ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 449
บทที่ 449 จากนี้อาจไม่เจอกันอีก
“โป๊ยะ！”
กลิ่นหมอกควันระเหย ก้อนหินที่แตกละเอียดกระจายไปทั่ว
แสงไฟยิ่งสอดส่องไปทั่วรัตติกาล
รถหลายคันระเบิดและไหมก็เป็นไฟ
“คุณชายเฉิน คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ？”
เทียนหลงปกป้องเฉินเกอกลิ้งลงไปตามเนินภูเขา
ตอนที่รถชนกัน บอดิการด์เทียนหลงตี้หูก็อุ้มเฉินเกอกระโดดลงจากรถ
เห็นได้ชัดว่าคนคู่กรณีบ้าคลั่งขนาดไหน
“ผมไม่เป็นอะไร！”
เฉินเกอสะบัดหัวก็รู้สึกโลกกำลังหมุนอยู่
“พวกเขาตามมาอีกแล้ว！”
ตี้หูกล่าวขึ้นมาในเวลานี้
บอดี้การ์ดชุดดำจำนวนไม่น้อยถืออาวุธไว้ที่มือ แล้วเริ่มเดินจากถนนลงมาที่เนินภูเขาที่ไม่ค่อยลึกนัก
“ยังเหลืออีก 16 คน พี่ใหญ่ พวกเราแบ่งกันคนละ 8 คนนะ คุณชายเฉิน คุณรีบหนีไปทางทิศเหนือ เลยครับ ตรงนั้นมีประธานหลี่
รอคุณอยู่ครับ ส่วนทางนี้มอบให้พวกเราเป็นคนจัดการเองครับ！”
หลี่เจิ้นกั๋วก็มาแล้ว！
ในใจเฉินเกอรู้สึกซาบซึ้งยิ่งนัก
ในขณะเดียวกัน เขารู้ว่าถ้าเขาอยู่ต่อก็จะเป็นภาระของบอดิการด์เทียนหลงตี้หูเปล่าๆ
ขณะนี้จึงไม่ได้พูดอะไรมาก พยักหน้าแล้ววิ่งไปทางทิศเหนือโดยเร็ว
ตั้งแต่ที่ลุงฉินสอนวิธีสูดลมปรานและกระบวนท่าทั้งห้าแล้ว
ร่างกายเฉินเกอก็แข็งแรงขึ้นกว่าเดิม
บัดนี้ เฉินเกอใช้สุดกำลังวิ่งไปที่เนินเขาทางทิศเหนือ
“จะถึงแล้ว！”
เฉินเกอกัดฟันเตือนตัวเอง
แต่ว่า ยิ่งวิ่งก็ยิ่งมืดจนจะมองไม่เห็นอะไรอยู่แล้ว
ทันใดนั้น ขาของเฉินเกอโดนจู่โจมเสียงดัง ปัง！ สะดุดล้มลงที่พื้นอย่างรุนแรง ล้มจนเกือบสลบไสล มึนๆเบลอเลยทีเดียว
บอดี้การ์ดชุดดำหลายคนเดินมาจับตัวเฉินเกอไว้
และเฉินเกอก็เห็นป้ายทะเบียนรถของพวกนี้
ล้วนเป็นรถของตระกูลหลงในเยี่ยนจิง！
“จบกัน สวรรค์จะมาเก็บผมแล้ว！”
เฉินเกอหลับตา รู้ว่าครั้งนี้ตัวเองหนีไม่รอดแล้ว
“ปล่อยเขา！”
และในขณะที่เฉินเกอหมดสิ้นความหวังอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงที่คุ้นเคย
เฉินเกอลืมตาขึ้นมาดู
“หยางเสว่？”
เฉินเกอพูดอย่างประหลาดใจ
บัดนี้มือทั้งสองของหยางเสว่จับไหล่ไว้แล้วเดินมาทางเฉินเกอ
“เชอะ เฉินเกอ คิดไม่ถึงใช่ไหมว่าคุณจะตกอยู่ในมือของฉัน！”
หยางเสว่พูดด้วยความเย็นชา
“ไม่เคยคิดมาก่อนจริงๆ！”
เฉินเกอยิ้มอย่างไม่มีทางเลือก
“เฉินเกอ คุณเก่งมาก คุณเป็นคุณชายเฉินตระกูลเฉิน มีคนตั้งมากมายอิจฉาแต่ก็ไม่มีวาสนาจะอยู่ที่ตระกูลใหญ่โตอย่างตระกูลเฉินคำพูดของคุณคำเดียวก็ทำลายตระกูลหลงอย่างย่อยยับ เฉินเกอ คุณเก่งมาก！”
