ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 606

บทที่ 606 ใส่ร้ายป้ายสี

เป็นเสียงของผู้หญิงที่ดังกึกก้องมาก เห็นทีจะมีเรื่องชกต่อยกับคนอื่นด้านนอก

สายตาของทุกคนจึงอดไม่ได้ที่จะมองไปยังหน้าประตู

เห็นผู้หญิงที่แต่งหน้าจัดคนหนึ่ง กำลังขวางทางชายหนุ่มคนหนึ่งพลางชี้นิ้วด่าว่า

“ตบฉันแล้ว นายคิดว่าเรื่องนี้จะจบง่ายๆเหรอ？ดีเลย ตอนแรกคิดว่านายจะหนีไปเสียแล้ว ฉันกำลังคิดหาทุกวิถีทางเพื่อจะตามตัวนายให้เจอ คิดไม่ถึงว่านายจะรนมาหาถึงที่ ยังกล้ามาร่วมงานเลี้ยงที่มีระดับด้วย วันนี้ฉันจะไม่ให้ศพนายครบสามสิบสองประการ！”

ผู้หญิงจ้องมองเฉินเกออย่างโหดร้ายพลางกล่าวขึ้นมา

แต่เมื่อเห็นชายหนุ่มคนหนึ่ง ซูหรานหรานที่อยู่ด้านหน้าก็มีสีหน้าผิดปกติไป

ตอนแรกวางแผนไว้อย่างแยบยลแล้ว โธ่！ มีปัญหาเข้ามาสอดแทรกเสียแล้ว

ใช่ ชายหนุ่มที่ถูกขวางทางอยู่นั้นคือเฉินเกอที่จะมาส่งการ์ดเชิญให้กับซูฉููฉู

ตามที่ซูหรานหรานบอกก็คือต้องส่งให้ซูฉููฉูก่อนที่คุณชายเฉินจะสารภาพรัก

เฉินเกอไม่กล้าเสียเวลา

จึงไปเอาการ์ดเชิญแต่เช้า จากนั้นก็รีบมาในงาน

ผลปรากฏว่ากลับพบเห็นผู้หญิงที่ตนตบเมื่อวาน ซึ่งก็คือแฟนของคุณชายโกว

“ทางที่ดีคุณอยู่ห่างๆผมเอาไว้ ไม่งั้นคุณจะต้องเสียใจแน่！”

เฉินเกอจ้องมองผู้หญิงคนนี้อย่างเย็นชา

ส่วนผู้หญิงคนนี้ เมื่อกี้เพิ่งจะชี้นิ้วด่าว่าเฉินเกออยู่เลย บัดนี้ถูกเฉินเกอจ้องเขมือบเช่นนี้

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรถึงได้เสียวสันหลังจนความเยือกเย็นปกคลุมไปทั่วร่างกาย

ถอยหลังราวกับเกรงกลัว

แต่มันไม่สามารถสยบความหยิ่งผยองของผู้หญิงคนนี้ได้

เธอมองดูด้านหลังแล้วเห็นมีแฟนและพ่อแม่อยู่

จึงมีความเหิมเกริมเป็นอย่างมาก

“คุณพ่อคุณแม่ คนนี้แหละค่ะที่เมื่อวานตบตีหนู และเกือบจะตีโกวเฉียงด้วยค่ะ ไม่เชื่อท่านลองถามโกวเฉียงได้ค่ะ！”

ผู้หญิงคนนี้กล่าว

โกวเฉียงกล่าวอย่างดุร้าย“พรรคพวกของอะปิ่งก็ถูกเขาซ้อมจนบาดเจ็บสาหัสครับ ฝีมือเขาเก่งกาจมากครับคุณพ่อ！”

โกวเฉียงกล่าวอย่างหวาดกลัว

“หา？ถ้าอย่างนี้ก็แสดงว่าโลกมันกลมจริงๆ ได้เจอศัตรูโดยมิได้นัดหมาย？”

คุณพ่อของโกวเฉียงหัวเราะเยาะ

เก่งกาจ？

คนเก่งกาจเขาเห็นมามากแล้ว ส่วนเขาได้ตะลอนอยู่ในยุทธภพเกือบทั้งชีวิต สิ่งที่พี่งพามิใช่ความกล้าและกำลังกาย แต่คือกลยุทธ์！

“ไอ้น้องชาย ได้ยินโกวเฉียงบอกว่านายเป็นคนต่างถิ่น จึงอาจจะไม่เข้าใจกฎระเบียบของเมืองหลิวเฉิง ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็มิควรทำเกินเลย ควรจะพยายามระมัดระวังหน่อย มิเช่นนั้นการจะเข้ามาในเมืองหลิวเฉิงนั้นง่าย แต่จะออกไปได้ยากเย็นแสนเข็ญ！”

เขาพูดด้วยใบหน้าที่อ่อนโยนยิ้มแย้ม

เห็นได้ชัดว่าเขาใช้อีกวิธีหนึ่งในการตักเตือนเฉินเกอ

“ใช่ อย่าให้ถึงสุดท้ายแล้วก็ไม่รู้ว่าตัวเองตายยังไงล่ะ กล้ามายั่วยุลูกชายของฉันด้วย？”

แม่ของโกวเฉียงทำตาเหล่ใส่เฉินเกออย่างดูถูก

“แต่งตัวอย่างกับขอทาน หากไม่รู้คงจะคิดว่าคนที่ไหนมาขอข้าวกิน และอีกอย่างงานเลี้ยงที่เลิศหรูอย่างนี้นายยังกล้ามาเหรอ ไม่ส่องกระจกชะโงกดูเงาเสียบ้างเลย？”

เธอกล่าวต่อ

“เกิดอะไรขึ้นครับ？”

บัดนี้พ่อบ้านตระกูลเฉินเดินออกมา

วันนี้เป็นสถานที่เป็นไหนกัน？

กล้ามาโวยวายตรงนี้？

ดังนั้นสีหน้าพ่อบ้านจึงแย่มาก

“ที่แท้ก็เป็นลุงเสิ่นนี่เอง ไม่มีอะไรครับ แค่เจอหน้าพี่น้องคนหนึ่งแล้วกล่าวทักทายไม่กี่ประโยคครับ ต้องกราบขออภัยจากใจครับ！”

ผู้หญิงกำลังจะพูดอะไร

แต่ถูกพ่อโกวรั้งไว้ เขาอธิบายต่อลุงเสิ่นอย่างมากประสบการณ์

กล่าวทักทายอะไรกัน ลุงเสิ่นไม่เชื่ออย่างแน่นอน

เพียงแต่โกวสิ้งก็ถือว่าเป็นคนแถวหน้าในเมืองหลิวเฉิง ลุงเสิ่นจึงไม่ได้พูดอะไรมาก

“ไม่ว่าจะด้วยเรื่องอะไร วันนี้หน้าตาของตระกูลเฉิน สำคัญเป็นอันดับแรก ความหมายของนายท่านและคุณชายพวกคุณก็เข้าใจดี มีเรื่องอะไรก็ไม่ต้องมาสะสางวันนี้ ใครกล้าทำตระกูลเฉินขายหน้า พวกคุณรู้จุดจบกันดีนะครับ！”

ลุงเสิ่นกล่าวอย่างเย็นชา

“แน่นอนครับ”

“ส่วนนายมาทำอะไรเหรอ？มีการ์ดเชิญไหม？”