ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 450

บทที่ 450 ตกอับ

เจ็ดวันให้หลัง

ในมณฆลเล็กๆแห่งหนึ่งในเมืองฝั่งตะวันตกเฉียงใต้ ในสถานก่อสร้างแห่งหนึ่ง

“จ่ายค่าแรงแล้ว นาย 150 เก็บไว้ดีๆ！”

“นาย 90！”

หัวหน้างานที่อ้วนอ้วนคนหนึ่งกำลังแจกค่าแรงให้คนงานอายุราว50ปีทั้งชายและหญิง

หนึ่งในนั้น มีคนยืนอยู่ในกลุ่ม ช่างดึงดูดสายตายิ่งนัก

คนส่วนใหญ่จะได้ค่าแรงวันละ 150

พอถึงคนวัคนนี้ กลับได้แค่ 90 เอง

ผู้รับเหมาถุยน้ำลายลงที่นิ้วมือ แล้วนับธนบัตร

“เดี๋ยวก่อนครับหัวหน้า ตอนมาคุยกันแล้วว่าผมไม่เอา 150 แต่ให้ผม 100 ต่อวันเนี่ยครับ！”เยาวชนผู้นี้ถาม

“ไอ้เฮีย กลางวันยังให้อาหารนายหนึ่งมื้อ 10เหรียญนั้นก็ถือว่าเป็นค่าอาหาร！”

“แต่อาหารกลางวันมื้อนั้นมีแค่บิสกิตสองแผ่นเท่านั้น คุณหักผมตั้ง 10 เหรียญเลยเหรอ！”

“ไอ้เฮีย เห็นนายซื่อๆผมถึงให้คุณมาทำงานด้วย 90 ขาดตัว จะเอาไม่เอาก็แล้ว ผมจะให้แล้วนายจะทำไม？”

และในขณะนี้

“หืม？ทำไมคนงานคนนี้หน้าตาคุ้นจังเลย？”

มีชายหญิงควงแขนกันไว้ เดินนำคนกลุ่มหนึ่งแล้วผ่านมา

“หน้าคุ้น？เสี่ยวหน่วน คุณดูผิดหรือเปล่า？คุณยังรู้จักคนงานอย่างนี้ด้วยเหรอ？”

ผู้ชายแต่งตัวหรูหรา บัดนี้พูดด้วยน้ำเสียงดูถูก

“ไม่คุ้นหน้าจริงๆ เขาเหมือนจะเป็นเพื่อนกับแฟนเก่าฉันที่ล้มละลายในสองสามวันก่อนนะ เมื่อก่อนเขาเลิศหรูมาก ฉันจำไม่ผิดแน่ๆ！”

“จริงเหรอ？”

ผู้ชายกล่าว

บัดนี้ ผู้หญิงเดินเข้าไปหา

“เฉินเกอ เป็นนายจริงๆด้วย！”

ผู้หญิงดูคนหนึ่งออกทันที

บัดนี้ ยิ้มหัวเราะด้วยความหยอกล้อ

ไม่ผิดแล้ว คนนี้ก็คือเฉินเกอ

คืนเจ็ดวันก่อน หลังจากที่หยางเสว่ปล่อยตนมา ก็มีหลี่เจิ้นกั๋วคอยช่วยเหลือ ตลอดทางมีภัยอันตรายมากมาย แต่ก็ผ่านมาถึงเมืองฝั่งตะวันตกเฉียงใต้จนได้

สิ่งแรกที่เฉินเกอทำคือไปหาลุงฉินที่ชนบท

เพราะเฉินเกอรู้ว่าบ้านของลุงฉินอยู่ที่ไหน

แต่คนในหมู่บ้านของลุงฉินบอกว่าหลายวันนี้ลุงฉินออกไปข้างนอกแล้ว

เฉินเกอก็ไม่มีที่ไป จีงได้แต่รอ

ในสถานการณ์ที่น่าอับอาย จึงมาทำงานชั่วคราวที่นี่

เฉินเกอก็เคยคิดที่จะหางานที่มั่นคงสักงานหนึ่ง

แต่ตอนที่มาถึงเมืองชิ่งชื่อถูกคนดักจับ บัตรประชาชนจึงหล่นหาย

และที่สำคัญ โม่ฉางคงส่งผู้นำด้านธุรกิจทั่วสารทิศค่อยสืบหาตน

เฉินเกอจึงไม่สามารถไปยังสถานที่ที่ดูดีและเป็นทางการได้ และได้แต่มาทำงานอย่างนี้

ซึ่งทำให้เฉินเกอรับรู้ความรู้สึการเป็นสุนัขจรจัดอย่างถ่อมแท้

“ฉินหน่วน？”

