ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 561

บทที่ 561 พบกันโดย บังเอิญที่ไห่เฉิง

ตอนนั้นบนภาพจิตรกรรมฝาผนังที่อยู่ในสุสานเทพเจ้า  เฉินเกอได้เข้าใจว่าผู้หญิงชุดขาวในตอนนั้น ถูกขอทานชราคนหนึ่งมาพูดให้คำแนะนำ ดังนั้นจึงนำโลงศพและเทพเจ้าแยกออกจากกัน ส่วนหลุมฝังศพของผู้หญิงชุดขาวไปไหนแล้วนั้น ไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลย

ฉะนั้นพอจ้าวยีฟานพูดถึงสุสานโบราณ ทันใดนั้นก็ทำให้เฉินเกอนึกขึ้นได้ว่า โลงศพของผู้หญิงชุดขาวหลังจากที่แยกออกจากกันแล้วถูกส่งไปที่ทะเลทางใต้ฝังอยู่ในสุสานราชาสมุทร

“สุสานราชาสมุทรอยู่ที่ไหน?”

เฉินเกอถามขึ้นมา

ขณะนั้น จ้าวยีฟานได้นำสิ่งที่ตัวเองรู้ตั้งแต่ต้นจนจบทั้งหมดพูดออกมา

หลังจากที่เฉินเกอตั้งใจฟังอย่างละเอียดแล้ว ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองจำเป็นต้องไปสักครั้ง

สุสานราชาสมุทร มีความเป็นไปได้ ที่จะเป็นสถานที่ฝังศพของผู้หญิงชุดขาวในตอนนั้นจริงๆ

ถึงแม้พี่ล๋านจะเคยพูดว่า เธอเคยฝันถึงหล่อนมาก่อน อยู่ข้างแม่น้ำที่เต็มไปด้วยบรรยากาศที่เป็นพิษร้าย แต่ว่าเป็นแม่น้ำหรือว่าเป็นทะเล พี่ล๋านก็ไม่สามารถพูดอย่างชัดเจนได้

บวกกับภาพสุริยันที่เป็นคำแนะนำสำหรับเธอ นี่ก็คือเส้นทางเบาะแสที่ใหญ่มากทางหนึ่ง

“นายจะไปตามหาสุสานราชาสมุทร? เสี่ยวเกอ ยังมีเวลาอีกไม่ถึงสามเดือน ก็ถึงวันงานนัดหมายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์แล้ว!”

หลังจากที่เฉินเตี๋ยนชางได้ยินความคิดของเฉินเกอแล้ว ก็พูดด้วยความตกใจ

แน่นอนว่าเฉินเกอรู้อยู่แล้วว่างานนัดหมายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ก็สำคัญเช่นกัน แต่ว่า ถ้าหากไม่ทำเรื่องของเทพเจ้าให้ชัดเจน ตัวเองคงจะอยู่ไม่เป็นสุขทั้งวัน อาจจะเป็นไปได้ที่ว่า หลังจากที่ตัวเองตามหาผู้หญิงชุดขาวเจอแล้ว ตัวเองจะสามารถได้ถามคำตอบอีกคำตอบหนึ่ง

“ใช่แล้วคุณปู่ ผมไม่มีทางไปงานนัดหมายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ด้วยความล่าช้าแน่นอนครับ หลังจากที่ผมจัดการธุระเรียบร้อยแล้ว จะรีบไปที่ข้างกายของท่านเลยครับ จริงด้วยคุณปู่ นี่คือกระจกวิเศษ!”

เฉินเกอนำกระจกวิเศษส่งให้เฉินเตี๋ยนชาง

“อืม? กระจกวิเศษของโม่ชางหลง?”

“ใช่ครับ ถ้าหากเจอเขาที่งานนัดหมายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์คุณปู่สามารถออกไปได้เลย เขาไม่กล้าปฏิเสธ!”

“เสี่ยวเกอนาย......”

ดวงตาของโม่ชางหลงยิ่งอยู่ก็ยิ่งเบิกตากว้างขึ้น

ฉะนั้นในขณะนั้น เฉินเกอจึงนำเรื่องที่เกิดขึ้นที่ทะเลทรายพูดออกมาทั้งหมด

“อะไรนะ หลานของฉัน คิดไม่ถึงเลยว่าความสามารถที่ฝึกมาจะก้าวข้ามรมาจารย์ไปได้?”

