ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 595

บทที่595 จะให้พวกแกเลือดล้างด้วยเลือด

ในตอนที่กำลังตั้งจจะชกให้หัวของเฉินเกอหลุดไปเสีย

เฉินเกอเองก็คิดว่าตัวเองจบสิ้นแล้ว ตายไปอย่างไร้ค่าอยู่ที่นี่

แต่ว่าในเวลานี้

เสียงตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยวดังขึ้น ทำให้หมัดที่รุนแรงของเถียหงเสียงยังไม่ทันจะได้ชกลงมา

เป็นเสียงของเถียเฉิง

มองเห็นเถียเฉิง ใช้ไม้เท้าทั้งสองข้าง รีบเดินมาด้วยความเร็ว

“หยุด อย่าทำร้ายคุณผู้ชาย!”

เถียเฉิงตะโกนขึ้น

“คุณย่า ท่านผู้อาวุโสรอง อย่าทำร้ายคุณชายครับ! เรื่องนี้ ไม่เกี่ยวกับคุณผู้ชาย!”

ปั่ก เถียเฉิงคุกเข่าแล้วพูดขึ้น

“คุณผู้ชาย? ตลกน่า คุณชายผู้สูงส่งของเซ่งจู้ กลับมาเคารพลูกคนรวยคนหนึ่งว่าคุณผู้ชาย ถ้าเกิดว่าโดนแพร่ออกไป ชื่อเสียงความน่ากลัวเป็นร้อยปีของลัทธิของฉัน ก็โดนไอ้สวะอย่างแกทำลายไปหมดสิ้นแล้ว!”

เถียหงหน้าสั่น

สิ่งที่เธอเห็นว่าสำคัญที่สุดก็คือชื่อเสียง คนตายได้ แต่ว่าชื่อเสียงความน่ากลัวของลัทธิห้าม!

“เป็นผมที่ยินดีที่จะมากับคุณผู้ชายเอง! แล้วก็ ผมเองก็ไม่ได้ชอบอะไรในสถานะของคุณชายผู้สูงส่งของเซ่งจู้ ด้วย ตอนนี้สิ่งที่ผมปรารถนามากที่สุดก็คือคนธรรมดาคนหนึ่ง ตั้งแต่ที่อยู่ข้างๆตัวคุณชายมา ผมรู้ ที่จริงผมนั้นมีประโยชน์ ผมสามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้ ผมกำลังค่อยๆเดินออกมาจากเงามืดของเมื่อก่อนแล้ว ผมต้องการไถ่โทษ!”

เถียเฉิงคุกเข่าอ้อนวอน

เขาพูดจริงทั้งหมด

เขาในเมื่อก่อน ใช้ชีวิตอยู่ภายใต้การทำลายและการทำลาย เขาไปจนถึงที่สุด เกลียดทุกสิ่ง เขาหาทางออกไม่เจอ

แต่ว่า ตั้งแต่ที่เฉินเกอให้เขาได้พบกับความตายจริงๆ แล้วพาตัวเองกลับมาจากหน้าประตูนรก

ในวินาทีนั้น เถียเฉิงก็ได้สติขึ้นมา

เขารู้สึกว่าเขาเจอวิธีที่จะหลุดพ้น

ตัวเองยินดีที่จะไปไถ่โทษ ไปทำเรื่องดีๆ อยู่ข้างๆตัวเฉินเกอ ตัวเองสามารถไปทำอะไรได้หลายเรื่อง

ในขณะเดียวกัน ตัวเองก็ได้รู้จักเพื่อนใหม่หลายคน

ตอนนี้ สามารถเป็นเพื่อนกับอาจารย์หมอโจ๋ว รวมไปถึงบอดี้การ์ดกลุ่มนี้แล้ว

ก็อย่างเมื่อวาน พวกเพื่อนๆบอดี้การ์ด ยังลากตัวเขาไปดื่มเหล้าด้วยกัน

โดนอาจารย์หมอโจ๋วจับได้ แถมยังโดนดุเสียยกใหญ่

แต่ว่าอาจารย์หมอโจ๋วก็แค่แกล้งทำเป็นโมโห เพราะว่าอีกแป๊บหนึ่ง เขาก็เข้ามาร่วมวงเหล้าด้วย