และเมื่อมองผู้หญิงคนนี้ เฉินเกอก็จำได้ทันที

เป็นแฟนสาวของตาอ้วนหวัง(หวางเสี่ยวหัว)ที่เล่นเทควันโด

หลายวันมานี้ เห็นข่าวจากทางโซเชียล หลังจากที่ตนล้มละลาย บริษัทท่องเที่ยวของตาอ้วนหวังก็ล้มละลายไปด้วย

เปรียบดั่งดึงผมแค่เส้นเดียวแต่สะเทือนไปทั้งตัว

“ฮาฮา คิดไม่ถึงว่าจะเจอนายที่นี่เลย ได้ยินว่านายกับบริษัทของไอ้อ้วนนั้นล้มละลายแล้ว ตอนนี้เขาไปเป็นไกด์ ฮาฮา ส่วนคุณอาภัยมากกว่าเขาอีก ถึงได้มาทำงานที่งานก่อสร้างซึ่งเป็นบริษัทของสามีฉัน！”

ฉินหน่วนปิดปากหัวเราะแล้วพูด

“โอ๊ย คุณชายลี่ คุณฉิน พวกคุณรู้จักไอ้หนุ่มคนหนึ่งด้วยเหรอครับ？”

หัวหน้าผู้รับเหมาโค้งคำนับอย่างนอบน้อม

“ไม่มีธุระของคุณแล้ว ไปได้！”

ฉินหน่วนพูดด้วยเสียงเย็นชา

หัวหน้าผู้รับเหมารีบเดินออกไป

จากนั้น ฉินหน่วนเอามือกอดอกแล้วยิ้มเยาะเย้ยพลางมองดูเฉินเกอหัวจรดปลายเท้า

“อุ๊ย ดูไม่ออกเลย เมื่อก่อนนั้นเป็นใหญ่เป็นโต ตอนนี้กลับตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ ใช่แล้ว เฉินเกอ ครั้งนี้ก็ยังแกล้งจนมาสัมผัสชีวิตอยู่หรือเปล่า？”

ฉินหน่วนพูดด้วยเสียงกังวล

เพราะเฉินเกอเคยตบหน้าเธอแรงๆหนึ่งครั้ง

“ถ้าไม่มีเรื่องอื่น ผมขอตัวก่อน！”

และเฉินเกอมองเห็นคนหนุ่มสาวแผนกโครงการต่างมองมาที่ตน

กังวลว่าจะถูกคนอื่นจับได้

จึงอยากจะเดินหนี

“นายจะไปทำไม อย่าเพิ่งไปสิ ยังไงสักพวกเราก็คนรู้จักกันนะ！”

ทันใดนั้นฉินหน่วนดึงคอเสื้อของเฉินเกอไว้

ดูเหมือนเฉินเกอจะกลายเป็นคนจนจริงๆแล้ว

ฮาฮาฮา อย่าพูดถึงว่าฉินหน่วนรู้สึกพอใจขนาดไหนเลย

“มามามา พวกคุณทั้งหลายมาดูทางนี่ ฉันขอแนะนำคุณเฉินเกอให้พวกคุณรู้จัก！~”

ฉินหน่วนโบกมือให้ชายหนุ่มแผนกโครงการ

ผู้หญิงเหล่านั้นสวมใส่ชุดยูนิฟอร์มไว้

เห็นได้ชัดว่าเพิ่งเรียนจบปริญญาออกมา

ต่างปิดปากหัวเราะเยาะเฉินเกอ

“ไอ้ตายเถอะ ต้องมีชีวิตแบบนี้ ตายเสียจะดีกว่า！”

“ใช่แล้ว แต่เขาก็เป็นคนพึ่งพาลำแข้งของตัวเอง ออกมาทำงานแล้วเนี่ย！”

แต่พวกเธอเป็นพนักงานดูแล เห็นได้ชัดว่ากำลังดูถูกเหยียมหยามเฉินเกออยู่

“พวกคุณทั้งหลายจ๊ะ อย่าได้ดูถูกเขาเชียวนะ พวกคุณรู้ว่าเขาเป็นใครหรือเปล่า เมื่อก่อนเขาเป็นถึงคุณชายเฉินเลยนะ มีเงินมากมายเลย

นั่งรถที่หรูหรา ซึ่งพวกคุณไม่มีปัญญาซื้อได้ตลอดทั้งชีวิตนี้เลยนะ！”