เฉินเตี๋ยนชางดีใจใหญ่ ตบไปที่ไหล่ของเฉินเกอ สีหน้าเต็มไปด้วยความได้ใจ

วันถัดไป เฉินเกอออกเดินทางแล้ว

เริ่มจากการออกตามหาวังราชาสมุทร คนของสำนักจิต ต่างก็ถูกคุณปู่พาไปหมดแล้ว

ส่วนตัวเองนั้น แค่ได้บอกกับสมาชิกในพื้นที่ของตระกูลเฉิน ให้รอฟังคำสั่งตลอดเวลา ไม่ว่ายังไงแล้วตอนนี้เงื่อนไขต่างๆก็อนุญาต เฉินเกอจึงต้องยืมใช้แรงพลังของตระกูล

จึงมุ่งตรงไปทะเลฝั่งมหาสมุทรแปซิฟิกก่อน สถานที่หนึ่งที่ชื่อว่าไห่เฉิง ไปดูสถานการณ์ในที่นั่น

ขณะนี้ ค่ำคืนราตรีได้มาถึง เฉินเกอเดินลงมาจากเรือทางท่าเรือ

ท่าเรือยังมีผู้โดยสารอีกมากมาย

ดูแล้ว ที่นี่ก็มีนักท่องเที่ยวไม่น้อย มีกลุ่มคนเล็กๆ ที่กระจุกอยู่รวมกัน ชายหญิงเป็นคู่ๆ

ส่วนรอบๆข้างนั้น ก็คือทะเลที่กว้างใหญ่

มีสายลมพัดผ่าน เฉินเกอมองออกไป

สถานที่นี่ ถูกเรียกว่าสุดล้าฟ้าเขียว

ตอนนั้นขอทานชรานำผู้หญิงชุดขาวแยกออกกับเทพเจ้า

ขอทานชรานั่นทำไมถึงจิตใจโหดเหี้ยมเช่นนี้ ถ้าหากว่าฝังอยู่สุสานเดียวกัน จะเรียกว่าอยู่ห่างไกลกันได้จริงๆ

เฉินเกอมองดูทะเล กำลังนึกคิดอยู่……

ขณะนั้นนักท่องเที่ยวกลุ่มหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขา มีผู้หญิงคนหนึ่งหันมามองเขาหนึ่งที จู่ๆ ก็เรียกออกเสียงว่า

“เฉินเกอ?”

เฉินเกอมีความอึ้งเล็กน้อย เก็บความคิดและอารมณ์ มองดูคนนี้ที่สวมแว่นตาดำและหมวก ผู้หญิงในเมืองที่แต่งตัววัยรุ่น รู้สึกว่าคุ้นเคยแต่ก็รู้สึกแปลกหน้า

“คุณคือ?”

“ฉันคือหลีหย่าลี่ไง ฮ่าฮ่าฮ่า ทำไมหรอ ฉันจบการศึกษาก่อนนายหนึ่งปี นายก็ไม่รู้จักฉันแล้ว?” ผู้หญิงในเมืองถอดแว่นดำออก แล้วเผยใบหน้าที่ยิ้มแย้มออกมา รูปร่างสูงผอม ใบหน้าสง่างาม

“อ๋อ คือพี่ลี่ลี่หรอเนี่ย” ในที่สุดเฉินเกอก็นึกออกแล้ว

หลีหย่าลี่ ผู้หญิงคนนี้ แน่นอนว่าเฉินเกอต้องรู้จักอยู่แล้ว ตอนที่ตัวเองพึ่งมาเรียนมหาลัยที่จินหลิง หลีหย่าลี่เรียนอยู่ชั้นปีสอง ต่อมาเธอก็เป็นประธานของคณะกรรมการนักเรียนในมหาลัย

ตอนนั้นเฉินเกอฐานะยากจนไง จึงจำเป็นต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ฉะนั้นจึงคุ้นเคยกับหลีหย่าลี่

แต่แค่เมื่อกี้หลีหย่าลี่ใส่แว่นดำ อีกอย่างการแต่งหน้าในตอนนี้ก็ดูสวยก่อนเมื่อก่อนแล้ว ฉะนั้นเฉินเกอจึงมองไม่ออกในครั้งแรกที่เจอ

ความรู้สึกที่เธอให้เฉินเกอนั้น ที่จริงแล้วก็ทั่วไป

แต่แค่ในความทรงจำของเฉินเกอ เป็นเหมือนกับผู้หญิงที่แข็งแกร่ง