หยางเสว่กล่าว
“ในเมื่อตกอยู่ในมือของคุณแล้ว คุณก็เอาตัวผมไปมอบเอาผลงานเลยสิ ไม่จำเป็นต้องมาพูดมากขนาดนี้ พอดีกับที่คุณก็อยากจะแก้แค้นด้วยแล้วเนี่ย！”
เฉินเกอพูดพลางยิ้มอย่างไม่มีความสุข
เพี๊ยะ！
หยางเสว่ยกมือขึ้นตบใส่หน้าของเฉินเกอ
“ไม่จำเป็นต้องพูดมากขนาดนี้ แต่ฉันอยากจะพูด เฉินเกอ คุณรู้ไหมว่าฉันรอนาทีนี้นานแค่ไหนแล้ว？ฉันคิดว่าจะมีสักวันที่จับคุณได้ แล้วคุณก้มหน้าอยู่ต่อหน้าฉัน ฉันรอเวลานี้มานานแสนนานแล้ว！”
เพี๊ยะ！
หยางเสว่ยกมือตบอีกหนึ่งครั้ง
“ฮาฮา วันที่อยู่ในเมืองฝั่งตะวันตกเฉียงใต้ ฉันสละทิ้งทุกอย่างเพื่อขอคืนดีกับคุณ แต่คุณที่สูงสงไม่สนใจฉันเลย และยิ่งไปกว่านั้น คุณทำร้ายฉันนับไม่ถ้วน คุณรู้ไหม เมื่อก่อนตอนที่พวกเราอยู่ที่มหาลัยคุณยังเป็นคนจนธรรมดาคนหนึ่ง ใครเป็นคนอยู่ข้างกายคุณ？คือใครที่ไม่สนใจสายตาที่คนอื่นมอง เดินจูงมืออยู่ที่มหาลัย？คือใครที่ไม่รังเกียจคุณ？”
เพี๊ยะ！
ดวงตาของหยางเสว่แดงชื้นพลางพูดว่า “ก็ฉันไง！แต่คุณล่ะ？หลังจากที่คุณได้ดิบได้ดีแล้ว ก็ทำกับฉันอย่างนั้น ทำให้ฉันต้องใช้ชีวิตเหมือนสุนัขจรจัด เร่ร่อนของข้าวกินไปทั่ว แม้แต่คนอย่างหานเฟยเอ๋อ เป็นผู้หญิงสารเลวที่เมื่อดูถูกคุณมากมาย แต่คุณก็ยังช่วยเธอ มีเพียงฉันที่คุณไม่คิดจะช่วยเหลือ！”
“คุณผิดต่อฉัน！”
หยางเสว่กล่าว
“ตอนนี้เป็นยังไงล่ะ คุณไม่ได้อยู่ที่ตระกูลเฉินแล้ว ฉันก็ไม่กลัวคุณอีกต่อไป คุณคิดจะหนี คุณหนีไปได้เหรอ？ถึงคุณจะหนีตระกูลหลงได้ แต่ก็ยังมีตระกูลโม่ และตระกูลหลิว มีหลายตระกูลที่จ้องจะเล่นงานคุณอยู่ ตอนนี้คุณก็เป็นหมาเร่ร่อนตัวหนึ่งเท่านั้น！”
“ฉันพูดมากอย่างนี้แล้ว คุณพูดสิ！คุณตอบฉันสิ！”
เพี๊ยะ！เพี๊ยะ！เพี๊ยะ！
หยางเสว่โกรธจัดจึงตบเฉินเกออีกสามที
ตลอดเวลาที่ผ่าน เฉินเกอคือปมในใจของหยางเสว่
ยิ่งปมอย่างนี้ถูกเก็บซ่อนไว้ในใจของหยางเสว่ตั้งนมนาน จึงกลายเป็นสิ่งที่น่ากลัว
บัดนี้ได้ปลดปล่อยออกมา หยางเสว่จึงมีอาการฮิสทีเรียเล็กน้อย！
“ผมยังจะพูดอะไรได้อีก ตอนนี้คุณสามารถดูถูกผม แม้กระทั่งฆ่าผมเพื่อระบายความโกรธได้เลย！”
เฉินเกอส่ายหัว
“ฮาฮา จนถึงตอนนี้คุณยังไม่เข้าใจว่าฉันเป็นผู้หญิงแบบไหนเลย！”
หยางเสว่ผลักเฉินเกอ
จากนั้นก็สูดลมหายใจเข้า
“เฉินเกอ พูดตามความจริง ครั้งนี้ที่ฉันมาจับคุณ ไม่ได้อยากจับคุณไปขอผลงานเลย！”
“ฉันสามารถให้โอกาสคุณมีชีวิตต่อไปได้ แค่คุณโค้งคำนับ แล้วพูดว่าผมผิดไปแล้ว！ฉันจะปล่อยคุณ ให้คุณหนีไป！”
หยางเสว่กำหมัดพูด
