ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 601

บทที่601 ซูมู่หาน

“ไอ้บ้า รนหาที่ตายเหรอ คุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ！”

หญิงสาวถูกดึงเส้นผมจนบ้าคลั่ง

สะบัดกระเป๋าทิ้งคิดจะไปตบอีกฝ่าย

แต่ผลปรากฏว่ายังไม่ทันไรใบหน้าของเธอกลับโดนตบซะงั้น

เพียะ!เสียงดังสนั่น

หญิงสาวรู้สึกโลกกำลังหมุนเตี้ยวๆ จนแบ่งแยกทิศทางไม่ออก เดินสะเปะสะปะล้มไปที่แผงลอยก๋วยเตี๋ยวที่อยู่ด้านข้าง จนแผงลอยก๋วยเตี๋ยวคว่ำหงายไปเลย

ส่วนคนที่ตบก็คือเฉินเกอ

เฉินเกอเฝ้าดูเหตุการณ์ตรงหน้าจนโมโหราวกับปอดจะระเบิดเป็นเสี่ยงๆ

เคยเห็นคนหยิ่งผยองมาก็มากเอาการ แต่ไม่เคยเห็นเย่อหยิ่งได้ถึงเพียงนี้

ใช้ความทุกข์ของผู้อื่นมาเป็นสิ่งบำเรอใจของตน แล้วจะไว้ผู้หญิงงูพิษแบบนี้ทำไมกัน

“OMG หยุนหยุน？”

และทายาทเศรษฐีก็เกิดความมึนงง ภาพนี้เกิดขึ้นเร็วมากเกินไป ทายาทเศรษฐีตอบสนองไม่ทันควัน

ผู้หญิงของตนกลับถูกคนอื่นตบตีในเมืองหลิวเฉิง？

ถูกตบแล้ว？

มันเป็นไปได้อย่างไรกัน！ใครหน้าไหนช่างบังอาจเหลือเกิน？

หลังจากตอบสนองได้อย่างเชื่องช้าแล้ว ทายาทเศรษฐีจ้องเขมือบไปที่เฉินเกอ

“ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นายมาหาที่ตายหรือ ถึงกล้าตบหน้าผู้หญิงของผม？รู้ไหมว่าผมเป็นใคร？”

ทายาทเศรษฐีตวาดด้วยความโมโห

และผู้ชมในท้องถนนทั้งหมด ต่างถอยหลังไปคนละหนึ่งก้าว

เห็นได้ชัดว่าคนในท้องถิ่นจำนวนมาก รู้จักสถานะของทายาทเศรษฐีคนนี้ดี และจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมทุกคนที่เห็นภาพตรงหน้าแล้วได้แต่อัดอั้นไว้ในใจ ไม่กล้าพูดออกมาแม้แต่คำเดียว

ชายผู้นี้เป็นผู้พิทักษ์คุณธรรม แต่ทำผิดคนแล้ว เขาไม่น่าจะมายุ่งเรื่องของคุณชายโกวเลย！

ใช่แล้ว คุณชายโกวสามารถฆ่าคนที่เมืองหลิวเฉิงได้！

ครั้งก่อนมีคนไม่ระวังไปขัดใจคุณชายโกวเข้า ผลสุดท้ายคือโดนฆ่ายกบ้าน น่าอนาถมาก！

คนที่ผ่านไปมาแอบคิดในใจ

“เห็นๆกันอยู่ว่าหยกชิ้นนี้มันเป็นของแท้ อีกทั้งเขามีความลำบากใจจริงๆ พวกคุณก็ไม่ได้ขาดสนเงินทองสักหน่อย แต่กลับใช้เงินแค่ 50 หยวนบังคับให้เขาขาย มันมากเกินไปแล้วนะ？และอีกอย่างไม่ซื้อก็ไม่ซื้อสิ ทำไมต้องทำหยกของเขาพังด้วย มันเป็นเงินประทังชีวิตของพวกเขาเลยนะ！ไร้ความเมตตาเช่นนี้ คุณว่าผู้หญิงคนนี้สมควรโดนตบไหม？”

เฉินเกอพูดอย่างเรียบเฉย

“สามีค่ะ ฟันเขาเลยค่ะ ตัดแขนตัดขาของเขาทิ้งเลยค่ะ！”

หญิงสาวบนพื้นเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาบ้าง จึงรีบแตะใบหน้าของตนและร้องไห้สำออยกับคุณชายโกว

“อืม สมควรตี？นายหาที่ตายเอง มา มาจัดการเลย！”

ทันใดนั้นคุณชายโกวโบกมือ

บอดี้การ์ดหลายคนคว้ามีดออกมาจากตัว

กำลังจะใช้มีดฟันที่หัวของเฉินเกอ

เฉินเกอเห็นพวกเขาลงมือเกินกว่าเหตุ จึงรู้สึกเคืองใจยิ่งนัก

ความอาฆาตจึงได้แผ่กระจายทั่วไปชั้นบรรยากาศ

แต่ว่าพออารมณ์ถึงจุดสูงสุด เฉินเกอจึงเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่า

ตนไม่สามารถใช้พลังภายในได้ หากใช้เมื่อไหนยันต์หยกของตนก็จะไร้ผลทันที

แต่ว่า ถึงจะไม่ใช้กำลังภายใน คนพวกนี้ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของตนเลย

ไม่นาน เพิ่งจะใช้ไม่กี่กระบวนท่า พวกเขาก็ต้องใช้มือหนาจับตรงที่ถูกซ้อมตีจนหัก ไม่ว่าจะเป็นซี่โครงกระดูกหรือตามแขน จากนั้นก็ล้มลงไปกองอยู่กับพื้นแล้วร้องคำรามด้วยความเจ็บปวด

“นี่……”

คุณชายโกวเบิกตากว้าง และบอดี้การ์ดที่เหลือก็ตกตะลึงตาค้างเช่นกัน

ทุกคนไม่กล้าลุยเข้าไปอีก

ไอ้เด็กเวรคนนี้ร้ายกาจยิ่งนัก！

เมื่อเห็นเฉินเกอเดินมาหาตน

คุณชายโกวรู้สึกตื่นตระหนก จึงคว้าปืนในเอวของตนออกมาเล็งที่หัวของเฉินเกอ

“ไอ้เฮีย นายชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านมากนักใช่ไหม ถ้าเดินเข้ามาอีกเพียงก้าวเดียว ผมจะยิงนายให้ตายเลย！”

คุณชายโกวพูดด้วยดวงตาที่แดงลิ้ม

ส่วนคนที่กำลังล้อมวงดูกันอยู่นั้น ต่างกรีดร้องอย่างตกใจกลัวและกระจายหนีห่างออกไป

“และยังมีอีก ถ้าวันนี้นายยังกล้าทำอะไรอีก สองพ่อลูกนี้ ผมจะไม่ไว้ชีวิตแน่ๆ！”

คุณชายโกวพูดเตือน

เฉินเกอสูดลมหายใจเข้าลึกๆหนึ่งครั้ง พลังภายในของเขาเริ่มมีการเคลื่อนไหวแล้ว

อยากจัดการทายาทเศรษฐีที่อยู่ตรงหน้า มันช่างง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก

ตนแค่ขยับเขยื้อนเล็กน้อย หัวของเขาก็จะขาดตกหล่นสู่พื้นดิน

ยิ่งไปกว่านั้นตระกูลผู้หนุนหลังอะไรนั้นก็สามารถจัดการทีเดียวได้เลย

แต่ตอนนี้ตนทำไม่ได้！

เฉินเกอสูดลมหายใจเข้าลึกๆอีกหนึ่งครั้ง