ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 550

บทที่ 550 ถูกแยกออกจากกัน

“เสี่ยวหยาถ้าเธอไม่พูด ฉันจะถือว่าเธอตอบรับแล้ว นับจากพรุ่งนี้ไป ฉันจะตามจีบพี่เฉินเสวียน!”

เฉินเมิ่งเสว่เอ่ย

"อืม!"

ฉินหยาตอบกลับเบา ๆ

ที่ตนรักคือเฉินเกอ ถึงเฉินเสวียนและเฉินเกอจะหน้าตาเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน แต่แล้วอย่างไร?

ท้ายที่สุดเขาก็ไม่ใช่เฉินเกอ

เมิ่งเสว่ชอบ อย่างนั้นเธอก็สามารถไล่ตามความสุขของตัวเองได้อย่างเต็มที่

ฉินหยาเธอไม่สามารถเห็นแก่ตัวได้!

ฉินหยาปลอบตัวเองในใจ

คืนนี้ ทั้งสองสาวต่างมีเรื่องอยู่ภายในใจ และไม่ได้นอนหลับใหลลงอีก

จนกระทั่งเช้าวันรุ่งขึ้น

“พี่เฉินเสวียนคุณกระหายน้ำไหม ฉันยังมีน้ำอยู่ตรงนี้ ให้คุณ!”

ทุกคนเก็บข้าวของและเตรียมพร้อมที่จะออกเดินทาง

เฉินเกอมองไปที่ฉินหยาจากหางตา

และพบว่าฉินหยากำลังแอบมองตัวเองอยู่

จากนั้น เขาจึงยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับ เฉินเมิ่งเสว่

"กระหายน้ำบ้างแล้วจริงๆ!"

"ฮี่ฮี่ รีบดื่มเถอะ เมื่อคืนคุณไม่เพียงช่วยเราอีกทั้งยังปกป้องพวกเรา ไม่ได้พักผ่อนเลย ดื่มน้ำให้มากสักหน่อย!"

เฉินเมิ่งเสว่เอ่ยด้วยรอยยิ้ม

เฉินเกอยกขึ้นดื่มและเอ่ยขึ้น

“ ทำไมหวานขนาดนี้?”

"หา? หวาน จะเป็นไปได้ยังไง?” เฉินเมิ่งเสว่ประหลาดใจ จากนั้นจึงค่อยมีปฏิกิริยาตอบสนองกลับ

แก้มของเธอมีประกายแดงเรื่อยวาบผ่าน

"เกลียดจริงเลยพี่เฉินเสวียนคุณแกล้งฉัน!"

ทั้งสองคนเย้าแหย่กัน

ฉินหยาอยู่ด้านหนึ่ง มือของเธออดกำแน่นอย่างอดไม่อยู่

สีหน้าของเธอผิดแปลกไปเล็กน้อย ฉันแค่เป็นห่วงตัวเอง บางที เมิ่งเสว่และ เฉินเสวียนถึงจะเป็นคู่กัน ลองดูพวกเขาสองคนสิ ดีขนาดไหน!

ระหว่างทาง เฉินเกอก็มักหันไปสนทนาเฉินเมิ่งเสว่โดยตั้งใจบ้างไม่ตั้งใจบ้าง

เขาแค่จงใจแสดงให้ฉินหยาเห็น ไม่ว่าจะเป็นเฉินเกอ หรือตัวปลอมอย่างเฉินเสวียนในตอนนี้ ล้วนเป็นไปไม่ได้ฉินหยาคุณควรลืมเฉินเกอให้เร็วที่สุด และเริ่มความสัมพันธ์ใหม่ได้แล้ว

นั่นเพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ เฉินเกอนั่นไม่สามารถกลับไปใช้ชีวิตเดิมอย่างก่อนหน้าได้แล้ว

เขาไม่สามารถทำร้าย ฉินหยาได้ นับประสาอะไรกับการทำให้ฉินหยาต้องเสียใจอีกครั้ง ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่นี้

"ด้านหน้าคืออะไร?"

พวกเขาออกเดินทางแต่เช้าและเดินมาตลอดจนถึงเที่ยง

ทันใดนั้นอูฐก็หยุด

จากนั้นก็ได้ยินปังกงอุทานด้วยความประหลาดใจ

"ดูเหมือนกับรถที่พังยับเยิน ยังมีคน!"

มีคนตะโกนขึ้น

“ไร้สาระ ที่นี่คือดินแดนแห่งทะเลทราย จะมีรถได้อย่างไร?”

ศาสตราจารย์หยางเอ่ย

เฉินเกอเองก็หันไปมอง จากนั้น คิ้วของเขาก็ขมวดไม่หยุด

"ไม่ใช่รถ แต่เป็นเฮลิคอปเตอร์!"

พูดไป เฉินเกอก็ได้วิ่งนำไปก่อนแล้ว

ส่วนพวกศาสตราจารย์หยาง เห็นชัดว่ามีเฉินเกอเป็นแกนหลัก ดังนั้นจึงค่อยๆล้อมกันเข้าไป

ที่นี่ เป็นสถานที่เกิดอุบัติเหตุ และมันก็คือเฮลิคอปเตอร์จริงๆ ซากของมันกระจัดกระจายไปทั่วทุกแห่ง

บนเศษซาก ยังคงมีอุณหภูมิร้อนอยู่จางๆ

เห็นได้ชัดว่า เกิดขึ้นเมื่อประมาณเช้าตรู่เมื่อวานนี้

"ที่นั่นยังมีคนอยู่ ดูเหมือนจะตายแล้ว!"

จู่ๆเฉินเมิ่งเสว่เอ่ยด้วยความประหลาดใจ

เฉินเกอรีบวิ่งไปที่เนินทรายทันที

อย่างที่คิด มีสามหรือสี่ศพกระจัดกระจายอยู่ที่นี่

อย่างไรก็ตาม หลังจากได้เห็นซากศพเหล่านี้อย่างชัดเจน เปลือกตาของเฉินเกอก็กระตุกอย่างรุนแรง

“พวกเขาทำไมล้วนใส่เสื้อสีดำ?”

"คงไม่ใช่....เหมือนกับในทีวีและหนังพวกนั้น คนพวกนี้ มาที่นี่เพื่อขโมยสุสาน ไม่งั้นจะแต่งตัวมิดชิดซ่อนตัวขนาดนี้ทำไม!”

มีคนกล่าวขึ้น

อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายลง บางคนถึงกับตื่นตระหนกขึ้นอย่างอธิบายไม่ถูก

ไม่มีใครสังเกตเห็นถึงการเคลื่อนไหวของสีหน้าของ เฉินเกอ

เขารีบเข้าไปทดสอบลมหายใจของพวกเขาทีละคน ล้วนตายไปหมดแล้ว

"ทำไมถึงเป็นแบบนี้ พวกเขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?"

เฉินเกอกล่าวในใจ