ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 623

บทที่ 623 ยากที่จะเชื่อ

“ใช่แล้ว”

ไป๋เสี่ยวเฟยพูดขึ้นพร้อมกับพยักหน้า ด้วยอาการและสีหน้าที่พอใจ

มีพี่เฉินออกหน้าจะช่วย โจรบ้ากามคนนี้ ต่อให้จะมีปีก ก็คงบินไม่ได้แล้วล่ะ

หากไม่เคยเห็นฝีมือของพี่เฉินมาก่อน ก็ไม่รู้หรอกว่า เขานั้นเก่งเพียงใด

และคนที่ตกใจมากที่สุด ก็เห็นจะเป็นไป๋เสี่ยวเฟยแล้วแหละ

เพราะเมื่อก่อน ตอนที่อยู่กับเฉินเกอ ก็ไม่เคยเห็นว่าเฉินเกอนั้น จะทะเลาะกับใคร

แต่ว่า ตอนนี้ สุดจริง ๆ

อีกอย่าง ไป๋เสี่ยวเฟยเชื่ออย่างไม่มีความลังเลเลยว่า ยอดฝีมือที่เขาเล่าขานในกองทัพนั้น ตอนนี้ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้กับเฉินเกออีกต่อไป

“คือเขาจริง ๆ เหรอ”

หูฮุ่ยหมินและเฉินจุนเหวิน ต่างส่ายหน้าและได้ถามขึ้น

“หัวหน้าไป๋ นายคงไม่ได้พูดล้อเล่นกับพวกเราหรอกนะ ใช่ พวกเรารู้ ว่าสถานะของเฉินเกอนั้นยิ่งใหญ่เพียงใด แต่ว่านายเป็นถึงคุณชายใหญ่แห่งจินหลิง แน่นอนสิว่านายต้องเคยมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเฉินเกอ แต่ว่า นายต้องรู้ไว้ด้วยนะ ตอนนี้ พวกเราต้องการที่จะจับหวางเหมิง และเขาก็เป็นคนเจ้าเล่ห์ไม่เบา แถมมีฝีมือไม่ธรรมดาอีกด้วย ตอนนี้นายบอกฉันก่อน ว่าคนที่นายบอกให้มาช่วยนั้น เป็นเฉินเกอจริงเหรอ”

หูฮุ่ยหมินเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว

เพราะในสายโทรศัพท์ที่คุยกันนั้น เมื่อได้ฟังน้ำเสียงของไป๋เสี่ยวเฟยแล้ว สัมผัสได้ถึงความดีอกดีใจ และจริงจังมาก หากไม่รู้เป็นใคร ตอนแรกยังนึกว่าเป็นยอดฝีมือที่เขาเล่าขานในกองทัพเสียอีก

แต่ คิดไม่ถึงว่า จะเป็นเขาเข้าจริง ๆ

“ห งั้นแสดงว่าเธอไม่รู้ล่ะสิ มีพี่ฉันอยู่ทั้งคน เธอไม่ต้องห่วงหรอกว่าหวางเหมิงจะรอดไปได้ง่าย ๆ ”

ไป๋เสี่ยวเฟยรีบพูดขึ้นได้ทันที

และในเวลานี้

วิทยุสื่อสารของพวกเขาก็ได้ดังขึ้น

“เป้าหมายปรากฏตัวแล้ว รีบเข้าสกัด เปลี่ยน”

“รับทราบ”

และพวกเราก็เริ่มเตรียมตัวที่จะปฏิบัติการ

และก็ได้มีตำรวจจำนวนมาก ติดตั้งอุปกรณ์ขวางไว้กลางถนน

และหูฮุ่ยหมินก็ทำสีหน้าที่ดูจริงจังและดุดัน พูดกับเฉินเกอขึ้นว่า “คนร้ายมีฝีมือร้ายกาจ นายถอยออกไปไกล ๆ หน่อย”

จากนั้น ก็นำกำลังเดินเข้าไปยังถนนหนานเจีย

ส่วนเฉินเกอนั้น กลับไม่ได้ดูมีอาการหวาดกลัวแต่อย่างใด

และที่ถูกหูฮุ่ยหมินพูดจาดูถูกไว้นั้น เหมือนจะเป็นปกติ

เพราะวันนี้ที่ตัวเองมานั้น ก็เพื่อจะมาช่วยเพื่อน

จากนั้น เฉินเกอเงยหน้าขึ้น แล้วมองไปยังถนน

ซึ่งก็เป็นไปตามที่คาดเอาไว้ มีรถโฟล์กสวาเกนสีดำขับมาอย่างบ้าระห่ำ และด้านท้ายของรถก็มีรถตำรวจจำนวนมาก ได้ขับบี้มา

