ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 596

บทที่596 ไม่ทำลายของเก่าก็ไม่มีของใหม่

เถียหงเสียงสั่งให้คนมาจับตัวเฉินเกอไป

“ฉันถามแก บนตัวแกได้ซ่อนหนังสือลี้ลับวิชาลัทธิอูกู่โบราณเอาไว้ใช่ไหม?

ภายในห้องแห่งความลับ เถียหงเสียงถามขึ้นเสียงเย็น

“หนังสือลี้ลับวิชาลัทธิอูกู่โบราณ? บนตัวผมจะไปมีได้ยังไง นี่เป็นของของพวกคุณ!”

เฉินเกอมองเขาด้วยสายตาอ่อนใจ

“ไอ้หนุ่ม ยังจะมาแกล้งทำเป็นงงอีก! ข้าวางพิษกู่ใส่ในตัวเถียเฉิงโดยใช้วิชาลี้ลับโบราณตั้งนานแล้ว หนอนพวกนี้ จะแพร่พิษเข้าสู่ใจของคน ทำให้เขาหัวอ่อนมากๆ ขนาดที่ท้ายที่สุดก็อาจจะเป็นบ้าตาย วิชาลี้ลับโบราณแบบนี้ ข้าบังเอิญไปเจอมา เป็นวิชาลี้ลับที่ข้าได้รับมา แต่ว่า เมื่อกี้ตอนที่ข้าเห็นเถียเฉิง วิชาลี้ลับโบราณนั้นโดนคนถอดออกไปจนหมดแล้ว เขากลับมาเป็นคนมีสติอีกครั้ง ถ้าไม่ใช่เพราะหมัดท่านผู้เฒ่าฆ่าเขา แผนการของข้าก็ต้องจบเห่! “

เถียหงเสียงตาแดงมองเฉินเกอด้วยความโกรธ ออกแรงดึงคอของเขาเอาไว้

“รีบพูด ภายในพวกแก มีคนที่รู้วิชาลี้ลับโบราณใช่ไหม?”

ที่จริง วันนั้นที่ตามฆ่าเถียเฉิง ในป่าตอนที่จับตัวเขาได้

เฉินเกอใช้วิธีอ่านใจ พบว่าจิตใจของเถียเฉิงไม่ได้เลวร้าย แถมภายในใจของเขาก็เสียใจมาตลอด

แต่ชัดเจนว่า เขาไม่สามารถที่จะบังคับจิตใจของตัวเองได้

บาดแผลตั้งแต่ตอนยังเด็ก อาจจะทำให้เขามีอารมณ์ที่แปรปรวนสุดขีด

แต่ว่ายังไงก็ไม่มีทางเปลี่ยนเป็นแบบนี้

ในตอนนั้นเฉินเกอคิดว่าประหลาด

ถึงได้พบว่า บนตัวเขาโดนคนวางชื่อซินพิษกู่ไว้ หนอนแบบนี้เลวร้ายมาก ที่ๆปล่อยก็จะเปลี่ยนแปลงไปอย่างอัศจรรย์ ถ้าเกิดว่าไม่ได้มีความสามารถโดยเฉพาะ หรือว่าไม่ได้มีความรู้เกี่ยวกับวิชาลี้ลับโบราณ ต่อให้เป็นคนที่ชำนาญการใช้พิษกู่ ก็ไม่มีทางมองออก

เฉินเกอชำนาญด้านวิชาลัทธิอูกู่ ทั้งหมดคือเรื่องที่ลุงฉินสอนให้

แน่นอนว่าก็ต้องเรียนมาดั้งเดิมมากกว่าคนพวกนี้

หลังจากเรื่องของเขา ก็หาโอกาส แล้วก็กำจัดพวกพิษกู่พวกนั้นออกไปจากตัวของเถียเฉิงเสีย

เรื่องๆนี้ เฉินเกอก็ไม่ได้พูดให้เถียเฉิงฟัง รอจนกว่าเขาจะกลับมาเป็นปกติเหมือนเดิมแล้วค่อยบอกเขา

นี่ก็คือว่าทำไม เฉินเกอถึงทำดีกับเขามากๆ เพราะว่านิสัยจริงๆของเขา บริสุทธิ์มากๆและก็ยังมีเมตตา

แต่ว่าในตอนนี้ ทุกอย่างมันสายเกินไปแล้ว เถียเฉิงตายไปแล้ว

ตายไปเพราะว่าตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้นโดนเถียหงเสียงใช้กลอุบายทำร้ายจนตาย

เฉินเกอมองไปทางเขา นัยน์ตามีพลังของแรงฆ่าอยู่

“ไม่ตอบคำถามของฉัน แถมยังใช้สีหน้าที่อยากจะฆ่าคนมองข้าอีก? ดี ดีมาก ข้ามีวิธีที่จะทำให้ขยะแบบแกเปิดปาก! ถึงแม้ว่าจะฆ่าแกไม่ได้ แต่ว่าข้าจะทำให้แกได้รับความอัปยศไปให้มาก ทำให้แกอยากจะมีชีวิตก็มีไม่ได้ อยากจะตายก็ไม่ได้ตาย!”

