ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 604

บทที่ 604 ความซาบซึ้งของซูฉููฉู

“ไอ้เด็กเวรมีเรื่องกับคุณชายโกวแล้วยังจะสบายใจชิวๆอยู่อย่างนี้เหรอ หรือนายมีเก้าชีวิตถึงได้กล้าหาญขนาดนี้！？”

มีทั้งหมด18คนถือมีดที่คมกริบแล้วล้อมตัวเฉินเกอไว้

ผู้นำหัวล้านคนนี้กล่าวอย่างหัวเราะเยาะ

“คาดว่าตกใจกลัวจนเอ๋อไปแล้ว ได้ยินชื่ออันสูงสงของคุณชายโกว ถึงแม้คิดจะหนีก็หนีไม่พ้นหรอก กล้า ตีผู้หญิงของคุณชายโกว จึงถูกกำหนดให้ที่นี่เป็นที่ตายของนาย！”

หลายคนพูดด้วยเสียงหัวเราะอย่างชอบใจ

“พวกนายมาได้พอดีเลย ถ้าพวกนายมีเรื่องต้องขอความช่วยเหลือจากคนอื่น ปกติจะทำอย่างไรถึงจะให้คนนี้มาช่วยอย่างสมัครใจ แน่นอนว่าก่อนหน้านี้นายกับเขาเคยมีเรื่องเข้าใจผิดกันมาก่อน จึงไม่รู้จะเอ่ยปากขอความช่วยเหลือยังไงดี？”

เฉินเกอเห็นพวกเขาแล้ว

ซึ่งขณะนี้เขากำลังกลัดกลุ้มใจอยู่

เธอถือสากับเรื่องนี้มาก

ถ้าตนไม่ทำตัววู่วาม ไม่แน่ว่าหากเขาขอร้องอย่างตั้งใจ เธอก็จะมอบเลือดให้หนึ่งหยด แต่บัดนี้เรื่องราวกลับตกอยู่ในสถานการณ์อึดอัดใจ

การออดอ้อนเอาใจผู้หญิงไม่ใช่ความสามารถเฉพาะตัวของเฉินเกอเลย

ควรจะทำอย่างไรดีนะ？

เฉินเกอถามพวกเขา

พวกหัวล้านประสานตากันแวบหนึ่ง ต่างรู้สึกมึนงง

พวกเขามาทำร้ายร่างกายนะ ถึงจะไม่กลัวจนฉี่ราด แต่ก็ควรจะมีท่าทางตอบสนองหน่อยไหม？

เพราะพวกเขาไม่ใช่บอดี้การ์ดธรรมดาที่เฝ้าอยู่ข้างกายคุณชายโกว แต่คือพวกที่ตระกูลโกวจ้างมาด้วยราคาสูงลิ่ว ซึ่งมีฝีมือระดับผู้คุ้มภัยเลยทีเดียว 18 คนในกลุ่มนี้ ล้วนเคยผ่านการเกณฑ์ทหารมาก่อน เคยฆ่าคนมาอย่างน้อยไม่ต่ำกว่าสามสี่สิบคน

ปกติพวกเขาแค่เอ่ยปากพูด บรรยากาศรอบตัวจะอบอวลไปด้วยกลิ่นอายการสังหารทั่วทุกแห่งหน พวกเขาไม่จำเป็นต้องลงมือเลย

แต่ชายตรงหน้านี้ เหมือนสมองจะเลอะเลือน

“พูดจาอะไรไร้สาระ มีความบาดหมางกับคุณชายโกวแล้ว นายไม่รู้สึกกลัวเลยสักนิดเดียวเหรอ？ฮาๆ แต่เดี๋ยวนายจะต้องตายอย่างอนาถแน่！”

ชายหัวล้านพูดอย่างดุร้าย กลิ่นอายสังหารได้กระจายไปทั่วพื้นที่

“ดูเหมือนว่าพวกนายก็ไม่รู้เช่นกัน ตอนแรกคิดจะถามสักหน่อย！ฮาฮา！”

เฉินเกอยิ้มแห้งๆ

เมื่อกี้เขาครุ่นคิดหาวิธีอยู่ตลอด ส่วนคำที่ชายหัวล้านพูดนั้นเขาไม่ได้ใส่ใจเลยสักนิดเดียว

บัดนี้เพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่า

“อ่อ ใช่แล้ว พวกนายเป็นคนของคุณชายโกวคนไหน เขาให้พวกนายมาฆ่าผมอย่างนั้นเหรอ？”

ทันใดนั้นเฉินเกอก็เกิดความเข้าใจ

“ไอ้บ้าเอ้ย พี่ใหญ่ ไอ้เด็กเวรนี้มันล้อพวกเราอยู่อ่ะ”

คนทั้งสิบกว่าคนต่างรู้สึกโมโห

ใบหน้าของชายหัวล้านถึงกลับกระตุก จากนั้นก็โบกมือ

“นึกว่าจัดการบอดี้การ์ดธรรมดาไม่กี่คนได้แล้ว จะเป็นหนึ่งในใต้หล้าหรือ พรรคพวกสับมันให้ละเอียดไปเลย ให้เขารู้ความร้ายกาจของพวกเราสักบ้าง！”

ชั่วขณะนั้น คนทั้งหมดสิบเจ็ดคนยกดาบขึ้นจะไปฟันเฉินเกอ

เคร้งเคร้งเคร้ง！

เสียงดังขึ้นติดต่อกัน

เฉินเกอมีท่าทางที่รวดเร็ว ไม่เคยเห็นอาวุธในมือของพวกเขาอยู่ในสายตาเลย

ถึงแม้เฉินเกอจะไม่สามารถใช้พลังกำลังภายในได้

แต่ด้านเทคนิคและกำลังแรงนั้น คนพวกนี้ไม่ใช่คู่ต่อสู้เสียเลย

ใช้เวลาจัดการแค่ชั่วพริบตาเดียว

คนพวกนี้ดิ้นงออยู่กับพื้นพลางร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดทั้งแขนและขา

เสมือนกับไก่ตัวผู้ที่ถูกนำมาเซ่นไหว้โดยให้กัดปีกไว้ในวันตรุษจีนบนชนบท ความเจ็บปวดเข้าถึงทรวงนั้นทำให้ทุกคนต้องร้องคำรามอย่างไม่หยุดหย่อน

และระยะเวลาในการจัดการ ช่างเด็ดเดี่ยวและรวดเร็วยิ่งนัก

ชายหัวล้านยืนอยู่กับที่ เมื่อกี้ยังเห็นพรรคพวกของตนมีความฮึกเหิมประดุจมังกรและเสือที่ผาดโผน

แต่ภายหลังได้ส่งเสียงที่น่าสลดใจผ่านมา

เก่งกาจมาก ช่างโหดร้ายเหลือเกิน！

ตอนแรกนึกว่าพวกเขาทั้งสิบแปดคนจะสามารถสับให้ชายหนุ่มต่างถิ่นคนนี้เป็นชิ้นๆได้ หรือแค่เพียงข่มขู่ก็สามารถทำให้เขาตกใจช็อกตายได้แล้ว

แต่นึกไม่ถึงว่าเขาจะเป็นยอดฝีมือ ซึ่งเป็นยอดฝีมือที่ชวนให้เสียวสันหลังยิ่งนัก

และอีกมุมหนึ่ง

ปังปังปัง……