ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 564

บทที่ 564 กล่องไม้

เฉินเกิอนึกคิดกับประโยคสองประโยคนั้น

คำข้างหน้าที่พูดคือข้างดอกฮิกังปะนะ(เป็นดอกไม้ที่เติบโตในนรก) ได้เกิดใหม่ หลังจากนั้นก็จะปรากฏมังกรขึ้นที่เอ๋อตง

เอ๋อตง！

เฉิน!

ในใจของเฉินเกอตกใจมาก

ตั้งแต่ต้นจนจบเขาก็ไม่อยากเชื่อว่า บนโลกใบนี้จะมีคนทำลายขอบเขตขีดจำกัดทั้งหมดได้ มาถึงจุดที่อดีตและปัจจุบันสามารถไปมาหาสู่กันได้ แต่ทั้งหมดของทั้งหมด ก็กำลังพัฒนาไปอีกขั้นหนึ่งอยู่!

“บรรพบุรุษของฉันคาดคะเนว่า คนคนนี้น่าจะนามสกุลเฉิน หลังจากที่มีการกำเนิดเขาแล้ว ชาติตระกูลจะมีชื่อว่าเฉิน!”

หยางเว่ยมองไปทางเฉินเกอแล้วพูด “คุณผู้ชายหน้าตาของคุณกับคนที่อยู่บนรูปภาพคล้ายกันมาก แต่แค่ไม่รู้ว่า วงศ์ตระกูลของท่านนามสกุลอะไร! ถ้าหากว่านามสกุลในวงศ์ตระกูลก็ถูกต้อง งั้นคุณผู้ชาย คุณก็คือคนที่พวกเราตระกูลหยางรอคอย”

เฉินเกอขมวดคิ้ว ขณะนั้นพยักหน้า

“ฉันชื่อเฉินเกอ!”

เฉินเกอพูด

“อ้า! นั่นท่านก็คือ....ใช่แล้ว จริงๆ ด้วย!”

หยางเว่ยดีใจมาก

แต่เฉินเกอกลับรู้สึกเศร้ามาก

ก็เหมือนกับมือล่องหนอันใหญ่ใบหนึ่ง ที่ปกปิดทั้งหมด ยิ่งเรื่องราวการจัดการทั้งหมด ก็อยู่ภายใต้มือใหญ่นี้ ทุกคนต่างก็เป็นหมากเดินของเขา ต่างก็เดินในทางที่เขาได้วางไว้แล้ว

โศกเศร้า หวาดกลัว ทำให้คนหายใจไม่ออก

เขา....เป็นใครกันแน่?

เฉินเกอรู้สึกว่าหลังของเขาเย็นไปหมด ขณะนั้น ได้เก็บอารมณ์ของเขากลับไป

หยางเว่ย ได้นำกล่องๆ หนึ่ง ออกมาจากห้องลับห้องหนึ่ง

เป็นกล่อมไม้โบราณที่แปลกตามากๆ

“นี่ก็คือสิ่งที่ขอทานชราท่านนั้นได้ให้ฉันส่งต่อให้คุณ!”

หยางเว่ยไอไปหนึ่งที

“คุณผู้ชาย คุณดูเลย ฉันจะออกไป!”

“ไม่ต้องแล้ว ก็ไม่ใช่อะไรที่จะให้คนอื่นเห็นไม่ได้ บนโลกใบนี้สำหรับเขาแล้ว เหมือนว่าจะไม่มีความลับอะไรที่สามารถเก็บไว้ได้ เฮอะๆ!”

เฉินเกอฝืนยิ้ม

ขณะนั้นก็เปิดกล่องไม้ออก

เปิดกล่องไม้ออก มีกลิ่นแปลกๆ กลิ่นหนึ่งลอยผ่านมา

หลังจากนั้นก็เห็นภายในกล่องไม้ ก็มีป้ายยันต์สีทองที่ยาวกับราวกับหางปลาทอง นอนอยู่ข้างในอย่างเงียบๆ ยาวประมาณสามมิล เนื้อดูแข็ง

ข้างๆ คือยาสีดำเม็ดหนึ่ง

เหมือนจะเป็นยา

“หอมขนาดนี้เลย!”

หยางเว่ยพูดด้วยความตกใจ

เฉินเกอหยิบขึ้นมาดมที่จมูก แล้วคิดในใจอย่างสงบ ไม่ได้พูดอะไร

“คุณผู้ชาย นานขนาดนี้แล้ว ยาเม็ดนี้ยังสามารถทานได้อยู่หรือเปล่า?”

หยางเว่ยถาม

“ไม่สามารถทานได้ตั้งนานแล้ว นี่คือยาเลือดลม สามารถทำให้คนคนหนึ่งอาการดีขึ้นอย่างรวดเร็ว อีกอย่างถ้าหากว่ามาถึงทางที่หมดหวังแล้ว สามารถใช้ยาเลือดลมเม็ดนี้ได้ ไม่แน่อาจจะเกินใหม่อีกครั้งในที่อื่นก็เป็นได้!”

เฉินเกอนึกถึงหยกชิ้นนั้นที่นำความทรงจำแปลกๆ มาให้ตัวเอง ขณะนั้นจึงมองยานั้นออก

“คุณผู้ชายฉลาดมาก!”

หยางเว่ยชื่นชม

“จะฝึกฝนและผลิตยาแบบนี้ ส่วนประกอบที่ใช้จำเป็นต้องรุนแรงมาก จริงด้วย เมื่อกี้ตอนที่ฉันเข้ามาในบ้านของนาย ก็ได้กลิ่นของยาสมุนไพร ฟุ้งเต็มไปทั่ว ตระกูลหยางของพวกนายทำธุรกิจอะไรหรอ?”

เฉินเกอถาม

“ประเภทส่วนประกอบของยาสมุนไพรครับ ส่วนมากจะเป็นยาสมุนไพรที่มาจากทะเล!”

หยางเว่ยพูด

“ไม่รู้ว่าพวกเธอมียาชนิดหนึ่งที่ชื่อว่าหวู่เว่ยเฉ่าไหม? นี่คือส่วนประกอบหลักที่ใช้ฝึกฝนและผลิตยาเลือดลมนี้”

“หวู่เว่ยเฉ่า? ฉัน....ฉันไม่เคยได้ยินเลย!” หยางเว่ยยิ้มด้วยความฝืน

“เฮ้อ ดูแล้วเหมือนจะไม่มี!” เฉินเกอส่ายหัวเบาๆ

คนลึกลับคนนี้มอบยาเลือดลมนี้ให้ตัวเอง แน่นอนว่าไม่มีทางที่จะไม่เข้าใจว่า ยาเลือดลมมีอายุเพียงหนึ่งเดือน นี่เขาอยากจะให้ตัวเองใช้ช่วยเหลือตัวเองตอนที่ฝึกฝนและผลิตยาชนิดนี้หรอ

“แต่ก็ไม่แน่นอน ฉันเป็นแค่เจ้านาย เฮะเฮะ ไม่ได้เรียนรู้สิ่งของด้านนี้มา คำพูดที่จะพูด....แน่นอนว่ามีอยู่แล้ว?” หยางเว่ยมองไปด้วยความลังเลหนึ่งที มองเฉินเกอแล้วพูดว่า “คุณผู้ชายคุณเคยได้ยินงานประมูลยาแพทย์แผนจีนโบราณชื่อดังหรือเปล่า?”

“นายหมายถึงงานประมูลงานฉลองฟ้าสมุทรนั่น?” เฉินเกอถามด้วยเสียงที่เบา

“ถูกต้อง งานประมูลนั่น ถือว่าเป็นหนึ่งในกิจกรรมใหญ่ของงานฉลองฟ้าสมุทร ข้างบนต่างก็เป็นยาสมุนไพรมากมายที่เด็ดมาจากคนในทุ่งยาสมุนไพรและบนภูเขาที่รวบรวมยาแพทย์แผนจีนโบราณชื่อดังโดยตรง มีจำนวนอายุอยู่ที่ร้อยปีขึ้นทั้งนั้น ไม่ส่งเข้าตลาด ได้เชิญพวกเศรษฐีและคนที่ทำธุรกิจมากมายมางานประมูลโดยตรง แล้วจ่ายสดในตอนนั้นเลย” หยางเว่ยพูด