ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 622

บทที่ 622 เขาคือตัวช่วย

“ฉันเข้าใจนาสยนะ แล้วฉันยังจะเอาอารมณ์ไหนไปเที่ยวผู้หญิงอีก แต่ครั้งนี้ที่ฉันมานั้น เพียงแค่อยากให้ผู้หญิงคนนี้ช่วยฉันด้วยความเต็มใจเท่านั้นเอง”

เฉินเกอพูดพร้อมกับส่ายหน้า

และก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องเลือดจุดจื้อหยินด้วย เพราะไม่อยากให้ไป๋เสี่ยวเฟยรู้สึกเป็นห่วงแทนตัวเอง

เขาและหยงหาวช่วยตัวเองมาก็มากแล้ว ตอนนี้ สถานการณ์ต่าง ๆ ได้ดีขึ้นมากแล้ว เฉินเกอจึงไม่อยากให้พวกเขาเข้ามายุ่งกับเรื่องที่ไม่ดี ๆ ของตัวเองอีก

จึงได้แค่เล่าภาพรวม ๆ ให้กับ เสี่ยวเฟยฟัง

“ฮ่า ๆ ๆ ที่จริงมันเป็นแบบนี้หรอกหรือครับ เรื่องนี้ไม่ยากครับ พี่ไม่รู้หรอ เรื่องการตามจีบผู้หญิงนี้ ผมนี่ชำนาญนัก”

ไป๋เสี่ยวเฟยพูดพร้อมกับเสียงหัวเราะ

เฉินเกอนิ่งไปสักพัก แล้วพูดขึ้นว่า “ไม่ใช่ตามจีบ แค่เพียงต้องการอยากจะให้เธอช่วยฉันด้วยความเต็มใจ”

“ผมเข้าใจครับ มันก็เหมือน ๆ กับการตามจีบนั่นแหละ”

“ดีเลย ที่เจอกับนาย ฉันรู้ว่านายมีลูกเล่นเยอะ ช่วยฉันคิดหาวิธีหน่อยสิ ฉันเองค่อนข้างที่จะรีบ ตอนนี้เธอกำลังเข้าใจผิดอีกด้วย ฉันเองเลยไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี”

เฉินเกอเองก็ถึงคราวที่ตัวเองนั้นแก้ไขปัญหาไม่ได้เหมือนกัน

การเที่ยวผู้หญิง สำหรับเขาแล้ว มันไม่ใช่เรื่องที่เขาจะถนัด และสามารถทำได้

สมัยเรียน เมื่อครั้งก่อนนั้น เฉินเกอเป็นเพียงนักเรียนที่ดูซื่อ ๆ และดูมีปมด้อยคนหนึ่ง เมื่อทุกครั้งที่ได้พูดกับเพื่อนนักเรียนผู้หญิง หน้าก็จะแดงทันที

และต่อมา เลยได้คบหากับหยางเสว่โดยบุพเพที่บังเอิญ

ดังนั้น ตอนนี้จึงทำให้เฉินเกอไม่มีประสบการณ์ใด ๆ ที่เกี่ยวกับความรัก ที่จะทำให้ผู้หญิงอย่างเฉินหนานไว้เนื้อเชื่อใจได้ และเรื่องนี้จึงกลายเป็นปัญหาใหญ่สำหรับเขามาก

“นี่มันไม่ใช่ปัญหาหรอกครับ แต่ว่านะครับพี่ ตอนนี้ผมเองก็เจอเข้ากับปัญหาที่แก้ยากอยู่เหมือนกันครับ เพราะภารกิจในตอนนี้นั้น คือต้องตามจับหมอนั่น แต่ดูเหมือนว่าเขานั้น จะจับยากยิ่งกว่าปลาไหล ไม่ว่าจะเป็นครั้งไหน เขาก็หนีรอดไปได้ทุกครั้ง”

“และ ตอนนี้พวกเราได้ล้อมกำลังไว้ในจินหลิงแล้ว แต่ก็ยังจับเขาไม่ได้อยู่ดี”

