ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 616

บทที่ 616 หยางเยี่ยนที่ร้ายกาจ

เฉินเกอโยนแท่งเหล็กทิ้งไป คนเหล่านั้นได้ล้มอยู่บนพื้นหมดแล้ว

และหม่าเสี่ยวหนานรีบวิ่งไปข้างรถ ไปพยุงเมิ่งซีออกมา

เดิมทีเมิ่งซีก็เป็นผู้หญิงที่อ่อนแอคนหนึ่ง ภาพเมื่อกี้ ทำเธอตกใจจนเกือบตาย

เธอไม่รู้ว่า หากถูกคนเหล่านี้รังแกจริงๆ ตัวเองจะยังมีชีวิตอยู่ต่อไปยังไง

ถึงขั้นคิดว่า ตัวเองคงจะฆ่าตัวตาย

ช่วงเวลานี้ เมิ่งซีได้ทรยศจิตใต้สำนึกของตัวเองที่ทำเรื่องที่ผิดมากมาย

เรื่องนี้มันมีผลต่อสภาพจิตใจของอยู่แล้ว กระทบกระเทือนใจเธออย่างรุนแรง

“คุณครูหม่า!”

เห็นหม่าเสี่ยวหนาน เมิ่งซีอดไม่ไหวจนน้ำตาไหลนองหน้า พุ่งเข้าไปกอดหม่าเสี่ยวหน้าร้องไห้อย่างเจ็บปวด

“คุณครูหม่า ครูดีกับหนูมากอย่างนี้ หนูมันไม่ใช่คน หนูมันไม่ดี!”

เธอร้องไห้พูด

“เอาล่ะ เอาล่ะ ครูรู้แล้ว ครูไม่โทษหนู จะโทษก็ต้องโทษที่แม่หนูไม่สบาย ที่บ้านลำบากขนาดนี้ ทำไมถึงไม่บอกคุณครูล่ะ?”

ขณะที่ปลอบเมิ่งซี ในใจของหม่าเสี่ยวหนานก็เจ็บปวดเหมือนกัน

เธอคิดไม่ออก

หากไม่ใช่เฉินเกอกลับมา หากวันนี้เฉินเกอไม่มาหาตัวเอง

งั้นคืนนี้ เมิ่งซีที่เป็นเด็กดีที่น่าสงสารคนนี้ จะต้องประสบกับอะไรบ้าง

เด็กหญิงที่มีอนาคตคนนี้ อนาคตของเธอ ก็คงจะถูกทำลายไป

หม่าเสี่ยวหนานเองยังไม่กล้าที่จะคิดต่อไป

โชคดี ทุกอย่งคือความโชคดี

“คุณครูคะ เงินก้อนนั้นหนูเป็นคนขโมยเองค่ะ!”

เมิ่งซีร้องไห้กล่าว เธอเล่าเรื่องราวทั้งหมด

ตอนนี้เวลานี้ ในใจของเด็กหญิงคนนี้ ไม่สามารถที่จะเก็บซ่อนเรื่องใดๆไว้ได้อีก

เธอพูดมันออกมาทั้งหมด

“เงินเหล่านี้ หนูยังไม่กล้าแตะ ถึงแม้หนูจะต้องการเงินแค่ไหน หนูจะไปเป็นครูสอนพิเศษ หนูจะไปทำงาน หนูจะไม่แตะเงินนี้เด็ดขาด เงินนี้เป็นเงินที่หนูขโมยมา มันเป็นเงินสกปรก!”

เมิ่งซีร้องไห้พูด

“ไม่แตะก็ดี คุณครูเข้าใจหนู!”

หม่าเสี่ยวหนานคอยปลอบเมิ่งซี

และเฉินเกอ ทำตามที่เมิ่งซีบอก เดินไปที่ข้างประตู ตรงกระเบื้องด้านล่าง

ได้ขุดเอาเงินที่เมิ่งซีฝังไว้ด้านในออกมา

สองแสนหยวนเต็มๆ ไม่ขาดแม้แต่หยวนเดียว

อดคิดไม่ได้ ความเป็นคนของเมิ่งซีทำให้เฉินเกอซาบซึ้งเล็กน้อย

“เอาล่ะไม่ร้องแล้วนะ แม่หนูยังไม่ได้กินข้าวเลย เราไปทำกับข้าวกันเถอะ จากนั้นก็ส่งไปที่โรงพยาบาล ครูก็จะไปเยี่ยมแม่ของหนู!”

หม่าเสี่ยวหนานช่วยเมิ่งซีเช็ดน้ำตาจนแห้ง

ไม่นานนัก กับข้าวก็ทำเสร็จแล้ว ได้จัดใส่ปิ่นโตเหมือนเดิม

เฉินเกอขับรถอพาหม่าเสี่ยวหนานและเมิ่งซี มุ่งหน้าไปโรงพยาบาล

สำหรับบอดี้การ์ดเหล่านั้น ตัวเองได้โทรศัพท์ไปสั่งการ ก็ได้มีคนมาจัดการเคลียร์สถานที่

เฉินเกอก็ไปโรงพยาบาล ไปดูสถานการณ์ของแม่เมิ่งซีถึงแม้จะป่วยหนัก แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีทางรักษา

ในสายตาของเฉินเกอ ไม่ถือว่าเป็นโรคร้ายแรงอะไร

เพียงแต่ว่าหากจะรักษาให้หาย ต้องใช้เงินจำนวนมาก

เพียงจุดนี้ มันก็เป็นเรื่องยากสำหรับเมิ่งซี

เฉินเกอได้สำรองจ่ายค่ารักษาไปทั้งหมด

และยังได้สัญญากับเมิ่งซี ค่าเล่าเรียนมหาวิทยาลัยของเธอ มีบริษัทจินหลิงเป็นผู้อุปการะ

สำหรับแม่ของเมิ่งซีนั้น รอให้เธอหายป่วยเสียก่อน เฉินเกอจะให้หลี่เจิ้นกั๋วหางานที่เหมาะสมให้เธอทำ

ทุกอย่างต้องดีขึ้นอย่างแน่นอน

เฉินเกอปลอบเมิ่งซี

หลังจากที่จัดการเรื่องทั้งหมดเสร็จ ก็เป็นเวลาสามทุ่มกว่าแล้ว

เพราะวันนี้เมิ่งซีนั้นได้รับความกระทบกระเทือนใจอย่างหนัก ดังนั้นหม่าเสี่ยวหนานจึงอยู่ข้างกายเธอ ชวนเธอคุยตลอดเวลา

และเฉินเกอนั้น ผู้ชายคนเดียว ก็ไม่รู้ว่าจะพูดปลอบเด็กหญิงยังไง

จึงได้หยิบกระติกน้ำ ออกมาเติมน้ำ