เถียหงเสียงเบิกกลมโต

“ใครก็ได้มานี่หน่อย มามัดเขาให้ข้า แล้วเอามันไปห้อยไว้ที่ท่าเรือ ให้คนนับหมื่นได้มองเห็น รอจนกว่ามันอยากจะพูดเมื่อไหร่ ก็ปล่อยมันลงมา ฮ่าๆๆๆๆ.......”

เถียหงเสียงเงยหน้าหัวเราะ

มีลูกน้องมากดตัวเฉินเกอเอาไว้ จับตัวและแขนขาของเฉินเกอมัดไว้รวมกัน

ปรากฏว่า ที่ท่าเรือ เอาเฉินเกอไปห้อยเอาไว้

คนที่ผ่านไปมาค่อยๆแห่มองกัน

เที่ยววิจารณ์กันทั่ว “พระเจ้า นี่ไม่ใช่คุณชายเฉินในตอนแรกหรือ?”

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น? คุณชายเฉินจะกลายเป็นสภาพแบบนี้ได้ยังไง?”

“พวกแกไม่รู้อะไร ความจริงภายในลัทธิอูกู่ลัทธินั้นสกปรกมากนัก เป้นคุณชายเฉินที่ประจานพวกเขา เปิดเผยที่พวกเขาหลอกลวง แม้แต่เซ่งจู้น้อย ก็เปลี่ยนแปลงตัวเอง มาอยู่ข้างๆคุณชายเฉิน ประกาศตัวแยกตัวออกจากลัทธิอูกู่ลัทธิ!”

“แถม คุณชายเฉินยังมอบงานด้านการค้าหลายรายการให้ตระกูลหยุนอีกด้วย ตอนนี้งานบนเกาะโม่เต่า ล้วนเป็นงานที่คุณชายเฉินเป็นคนเริ่ม คุณชายเฉินเป็นคนดี!”

มีคนที่เดินผ่านพูดขึ้น

แต่ว่า ทุกๆคนกลับไม่กล้าพูดขึ้นด้วยเสียงดัง เพราะว่าลูกน้องสองคนของลัทธิอูกู่ลัทธิกำลังเฝ้าอยู่ด้านล่าง พวกเขาใช้พิษกู่เป็น อาจจะฆ่าพวกเขาได้

เพียงแต่ว่า ผู้คนก็ไม่ได้เลือกที่จะจากไป ถึงแม้ว่าไม่กล้าจะเข้าไปช่วย แต่ว่ามีคนเลือกที่จะอยู่เป็นเพื่อน

ในตอนนี้ รถคันหนึ่งก็ค่อยๆผ่านที่นี่ไปช้าๆ

“คุณหนูหยุนฉิง ดูสิครับ เป็น......เป็นคุณชายเฉิน!”

คนขับรถเห็นคนที่ถูกห้อยเอาไว้ตรงท่าเรือ พูดขึ้นอย่างตกใจ

หยุนฉิงรีบลดกระจกรถลง ในใจก็กระตุกขึ้นโดยไม่รู้ตัว

เธออยากจะใช้พลัง ปล่อยให้เฉินเกอลงมา

แต่ว่าเธอก็บอกตัวเองอีกครั้ง

แบบนี้ก็ตรงตามที่ใจตัวเองต้องการพอดี มีเพียงแค่ในตอนที่เขารับเอาไว้ไม่ไหวเท่านั้น คนๆนี้ ถึงจะเข้าใจความหวังดีของตัวเองที่ต่อเขา เขาจะต้องมาขอร้องตัวเอง

เพราะฉะนั้น เพื่อจุดประสงค์นี้ ต่อให้ใจจะรู้สึกเจ็บปวด ก็ต้องอดทน

“อืม เห็นแล้ว ไม่ใช่เรื่องของพวกเรา ขับรถ!”

หยุนฉิงปิดตาลงอีกครั้ง

คนขับรถไม่กล้าพูดมาก ขับรถออกไป

“จะต้องคิดวิธีที่จะเอาพลังกลับมา! เป็นแบบนี้ต่อไป งานนัดหมายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ก็จะต้องผิดนัด แต่ตอนนี้ ไม่มีหนทางที่จะติดต่อกับคุณปู่ได้!”

เฉินเกอคิดอยู่ในใจ