ไป๋เสี่ยวเฟยพูดขึ้นพร้อมกับอาการหมดหวัง

เขานั้น มีความรู้สึกที่จริงใจกับเฉินเกอ

ซึ่งเฉินเกอเอง ก็ไม่ได้สงสัยอะไรแต่อย่างใด

ตอนนี้ ก็พอจะมองออกว่า ไป๋เสี่ยวเฟยนั้น ถูกโจรนั่นปั่นหัวเอาจนแทบหมดปัญญา

จากนั้น เลยพูดขึ้นว่า “เมื่อสักครู่ ฉันเห็นฝีมือนายก็ดีอยู่นะ โจรมันเป็นใครหรอ ทำไมจับไม่ได้สักที แถมยังหลบหนีการจับกุมได้ทุกครั้งอีก”

เมื่อพูดอย่างนี้ออกมา ไป๋เสี่ยวเฟยก็มีสีหน้าที่เขินอาย และแดงขึ้นมา

ฝีมือดีที่ไหนกัน เมื่อสักครู่ที่เจอกับพี่นั้น ยังรับมือพี่ไม่ได้เลย

และในตอนนั้นเสี่ยวเฟยได้พูดขึ้น

พูดถึงเรื่องนี้ ไอนี่มันเป็นสัตว์เดรัจฉาน เป็นโจรบ้ากาม มีคดีมาแล้วไม่น้อย เนื่องจากคนที่ตามจับเขานั้นคนไม่พอ ย้ายพวกเรามาช่วยทางนี้ด้วยแล้ว

“ที่จริงแล้ว หาตัวเขาเจอนั้นมันไม่ยากหรอก แต่ยากตรงที่จับตัวเขานี่แหละ และแผนในการจับเขาตอนนี้คือ วางร่างแหไว้ จากนั้น ค่อยต้อนเขาเข้าแห”

“ได้ เพียงแค่บอกที่อยู่ของเขามา ส่วนเรื่องนี้ ฉันจัดการให้ เดี๋ยวฉันจะช่วยนายจับเขาเอง”

เมื่อหลังจากที่เฉินเกอได้ฟังแล้ว ก็เลยได้พูดขึ้น

“เชี่ย จริงหรอ พี่จะยอมช่วยหรอครับ”

ไป๋เสี่ยวเฟยพูดขึ้นด้วยอาการดีใจ

“ก็แค่ช่วยจับโจร นี่มันเป็นการตอบแทนสังคมนะ ฉันจะนิ่งดูดายได้อย่างไรกัน”

เฉินเกอพูดพร้อมรอยยิ้ม

และในเวลานี้

วิทยุสื่อสารของไป๋เสี่ยวเฟยก็ดังขึ้น

มีข่าวรายงานมา

“หมายเลขหนึ่ง หมายเลขหนึ่ง ตอนนี้เจอเบาะแสของหวางเหมิงแล้ว เขาอยู่ที่ถนนสายหลัก จินหลิง หยวนเป่ย ตอนนี้เขาได้จับผู้หญิงสองคนไว้ แล้วยังขโมยรถ และได้ขับไปทางถนนหนานเจีย และข้างบนก็ได้สั่งมาว่า ให้พวกนายรีบนำกำลังไปช่วยสกัดจับที่ถนนหนานเจีย ทราบแล้วเปลี่ยน”

“รับทราบครับ”

เมื่อได้ฟังดังนั้นแล้ว ไป๋เสี่ยวเฟยและเพื่อนอีกสองคนจึงได้รีบลุกขึ้น

“พี่เฉิน ตอนนี้เจอตัวเขาแล้ว”

“ดี งั้นพวกเราไปกันเถอะ”

ในเมื่อเบาะแสของเฉินหนานได้หาเจอแล้ว เฉินเกอเอง ก็ไม่ต้องกังวลว่าเธอจะหนีไปอีก

และตัวเองก็ต้องการให้เฉินหนานนั้น ให้อภัยแก่ตัวเองภายในเวลาอันสั้นด้วย แล้วก็มอบเลือดจุดจื้อหยินหยดหนึ่งให้ตัวเองด้วย

คงไม่ต้องพูดไปไกลหรอก เป็นความคิดของเสี่ยวเฟยล้วน ๆ

แน่นอนว่า ไม่ใช่เป็นเพราะเรื่องนี้หรอกนะ ที่ทำให้เฉินเกอนั้น ยอมที่จะช่วยเสี่ยวเฟย

แต่เมื่อเห็นพ้องเพื่อนมีทุกข์ เฉินเกอเองไหนจะทนดูได้ จึงต้องช่วยเหลือกันเท่าที่ตัวเองจะสามารถทำได้