ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 612

บทที่ 612 ไปหาหม่าเสี่ยวหนาน

จางต้าชานรีบสวมใส่เสื้อผ้าทันที

เพราะว่ามีคนคนหนึ่งได้ยืนอยู่หน้าประตู และด้านหลังของเขา มีบอดี้การ์ดชุดดำสองคนยืนอยู่ บอดี้การ์ดชุดดำทั้งสองได้แบกกล้องไว้ แม่งชำนาญกว่าตากล้องในกลองเสียอีก

พวกเขาทำไมถึงไม่มีเสียงฝีเท้า? ไม่มีเสียงเปิดประตู

จบแน่จบแน่ การกระทำของตัวเองเมื่อกี้ ไม่ต้องสงสัย ได้ถูกพวกเขาบันทึกไว้หมดแล้ว

หากถูกเผยแพร่ออกไป เถ้าแก่ที่อยู่เบื้องหลังของหานเฟยเอ๋อ ต้องใช้วิธีห้าม้าแยกศพกับตนแน่!

เดิมที หากตัวเองนั้นสามารถควบคุมคลิปสั้นของหานเฟยเอ๋อ เขาก็จะไม่กลัว ยังสามารถที่จะข่มขู่หานเฟยเอ๋อได้ด้วย

ไอ้สารเลว หยุดถ่ายได้แล้ว อยากตายเหรอพวกแก มาจากนักข่าวสำนักข่าวอะไร?

จางต้าชานด่าอย่างบ้าคลั่ง

อยากจะพุ่งเข้าไปแย่งกล้อง

ปรากฏว่าบอดี้การ์ดได้ยกขาขึ้นถีบ

จางต้าชานที่น้ำหนักตัวร้อยกว่ากิโลกรัม ได้กระเด็นไปทับโต๊ะกับเครื่องแป้ง กระจกหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง แตกอย่างละเอียด

“ถ่ายเสร็จหรือยัง?”

เฉินเกอถาม

“ถ่ายเสร็จแล้วครับคุณชายเฉิน!”

บอดี้การ์ดทั้งสองตอบพร้อมกัน

“ลงไปเตรียมตัวได้แล้ว!”

บอดี้การ์ดทั้งสองพยักหน้าอีกครั้ง หลังจากโค้งคำนับเล็กน้อย ก็ได้ถอยออกไปจากห้อง

หานเฟยเอ๋อเห็นคนที่เข้ามา คือเฉินเกอ ถึงแม้เธอจะไม่สามารถขยับตัวได้ แต่หินก้อนใหญ่ที่แขวนอยู่ในใจของเธอ ในที่สุดก็ถูกว่าลง

ได้เห็นเฉินเกออีกครั้ง เธอดีใจจนอยากจะร้องไห้

“เจ้าหนุ่มน้อย อยากจะแบล็คเมล์ฉันเหรอ? พูดมาเถอะ ว่าต้องการเงินเท่าไหร่?”

“อีกอย่างฉันจะบอกแกให้นะ ฉันมีสายสัมพันธ์ที่ดีมากกับจินหลิง ฉันจะให้แกหนึ่งแสนหยวน ลบคลิปนั่นซะ เรื่องของวันนี้ กูก็จะถือว่ามันไม่ได้เกิดขึ้น! ไม่อย่างนั้น ฮึ่มๆ!”

จางต้าชานตักเตือนอย่างเยือกเย็น

เขาอยู่ในสังคมมานาน เรื่องใหญ่แค่ไหนก็เคยเจอมาแล้ว

นักข่าวกระจอกที่อยู่ตรงหน้า ตัวเองต้องใช้เงินในการปิดปากพวกเขาเสียก่อน

จากนั้น ค่อยจัดคนไปจัดการพวกเขาทีหลัง ผีสางเทวดาก็จะไม่รู้ไม่เห็น อย่างนี้ก็จะสิ้นเรื่องสิ้นราว

หลังจากที่จางต้าชานพูดจบ ก็จุดบุหรี่อย่างใจเย็น

“คุณชายเฉิน พวกเรามาถึงข้างล่างแล้วครับ ทุกอย่างได้เตรียมพร้อมแล้วครับ!”

เวลานี้ เฉินเกอที่ถือวิทยุสื่อสารไว้ในมือ เสียงของบอดี้การ์ดได้ดังขึ้น

“ดี เร่งมือหน่อย อย่าให้มันเป็นที่สนใจมากนัก!”

เฉินเกอพูดจบ ก็โยนวิทยุสื่อสารไปด้านข้าง

“อะไรคือเร่งมือหน่อย? เจ้าหนุ่มน้อย แกได้ตั้งใจฟังที่ฉันพูดไหม ฟังจากความหมายของแก แกรู้สึกว่าเงินมันน้อยไปใช่มั้ย? แกเป็นพวกของใคร? บอกชื่อมาซะ!”

จางต้าชานไม่รู้เป็นเพราะอะไร

แต่ดูท่าทางแล้ว จางต้าชานยิ่งพูด ในใจก็รู้สึกไม่มั่นใจ เขามีความรู้สึกไม่ดีบางอย่าง

“ด้านนอกหน้าต่าง ก็คือหน้าผาสูงชัน!”

เฉินเกอกล่าวอย่างเย็นเยือก

“ใช่ไง! แกแกแก..........แกจะทำอะไร?”

จางต้าชานสั่นไปทั้งตัว จ้องมองเฉินเกออย่างเยือกเย็น

“เธอเป็นเพื่อนนักเรียนของฉัน และก็เป็นเพื่อนของฉันด้วย ฉันเคยสาบานไว้ ใครที่กล้าแตะต้องคนข้างกายของฉัน ฉันจะทำให้เขาเสียใจที่เคยมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ ช้าหรือเร็ว ฉันก็ต้องให้พวกเขาชดใช้!”

เฉินเกอมองไปที่จางต้าชาน สายตาเต็มไปด้วยความอาฆาตที่น่ากลัว

แรงอาฆาตนี้ ทำให้จางต้าชานเหมือนถูกห้อยอยู่ในถ้ำน้ำแข็ง ทำให้ทั้งร่างกายสั่นอย่างรุนแรง หลังก็เย็นวาบ

“แกกล้าเหรอ แกไปสืบชื่อของฉันก่อน ฉันอยู่จินหลิง มีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้น จะทำอะไรก็ได้!”

จางต้าชานเพิ่งจะรู้ว่า คนคนนี้ไม่ได้ต้องการเงิน เมื่อกี้ ก็เพื่อมาเก็บหลักฐานบางส่วน

ขณะนั้นตกใจจนจะฉี่ราดกางเกง