ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 664

บทที่664 หัวใจของผู้แข็งแกร่ง

“ฉันไม่รู้!”

ซีนซีนถูกกู่เฟิงยกขึ้นมา ลอยกลางอากาศ

แต่ไม่ว่ากู่เฟิงจะน่ากลัวอย่างไร ซีนซีนก็บอกแต่ไม่รู้

“พวกคุณหล่ะ? ก็ไม่รู้งั้นหรอ?”

นัยน์ตาเย็นชาของกู่เฟิง จับจ้องไปที่พ่อแม่ของซีนซีน

ในมือก็ออกแรงเล็กน้อย

หลี่เอ้อเกอกับภรรยาของเขาตกใจขวัญหนีดีฝ่อ ภรรยาของเขากรีดร้องเสียงหลง

แต่พวกเขาก็ยังคงกัดฟันสู้

ในความเป็นจริงแล้ว พวกเขาจะไม่รู้ได้อย่างไร ว่าคุณลุงช่วยคนวัยรุ่นมาหนึ่งคนชื่อว่าเฉินเกอ ซึ่งเป็นคนที่พวกนั้นตามหา

แต่พวกเขาหลี่เอ้อเกอจงรักภักดีมาโดยตลอด เรื่องการหักหลังคนอื่น โดยเฉพาะการหักหลังคุณลุงแล้ว พวกเขาทำไม่ได้จริงๆ

ตอนนี้จึงรีบร้อนส่ายหัว

“ดูท่าแล้ว ถ้าไม่ให้พวกคุณเห็นเลือดของพวกคุณเสียหน่อย พวกคุณก็คงจะไม่รู้ว่าผลที่ตามมามันจะเป็นยังไง!”

พูดๆไป กู่เฟิงก็ยิ้มอย่างเยือกเย็น

จากนั้น ก็เห็นเขาโบกมือกว้าง แล้วก็มีแสงสีขาวผ่านตรงมากลางอากาศ สิ่งที่ตามมาติดๆ ก็คือเห็นเลือดสดพุ่งออกมาจากแขนขวาของซีนซีน

แขนของซีนซีน ถูกกู่เฟิงฟันข้างนึง

“อ๊า!”

ซีนซีนร้องออกมาอย่างเจ็บปวด

“แขนของฉัน!”

ส่วนแม่ของซีนซีนเพราะได้รับการกระตุ้นที่รุนแรง ตอนนี้เลือดลมจึงแปรปรวนสลบไป

“ไอ้สัตว์นรก ฉันจะสู้กับแกให้รู้แล้วรู้รอด!”

นัยน์ตาของหลี่เอ้อเกอเต็มไปด้วยเส้นเลือด ในขณะนั้นก็ต่อสู้ดิ้นรนต้องการจะพุ่งเข้ามา

ไม่มีทางซะหรอก เขาจะใช่คู่ต่อสู้ของกลุ่มคนตระกูลกู่ได้ยังไง เขายังไม่ทันจะได้พุ่งออกมาก็โดนเล่นงานจนล้มลงไปอยู่ที่พื้นแล้ว

“ถ้ายังไม่พูดอีก สิ่งต่อไปที่จะตกก็เกรงว่าจะเป็นหัวของลูกสาวคุณแล้ว!” 

กู่เฟิงพูดยิ้มอย่างชั่วร้าย

ในสายตาของเขา การตัดแขนของเด็กน้อยก็เหมือนกับการไล่ตัดแขนมดตัวหนึ่ง

ในมือของเขา ก็มีใบมีดสีขาววนอยู่

หลี่เอ้อเกอถูกคนเหยียบศีรษะอยู่ ดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง

“เมื่อเป็นเช่นนี้ มีดฉันเล่มนี้ก็ต้องตกลงไปแล้ว!”

กู่เฟิงส่ายหัวยิ้มอย่างขมขื่น ข้อมือก็สะบัดเล็กน้อย

มีดขาวนั่น พุ่งจ่อไปที่คอของซีนซีน

สามารถจินตนาการได้ว่า ถ้ามีดนี้ตกลงไป

ซีนซีนก็จะต้องตาย

ปัง!

ทันใดนั้น จู่ๆก็เหมือนมีเสียงของโลหะดังขึ้น

ในตอนที่ใบมีดขาวของกู่เฟิงห่างจากคอของซีนซีนไปไม่กี่เซน

ก็มีลำแสงหนึ่งผ่านหน้ากู่เฟิงไป

ทันใดนั้นก็ตีใบมีดขาวในมือของเขาให้ตกไป

ฉึบ!

ใบมีขาวหลุดออกจากมือไป เหมือนกับตัดผ่านอากาศ

ตรงไปยังบนต้นไม้ใหญ่ที่ต้องใช้คนถึงเจ็ดคนล้อมไว้

และต้นไม้ใหญ่แข็งแรงนั้นก็ระเบิดทันที

ฝุ่นฟุ้งกระจาย

ลมปราณแข็งแรงมาก!

เปลือกตาของกู่เฟิงกระตุกอย่างรุนแรง

การบำเพ็ญปฏิบัติของตนเองก็คือขอบเขตเปิดปราณขั้นกลาง เกือบจะสามารถวางอำนาจได้แล้ว

ไม่มีใครสามารถมาปัดใบมีดขาวของตนเองจนตกจากมือได้อย่างเงียบเชียบเช่นนี้

เขาแปลกใจมาก

ส่วนลูกสมุนของตระกูลกู่ก็มองหน้ากันไปมา อย่างระมัดระวัง

“ไป! เร็ว!”

กู่เฟิงพูดเสียงเย็น

ยังไม่ทันได้นั่งรถ คนก็กระโดดหายไปแล้ว

ส่วนลูกสมุนของตระกูลกู่ ก็ทยอยหนีไป

ในไม่ช้า ทั้งเขตโกโรโกโส ก็ไม่มีคนแล้ว

เหลือเพียงแต่บ้านของหลี่เอ้อเกอ

“ซีนซีน！”

ซีนซีนถูกโยนไว้ที่พื้น แขนขาดไปแล้ว เลือดไหลนองพื้นและนางก็หมดสติไปแล้ว

หลี่เอ้อเกออุ้มลูกสาวขึ้นมา  คำรามอย่างเจ็บปวด

ขณะตอนนั้นเอง ในที่ไกลๆก็มีเงาร่างหนึ่งพุ่งตรงมาด้วยความเร็ว