และคนที่ขับรถโฟล์กสวาเกนคนนี้ มีฝีมือการขับที่ดีมาก

แค่ภายในเวลาหายใจไม่กี่วินาที ก็สามารถขับหลบหลีกสิ่งกีดขวางที่ตำรวจเอามาวางกั้นไว้ได้

ซึ่งก็ได้ขับตรงมายังปากทางของถนนหนานเจีย

เพราะว่าถนนหนานเจียสายนี้ สองข้างทางเป็นเนินเขาเล็ก ๆ ซึ่งก็เป็นแค่ช่องแคบ เพียงแค่วางกำลังไว้ตรงนี้ ต่อให้หวางเหมิงนั้นมีปีก ก็คงจะรอดไปไม่ได้แล้ว

หูฮุ่ยหมินได้สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ

เฉินจุนเหวินเอง ก็ทำตาม

“สมควรตาย ก่อความวุ่นวายได้ไม่เว้นเลย”

หวางเหมิงที่กำลังขับรถอยู่นั้น ก็มองเห็นว่าข้างหน้ามีสิ่งกีดขวางอยู่

ด้านหน้ามีกำลังรายล้อม ส่วนด้านหลังก็มีกำลังจับกุมติดตามมา

ตอนนี้ไม่มีทางที่จะถอยกลับแล้ว มีแค่วิธีเดียวเท่านั้น คือต้องฝ่าด่านด้านหน้าออกไป

“ปล่อยพวกเราไปเถอะ ขอร้องแหละ”

และหญิงสาวสวย ๆ ทั้งสองคนที่โดนมัดมือมัดเท้าในรถนั้น อีกคนกำลังร้องไห้ และกล้องถ่ายรูปที่อยู่ในมือของเธอ ก็ร่วงลงบนรถ

“หยุดแหกปากได้แล้ว น่ารำคาญจริง ๆ หากยังไม่หุบปาก ฉันจะฆ่าเธอทิ้ง”

หวางเหมิงพูดด้วยอารมณ์โมโห

เขามีอายุแค่สามสิบกว่าปี แต่ว่า บนใบหน้านั้น กลับมีรอยบาดแผลเต็มไปหมด หากจะพูดไป เขาก็เป็นคนที่โหดเหี้ยมอยู่เหมือนกัน

เมื่อผู้หญิงที่อยู่ในรถ โดนเขาขู่ไป ก็ไม่กล้าที่จะส่งเสียงเลย

เมื่อหวางเหมิงเห็นว่าในรถดูสงบแล้ว จึงได้มองไปยังเบื้องหน้า

จากนั้น เขาก็ได้ยิ้มด้วยมุมปาก พร้อมกับอาการพอใจ

“แค่รั้วกันห่วย ๆ นี่หรือ จะสกัดฉันได้ ฝันไปเถอะ”

เขาหัวเราะด้วยความสะใจ

และก็ได้พุ่งตรงไปข้างหน้าในทันที

ทันใด หวางเหมิงก็หักพวงมาลัยไปทางซ้าย

รถก็ได้ชนเข้ากับเนินเขาเล็ก ๆ ที่อยู่ด้านข้าง

ในช่วงเวลานั้น พวงมาลัยก็ได้หมุนกลับที่เดิม

วิ๊ด！

รถก็ได้มีเสียงที่ฟังแล้วรู้สึกแสบหูขึ้น จนจะสามารถทำให้แก้วหูของคนนั้นแตกได้

แต่ก็ได้เห็นรถทั้งคัน ได้ลอยไป

ข้ามรั้วกันที่วางขวางไว้บนถนน แล้วมุ่งไปยังทิศใต้อย่างรวดเร็ว

เฉินจุนเหวินและหูฮุ่ยหมินต่างก็งงไปตาม ๆ กัน ว่านี่เป็นไปได้อย่างไร

ซึ่งไม่ง่ายเลยที่จะทำให้เขามาถึงตรงนี้ได้ แล้วจะปล่อยให้เขาหนีไปแบบนี้เหรอ

และเฉินเกอเอง ก็กำลังมองชายคนนั้นอยู่ จึงได้ยิ้มที่มุมปากพร้อมกับอาการที่พอใจ

คงจะสนุกแล้วล่ะ