ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 448

บทที่ 448 ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ลำบากแสนเข็ญ

ทำไมเฉินจิ้นตงถึงไม่ปวดใจล่ะ

ถ้าเฉินเกออยู่ต่อ คงจะเป็นข้ออ้างของโม่ฉางคงมาโจมตีตระกูลเฉิน

ถึงแม้ตระกูลมีกำลังต่อสู้กับโม่ฉางคงให้ตายไปข้างหนึ่ง แต่ตระกูลเฉินก็ต้องได้บาดเจ็บสาหัส

เมื่ออยู่ภายใต้กำลังของตระกูลเฉินที่ซดเซาะ จะไม่มีพละกำลังไปรับมือกับไท่หยางเหมิงต่อ

ในสถานการณ์ที่ไม่มีความหวังจะเอาตัวรอดให้ปลอดภัยได้ ตระกูลเฉินจะอยู่ต่อไปได้นานเท่าไหร่กัน？

และการออกไปของเสี่ยวเกอก็สามารถช่วยถ่วงเวลาให้ตระกูลเฉินได้มากเลยทีเดียว

เฉินจิ้นตงก็เข้าใจความคิดของลูกชายที่ทำแบบนี้

แต่หลังจากที่ลูกชายไม่ได้รับการปกป้องของตระกูลแล้ว ภายหลังคงต้องใช้ชีวิตอย่างลำบากแน่ๆ โม่ฉางคงและยังมีตระกูลหลงคงไม่ปล่อยเสี่ยวเกอไปแน่ๆ

เฉินจิ้นตงกำหมัดไว้แน่น

แค่คิดก็รู้แล้วว่า ตอนที่เฉินจิ้นตงพูดคำนี้ออกมา ในใจรู้สึกสับสนวุ่นวายขนาดไหน

“ดี！ดีมาก คิดไม่ถึงว่าคนอย่างเฉินจิ้นตงจะทำกับลูกชายแท้ๆอย่างนี้！”

ระหว่างคิ้วของโม่ฉางคงขมวด

จากนั้นก็ยิ้มเยาะเย้ย “หนทางยังอีกยาวไกล งั้นพวกเราก็ค่อยดูก็แล้วกัน ลุงสาม วันนี้ถือสักว่าผมให้หน้าลุงก็แล้วกัน บัญชีตระกูลเฉินครั้งนี้ผมจะจดไว้！”

โม่ฉางคงพูดด้วยความเย็นชาเสร็จก็สะบัดมือจากไป

เฉินจิ้นตงยอมเสียสละแม้กระทั่งลูกชายของตัวเอง เพื่อรักษาทรัพย์สมบัติของตระกูลเฉินไว้

และหากตนยังคงบีบคั้นต่อไป เฉินจิ้นตงคงต้องเป็นบ้าขึ้นมาแน่ๆ

ถ้าสู้กับตนขึ้นมาจริงๆ และใช้อำนาจทั้งหมดของตระกูลเฉินแล้วล่ะก็ สามารถทำให้โม่ฉางคงอย่างเขาต้องเจอปัญหาแน่ๆ

ดังนั้นถ้าอยู่ต่อก็คงไม่มีผลดีอะไรอีก

แต่ถึงแม้เฉินเกอจะออกไป ทำให้ตนไม่มีข้ออ้างอีกต่อไป แต่ในใจโม่ฉางคงรู้ดีว่า เขายังคงเป็นหมากตัวสำคัญที่จะขยี้ตระกูลเฉินให้อยู่หมัดเหมือนเดิม

ดังนั้นโม่ฉางคงจึงไม่ได้ใจร้อนอะไร

เดินลงไปตามทางบันไดแล้วจากไป……

“ผู้อาวุโสรอง ท่านจะปล่อยตระกูลเฉินไปอย่างนี้เลยหรือครับ？ทรัพย์สินของพวกเขามีเยอะมากนะครับ สามารถเทียบเท่าตระกูลโม่ที่ท่านก่อตั้งขึ้นในมณฑลหลงเจียงได้หลายสิบเท่าเลยนะครับ！”

หลังจากที่ออกจากเกาะไห่เต่า

ลูกน้องคนหนึ่งกล่าว

“ฮาฮา ทำไมฉันจะไม่รู้ แต่ตอนนี้พวกเราไม่จำเป็นต้องเผชิญกันซึ่งๆหน้า ในตระกูลก็มีศัตรูมากมาย สุดท้ายถึงจะสู้ชนะตระกูลเฉินได้ พอถึงเวลานั้น ฉันคงจะไม่มีแรงไปรับมือกับศัตรูที่เป็นพรรคอื่นภายในบ้านตระกูลโม่ได้！”

“ดังนั้น อยากจะยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ก็ต้องลงมือที่ตัวของเฉินเกอเป็นอันดับแรก！”

“สั่งการให้ตระกูลโม่ที่อยู่ในมณฑลหลงเจียง และพวกที่ฝึกหัดอยู่ที่หัวเซี่ยของพวกเรา ให้พวกเขาจับตาดูเฉินเกอไว้ให้ดี ใครจับตัวเขาส่งมาได้ ฉันจะให้รางวัลที่พวกเขาอยากได้มากที่สุดแก่พวกเขา！”

ผู้อาวุโสรองหรี่ตาพลางพูดขึ้นมา

“เมื่อเป็นเช่นนี้ ต่อให้เฉินเกอหลบอยู่ในที่ไกลพ้นก็อย่าได้คิดจะหนีไปได้ ก็ยังคงตกอยู่ในกำมือของพวกเราอยู่ดี！”

ลูกน้องพยักหน้าพลางหัวเราะ

คืนวันนั้น

ท่าเรือก่างเต่า

เฉินเกอสะพายกระเป๋าของตนแล้วเดินลงจากเรือมา

เมื่อลองคิดย้อนไปตลอดครึ่งปีมานี่ เฉินเกอรู้สึกท้อแท้เป็นอย่างมาก

เหมือนฝันมากๆ

จากนักเรียนที่ยากจน คนจนที่ตกอับ จู่ๆก็กลายเป็นทายาทเศรษฐีระดับโลก

และตอนนี้ล่ะ ฮาฮา จนกว่าเดิมอีก

แต่เพื่อผลประโยชน์ระยะยาวของตระกูล เฉินเกอรู้ว่าต้องเสียสละอย่างนี้

เฉินเกอไม่ได้กลัวชีวิตที่จนและลำบาก

สิ่งที่เฉินเกอเป็นกังวลก็คือ ตัวเองไม่รู้ว่าจะได้เจอพระอาทิตย์ขึ้นในเช้าวันพรุ่งนี้ไหม

ที่ท่าเรือ ถึงจะเป็นกลางคืน แต่บัดนี้ก็ยังมีคนมากมาย

เฉินเกอเดินออกไปด้านนอก และสังเกตด้านหลังของตนไปด้วย

อย่างน้อยๆก็มีสิบกว่าคนที่แอบสะกดรอยตามตัวเองตั้งนานแล้ว

หรือคืนนี้ตัวเองต้องตายอยู่ที่นี่？

เฉินเกอกำหมัด

ขณะนี้ไม่ได้เกรงกลัวอะไร แต่นาทีที่ความตายกำลังจะมายืน เฉินเกอก็ยังคงอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อ

บัดนี้ เฉินเกอเร่งฝีเท้าเดิน

และคนที่อยู่ด้านหลังสิบกว่าคนนี้ก็ดูไม่ธรรมดาเสียเลย

รีบวิ่งตามเฉินเกอมาทันที

โครม……

เสียงเบรกรถดังขึ้น ไฟรถจำนวนมากกำลังส่องมา

ที่ถนนใหญ่บนอ่าวในก่างเต่า

สกัดเฉินเกอที่วิ่งมาตลอดทางไว้ตรงกลาง

จากนั้นก็เปิดประตูรถออก

บอดี้การ์ดสีดำกลุ่มหนึ่งเดินลงมา

และผู้นำก็ไม่ใช่ใครอื่น คือหลงจงซานนั่งเอง

พ่อของคุณชายสามตระกูลหลง

“โอ๊ะ นี่มันคุณชายเฉินนี่นา？เร่งรีบเช่นนี้ เตรียมตัวจะไปไหน？”

ใบหน้าของหลงจงซานได้ฉายความโหดร้ายออกมาแวบหนึ่ง

“ได้ยินว่าวันนี้คุณชายเฉินประกาศออกจากตระกูลเฉินแล้ว พวกเราไม่อยากจะเชื่อเลย ตอนนี้เป็นคุณชายเฉินในสภาพนี้แล้ว เห็นทีว่าข่าวลือนั้นจะเป็นจริงแฮะ！”

หลงจงซานกล่าว

“หลงจงซาน คุณรอผมนานแล้วมั้ง อย่าพูดไร้สาระ คุณอยากจับผมก็มาจับเลย！”