และคนเหล่านี้ ล้วนเป็นคนที่ผ่านการฝึกฝนสายตรง(สายที่ได้รับการถ่ายทอดวิชาโดยตรง)หยางเสว่ผู้ซึ่งชาญฉลาดในบ้านตระกูลหลง
จึงฟังคำสั่งเธอทั้งหมด
“คุณ……คุณจะปล่อยผม？”
เฉินเกอรู้สึกคาดไม่ถึงที่ได้ยินคำนี้
จริงอยู่ เป็นเพราะเรื่องบางอย่าง ทำให้ตนรังเกียจหยางเสว่ และเคยทำร้ายเธอหลายครั้ง
ครั้งนี้ตกอับอยู่ในกำมือของเธอ ตอนแรกเฉินเกอคิดว่าไม่ดีไปกว่าอยู่ในมือของหลงจงซานเลย
แต่ว่า หยางเสว่กลับพูดว่าจะปล่อยตน
ส่วนหยางเสว่ถึงแม้จะเกลียดเฉินเกอมาก อยากจะให้เฉินเกอตกอับมีชีวิตเหมือนสุนัขจรจัด
แต่หยางเสว่ไม่อยากให้เฉินเกอต้องเสียชีวิต
ความคิดแบบนี้มันซับซ้อนยิ่งนัก พูดอย่างตรงไปตรงมาก็คือ ไม่อยากเห็นคุณได้ดิบได้ดี แต่ก็ทนเห็นคุณถูกทำร้ายไม่ได้
“ใช่แล้ว แค่คุณขอโทษฉันให้ฉันซึ้งใจ ฉันก็จะปล่อยคุณไป！”
หยางเสว่กล่าว
เฉินเกอครุ่นคิดดูสักพัก หยางเสว่สามารถพูดอย่างนี้ในสถานการณ์คับขันเช่นนี้ และเปรียบที่กับสิ่งที่ตนเคยทำกับเธออย่างไร้เยื่อใย
เฉินเกอจึงรู้สึกผิดเล็กน้อย
“ก็ได้หยางเสว่ ถ้าวันนี้คุณปล่อยผมไปจริงๆ ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าเมื่อก่อนผมมองคุณผิดไป ผมจะไม่ลืมบุญคุณของคุณเลย！”
“หืม ใครใช้ให้คุณจำบุญคุณของฉันกัน！ไสหัวไปเลย！”
หยางเสว่เอามือกอดอกแล้วหันหน้ามองไปข้างๆ
และลูกน้องของเธอก็หลบทางให้เฉินเกอออกไป
เฉินเกอพยักหน้าให้หยางเสว่แล้วก็วิ่งหนีออกไป
“รอก่อน！”
ทันใดนั้นหยางเสว่เรียกเฉินเกอให้หยุด
“ทำไมเหรอ？”
เฉินเกอถาม
“เฉินเกอ จากกันครั้งนี้ ไม่รู้ว่าพวกเราจะได้เจอหน้ากันอีกไหม ฉันขอเตือนคุณว่า ตระกูลโม่โหดร้ายและเก่งมาก ยิ่งไปกว่านั้นเขาอยากได้ตระกูลเฉินของพวกคุณมานานแล้ว และไม่มีทางปล่อยคุณไปแน่ หลังจากนี้คุณต้องระวังให้มากๆ ตอนนี้ตระกูลหลงได้กลายเป็นสุนัขรับใช้ตระกูลโม่ไปแล้ว อีกหน่อยตระกูลโม่ก็ยังสามารถหาคุณเจอ จับคุณได้！ถ้าครั้งนี้คุณสามารถหนีรอดไปได้ คุณก็ควรเปลี่ยนชื่อแซ่ ตระกูลเฉินมีเรื่องอะไรในภายภาคหน้า คุณก็อย่าโผล่ออกมาอีก！”
หยางเสว่กล่าว
“ผมรู้แล้ว ขอบคุณคุณมากหยางเสว่！”
“และยังมีอีก คุณรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงปล่อยคุณไป？”
หยางเสว่กล่าว
“ทำไม？”
“เพราะหลังจากที่ผ่านเรื่องราวมามากมาย ฉันถึงจะรู้ตัวว่าคุณรักฉันจริง และฉันเองที่ไม่ได้ถนอมรักษาไว้ให้ถึงที่สุด！”
ดวงตาหยางเสว่แดงชื้น
“อืม วันหลัง คุณก็ดูแลตัวเองดีๆ ผมไปแล้ว！”
พูดจบ เฉินเกอก็หันหลังเดินจากไป……
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน