ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 657

บทที่657 อิทธิพลอำนาจของฝ่ายที่สาม

“หืม?”

เฉินเกอเดินมา รับกระดาษแผ่นนั้นมาดู

เป็นอย่างนั้นจริงๆ

ด้านบนนั้นมีตัวอักษรเขียนไว้อย่างชัดเจนอยู่หนึ่งบรรทัด:

“เฉินเกอ คืนนี้เที่ยงคืน เจอกันที่สะพานเทียนหือที่เมืองเมืองไท่!”

แล้วก็ไม่มีการลงชื่อเอาไว้อีกด้วย

ตัวอักษรหนึ่งบรรทัดที่ดูจืดชืด

“จะเป็นพวกซีเหมินหยู่ผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า หาพวกเราไม่เจอ ดังนั้นก็เลยตั้งใจที่จะทิ้งกระดาษโน๊ตแผ่นนี้เอาไว้ หลังจากนั้นก็นัดพวกเราให้ไปหา?”

เถียเฉิงเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย

เฉินเกอส่ายหน้า : “ไม่ใช่หรอก เธอหาพวกเราไม่เจอ ก็คงจะต้องตามหาตัวพวกเราในแต่ละที่อย่างบ้าคลั่งอยู่แล้ว และอีกอย่างคนที่มีนิสัยแบบเธอ ก็คงจะไม่มาทิ้งกระดาษโน้ตเอาไว้ให้ฉันแบบนี้หรอก!”

เรื่องนี้ดูแปลกๆไปเสียแล้ว

ตัวเองอยู่ที่เมืองกู่ ก็ไม่ได้รู้จักใครเลย จะมีใครที่มานัดให้เขานั้นออกไปพบกัน?

แต่เฉินเกอก็ตัดสินใจที่จะไปดูเสียหน่อย

“เถียเฉิงนายอยู่ที่นี่ ฉันจะไปดูเอง!”

เฉินเกอกล่าว

“โอเค!”

สะพานเทียนหืออยู่ในเมืองเมืองไท่บริเวณใกล้ๆกับเขตชานเมืองทางใต้ มีแม่น้ำใหญ่สายหนึ่งพาดผ่าน

รอจนตอนที่เฉินเกอรีบมาแล้วนั้น ยังคงเหลือเวลาก่อนที่จะถึงเวลานัดอีกประมาณครึ่งชั่วโมง

บริเวณรอบๆมีร่องรอยของผู้คนอยู่น้อยมากแล้ว

ท้องฟ้ามืด

บริเวณรอบๆนั้นมืดอย่างน่าสะพรึงกลัว ให้ความรู้สึกน่ากลัวอยู่บ้าง

เฉินเกอสังเกตมองสถานการณ์รอบๆ ตอนนี้ไม่รู้ว่าใครที่เป็นคนนัดตัวเองมา ดังนั้นจะไม่ระวังตัวเองเสียหน่อยก็คงไม่ได้

ทันใดนั้น เฉินเกอก็เห็นว่าด้านบนผิวน้ำของแม่น้ำใหญ่นั้น มีแสงไฟจากเรือไม้ลำหนึ่งสว่างขึ้นมา และกำลังพายมาทางเขา

อาศัยแสงจันทร์ที่ส่องผ่านมาบางๆนั้น เฉินเกอมองเห็นว่าบนเรือลำนั้นกำลังมีคนๆหนึ่งที่สวมหมวกฟางยืนอยู่บนนั้น

แต่งตัวคล้ายกับชาวบ้านที่หลบไปอยู่บนภูเขามาอย่างไรอย่างนั้น

เขาพายเรือมาอย่างนิ่งและรวดเร็ว

ทำให้เฉินเกอรู้สึกว่า บุคคลนี้เหมือนกับไม่ใช่คนธรรมดา

เวลานี้เอง หูของเฉินเกอนั้นก็อดที่จะขยับขึ้นมาไม่ได้

ข้างหูเขาได้ยินเหมือนเสียงโซ่เหล็กที่พุ่งตรงมาที่เขาในทุกทิศทุกทาง

กริ๊ง กริ๊ง!

โซ่เหล็กดังขึ้นอย่างเป็นจังหวะ

หลังจากนั้น มีร่างหกร่างเดินออกมาจากความมืดนี้

เป็นผู้ชายหกคน รวมกับคนที่พายเรือมารวมเป็น7คน

“เฉินเกอ แกมาจริงๆสินะ!”

หนึ่งในนั้นยิ้มออกมาอย่างเย็นชา

เฉินเกอมองดูกระดาษในมือ แล้วมองพวกเขากลับไปอย่างเย็นชา

“กระดาษนี่พวกแกทิ้งเอาไว้ให้ฉัน เพื่อจะให้ฉันออกมาอย่างนั้นหรือ? คงไม่น่าใช่หรอกมั้ง?”

เฉินเกอดูเย็นชา

“อย่าถามอะไรให้มากความเลย ทำไม? แกจะไปเอง?หรือว่าจะให้พวกฉันจับตัวแกไป?”

คนที่ดูเหมือนเป็นผู้นำแกว่งโซ่เหล็ก พลางเอ่ยขึ้น

“ไปไหน? พวกแกเป็นคนของจิ่วโล๋หวางหรือหยุนฉิง?”

เฉินเกอมองพวกเขา แล้วค่อยๆเดินไปทางคนที่เป็นเหมือนผู้นำคนนั้น

แต่เห็นเฉินเกอที่ดูเหมือนมีท่าทางที่รู้จักเช่นนั้นแล้ว มุมปากของคนที่เป็นหัวหน้าคนนี้ก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้น

ได้ยินมาว่าเถียหงและปากุ่ยตายในเงื้อมมือของคนๆนี้

ตอนนี้ดูแล้ว เด็กนี่ก็ดูธรรมดามากนี่นา

“อย่าถามมาก ไปกับพวกฉันเดี๋ยวก็รู้!”

คนที่เป็นเหมือนหัวหน้าคนนั้นยิ้ม

“โอเค!”

เฉินเกอพยักหน้าลงด้วยแววตาที่เย็นชา

ทันใดนั้นเอง แววตาของเฉินเกอก็เป็นประกาย พละกำลังไหลวนไปทั่วร่างกายของเขา

ปึง!

เสียงหนึ่งดังขึ้น

เฉินเกอยกขาขึ้นมาพุ่งไปตรงหน้าอกของคนที่อยู่ตรงหน้า ความเร็วของเฉินเกอนั้นรวดเร็วมากจริงๆ โดยที่เขายังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาตอบโต้กลับ ตัวของเขานั้นก็ลอยออกไปไกลกว่าสิบเมตรแล้ว

กระอักเลือดออกมากลางอากาศ

“อา?”

คนๆนั้นเลือดไหลออกมาเต็มหน้าไปหมด เห็นได้ชัดว่าได้รับบาดเจ็บจากภายในอย่างสาหัส

ส่วนคนอื่นๆนั้นต่างก็พากันตกตะลึงไปแล้ว

พวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่าเฉินเกอบทจะลงมือก็ลงมือเลยเช่นนี้

อีกทั้งฝีมือของเด็กนี่ ราวกับไม่ธรรมดาเอาเสียเลย

“สารเลว แกกล้าอย่างนั้นหรือ!”

มีคนหนึ่งโมโหขึ้นมา