ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 652

บทที่652 ไปเที่ยวด้วยกัน

“คุกเข่าลง แล้วก้มลงให้คุณหนูใหญ่ซีเหมินซะ ไม่แน่ว่าคุณหนูใหญ่พอใจขึ้นมา แล้วจะยกโทษให้พวกแกก็ได้นะ!”

บอร์ดี้การ์ดเอ่ยขึ้นเสียงดัง

“นี่พี่ชาย ยกโทษให้ได้ก็ควรจะยกโทษให้กันไปนะ อย่าให้มันเกินไปหน่อยเลย พวกเราเองก็ไม่ได้มีเจตนาจะล่วงเกินด้วย!”

เฉินเกอกล่าว

เดินไปเก็บกระเป๋าเดินทางที่ถูกบอร์ดี้การ์ดเตะออกไปขึ้นมาใหม่

หลังจากนั้นก็คิดที่จะออกไปอีก

“หืม ฉันบอกให้พวกแกไปได้แล้วหรือ? เมื่อกี้ใครที่พูดว่าคุณหนูซีเหมิน คุณหนูตุงเหมิน? อาต้า ทำให้ฟันของเขาหักให้หมดปากเสีย!”

ผู้หญิงคนนั้นลุกขึ้นมาอย่างเย็นชา

เถียเฉิงรู้สึกโมโหเป็นอย่างมาก ไฟความโมโหนี้อัดแน่นอยู่เต็มท้องไปหมด

และก็ได้ยินเสียงบอร์ดี้การ์ดคนหนึ่ง ที่เตะกระเป๋าเดินทางของเฉินเกอที่เก็บมาแล้วนั้นเตะออกไปอีก

“หาเรื่องตาย!”

บอร์ดี้การ์ดทั้งสี่คนเอ่ยพูดขึ้น หยิบเอาไม้กระบองออกมา แล้วเหวี่ยงไปยังศีรษะของเฉินเกอและเถียเฉิง

“หืม?”

ถึงแม้ว่าเฉินเกอไม่อยากจะคิดเล็กคิดน้อยกับพวกเขา

แต่คนของตระกูลซีเหมินนี้ อวดดีและเผด็จการเกินไปแล้วเช่นกัน

กระบองอันนี้หากทุบลงไปโดนศีรษะแล้ว คนธรรมดาๆใครจะรับไหวกัน

พวกเธอบังคับให้คนอื่นต้องคืนห้องก่อน แล้วตอนนี้จะยังมาทำร้ายให้คุกเข่าลงอีกหรือ

เป็นใครก็คงทนไม่ได้เช่นกัน

“ลงมือได้!”

เฉินเกอเอ่ยพูดกับเถียเฉิง

ส่วนเถียเฉิงที่โมโหอยู่นั่น ก็แทบจะทนไม่ไหวตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

แขนทั้งสองข้างยกขึ้น

แล้วกระบองเหล็กทั้งสี่ก็ทุบลงมาโดนแขนของตัวเอง

ปึงปึงปึง!

กระบองทั้งสี่นั้นก็เกิดเสียงที่ดังสะเทือนจนหักขึ้นพร้อมเพียงกัน

ง่ามนิ้วของบอร์ดี้การ์ดทั้งสี่คนนั้นก็ถูกฉีกออกไปด้วย

“อะไรกัน?”

ทั้งสี่คนตกตะลึง

และแม้แต่คุณหนูใหญ่ซีเหมินเองก็ลุกขึ้นมาด้วยความตกใจเช่นกัน เห็นได้ชัดว่าเธอก็ตกใจอยู่บ้าง

และฉากต่อไปนั้นก็ค่อนข้างจะโหดร้ายขึ้นอีก

เถียเฉิงใช้มือเดียวและเพียงคนเดียว ราวกับเหยี่ยวที่กำลังจับนกตัวเล็กอย่างไรอย่างนั้น และเพียงแค่เวลาสั้นๆทั้งสี่คนก็ถูกเขาตีเสียจนไม่เป็นผู้ไม่เป็นคน

“อา!”

ผู้หญิงคนนั้นถึงได้รู้สึกกลัวขึ้นมา มีความสงบนิ่งอย่างเมื่อครู่นี้อยู่เสียที่ไหนกัน

“แก.....พวกแกกล้าลงมือจริงๆ รู้หรือเปล่าว่าที่นี่คือที่ไหน? พวกแกไม่อยากมีชีวิตอยู่กันแล้วใช่ไหม?”

ผู้หญิงร้องขึ้น

ส่วนเฉินเกอนั้นก็เดินเข้าไป ยกคอเสื้อของผู้หญิงคนนั้นขึ้น แล้วจับโยนไปด้านนอก

โยนลงในสระน้ำขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านนอกโรงแรม

ทันใดนั้นเองเธอก็กลายเป็นลูกหมาตกน้ำไปเสียแล้ว

“อา! พวกแกหาที่ตายแล้ว รนหาที่ตาย!”

ผู้หญิงเอ่ยขึ้นด้วยความโมโห

พูดจบแล้วก็ไม่ได้สนลูกน้องของตัวเอง เมื่อเห็นว่าเถียเฉิงกำลังเดินตรงออกมาทางด้านนอกนี้ เธอตกใจเสียจนรีบวิ่งหนีไป

“บ้าเอ้ย ยังให้ผู้หญิงตัวเล็กๆมารังแกได้อีก!”

เถียเฉิงสบถด่าออกมา

ส่วนคนของโรงแรมนั้น ต่างก็พากันเงียบกริบกันไปตั้งนานแล้ว

“ช่วยเอาห้องที่คืนไปแล้วของพวกฉันกลับมาด้วย ถ้าไม่อย่างนั้นจะทำลายโรงแรมเดี๋ยวนี้แหล่ะ!”

เฉินเกอตบลงบนโต๊ะพลางเอ่ยขึ้นด้วยความโมโห

“ค่ะๆๆๆ!”

พนักงานสองสามคนนั้นพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

จะหาเรื่องตระกูลซีเหมินก็คงไม่ได้ แต่สองคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าพวกเธอก็หาเรื่องพวกเขาไม่ได้ด้วยเช่นกัน

พวกเขาว่าอย่างไรก็ต้องทำอย่างนั้น

เปิดห้องใหม่เสร็จเรียบร้อยแล้ว พวกเฉินเกอก็แยกย้ายกันขึ้นห้องไป

นึกถึงฉากเมื่อครู่นี้แล้ว นอกจากเฉินเกอคงทำได้เพียงแค่ฝืนยิ้มเพียงเท่านั้น

ถึงอย่างไรในสายตาของเฉินเกอนั้น ก็แทบจะไม่มีตระกูลใหญ่อะไรอยู่แล้ว

มาถึงด้านบน ประตูลิฟต์เปิดออก

มีคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังจะลงลิฟต์ไป

“พี่ใหญ่!”

และในกลุ่มคนนั้น มีชายหนุ่มคนหนึ่ง หลังจากที่เห็นเฉินเกอแล้ว ก็ตะโกนเรียกขึ้นด้วยความประหลาดใจ

เฉินเกอเงยหน้าขึ้นมอง

ก็รู้สึกประหลาดใจด้วยเช่นกัน

“เสี่ยวเฟย? นายมาที่นี่ได้อย่างไร?”