่สุด ก็เลยพูดด้วยความโกรธในทันที

“แม่ หยางเย่เขาจงใจทำ เขาจงใจทำกำไลหยกลายเมฆมังกรแตก!”

โกวไฉเฟิ่ง พูดอย่างเร่งรีบ

“นี่ๆๆ! ฉันว่าน้องสะใภ้ห้า ก็แค่เป็นกำไลกากๆไม่ใช่หรือ นับประสาอะไรกับมันอาจจะเป็นของปลอม ต่อให้เป็นของจริงแล้วจะทำไม?”

“เธอเป็นคนอายุมากขนาดไหนแล้ว ถึงได้ถือสากับคนรุ่นหลัง ไม่มีมารยาทเลยสักนิด!”

ป้าสองก็พูดเสริม

“วันนี้เป็นวันเกิดครอบครองที่ยิ่งใหญ่ของคุณแม่เลยนะ เธอกลับทะเลาะลงไม้ลงมือในวันเกิดของแม่ ไร้มารยาทเลยจริงๆ!”

หยางยู่ถิงก็ได้พูดขึ้นอย่างเย็นชา

“พอแล้ว ก็แค่กำไลหยกชิ้นหนึ่งไม่ใช่หรือ แตกแล้วก็ช่างมันไป ยังไงฉันก็มีอายุอานามเยอะแล้ว!ก็ไม่ได้ใส่! โกวหรูก็พูดได้ไม่ผิด จำเป็นต้องไปถือสาเด็กอย่างหยางเย่ด้วยหรือ?”

คุณนายหยาง ค่อยๆพูดขึ้น

โกวไฉเฟิ่งน้อยอกน้อยใจจนน้ำตาคลอเบ้า

และเฉินเกอก็ได้ดูออกแล้วว่า คุณยายเข้าข้างหยางเย่ไม่ธรรมดา ตัวเขาเองเคยซื้อหยกลายเมฆมังกร กำไลหยกนี้เป็นของจริงอยู่แล้ว พูดตามตรงก็คือ หยางเย่ทำแบบนี้ ก็แค่กลัวว่าเสี่ยวเป้ยจะได้รับความโปรดปรานเท่านั้น

และหลังจากนั้น ทุกคนก็หันสายตามองไปทางเฉินเกอ

“เฉินเกอ ฉันเห็นว่านายไม่เอาอะไรมาเลย นายมาอย่างนี้เลยหรือ?”

โกวหรูพูดด้วยสายตาเย็นชา

ถูกต้อง ในตระกูล โกวหรูเกลียดครอบครัวของชายห้ามากที่สุด รองลงมาถึงเป็นครอบครัวของชายสี่

และตอนนี้ ที่เกลียดมากที่สุดก็ต้องรวมเฉินเกออยู่แล้ว

โดยเฉพาะหลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นในเมื่อวานนี้

“หืม พี่สะใภ้ใหญ่ บางทีพี่อาจจะเดาถูก ไม่มีปัญหาซื้อของขวัญแล้วสินะ หือๆ!”

ป้าสองก็พูดขึ้น

ส่วนคุณนายท่านเมื่อเห็นเฉินเกอมาด้วยมือเปล่าจริง

ก็รู้สึกไม่พอใจจริงๆ

“ช่างเถอะ ของขวัญของเขา ฉันก็ไม่อยากจะได้!”

คุณนายท่านพูดอย่างราบเรียบ

เฉินเกอเงียบไว้ ไม่อ้าปากพูดอะไร

“ฉันว่า คุณแม่ แม่ก็ต้องว่าเสี่ยวเป้ยหน่อยแล้ว แต่ละวันจิตใจไม่ได้อยู่ในการงาน ฉันเดาว่า กำลังรอแบ่งทรัพย์สมบัติของแม่อยู่ เช่นนี้มันไม่ดีนะ!”

โกวหรูพูดขึ้นอีกครั้ง

โกวไฉเฟิ่งพูดอย่างรีบร้อน “โกวหรู เธอหมายความว่าอะไร เสี่ยวเป้ยไม่ได้ตั้งใจทำงานตอนไหน ?”

“พวกเธอไม่ต้องเถียงกันแล้ว ฉันไม่สนว่าพวกเธอใครพูดจริงพูดเท็จ แต่ว่า ตระกูลหยางจะไม่ให้ต้นทุนใดๆ กับคนที่ไม่ทำประโยชน์อะไรเลย เสี่ยวเป้ย ฉันจะตรวจสอบในภายหลัง หากเธอไม่มีผลงานอะไรจริง ก็อย่าหาว่าย่าใจร้าย!”

คุณนายหยาง พูดขึ้น

“เหอะๆ คุณย่า เสี่ยวเป้ย ก็ไม่ต้องให้ย่าได้กังวลใจแล้ว ป้าใหญ่บอกว่ายังไงก็อย่างนั้นเถอะ! คุณย่า หนูรู้สึกร่างกายไม่ค่อยสบาย ไม่กินข้าวแล้วนะคะ ขอตัวก่อน!”

เสี่ยวเป้ยพูดด้วยดวงตาแดงก่ำ

หลังจากพูดเสร็จ ก็ลุกขึ้นยืนแล้วจากไปเลย

“เสี่ยวเป้ย!”

โกวไฉเฟิ่งก็ได้ไล่ตามออกไป

เฉินเกอขมวดคิ้วเล็กน้อย สองแม่ลูกโกวหรู ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่วันสองแล้ว ที่รังแกครอบครัวของน้าห้า

ด้วยความกังวลสภาพจิตใจของเสี่ยวเป้ย เฉินเกอก็ตามออกไปด้วย