ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 560

บทที่​560 ที่มาของป้ายหยก

“อะหลาน”

เฉินเตี๋ยนชางกับเฉินจิ้นตงสีหน้า​เกร็งขึ้นมาทันที

วันนี้เฉินเตี๋ยนชางเสียความเป็นตัวเองไปเล็กน้อย​

แต่จะให้​เขาทำยังไง​ได้​ เขาจะต้อง​ไปร่วมงานนัดหมายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์แล้ว​ และ​อาจจะ​ไม่มีโอกาส​ได้​กลับมาอีก ในเมื่อสวรรค์​เป็นใจ ให้เขาได้เห็นหน้าเหลนสาวของตัวเองก่อน เท่านี้ก็พอแล้ว

ทุกคนมองออกว่าตอนนี้เฉินเตี๋ยนชางดีใจมากแค่ไหน แต่พอเห็นฉินหลานเดินเข้ามา เขาก็รู้สึ​กผิดขึ้นมา

อะหลาน เป็นลูกสะใภ้​ที่​พวกเขาต่างยอมรับว่าคู่ควรที่สุด เรื่องทุกอย่างในตระกูล​เฉิน ฉินหลานเป็นคนดูแลทุกอย่าง

“เอ่อ ปู่เองก็ไม่รู้ แค่เห็นว่าเด็กคนนี้น่ารักก็เลยอุ้มมาเล่น”เฉินเตี๋ยนชางพูดอย่างตะขิดตะขวง​

และ​ฉินหลานก็ไม่ถามอะไรอีก ได้แต่พยักหน้า​ให้​ ในมือของเธอถือกระดาษ​ไว้

“อะหลาน หนูมาหาเสี่ยวเกอมีเรื่องอะไรหรือเปล่า​”เฉินเตี๋ยนชางยื่นหมี่ฟ่านให้เฉินจิ้นตงอุ้มแทน

ก่อนจะกลับมาวางทีเป็นผู้นำครอบครัว​เหมือนเดิม

“ก่อนหน้า​นี้​ตอนที่หนูมองภาพสุริยัน หนูเห็นจุดที่มีความผิดปกติ​ เพราะเสี่ยวเกอขอให้หนูช่วยตามหาเบาะแสของ​ผู้หญิง​ชุดขาวคนนั้น ทำให้​ภาพสุริยัน มีข่าวแพร่ออกไปข้างนอก​แล้ว​ค่ะ​”ฉินหลานพูด

ตั้งแต่​ที่​พบว่าดวงตา​ของ​ฉินหลานมีความสามารถที่พิเศษ​กว่า​คนปกติ​ เฉินเตี๋ยนชางจึงทำการยกภาพสุริยันให้เธอดูแลแทน

“คนนำทางปรากฏ​ตัวแล้วเหรอ”

เฉินเตี๋ยนชางสีหน้า​เคร่งเครียด “ได้ เราไปคุย​กัน​ในห้องทำงานเถอะ”

ในห้องหนังทำงาน

ฉินหลานเปิดกระดาษใบนั้นออก

เฉินเตี๋ยนชางกับเฉินเกอมองดู บนกระดาษ​มีรูปวาดรูปหนึ่ง

“ผู้หญิง​ชุดขาวดูเหมือน​จะ​มีความสัมพันธ์​อะไรบางอย่างกับเสี่ยวเกอ เมื่อวานเสี่ยวเกอให้หนู​ลองใช้​ภาพสุริยันเป็นสิ่งล่อใจ​เพื่อหาเบาะแสของผู้หญิงคนนั้น หนู​พยายามอยู่หลายรอบ ในที่สุดภาพสุริยันก็ปรากฏ​รูปนี้ซ้อนขึ้นมา”

“เสี่ยวเกอ คุณ​รีบร้อน​อยากจะหาผู้หญิง​ชุดขาว​คนนั้น เพราะการเดินทางไปทะเลทราย​ใน​ครั้งนี้ได้เบาะแส​อะไรมาใช่ไหม”ฉินหลานรีบถาม

“ผมยังไม่ทันได้บอกทุกคน การเดินทางไปทะเลทราย​ในครั้งนี้ ผมพบเรื่องที่น่าสนใจ​เยอะมากครับ รวมถึง​คำทำนายแห่งความตายของผมด้วย ทุกอย่งมันเชื่อมโยง​กับ​ผู้หญิง​ชุดขาวคนนั้น ผมรู้สึกว่าขอแค่ได้เบาะแสของ​ผู้หญิง​คน​นั้น​ปริศนา​ทั้งหมดจะคลี่คลาย​ได้” เฉินเกอพูด

เขาเตรียมจะเล่าเรื่องให้คุณปู่ฟัง แต่พอกันไปดูรูปภาพบนกระดาษ​ เขาก็ต้องย่นคิ้วขึ้นมา​

“แปลก​มาก รูปภาพนี้ ทำไมผมถึงได้รู้สึก​คุ้นเคย​มาก เหมือนเคยเห็นจากที่ไหนมาก่อน”เฉินเกอพูด

“เสี่ยวเกอ หลานเคยเห็นรูปนี้เหรอ” เฉินเตี๋ยนชางพูด

เฉินเกอขมวดคิ้ว​ครุ่นคิด​ ก่อนจะนึกขึ้นได้

“จ้าวยีฟาน”

เขานึกขึ้นได้แล้ว ฉินหลานมองไปทางเฉินเกออย่างแปลกใจ

“ใช่แล้ว รูปภาพนี้ เหมือนรูปที่สลักอยู่ที่ป้ายหยกของจ้าวยีฟานเลย”เฉินเกอพูด

“อ๊ะ ปู่นึกขึ้น​ได้​แล้ว​บนคอของหมี่ฟ่านก็แขวนป้ายหยกแบบนี้ไว้ด้วย”เฉินเตี๋ยนชางพูด

เฉินเกอหยิบรูปภาพขึ้นมา แล้ววิ่งไปที่ห้องของจ้าวยีฟานทันที

“เสี่ยวเกอ ในที่สุด​คุณ​ก็​ยอมมาพบฉันสักที” จ้าวยีฟานพูดไปด้วยร้องไห้​ไป​ด้วย​

เฉินเกอจับป้ายหยกที่ห้อยคอจ้าวยีฟานไว้ แล้ว​เอามาเทียบกับรูปในกระดาษ​

เหมือนกันจริงๆด้วย

“เหมือนจริงๆ​ด้วย บอกผมมา ป้ายหยกนี่คุณ​ได้มาจากไหน”เฉินเกอถาม

“ฉัน… ฉันไม่รู้​”

จ้าวยีฟานร้อนใจ รีบส่ายหน้า​ไปมา​

“คุณ​จะพูดหรือไม่พูด” เฉินเกอพูดเสียงเข้ม