ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 547

บทที่ 547 การค้นพบโดยบังเอิญ

เฉินเกอรีบมุ่งหน้าไปยังที่ตั้งของเทือกเขาว่านซา

เนินทรายที่นี่มีลักษณะไขว้ไปมาเป็นกากบาท

ถึงจะไม่มากถึงหมื่น แต่ก็นับได้ว่ามีเนินทรายถึงหลายพันแห่ง

ไม่แปลกใจที่ที่นี่ถูกเรียกว่า เทือกเขาว่านซา

เฉินเกอทำการค้นหา แต่เขาก็เจอทีท่าของบ่อน้ำโบราณว่าอยู่ใด

ในขณะนั้นเอง จมูกของเฉินเกอก็ได้กลิ่นบางเบา

เขาก้มลงมอง บนพื้น มีรอยเลือดหลงเหลืออยู่

คราบเลือดเหล่านี้ เป็นสีเขียวเข้ม เป็นคราบของสัตว์ประหลาด

การโจมตีของเฉินเกอเมื่อครู่ แม้จะไม่ได้ทำให้มันถึงตาย แต่ก็ทำให้สัตว์ประหลาดตนนั้นบาดเจ็บไม่น้อย

พั่วจวินไม่ว่าความสามารถในการป้องกันของคุณจะแข็งแกร่งแค่ไหน แต่มันก็สามารถทำลายลงได้ในครั้งเดียว!

หลังจากแกะรอยเลือดไป ไม่นานนัก เฉินเกอก็พบบ่อน้ำโบราณ

มันตั้งอยู่ใกล้ๆ กับทางตอนเหนือของเนินทราย ถูกปกปิดเอาไว้อย่างมิดชิด ราวกับถ้ำในภูเขา

"สัตว์ประหลาดนั่น มาถึงที่นี่แล้ว! "

เมื่อเฉินเกอเข้าไปเขาก็ได้กลิ่นเหม็นสาบโชยมา

แต่เพื่อช่วย ฉินหยาเฉินเกอไม่มีทางเลือก เขากลั้นหายใจและกระโดดลงไปในบ่อน้ำ

บ่อน้ำมีความลึกมาก แต่ปลายบ่อ กลับมีแม่น้ำสายหนึ่งอยู่ด้านล่าง

และบนฝั่งของแม่น้ำ กลับมีโลกอีกใบหนึ่งตั้งอยู่

นี่คือพิภพใต้บาดาลแห่งหนุ้ง

เฉินเกอเพิ่งขึ้นมา

เขาก็เห็นว่าตอนนี้มีสัตว์ประหลาดกำลังแลบลิ้นออกมา และมองไปที่คนทั้งสองที่นอนอยู่บนพื้น ซึ่งก็คือ ฉินหยาและ เฉินเมิ่งเสว่

ทันใดนั้นเมื่อมีคนปรากฏตัวขึ้น มันจึงหันกลับมา

มันหันหน้าไปทางเฉินเกอและเผยให้เห็นเขี้ยวยาว

บนหน้าอกของมันยังคงมีเลือดไหลออกมา

"ฉินหยา! ฉินหยา! เธอเป็นอะไรรึเปล่า?”

เมื่อเห็นว่าฉินหยาหน้าขาวซีด หมดสติไปแล้ว เฉินเกอก็รีบตะโกนขึ้น

"สัตว์ร้าย ฉันจะดูว่าแกจะหนีไปไหนได้อีก! "

เฉินเกอโกรธ

เมื่อพั่วจวินในมือปรากฏขึ้น มันก็พุ่งเข้าหาสัตว์ประหลาดในทันที

ความเร็วนั้นรวดเร็วอย่างยิ่ง

และการถูกพั่วจวินและเฉินเกอโจมตีถึงสองครั้ง ก็ทำให้สัตว์ประหลาดประหลาดใจเช่นกัน

ฉึบฉึบ!

เสียงดังขึ้น พร้อมกับพั่วจวินที่ทะลุเข้าหน้าอกด้านซ้ายของสัตว์ประหลาด มันกรีดร้องดังลั่น

จากนั้น ก็มีเสียงดังขึ้นอีกครั้ง เป็นพั่วจวินที่เจาะเข้าที่คอของมันอีกครั้ง

สัตว์ประหลาดปิดคอเอาไว้ และกรีดร้องอย่างไม่หยุด

เฉินเกอร้อนรนขึ้น เขาจับหัวของมัน จากนั้นจึงถือพั่วจวินเอาไว้ และยกมีดขึ้นตัดหัวของสัตว์ประหลาดทั้งตัวออกมา

“ฉินหยา!”

หลังจากเสร็จสิ้นทั้ เขาก็วิ่งไปข้างๆของ ฉินหยาอย่างเร่งรีบ

หลังจากตรวจสอบดู ยังดีที่ฉินหยาแค่หายใจไม่ออกและหมดสติไป ดูเหมือนว่ามันยังไม่ทันได้ลงมือ

แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะมองโลกในแง่ดีได้ง่ายๆ หลังจากเดินอยู่บนทะเลทรายมานาน ฉินหยาและ เฉินเมิ่งเสว่แทบจะหายใจไม่ออกแล้ว

"ทั้งสอง เพื่อช่วยพวกคุณ ขอโทษจริงๆ! "

เฉินเกอพูดกับตัวเอง

ในสถานการณ์แบบนี้ เขาได้แต่ช่วยผายปอดเท่านั้น ไม่อย่างนั้น เกรงว่าชีวิตจะตกอยู่ในอันตรายแล้ว

แน่นอนว่า รวมถึงเฉินเมิ่งเสว่ด้วย

สิบนาทีต่อมา

“เสี่ยวหยา เป็นยังไงบ้าง?”

เฉินเกอกอดฉินหยาเอาไว้ และสั่นเล็กน้อย

ในที่สุดเปลือกตาของฉินหยาก็กระตุกขึ้นเบาๆ และค่อยๆ ได้สติขึ้นมา

“เฉิน....เฉินเกอ?”

หลังจากลืมตาขึ้น ฉินหยาก็จับแขนของเฉินเกอด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

เมื่อครู่เนื่องจากกำลังรีบร้อย เฉินเกอจึงโยนหน้ากากทิ้งไป

ถูกฉินหยาพบเข้า เขาจึงได้แต่ตอบสนองอย่างเสียไม่ได้

"เฉินเกอเป็นคุณจริงๆ! "

เมื่อเห็นเฉินเกอฉินหยาก็รู้สึกตื่นเต้นจนแทบจะร้องไห้

"ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม? ฉันพบนายอีกครั้งแล้วเฉินเกอ นายรู้ไหม ปีนึงแล้ว ทุกวันฉันเอาแต่คิดถึงนาย ทุกวัน!”

ฉินหยาซุกตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเฉินเกอ

เธจัอบมือของเฉินเกอเอาไว้แน่นเพราะกลัวว่ามันจะเป็นเพียงแค่ความฝัน เมื่อตื่นขึ้น เฉินเกอก็จะหายตัวไปอีกครั้ง

โอ้!

หัวใจของเฉินเกอฉายแววแห่งความขมขื่น

ชีวิตนี้ของเขา เกรงว่าคงได้แต่ต้องพ่ายแพ้ให้แก่ฉินหยาแล้ว

ซ้ำตอนนี้ เขาจะทนให้เธอต้องเจ็บปวดอีกครั้งได้อย่างไร

เฉินเกอเย็นชา

เขาแสดงท่าทางประหลาดใจออกมา “เฉินเกอ? คุณหนู คุณจำคนผิดหรือเปล่า? "