ฉินหน่วนพูดด้วยเสียงหัวเราะ

“หา？ใช่เหรอ เป็นคุณชายสักด้วย？”

“เห้อะ เก่งจังเลย！”

“แต่ดูไม่ออกจริงๆ！”

พวกสาวๆต่างหัวเราะชอบใจ

“ เอ่ย เฉินเกอ ฉันก็ไม่ได้มีเจตนาอย่างอื่นหรอกนะ แค่เห็นนายอยู่ในสภาพอย่างนี้ เลยคาดว่าคงไม่ได้แฟนสาว ฉันจึงแนะนำนายให้กับพนักงานสาวในบริษัทรู้จักสักหน่อย เผื่อจะมีคนสนใจนาย ยินดีเป็นแฟนสาวของนายไง นายว่าใช่ไหม？”

“พวกคุณล่ะ คิดว่าเฉินเกอเป็นยังไงบ้าง？ใครอยากจะเป็นแฟนสาวของเขา รีบบอกชื่อมาเร็ว！”

“หุหุ คุณไปสิ！”

หญิงสาวหัวเราะแล้วผลักผู้หญิงคนหนึ่งออกไป

และผู้หญิงคนนั้นกระวนกระวาย

“พวกคุณทำอะไรกัน！บ้าบอคอแตก！”

“ขอบคุณ แต่ไม่ต้องแล้ว ผมไปก่อน！”

เฉินเกอก้มหน้าหันหลังอยากจะไป

“รอแป๊ปหนึ่งสิ นายยังไม่ได้ค่าแรงไม่ใช่เหรอ เมื่อกี้ฉันได้ยินหมดแล้ว นายกำลังถกเถียงเรื่องค่าแรง 100 เหรียญกับตาเฉินอ้วน อยู่ไม่ใช่เหรอ ก็แค่ 10 เหรียญเอง บริษัทของพวกเราออกจะใหญ่โต จะติดนาย 10 เหรียญได้อย่างไรกัน？คุณว่าจริงไหมค่ะคุณชายลี่？”

ฉินหน่วนพูดอ้อน

“แน่นอนอยู่แล้ว！”

“ดังนั้น ฉันจะให้คุณเอง！พวกคุณทั้งหลาย รวมเงินออกให้ฉันที！”

ฉินหน่วนมองส่งสัญญาบอกกล่าวให้หญิงสาวแผนกโครงการ

พวกเธอต่างคล้อยตาม

จากนั้นไม่รู้ว่ารวมเหรียญห้าแฉกมาจากไหนตั้งมากมาย

“นี่เป็นค่าแรง 100 เหรียญ มีเยอะกว่าไม่น้อยแน่ๆ คือค่าแรงของนาย！”

“อุ๊ย！”

ในขณะที่ฉินหน่วนยื่นเงินให้เฉินเกออยู่นั้น ไม่ทันระวังทำเงินหล่นพื้น

เหรียญเป็นกองๆหล่นลงสู่พื้น

“ขอโทษด้วยนะเฉินเกอ ฉันไม่ระวังทำให้หลุดมือหนะ！”

ฉินหน่วนพูดด้วยสีหน้าขอโทษ

“เอาอย่างนี้ นายเก็บขึ้นมาจากพื้น แล้วก็ลองนับดู！”

จากนั้นฉินหน่วนถึงสูดลมหายใจเข้าหนึ่งครั้ง ดื่มน้ำที่ถืออยู่ในมือจนหมด จากนั้นก็โยนใส่ตัวเฉินเกอ และสะบัดตัวเดินจากไป

เฉินเกอก้มตัวลงเก็บเงินทีละเหรียญขึ้นมา

เก็บใส่กระเป๋ากางเกง จากนั้นก็เดินออกไปด้วยสภาพที่ตกอับสิ้นดี

ฟ้าเริ่มมืดครึ้ม

เฉินเกอซื้อของกิน

แล้วเดินกลับไปที่หมู่บ้านชนบทแห่งนั้น

เดินมาถึงหน้าประตูบ้านเก่าของลุงฉินแล้วหยุด

หลังจากที่เลิกงานทุกวัน เฉินเกอจะกลับมาดูว่าลุงฉินกลับมาแล้วหรือยัง

เพียงแต่ครั้งนี้ สีหน้าของเฉินเกอมีเซอร์ไพรส์เกิดขึ้น

เพราะประตูบ้านลุงฉินเปิดอยู่ ภายในบ้านก็ยังมีแสงไฟสว่างอยู่อีกด้วย……