ช่างอบอุ่นเหลือเกิน ชีวิตสามารถที่จะเป็นแบบนี้ได้ด้วย

ความจริงก็เข้าใจ ในเวลาแบบนี้พวกอาจารย์หมอโจ๋วมาดื่มเหล้าเป็นเพื่อนตัวเอง จุดประสงค์ก็คือรู้เรื่องราวของตัวเองแล้ว

เพราะว่าต่อให้อยู่กับเฉินเกอ เถียเฉิงก็ยังคงโทษตัวเอง

เขาเป็นคนที่ทำผิด เป็นคุณชายไร้ยางอายของเซ่งจู้

แต่ความคิดของอาจารย์หมอโจ๋ว ก็คือมองว่าตัวเองเป็นเพื่อน ทุกๆคนเป็นเพื่อนเป็นพี่น้องของคุณผู้ชาย ต่อไปก็จะก้าวและถอยไปด้วยกัน

เถียเฉิงคิดว่าตัวเองนั้นได้ออกมาจากชีวิตแบบเมื่อก่อนแล้ว

“ไร้สาระ ไร้สาระจริงๆ คุณชายของลัทธิของพวกเรา กล้าพอที่จะพูดคำพูดแบบนี้ออกมาได้!”

นัยน์ตาของเถียหง ถึงขนาดที่ว่ามีความหมายที่ต้องการจะฆ่าออกมา

“ในฐานะที่แกเป็นหลานชายของฉัน ฉันจะให้โอกาสแกอีกหนึ่งครั้ง ขอแค่แกฆ่าเฉินเกอคนนี้ ฉันจะปล่อยให้แกกลับมาเป็นเซ่งจู้น้อยตามเดิม !”

เถียหงยืดตัวขึ้น แล้วพูดขึ้นอย่างเย็นชา

เฉินเกอมองไปที่ผู้หญิงร้ายกาจ

เสียดายตัวเองในตอนนี้ โดนหยุนฉิงสะกดพลังเอาไว้

เฉินเกอกำหมัดเอาไว้แน่น

“ลงมือ!”

เถียหงพูดเตือนเถียเฉิงอีกครั้ง

“ไม่มีทาง ต่อให้ผมตาย ผมจะมีทางทำร้ายคุณผู้ชาย เป็นคุณย่าทั้งนั้น ทำไมจะต้องฆ่ามากขนาดนี้ด้วย ผมได้ประกาศว่าปลีกตัวออกจากลัทธิแล้ว ตั้งแต่ตอนนี้ผมกับลัทธิ ไม่มีความสัมพันธ์ใดๆกันอีก! ท่านปล่อยพวกเราไปเถอะครับ!”

เถียเฉิงคุกเข่าลง เอาหัวกระแทกพื้นไม่หยุด บนหน้าผากเริ่มมีเลือดซึมออกมาน้อยๆแล้ว

“เลวจริง! ดี แกไม่ฆ่า อย่างนั้นก็ให้ฉันเป็นคนลงมือฆ่าไอ้ขยะนี่เอง!”

เถียหงโมโหมากที่สุด

ยกหมัดขวาขึ้นมา

ร่างกายขยับ แล้วพุ่งตรงมายังที่ศีรษะของเฉินเกอ

หมัดนี้ ตอนนี้เฉินเกอไร้ซึ่งพลังใดๆ ไม่สามารถที่จะป้องกันหมัดนี้เอาไว้ได้

ปึง!

แต่ว่าในท้ายที่สุด ก็ชกลงมาเต็มๆลงบนศีรษะ

เฉินเกอตาแดง ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

เพราะว่าเถียเฉิงพุ่งตัวมา มายืนอยู่ด้านหน้าตัวเอง

หัวของเขาแตก ตรงปากก็กระอักเลือดออกมา

ส่วนเถียหง ทั้งๆที่ก็เห็นแล้วว่าเถียเฉิงพุ่งตัวเข้ามา แต่ว่าก็ยังลงมืออย่างรุนแรง

“เถียเฉิง!”