เฉินเกอขมวดคิ้ว

“คุณชายเฉิน ถ้าไม่ใช่ผมได้รับคำสั่งห้ามอย่างเข้มงวด ตอนนี้คุณจะถูกผมสับเป็นชิ้น ผมจะเอาเนื้อของคุณไปไหว้หลุมศพของเช่าหยุน！”

หลงจงซานมีสีหน้าที่ดุร้าย ตะคอกด้วยตาแดง

“เข้าไปจับตัวเขา！”

หลงจงซานสะบัดมือ

ลูกน้องก็เดินเข้าหาเฉินเกอทันที

“เวิงเวิงเวิง！”

ทันใดนั้น เสียงมอเตอร์ไฟฟ้าดังสนั่นหวั่นไหว

รถออฟโรดคันหนึ่งที่ผ่านการตกแต่งมาแล้ว จู่ๆก็พุ่งมาที่ข้างทาง

และพุ่งตรงมายังจุดที่เฉินเกอถูกล้อมจับ

ปังปังปัง！

รถออฟโรดชนรถเก๋งจนเสีย แล้วมาหยุดที่ข้างตัวเฉินเกอ ใช้มือคู่นั้นลากเฉินเกอขึ้นรถ

“ตามไป อย่าให้พวกเขาหนีไปได้！”

หลงจงซานตะโกน

ฉากนี้มาอย่างกะทันหัน มันเป็นแค่ชั่วพริบตาเดียวเอง

ฉวยโอกาสตอนแสงรถทำให้คนเหล่านั้นเวียนหัวและแสบตาก็ช่วยเฉินเกอไปได้

“คุณชายเฉิน คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ？พวกเรามาช้าไปแล้ว！”

บัดนี้ สองพี่น้องบอดิการด์เทียนหลงตี้หูกล่าว

“ผมไม่เป็นอะไร ยังดีที่พวกนายมาได้ทันเวลา！”

เฉินเกอพยักหน้า

“ใช่แล้ว พวกนายมาได้ยังไง？พี่สาวให้พวกนายมาใช่ไหม？”

เฉินเกอถาม

“ครับ ท่านประธานเฉินเสี่ยวรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าหากคุณออกจากเมืองหนานหยาง จะต้องมีคนตามจับคุณ ดังนั้นจึงส่งพวกเรามาครับ！”

“คุณชายเฉิน หลังจากนี้คุณคิดว่าจะทำยังไงดีครับ？”

บอดิการด์เทียนหลงตี้หูกล่าว

ไม่มีทางเลือก ถ้าเป็นไปได้ พวกเขาสองพี่น้องยินดีจะช่วยเหลือเฉินเกอตลอดไป อยู่ปกป้องเฉินเกอข้างกายไม่ห่าง

แต่ตอนนี้มีสายตาหลายคู่กำลังจับตามองดูตระกูลเฉินอยู่

ไม่สามารถให้โม่ฉางคงจับพิรุธได้

ดังนั้นช่วยหนึ่งครั้งยังพอได้ แต่ไม่สามารถช่วยไปตลอดชีวิตได้

“ผมไม่ใช่คุณชายเฉินแล้ว พวกนายเรียกผมว่าเฉินเกอได้เลย ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ว่าผมอยากจะไปที่เมืองฝั่งตะวันตกเฉียงใต้หาคนคนหนึ่ง！”

เฉินเกอครุ่นคิดอยู่สักพักหนึ่ง

ตอนนี้รอบๆสงบมาก แต่ในสมองเฉินเกอนั้นนึกถึงคนคนหนึ่งขึ้นมากะทันหัน

“ครับคุณชายเฉิน พวกเราจะอารักขาส่งคุณไปที่เมืองฝั่งตะวันตกเฉียงใต้！”

บอดิการด์เทียนหลงตี้หูกล่าว

“วงวงวง！”

เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นอีกครั้ง

จากนั้นก็เห็นรถออฟโรดจำนวนหลายคันที่ผ่านการตกแต่งให้ดีขึ้นกว่าเดิมเหมือนกัน กำลังมุ่งหน้ามาล้อมรอบรถของบอดิการด์เทียนหลงตี้หู

และเมื่อดูรถของพวกเขา คนกลุ่มนี้ก็ไม่ใช่ย่อยเลย

“เฮ้ย！”

เทียนหลงรีบบังคับพวงมาลัยรถ

และในขณะนี้ รถหลายคันกำลังขับมาชนรถของเทียนหลงอย่างบ้าบิ่น……